Meningen

Vooral leuk als kijkje in het Slowaakse leven van eind jaren zeventig. Zelf vond ik het waggelen van Majka wel meevallen, net als het gebabbel van haar (chatterbox is haar andere bijnaam).

Er wordt gefilmd vanuit Majká's standpunt, wat soms wel aardig uitpakt. Het is eigenlijk een gewone familiefilm, al ontbreekt het 'happy end' en bevat de film meer een open 'happy end'.
Majka zelf wordt aardig neergezet en je gaat wel met haar meeleven, vooral door de sneren van haar eigen moeder! De andere karakters blijven helaas erg vlak en de subplotjes komen niet echt uit de verf.

Zou zomaar een film van Kaurismäki kunnen zijn en ...wacht! Hij speelt er nog in mee ook!!! Gortdroog, soms wat tè langzaam en af en toe gebeurt er nèt iets te weinig.

Maar het geheel duurt niet te lang en sommige scènes zijn dan toch weer briljant (aan het strand bij vloed! ). Het enige wat ik totaal niet begreep was het lijk van de dame op de boot?

Poelvoorde had ik trouwens niet herkend.

Prima film met sterk spel van Eduardo Noriega.

Goed plot, blijft boeien en (voor mij) véél beter dan Vanilla Sky!

Prachtig artistiekerig vond ik de scenes in de nachtclub!!! Mooie beelden.

Het open einde sprak me ook aan!

Na afronding toch een 4*!

Al kijkende dacht ik: “wat komt dit me bekend voor?” Het origineel van “Flubber” met Robin Williams dus. Deze is ruim dertig jaar daarvoor eigenlijk net zo leuk als de remake, waarin eigenlijk niets origineels of beters is toegevoegd!

Idioot is wel de scène waarin de professor met zijn auto vliegt en een looping maakt! Hoe die hond op de stoel naast hem blijft zitten is me een raadsel! Zeker met Flubber vastgeplakt aan de stoel???

Maar toch grappig als luchtig tussendoortje, niet meer en niet minder!

Ja, dát waren de woorden die ik zocht!

Accattone is één van de meest werkschuwe, luie en egocentrische hoofdpersonage die ik ooit in een film heb gezien. Toch lukt het Pasolini hem zo te portretteren dat je zèlfs voor hem soms nog wat sympathie kunt opbrengen!

Wat deze neorealistische film apart maakt t.o.v. de vorige neorealistische films die ik zag, daarin zijn de hoofdpersonen redelijk sympathieke arme mensen die buiten hun schuld in doffe ellende terechtkomen.

Hoogte- en dieptepunt in de film vind ik als Accattone zijn eigen peuterzoontje beroofd van zijn hangertje, om daar cadeautjes voor zijn nieuwste liefje voor te gaan kopen.

De muziek van Bach past zeer goed bij deze film en ondersteunt het geheel zeer goed.

Inderdaad!

En helaas bijna ook nooit meer uitgezonden. De good old BBC deed dit zaterdagmiddag wel en ik was blij verrast met deze film (tja, het foeballûh was afgelast, een mens moet toch wat?).

Adam's Rib heeft de tand des tijds zeer goed doorstaan en is nog heel goed te pruimen. Hepburn en Tracey schitteren echt als een elkaar liefhebbend paar (of ze daarvoor ook echt goed moesten acteren is maar de vraag!). Het verhaal komt daardoor erg natuurlijk over.

Ik verbaasde over bepaalde 'naughtinesses' in de film. Ik wist niet dat zoiets toendertijd al kon???

Ik vind de titel briljant bedacht en dubbelzinnig!

Ik heb ècht genoten van deze film en van mij krijgt ie zelfs 5* (en die geef ik niet vaak!).

...en dat is inmiddels gelukt!

Prima en originele chanbara-film. Of eigenlijk anti-chanbara? Imai fileerde al eerder de mythes rond de samoerai in 'Bushido' (die ik ook wel zou willen zien) en doet dat nog eens dunnetjes over in deze film. De code van de samoerai blijkt niet helemaal zo romantisch te zijn als in de vele andere films uit die periode en wat dat betreft is dit wel een 'must-see' voor de liefhebbers van de jidai-geki, ongeveer zoals 'Lemonade Joe' van Lipsky dat is voor Western-liefhebbers.

