Meningen

Vanacht maar weer eens opgezet, na enkele weken westernkriebels te hebben gehad. En intens genoten... Wat een pracht van een film. De sfeer, de granieten kop van Bronson, de kille blauwe ogen van Fonda, de prachtige bruine kijkers van Cardinale en het charisma van Robards, de setting, de muziek... zalig! De beste western die ik zag: een onmiskenbare verhoging van een ster.

Yep, heel hard om gelachen. Het zou me verbazen als de regisseur dit niet grappig bedoeld zou hebben! Ik zal gelijk maar even stemmen trouwens. Mooie vier sterren voor dit bizarre, maar mooi gemaakte filmpje. Een grote absurde stoofpot, op smaak gemaakt met pure ellende. Heerlijk.

Eerste Hammer film die ik zag en inderdaad onderhoudend, maar wel wat traag. Er had best wat meer actie, blood en gore in gemogen. De slome opbouw naar het einde is wat knullig, evenals alle 'enge' scènes. Een aantal rare foutjes in de film ook, zoals het gebruik van een elektrische lamp terwijl de film tijdens de Middeleeuwen afspeelt ofzo... Maar goed, mierenneuken is ook een kunst. Sommige dialogen waren trouwens geniaal:

Cpt Kronos: I suppose you'll be moving on now?

Carla: No, I'm staying. If you'll have me...

Cpt Kronos: Ohh... I'll have you...

Lekker fout

Maar goed, voor een vermakelijk low budget filmpje als deze lijken 2,5 sterren perfect:

2,5*

Erg amusante misdaadfilm. DePalma tovert weer alle gangsterclichés uit zijn mouw, maar giet ze in een vorm die niet verveelt, hoe vaak je er ook naar kijkt. En hoewel Pacino erg sterk acteert, vind ik vooral Penn de show stelen. Dat maffe brilletje, die blonde krulletjes, lekker snuiven: een meesterlijke anti-ganster!

Het verhaal stelt natuurlijk niet zoveel voor: niets wat we niet eerder hebben gezien. Maar sterk acteerwerk, een goede spanningsboog en vooral erg mooi camerawerk houden het kijkplezier levend. Wat ik toch wel ergerlijk vind is die verplichte kost van de onmogelijke liefdesrelatie, zeker als het zo uitgekauwd ten tonele wordt gevoerd. Het slaafse vrouwtje, hoofdmotief om aan de onderwereld te ontsnappen, blaat.

Gelukkig haalt dat maar een klein deel van de sfeer naar beneden. Een film van 3,5 dikke sterren resteert.

Klein en goedkoop maken nog geen waardeloze film. De cast is fenomenaal, evenals het script. Ontzettend veel vaart en tergende dialoog. Kinderen rossen elkaar op hun muil als ze ruzie hebben (uitgangspunt); volwassenen, met al hun levenservaring, moeten daar zo nodig over praten (gevolg). Hier een goed voorbeeld van hoe het niet moet. Ik leed verder een beetje aan een Christoph Waltz overkill, maar hier is hij subliem. Die timing van hem, zijn gezichtsuitdrukkingen, yeah! Ik wil deze film eigenlijk gelijk nog een keer zien. Het huiskamerdrama is hier tot huiskamerkomedie verworden.

Sfeervol in al zijn luchtigheid? Of toch luchtig in al zijn sfeervolheid? Humor en ambiance lopen in Cashback kris-kras door elkaar en worden bijgestaan door frisse, visuele vondsten. Apart gaan beide elementen hand in hand met de leuke trucjes die op het beeldscherm getoverd worden, maar passen zij ook samen door een deur?

Ik vind van wel. De puberale ondertoon neemt nergens overhand, van een opdringerige sfeer is eveneens geen sprake. Drukke typetjes wisselen af met plotse kalmte. Dit alles wordt begeleid door een prachtige maar helaas ietwat overaanwezige soundtrack. Iets meer subtiliteit in het gebruik ervan had de mooie klanken meer recht gedaan. Maar ondanks deze kleine nuance biedt Cashback een aangenaam geheel.

Toch zullen velen de arthouse insteek niet kunnen behappen naast de tamelijk simpele humor. Het is een mix die niet voor iedereen zal werken en ik denk dat vooral een jonger publiek zich tot deze film aangetrokken voelt. Moge ik me in ieder geval nog lang jeugdig blijven voelen. Stop de Tijd.

