Meningen

Aansprekend drama over de dochter van een lid van de ‘Ndrangheta, de Zuid-Italiaanse tegenhanger van de maffia in Calabrië. Geconfronteerd met het leven van haar vader komt zij uiteindelijk voor een fundamentele keuze te staan inzake de rest van haar eigen leven. De overgang in de film naar de ontknoping is ietwat te abrupt naar mijn smaak.

Niettemin een bijzondere coming-of-age film met een bijzondere bezetting, die voornamelijk bestaat uit leden van de familie Romolo. Aan het acteerwerk is niet te merken dat het geen professionals betreft. Vooral Swamy Romolo in de titelrol zet een uitzonderlijke, bedachtzame vertolking neer.

Vlotte en grappige komedie met een leuk einde. Een beetje voorspelbaar, maar niettemin een aanrader voor anderhalf uur gedachteloos vermaak.

Mierzoete televisiefilm zoals je die van Hallmark in de Kersttijd mag verwachten. Net als in de meeste van die films stelt het stereotype verhaaltje weinig voor. Doorgaans leveren films met de naam Nashville in de titel leuke muziek op. Dat is hier veel minder het geval omdat de nadruk ligt op een mislukte liefdesrelatie. Je hebt weinig fantasie nodig om de afloop te voorspellen.

Sexy romcom over de ontluikende liefde tussen een eenvoudig meisje en de zoon van een rijke industrieel. Het thema is niet bijzonder, want al veel vaker verfilmd. Wat deze film van zijn voorgangers onderscheidt is de sensuele vormgeving. De debuterende Clara Galle gaan wij ongetwijfeld nog vaker tegenkomen.

Onsamenhangende film over een rebelse tiener, die enerzijds de zorg heeft over haar ernstig zieke moeder en anderzijds ontdekt dat haar corrupte vader in het neutrale Portugal tijdens de Tweede Wereldoorlog Franse vluchtelingen verbergt. Ik kon er geen chocola van maken.

Het is een bekend gegeven dat de Sovjets onder leiding van Stalin ook vrouwen inzetten in de strijd tegen de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze boekverfilming doet verslag van een expeditie van zo’n vrouwelijke legereenheid in een ontoegankelijk gebied.

Na een beknopte introductie van de vrouwen ontvouwt zich een spannende oorlogsfilm, culminerend in een gewelddadige confrontatie met Duitse indringers. De cinematografie en het degelijke acteerwerk maken dit tot een ongewoon oorlogsdrama, dat vooral in het tweede deel best spannend is.

Psychodrama over een jonge vrouw, die slachtoffer wordt van haar beeldschone uiterlijk en daaraan het nodige wil veranderen door een drastische wijziging van haar eet- en leefgedrag. Het einde, waarin de hand van Ki-duk Kim te herkennen valt, kom te geforceerd over. Soo-yeon Cha is ontegenzeggelijk een wonderschone actrice, die er voor zorgt dat de film ondanks het sombere thema een aangename indruk achterlaat.

Romantisch drama met een heel origineel verhaal, dat dankzij de prima regie, een aantal speelse momenten én het acteren van Ye-jin Son redelijk luchtig blijft. De film weet niet zo goed wat het eigenlijk wil zijn: een drama of een komedie. De twee hoofdpersonages zijn allebei fan van rivaliserende Spaanse voetbalclubs, dus bevat de film regelmatig voetbalflitsen.

Kijkt best lekker weg, maar ik zie Ye-jin Son toch liever aan het werk in meer serieuze films.

Psychodrama over een Palestijnse choreografe in Israël, die uit lijfsbehoud een joodse identiteit krijgt aangemeten. De openingsscènes vallen pas op hun plaats als het verhaal een sprong van 20 jaar voorwaarts maakt. Een mooie film die wel wat meer suspense had kunnen gebruiken, maar de sublieme slotscène vergoedt veel.

Misdaaddrama over corruptie en de kastetegenstellingen in India. Aan geweld en ongeloofwaardige actiescènes geen gebrek. Af en toe best spannend.