Hoewel deze film in wezen ook een gewone jidai-geki is, geeft deze wel een ontluisterend beeld van de code van de samoerai, die door eigenbelang en vastgeroeste gewoontes van de clans en hun leiders een lachertje wordt. Ook de boeddhistische priester krijgt trouwens een veeg uit de pan als womanizer en drankorgel.

Een verrassende rol van Tanba ook, met (voor mij) een onverwachte exit! Mooi klunzig gevecht tussen de stilist Shume en de door angst gedreven Shinpachi overigens. Nakamura heft net zo'n markante kop als Tatsuya Nakadai en over-acteert wel wat in de film, maar dat lijkt me de bedoeling van Imai.

Jammer dat Tadashi Imai zo over het hoofd wordt gezien hier in het Westen (net als Satsuo Yamamoto, overigens) en dat zijn films bijna niet beschikbaar zijn voor ons. Blijkbaar door zijn 'linkse' sympathieën. Erg triest in dat geval, maar helaas vaak voorkomend!

Een film van Lipsky met animatie van Svankmajer met daarin Hrusinsky en Kopecky! Met als toetje nog een rolletje van het Tsjechische stuk Olga Schoberova. Dat belooft dus wat!!!

En hoewel het voor mij niet de leukste film van Lipsky is, mag deze er ook best zijn. De hand van Svankmajer is duidelijk te herkennen in stopmotion van de vleesetende plant en de diverse hulpstukken waarmee meesterdetective Nick Carter zich bedient zijn erg grappig gevonden. Leuk is ook dat deze Amerikaanse Sherlock Holmes eigenlijk ouder is dan Sherlock Holmes en blijkbaar als fictief karakter erg populair in Tsjechoslowakije? Ik had nog nooit van Nick Carter gehoord, maar er staan zelfs 5 andere films met hem op MM?!?!

Ander grappig feitje is dat in eerste instantie gedacht werd aan Robert Redford voor de rol van Nick Carter!!! Zou ook leuk geweest zijn?

Laatste geinigheid: de plant die gebruikt is in de film is echt?!?!?! (volgens imdb!)

Enfin, de film. Docolomansky doet het goed als Carter, die geniaal is, maar uiteindelijk door Hrusinksy's Watson-karakter met zijn simpele ideeën moet worden gered. Veel gekkigheid en daarmee valt de tijd wel door te komen. Lipsky wist toch steeds het maximale uit het minimale te halen en blijft daarmee voor mij een van de meest briljante als onderschatte regisseurs uit Tsjechoslowakije.

Inmiddels de derde Tsjechische film die ik zie die over de afhandeling van de Sudeten-Duitsers vlak na de oorlog gaat. Hier komen de Duitsers er een stuk slechter af dan in de film van Herz en meer parallellen vertoont met die van Svoboda. Wat mij betreft niet Vlacils beste film, maar zeker niet slecht. Volgens mij wel pas zijn eerste kleurenfilm.

Inderdaad en inderdaad. Ik vond 'Coach to Vienna' echter toch wat boeiender, maar hier blijft het wel beklemmend en ook best boeiend of de 'teef' (Emma Cerná, een actrice die ik nooit eerder zag en die ik overigens juist lekkerder vond dan op de poster!) wel valt te vertrouwen of niet en wat ze nu gaat doen. De film is prettig langzaam, bijna contemplatief. Schitterend eind ook overigens.

De Second Run uitgave had wel best wat beter mogen worden opgepoetst. Erg donker allemaal.

Wat een berewerk moet het maken van deze film zijn geweest zeg!

Schitterende beelden, al bij de openingsscène! Kinski speelt briljant de waanzinnige, maar toch nog uitgekiende Aguirre.

Ik snap de kritiek op de rest van de cast niet helemaal. Wat hadden jullie willen zien? Barbie en Ken acteurs? Ze hebben nu juist allemaal schitterende authentieke rauwe koppen!

Gaaf slot ook met die aapjes!!!

Rustig subtiel drama. Apart dat alle hoofdpersonen eigenlijk een beetje onsympathiek zijn of beter gezegd: behept zijn met onsympathieke eigenschappen. Toch krijg je aan geen enkele van hen een hekel. Knap gedaan!