4*

Zoals ongeveer in elk bericht hier te lezen valt is de droomwereld van Singh fantastisch vormgegeven, maar is het verhaal eromheen redelijk duf. Alsof de regisseur een excuus zocht om zijn fantasie uit te leven en zich daarbuiten weinig interesseerde voor de rest. Seriemoordenaar, race tegen de klok, slechte jeugd, bla.

Alleen de vormgeving is dus genietbaar, maar dan ook écht genietbaar. De kostuums van Eiko Ishioka (die al een Oscar won) spreken enorm tot de verbeelding. Even mooi als griezelig. Ook de droomsets zien er wonderschoon uit. In The Fall deed Singh het allemaal nog even dunnetjes over, eveneens met Eiko Ishioka. Ook in die film was het verhaal nogal matig, maar die film oogt eigenlijk nog beter dan deze.

De cast van The Cell is helaas weer wat minder. Vaughn is echt rampzalig in deze rol (terwijl hij een prima acteur is) en ook Lopez is nogal nietszeggend. Dat is samen met de plot een smet op deze film. Punten voor het oogsnoep en het creepy sfeertje in de droomwereld.

De Romeinse variant van Butch Cassidy and the Sundance Kid. Joe Lefors is vervangen door een vrouw, de treinrovers door een groepje soldaten. Minder humor, meer bloed. Jammer dat het digitaal bloed is, terwijl Neil Marshall doorgaans zo goed met make-up is. In Dog Soldiers en Doomsday in ieder geval. Helaas zet hij dat niet voort, want deze digitale variant ziet er dikwijls niet uit. Verder is de actie doorgaans storend gefilmd en rap gemonteerd, om die cgi een beetje te verbloemen, zo lijkt het. Ik wil gewoon TJAK! weg been zien en dat daar dan even op gefocust wordt. Een bloedig stompje en een lillend stuk ledemaat. Niet gelijk knippen naar een volgende soldaat met een zwaard in zijn pokkel. Gemiste kans, zeker met deze regisseur aan het roer. Verder is het verhaal nogal slap, deels omdat de Romeinen gewoon verdienen wat ze overkomt. Ik kreeg maar weinig medeleven met de hoofdpersonages, iets wat in de hiervoorgenoemde western heel anders was. Op een gegeven moment zou je bijna voor de boze Pict chick juichen. Centurion had stukken beter gekund, dit blijft hangen in een grote middelmaat. Jammer, ik had hoge verwachtingen.

Leuke kinderfilm, maar wel enorm zoetsappig en moralistisch. Visueel gezien best mooi, je zou het bijna warm krijgen van de steeds terugkerende kleur rood. Verder is Steve Buscemi als Templeton de rat vrij grappig, maar voor de rest kent de film nogal flauwe humor. Opmerkelijk trouwens hoeveel bekende stemacteurs hieraan hebben meegewerkt. Nog opmerkelijker hoe nietszeggend bijna al hun stemrollen waren. Uiteindelijk kom ik op 2,5 á 3 sterren uit.

2,5*

Het menselijk ras staat aan de afgrond van het bestaan en de Britse regering schuift de boel aan met een bulldozer. Cuarón kijkt anoniem toe en deelt zijn ervaring met ons!

Visueel gezien is deze film een plaatje. De kleuren lijken met de kinderen van de aarde verdwenen, maar vooral de man met de camera moet in de prijzen vallen. Verder zeer mooie decors. Hoe het twintig jaar in de toekomst eruit ziet weet ik niet, maar deze film lijkt technologisch gezien vrij realistisch. Erg tof gedaan, al die concept cars!

Narratief gezien vond ik vooral de abrupte overgangen van kalmte naar totale chaos erg sterk. Het begin alleen al! De editing draagt hier zeker aan bij, prachtige longtakes zeg... Maar genoeg technisch geneuzel - als het verhaal niets is heb je daar ook weinig aan. Gelukkig gaat dat voor Children of Men niet op. Ik ben zeer blij dat er niet gekozen is voor allerlei medisch gefilosofeer over de oorzaak van de onvruchtbaarheid. Het redden van de nieuwste telg der mensheid staat bovenaan en vormt vrijwel het enige motief voor de personages om van A naar B te komen. Jammer dat het verhaal geen mooie afsluiting krijgt (en visueel gezien eigenlijk nog lelijk ook).