Er is allicht van alles aan te merken op deze film, maar dat kon niet verhinderen dat ik van lieverlee op het puntje van mijn stoel zat. Uit boosheid. Deze heftige film, gebaseerd op waargebeurde feiten, confronteert je met het feit dat een jonge vrouw bij voorbaat kansloos is in een machocultuur. Vooral als de macho’s elkaar de hand boven het hoofd houden. Dat speelt niet alleen in Tunesië, maar vrijwel overal ter wereld.

De protagoniste Mariam Al Ferjani is een getalenteerde actrice. Die hoop ik nog vaker tegen te komen.

Begin dit jaar heb ik een film uit India gezien (Pink, 2016) met een iets ander verhaal, maar al even ergerniswekkend.

Film is probeert te geforceerd spannend te zijn. Bovendien zitten er een aantal zwakke plekken in het verhaal. Ten eerste: waarom wordt Aamir ingeschakeld terwijl de leider van de groep over een fors aantal handlangers beschikt, die Aamir nagenoeg continu schaduwen? Ten tweede: waarom het ingewikkelde gedoe om hem van hot naar her te sturen en is er zelfs een telefoontje vanuit Pakistan nodig om een volgende aanwijzing te geven? Ik ben niet zo thuis in het wereldje van terroristen, maar het verhaal komt bij mij nogal ongeloofwaardig over.
Regisseur Gupta heeft een paar jaar later de politieke thriller No One Killed Jessica gemaakt. Die is een stuk spannender en beter. Ik ben van deze film niet echt onder de indruk.

Tragikomedie over een uitvreter, die met iedereen en vooral met zichzelf in de knoop ligt. Ik vind het verhaal wat rommelig. De regie en het acteerwerk zijn echter van een heel aardig niveau. Geen topper, maar goed te doen.

Sfeervolle romcom over het lief en leed van eenvoudige, alledaagse mensen, die met vallen en opstaan op zoek zijn naar een beetje geluk. In weerwil van de dramatiek op sommige momenten, houdt regisseur Van Rompaey het allemaal heel erg luchtig. Dat én de mooie karaktertekeningen maken dit tot een heel aangename verrassing. Niet in de laatste plaats trouwens door de voortreffelijke rollen van Barbara Sarafian en Jurgen Delnaet.

Een prima film.

Een film die én de Oscar wint voor beste niet-Engelstalige film én de Golden Globe, dat kan geen slechte film zijn. Dat is De Aanslag ook niet, dankzij het prima verhaal (met dank aan Harry Mulisch) en het goede acteren van Derek de Lint en vooral Johnny Kraaykamp en de uitstekende regie van Fons Rademakers.

Een in alle opzichten boeiende film, waar de Nederlandse filmindustrie trots op mag zijn.

Zo zie je maar weer: de ene Bollywood flm is de andere niet. Na het prachtige Bajrangi Bhaijaan, die ik gisteren heb gezien, is dit een reusachtige tegenvaller. Een flinterdun verhaaltje, zwak acteerwerk en ook de liedjes houden niet over. Anderhalf jaar geleden zag ik Aashiqui 2 (2013). Ook dat is een heel mooie film in tegenstelling tot dit niemendalletje.

Meeslepend drama over een aan lager wal geraakte superster en diens in weerwil van zijn strapatsen toch succesvolle protegé. Het verhaal is tamelijk cliché, maar niettemin best boeiend. Tezamen met het acteerwerk en de mooie liedjes maken die deze film tot een aangenaam geheel. Bovendien is de beeldschone Shraddha Kapoor (nieuw voor mij) —net als de meeste Bollywood actrices— werkelijk een plaatje. Een mooie film.

Wat veel films uit Iran met elkaar gemeen hebben is het uitstekende acteerwerk. Dat geldt onverminderd voor dit soms heftige drama over een aan lagerwal geraakte familie, waar de spanningen van tijd tot tijd hoog oplopen en de emoties met enige regelmaat buiten hun oevers treden. Qua stijl doet de film sterk denken aan het naoorlogse Italiaanse neorealisme.

Rommelige film over een jonge vrouw, die in een ziekenhuis haar vriend kwijtraakt. Een thriller die verzuimt om echt spannend te worden. De voorlaatste film van de jong gestorven Brittany Murphy, niet bepaald een begenadigde actrice maar zij heeft wel betere films op haar conto staan.