Het einde is ingetogen en toch erg mooi!

Ook verfrissend niet-moralistisch trouwens! Ik ben wel nieuwsgierig naar andere films van deze regisseur, die helaas al op vroege leeftijd is gestorven.

Voor de bekende gezichten spotters: piepkleine rolletjes voor Shinya Tsukamoto en Tsurube Shôfukutei.

De eerste paar minuten moest ik even doorbijten vanwege het wat povere acteren van de kids, maar dit lijken ook wel chronologisch de eerst geschoten minuten, want het wordt later gelukkig beter. Toch niet de best acterende kids die ik uit Korea zag. Ook een minpuntje vond ik de scènes na de redding van Woo-rim uit het water (beide kinderen vallen meteen in katzwijm als ze uit het water komen? Slaat echt nergens op!)

Verder toch een mooie film met zeker zijn momenten en mooi verzorgd gemaakt en gefilmd.
De voor ons triviale, maar de in een kinderbeleving belangrijke issues worden goed verbeeld en uitgediept, zonder dat het een kinderachtige film wordt. De film deed me ergens ook wat denken aan het mooie(re) Sonagi.
Yeo-min is wel een echte coole, maar bescheiden gentleman en een zeer likeable iemand. De jongen speelt dit ook erg goed. Net als in vele andere Korenaanse films wordt er hier veelvuldig rondgemept. Vooral de scène waarin Yeo-min door de sadistische leraar (wat een lul met vingers, zeg, ook omdat hij Yeo-min dwingt om zijn liefdesbrief voor de hele klas voor te lezen!) geslagen wordt, zal bij velen ongemakkelijke gevoelens oproepen. Blijkbaar gaat/ging het er soms zo aan toe in Korea.

Geen perfecte film, maar zoals Papigiulio zegt zeker leuk om naar te kijken.

Voor het eerst sinds jaren weer eens gezien en toen had ik het als pure porno bestempeld, maar dit was achteraf toch wat kort door de bocht. Deze film heeft toch wat meer inhoud als bijvoorbeeld Deep Throat.

Maar nog steeds niet voor tere zieltjes of EO-aanhangers....

Puntje extra.

Edit: Haha, het berichtje hierboven had ik ècht niet gelezen!

Ja, dat was het voor mij ook. Maar oaky, het is er dus toch van gekomen. Positieve noot: ik had gepland de film in tweeën te kijken, maar heb dat uiteindelijk toch in één ruk gedaan.

Maar verder ga ik niet zo mee in het gehalleluja. Leuk dat Sono er zo'n potpourri van maakt, maar ik vind het toch allemaal 'nèt níet'. Wat heeft hij eigenlijk ook met die sektes? Heeft hij er zelf in één gezeten?

Het absurde van bijvoorbeeld de upskirt-fotografie kon ik zeker waarderen, maar daar blijft het dan bij en de film vervalt weer veel in een soort semi-drama. De films van Satoshi Miki vind ik dan toch net even interessanter en beter in balans.

Ook duurden sommige stukken me gewoon te lang (b.v. Yu en Yoko in de bus op het strand).

Sono heeft me nog niet voor zich kunnen winnen.

Een lief filmpje, net wat om rond deze tijd te bekijken. Er mankeert heel wat aan deze film (acteren is b.v. soms maar zo,zo), maar er straalt wel erg veel plezier vanuit. Het jochie heeft wel een gezichtsmimiek waar je 'u' tegen zegt, net als zijn wees-vriendje. Dat maakt weer een hoop goed.

Voor de rest gewoon een leuke, feelgood-familiefilm. En inderdaad, J.T.O., een voldoende is wel op zijn plaats.

Als ik dit soort films als 'luchtig tussendoortje' kijk, begrijp ik niet dat de publieke omroep met de kersstvakantie of op de zondagmiddag altijd maar weer dezelfde zooi moet herhalen (laatst voor de 373 duizendste keer Ronja Roversdochter, overigens niet een slechte film). Zal een geldkwestie zijn...

Een beetje een standaard Koreaanse actiethriller, die lekker wegkijkt. De film doet (zeker in het begin) wel denken aan Léon en liefhebbers van die film zullen deze ook wel kunnen waarderen. Het geheel wordt ook aantrekkelijk in beeld gebracht (laat dat maar aan de Koreanen over!).
De film duurt wel tien minuten te lang, die laatste minuten slepen maar en slepen maar, ....