Qua acteerwerk zetten Owen, maar vooral Kaine, hun personages magnifiek neer. De zwangere dame was helaas wat irritant zo nu en dan. Ik vraag me overigens af wat er met de vroedvrouw gebeurd is...

Nu ik deze film gezien heb baal ik echt dat ik hem niet in de bioscoop heb gekeken. Wat een ervaring moet dat geweest zijn.

4* - hoger = mogelijk

Fuck, dit is scary! The Children is een no nonsensefilm die me constant op het puntje van mijn stoel hield. Halcyon beschrijft het hierboven uitmuntend. De film komt wat traag op gang, maar als de kak eenmaal aan de knikker zit is er geen houden meer aan. In sneltreinvaart worden we getrakteerd op de huiveringwekkende kinderen en hun snode plannetjes. De ouders worden totaal overrompeld. Er wordt verder geen tijd verspild aan een hoe en waarom: het is zoals het is en daar moeten we het mee doen. Recht voor zijn raap.

Vanwege de poster verwachtte ik eigenlijk een Children of the Corn-achtig rukfilmpje, maar door het lovende commentaar alhier ben ik deze toch nog even wezen kijken. Ik ben vooral verrast door de kundigheid waarmee dit is opgezet: goed geregisseerd, geacteerd en vooral gemonteerd (de flitsende paralelmontage maakt sommige scenes nog zenuwslopender dan ze al zijn!)

The Children is een fucking spannende film, grof en goed gemaakt bovendien. Ik zeg zien.

Gister ook gezien op het AFFF. In tegenstelling tot Tom Yum Goong kon me dit veel meer bekoren. Eigenlijk vanwege de toevoeging van een 'verhaal', hoewel dat nog steeds een groot woord is. Een verhaal staat de knokpartijen enerzijds in de weg, maar anderzijds koppelt het de knokpartijen juist aan elkaar. Als smeermiddel werkt het hier in ieder geval prima.

Hoofdrolspeelster Yanin Vismitananda als wervelwind van voeten, knieën, ellebogen en vuisten is een lust om naar te kijken. Wat dat betreft is Pinkaew een perfecte muay thai-regisseur. Dikke moves, goed gechoreografeerd en uitmuntend in beeld gebracht.

De knoklocaties zijn ook erg vermakelijk, maar geven wel het gevoel van verschillende 'stages', zoals in een computerspelletje. Alleen de eindbaas mist daar nog bij. Het eindgevecht is wel meesterlijk. Eén brok actie, non-stop. Choclate is als vechtfilm bijzonder goed geslaagd, maar een heel hoog cijfer kan ik er niet aan kwijt. Zoiets als dit kan luchtiger en minder serieus.

Die travo's vond ik trouwens geniaal, zulk soort personages hadden hier veel meer ingekund. Precies wat ik hierboven aanhaal. Lekker wacky.

Narnia deel 1 wist me ondanks alles nog wel redelijk te verrassen, ondanks het reeds bekende fantasy-in-een-andere-wereld-verhaaltje. Narnia deel 2 is echter nogal prutserig, wat vooral aan het verhaal ligt. De kinderen switchen ten eerste veel te snel van onze naar de andere wereld, om daar vervolgens binnen enkele momenten al verwikkeld te raken in een in theorie epische strijd. In de praktijk is de strijd echter nogal simpel en afgeraffeld. Tegen het einde stond ik echt versteld van de 144 minuten die deze film in beslag namen. Waar waren ze gebleven?

Het allersufste vond ik dan ook nog de climax. Narnia, overrompeld door een buurland, vecht na duizend jaar eindelijk weer eens terug. Maar waar is koning Aslan? Die zit ergens tussen de dansende bomen en komt als een deus ex machina de boel nog even redden op het einde. Ik bedoel, kom op zeg, alles wat eraan vooraf ging hoefde dus niet te gebeuren als die luie leeuw wat eerder uit zijn holletje kroop? Dat vind ik gemakkelijk schrijfwerk.

De aankleding, CGI en de kostuums tevergeefs dus. Wel mijn complimenten voor de casting en kostuums aan de Caspische zijde. Ik miste nog net de grote kragen, of anders was de Spaanse sfeer helemaal compleet. Maar de veel te gemakkelijke plot doet de visuele kant een beetje teniet. Geen hoge score voor dit deel dus.