Ik ben erg verbaasd over de hoge score van de film op IMDb. Aan vrouwelijk schoon schort het niet in deze film, aan aanvaardbare acteerprestaties evenwel des te meer. Nog afgezien van het slappe verhaaltje en de veelal basale grappen, lijdt de film heel erg onder overacting. Alles wordt veel te dik aangezet. Het idee achter de film is op zich wel aardig, maar de uitvoering laat nogal wat te wensen over.

Toch wil ik niet te veel klagen, want ik vond het bepaald geen straf om zeven kwartier lang schoonheden als Cristine Reyes, Nathalie Hart, Kylie Verzosa (Miss International 2016) en Roxanne Barcelo voortdurend sexy gekleed voorbij te zien komen.

In zijn kern is het verhaaltje niet bijzonder, maar ook niet slecht (afgezien van de racistische vooroordelen). De uitvoering is echter belabberd. De dialogen zijn af en toe hemel schreiend en nog maar zelden zulk slecht acteerwerk gezien. Snel vergeten dus.

Gewoon een leuke film, aangenaam amusement met een aardig, pretentieloos verhaaltje.

Heel apart om Kate Hudson te horen spreken met een Iers accent, wat haar trouwens best goed af ging. Leuk.

Formuleachtige romcom met een voorspelbaar dun verhaaltje. Het wordt tijd dat Emma Roberts eindelijk eens serieus werk gaat maken van haar carrière in plaats van voortdurend op te duiken in dit soort flutfilms.

Rachel McAdams heeft blijkbaar iets met tijdreizen, want voor de tweede keer binnen een paar jaar wordt zij gekoppeld aan iemand die kan teruggaan in de tijd. Zoals te verwachten was heeft regisseur Curtis er weer een luchtige, vlotte komedie van gemaakt, mede dankzij het optreden van de Curtis-‘regular’ Bill Nighy, die op zijn geheel eigen en onovertroffen wijze andermaal de show steelt. Erg leuk, leuker in ieder geval dan het veel saaiere The Time Traveler's Wife.

Degelijke Almodóvar over diens favoriete thema's: hartstocht, intriges en jaloezie.

Kleurrijk, maar wat aan de trage / langdradige kant.

Mooie rol van Lluís Homar. Zoals te doen gebruikelijk omringt Almodóvar zich graag met mooie vrouwen, waarvan er één echt uitspringt in deze film: Kira Miró, de krantlezeres in het begin van de film.

Niet echt een film die je op een vrije avond met een biertje erbij voor ontspanning moet kijken. Prima acteerprestaties van Noriega, Cruz en Nimri, maar het verhaal is zware kost. Ik denk dat ik de remake "Vanilla Sky" maar oversla.

Een dramatisch verhaal over armoede, eerwraak, onmacht en broederliefde op het Braziliaanse platteland. Regisseur Salles maakt gebruik van fraaie en indringende beelden, waardoor je als het ware in het verhaal gezogen wordt, wat bij tijd en wijle een machteloos oplevert. De uitstekende cast levert voortreffelijk acteerwerk af. De ellende kun je af en toe van de gezichten afscheppen.

Heel erg mooi, heel erg dramatisch vooral.

Haast geestdodende film over drie (later twee) zussen, die elk op hun eigen manier proberen om te gaan met de leegte in hun leven na het overlijden van hun oma. Afgezien van een handvol leuke scènes en wat onderling gekibbel gebeurt er hoegenaamd niets. Saai.

De film kan de verwachtingen, die voortspruiten uit de memorabele openingsscène niet helemaal waarmaken, maar is niettemin een alleszins boeiende thriller. Jammer wel van een paar onwaarschijnlijke verwikkelingen, zoals de aanname dat een politie-infiltrant er zich voor leent een kind te verwekken bij een vreemde vrouw en dat niemand zich herinnert dat op dezelfde plek jaren eerder hetzelfde gebeurd is.
Met dank aan Fransman voor de attendering op deze film via zijn MovieMeter Contest.

Ik ben niet zo’n liefhebber van Amerikaanse studentenkomedies, omdat die doorgaans volgepropt zitten met platvloerse onderbroekenlol. Deze film is voor mij een van de weinige uitzonderingen. Een origineel idee, aardig uitgewerkt en af en toe echt hilarisch.

And someone get a rabbi down here to bless this chicken. Tomorrow we're gonna go kosher.

Heel aardig.