Pluspuntje aan het einde is dan wel weer het realisme dat Tae-sik gewoon de bak ingaat na al zijn moordpartijen en dat er niet één of andere onrealistische en idyllische einde aan wordt gebreid waarin hij het meisje adopteert en ze ergens nog lang en gelukkig leven.

Alweer een film van Akira Kurosawa die me zeer goed bevalt. Ondanks de lange speelduur. Dat Japanse melodramtische ligt me wel.

Opvallend shot vond ik overigens dat waar de vrouwen in de put het jochies naam schreeuwen. Dat shot in de put, waar je hun weerspiegeling ziet: een knipoog naar Tarkovsky's 'Ivanovo Detsvo'?

Mifune doet het weer heerlijk als bullebak. Grappig de rollen/cameo van Ozu-getrouwen Haruko Sugimura (weer een verzuurd kreng!) en Chishu Ryu!

In de woestijnlanden zouden ze er wel een harem van willen hebben, denk ik?

Tja, wat stinissen beschrijft zijn met recht de hoogtepunten van de film! Een film met veel gekkigheid en voorlopig is dit toch wel de mafste film die ik van Imamura zag en iets wat ik niet van de man had verwacht! Ik verbaas me ook over het erg lage cijfer hier, want de film is toch zeker amusant met toch een diepere filosofische laag.

De film is wel wat traag, maar verveelt toch niet door alle rare ontwikkelingen. Verder vallen de leuke muzikale score en de prima dialogen op. Acteur Kôji Yakusho mag ik verder ook altijd graag zien en draagt de film met prima acteren.

Ik heb een Koreaanse uitgave van deze film en het nadeel is dat je dan niets aan de extra's hebt, want die zijn dan eigenlijk altijd alleen Koreaans ondertiteld. Hierbij zit als één van de extra's een lang interview door Takashi Miike met Shôhei Imamura, welke ik graag had willen volgen. Ziet er grappig uit: de punkige Miike vol eerbied naast zijn stokoud uitziende mentor Imamura!

Fans van Japanse film zullen niet teleurgesteld worden met deze film, die sowieso al memorable is vanwege de al eerder gememoreerde vrouwelijke ejaculaties.

Is dit een film met een positieve inslag? Dan maakte Joy Division zeker ook feestmuziek voor bruiloften en partijen!!!!

Ik vond het een aparte, onderhoudende, vrij sombere film. Wel een briljant ironische titel overigens! De aparte kleding valt inderdaad ook op.

De film intrigeert me wel enorm! Ik wil graag een lijn in deze film ontdekken, maar iedere keer als ik denk een bepaalde invalshoek te zien, dan schiet me weer een andere scène te binnen die zo'n hypothese weer om zeep helpt!



Is dat zo? En waarom trapt de geest van Mamoru dan de thermometer kapot?

Gaaf sowieso, de kwal(len). Wat symboliseren ze eigenlijk? Giftige revolutionaire ideeën? Want ze moeten onmiddellijk worden uitgeroeid door de gemeente volgens het journaal! En/maar ze vergiftigen uiteindelijk ook Mamoru's vader.

De eindscène is inderdaad briljant en je zou deze zowel positief als negatief kunnen intepreteren. Zijn dit soort dozentrappende jongelingen dus de toekomst? Ja. Of: nee?

Mijn vermoeden is dat de rode draad in de film generatieconflicten zijn, maar het kan zijn dat ik daar morgen weer totaal anders over denk!

(Zijn ze niet gaaf? Films die je aan het denken zetten!)

Matig, saai en voorspelbaar.

En ongeloofwaardig qua plot: "we gaan een kindje adopteren. Wie gaan we nemen? Uhm, nee niet Tau-Ge met de schattige vlechtjes! En ook niet Ping-Pong die zo goed kan honkballen. Neuhhh! We nemen Jin-seong, die zo leuk creepy tekeningen maakt! Jammer dat Jong-il al door een ander koppel was gekozen, anders hadden we die genomen, want die kan zo goed diertjes martelen en ontleden!!!"

Wie onderhoudt zijn tuin keurig netjes, maar laat een dooie knoeper van een boom daarin staan?

Leuke oma ook. Een echte pedagogische kindervriendin!

Ja, sorry, hoor, maar er zijn grenzen van wat ik nog kan hebben, maar het valt me op dat deze in dit genre vaak kilometers worden overschreden. Hier bijna lichtjaren.

Ja, geen wonder dat men in Korea en Japan zo'n laag geboortecijfer heeft! Maar misschien gaat men nu binnenkort alleen films maken over moordende en door geesten bezeten bejaarden?

Deze film ben ik weer met een gigantisch vooroordeel gaan bekijken, maar ik moet toegeven dat ik af en toe erg heb moeten lachen om al deze flauwigheden.

Vooral de scenes op dat banket (het likken van het gebakje en de luidruchtige sexpartij waarvan alle gasten denken dat die afkomstig zijn van de prime-minister) vond ik hilarisch.

Het plotje was wel erg dun, maar de parodieëring van de (in mijn ogen belachelijke) rapscene vond ik heel geslaagd!

Toch ook die Borat-film maar eens bekijken....

Ik ben het hier mee eens, maar ik vond dat het matige acteerwerk van de kinderen toch wel weer gecompenseerd wordt door alleen al hun uiterlijk (de afgrijselijke littekens en misvormingen!), die geen grimeur volgens mij zo levensecht kan maken. Door schoffies van de straat te plukken komt alles wel echter over, net als movieloverx ook opmerkt.

Triest dat kinderen nog steeds in zulke omstandigheden moeten opgroeien....

Tijdens het zappen kwam ik in deze film terecht. In de krant en op teletekst las ik later dat dit een jeugdfilm is???? Wel wat zwaar op de maag liggende film voor de jeugd lijkt me (?)

Mooie film. Ik blijf respect houden voor regisseurs die een boeiende film kunnen maken over 'gewone' mensen en eigenlijk allerdaagse zaken.

De actrice die Rachel speelde en natuurlijk Timothy Spall overtuigden mij zeer in het uitbeelden van hun rol.

Net als vele anderen hier zat ik me constant te verwonderen over de frisheid van de film. Als men had gezegd dat deze film uit pakweg 1947 stamde, dan had ik dat best geloofd. Het acteren van sommige acteurs en vooral de hoofdrolspeler is behoorlijk matig, maar wellicht te verklaren door de leeftijd van de film, zo pas na het stomme tijdperk. Maar inderdaad is het dan gek dat de twee veteranen (Kat en Tjalmmnogwat) en de moeder van Paul juist wèl overtuigend acteren?

Ik vroeg me af waar ik Paul's moeder nu toch van kende? Ik zweerde haar al eerder te hebben gezien. Handig dan, dat IMDB, ze speelde ook de moeder van James Cagney in 'The Public Enemy!'

Maar een diepe buiging voor de makers, die ver hun tijd vooruit waren met het maken van deze film!

Dat is zeker een goede deal!

Voor mij een van tevoren onbekende film. Zeker bekijkenswaardig en inderdaad speelt Ernest Borgnine erg goed (de ouwe knakker leeft nog steeds, zag ik op Imdb!). En ook Johnny-Boy Walton (wat een droplul vond ik die altijd in 'The Waltons') doet het prima.

Wat betreft Godard begin ik dit ook te krijgen. Hij komt op mij toch over als een schilder die een pracht schilderij maakt, om daar dan vervolgens poep overheen te smeren om maar zo nodig abstract, eigenzinnig en origineel te zijn. Nou dat is hij dan wel, maar het schilderij hoeft bij mij dan niet meer in huis te hangen!

Toch is het knap hoe Godard Parijs er uit kan laten zien als een stad in de toekomst op een andere planeet. De film zit ook boordenvol originele visuele vondsten. Verder ziet Anna Karina er in deze film bijzonder smakelijk uit. Alleen al de beelden van haar gezicht met ogen als peilloos diepe poelen hield me gekluisterd aan de buis.

Tot slot is het casten van Eddy Constantine wel een briljante zet geweest, want zijn aanwezigheid werkt in deze film geweldig.

Typisch een voorbeeld van: 'overdaad schaadt'!

Vroeger werden er rond kerst altijd wat meer goede films uitgezonden. Veronica heeft deze film zo vaak rond kerst uitgezonden dat hij ècht mijn neus uitkwam ("alweer Zwelgje!").

Toch wel een aardige animatiefilm.

Lieve, maar wel mierzoete familiefilm. Vijfhonderd maal beter dan 'Kruimeltje', of vergelijkbare Amerikaanse draken van films. Wat zeg ik? Vijfhonderdenéén maal beter!

Waarom kan men op de Nederlandse tv zóiets niet rond kerst uitzenden in plaats van voor de vijfhonderdste maal 'Pietje Bell' of 'Kruimeltje'? Wat zeg ik? Voor de vijfhonderdeneenste maal!

Tja, soms heb je dit soort films even nodig om bij te komen van al het zware drama, gebloedspatter en filosofisch geneuzel van de films die ik doorgaands kijk. En dan stoor je je niet aan het zoete, zeker als het goed gedoseerd wordt gebracht, zoals hier. Japan is gewoon goed in het maken van tearjerkers, maar misschien wordt mijn blik vertroebeld door vooroordelen. Men is er in ieder geval dol op.

De wereld van deze film is nog heerlijk ongecompliceerd en lijkt geen kwaad te bevatten. Suzuki stuurt het meisje zonder kwalificaties niet naar huis en de schrijver bij wie het kind wordt gedumpt blijkt geen pedo te zijn.

Grappig, sommige personages lijken zo uit een jaren vijftig film te zijn gelopen: de dokter uit 'Stray Dog' en het zoontje van Suzuki uit 'Ohayo'. De film straalt ook vooral uit hoe het is en was om blij te zijn voor en met kleine dingen: de hele straat verheugt zich op de konst van de eerste tv en de kids zijn blij met zoiets simpels als een vulpen of een roomsoes.

Met de kans op teleurstelling wil ik ook deel 2 nog wel zien, want er zijn natuurlijk een aantal verhaaltjes nog niet afgerond (dokter, de beoogde eega voor de schrijver).

Zou hij de Suzuki van de motoren moeten voorstellen? De schrijver is inderdaad gemodelleerd op een echte schrijver met zowat dezelfde naam (volgens imdb).

Nou, ik heb er weer twee nieuwe 'guilty pleasures' bij, hoor!

Ja, het schijnt dat hij net als Jean-Claude Van Damme meer drama wil gaan doen in plaats van alleen maar actiefilms!

Wel meteen een glimlach veroorzakend met zijn cameo! Of eigenlijk: na zijn cameo!

Deel 2 is net als deel 1 in het feelgood-genre absoluut één van de betere films. Eigenlijk gaat men weer op dezelfde voet verder met simpele plotjes. Saai is dat allerminst omdat de karakters in Third Street nu echt een buurtje vormen en elkaar steunen en beschimpen. De film geeft weer een eenvoudige boodschap mee en wel: 'wees blij met wat je hebt en geniet van het verheugen op wat je eventueel nog kan krijgen!'

Men gebruikt dezelfde trucjes als in een serie als bijvoorbeeld 'Cheers' of de filmreeks Tora-san. Gebruik makend van 'gewone', likeable karakters, die voortploeteren in hun bestaan, hopend op die ene break (die nooit komt). Hoe grotesk ze soms ook zijn en doen, tòch blijven ze geloofwaardig en echt. Hier héél goed gedaan!

Bij mij werkt dit, maar voor veel mensen zal dit niets zijn. Te saai of te zoet. Maar voor diegenen die dit genre zo af en toe appreciëren zal dit een lichtstrraaltje in hun bestaan zijn.

Van mij mag er best nog een deel 3 komen! (komt er niet, hoor!)

Wel aardig, maar het controversiele is er inderdaad nu wel af.

Mooie beelden, die mij een soort van heimwee-gevoel geven. Daarom heb ik toch nog wel genoten van deze film die ik af en toe toch wel wat saai vond.

Jeanne Moreau blijft een mooie actrice, al heeft ze wel een soort van permanent-ontevreden-vissebek! (Mede daardoor) speelt ze wel erg goed een vrouw die haar hele leven nooit helemaal een volledig geluk zal vinden. Ik ben het dus helemaal eens met bovenstaande quote. Goed gecast in ieder geval!