Aardig filmpje dat meelift op het succes van allerlei bovennatuurlijke hipheid, vanzelfsprekend nog meest op de vampierrage die tieners gehypnotiseerd houdt. Het sfeertje is fantsay-achtig zoals we gewend zijn en vooral de Freakshow uit de titel maakt dit redelijk genietbaar. Hoogtepunt is de wolfman, die met heerlijk ouderweste animatronics en heuze kostuums tot leven is gebracht. Ik word er bijna nostalgisch van.

Het verhaal is daarentgen behoorlijk prut. Het lijkt me een typisch gevalletje van overmatig knipwerk, want ik blijf als Cirque du Freakleek met aardig wat vraagtekens achter. Waarom is die hoofdrolspeler bijvoorbeeld zo'n belangrijke schakel tussen twee strijdende vampiergroepen? En waarom is er een groep vampiers en een groep vampanezen? Vampanezen? Wat is dat voor kutwoord? En wie is de kwabbige man die alle touwtjes in handen heeft nu werkelijk?

Verder (het woord gebruiken is al een cliché op zich) zitten er gewoon teveel clichés in de film. De strijd tussen goed en kwaad was nog nooit zp simpel uitgebeeld. Lelijke en vieze vampanezen (ik trek dat woord echt niet) aan de slechte zijde, en betrekkelijk schone en welgemanierde vampiers aan de goede zijde bijvoorbeeld. Of het cliché van de boezemvrienden van wie het kameraadschap op de waag komt te staan, de vreselijke leraar die middelbare scholieren teistert, etc.

Nee, origineel is dit allerminst. Nogmaals, Cirque du Freak moet het vooral van het sfeertje hebben, maar voor de rest is het geld-uit-tienerzak-klopperatie. Lekker die trend uitbuiten tot het publiek er zat van is en dan gewoon meehoppen naar de volgende trend. Maar eerst nog wachten op de twee of drie vervolgen, want dat dit het begin is van een filmreeks, dat is evident.

La Cité des Enfants Perdus is als een bouwpakket zonder lijm. De losse onderdelen zien er leuk uit, maar een geheel zullen ze nooit worden. Ik heb genoten van de verscheinheid aan personages die wordt opgevoerd. De gekke tweeling voorop, fantsatisch geacteerd vooral, maar Krank, Uncle Irvin (!) en die kloons zijn ook stuk voor stuk leuke creaties. Ook de decors waarin ze manouvreren zien er prachtig uit en ten slotte is het ook nog eens prima in beeld gebracht. Expressionisme ten top.

Jammer dat het verder als los zand aanvoelt. De personages - hoe leuk ze ook zijn - lijken zich meer over de decors heen te bewegen dan erdoor. Op de een of andere manier heb ik nooit het gevoel gehad dat er een stad wordt nagebootst, het ontbreekt aan levendigheid en drukte. Verder zijn de twee hoofdpersonages nog het minst interessant. Er blijft wegens gebrek aan een goede introductie een afstand tussen hen en het publiek. Alleen de incestueuze band die tussen het tweetal opbloeit is opmerkelijk. Pearlman moest ongetwijfeld een jongetje in het lichaam van een volwassen man voorstellen, waardoor hun vriendschap eerder vertederend dan pervers moest zijn, maar alles wijst op een ontluikende liefdesrelatie tussen een oudere kerel en een meisje van elf.

Er wordt ten slotte weinig moeite gedaan om een verhaal te vertellen. We kijken in de plaats daarvan vooral naar een aaneenschakeling van grappige typetjes. Die blijven erg vermakelijk, maar voor de plot van dit simpele maar grimmige sprookje zijn ze vaak overbodig. Wat er allemaal verder te gebeuren stond maakte me verhaaltechnisch daarom geen biet uit: de hoofdpersonages zijn toch al saai en de andere figuren hebben niet genoeg met elkaar van doen om de plot interessant te houden.

Hoe anders is dat in Amélie? Visueel eveneens een pareltje en in tegenstelling tot La Cité is die film wel meeslepend. Heb ik me bij deze prent vermaakt? Zeker. Heb ik naar iets moois gekeken? Zonder twijfel. Ben ik in vervoering geraakt? Verre van. Het oogt allemaal appetijtelijk, maar het mist een hart.

Het was een mooie dag gister. Twee vertoningen van klassiekers op groot scherm, waarvan deze eentje was. De allereerste keer Citizen Kane kijken, in de bioscoop, wat wil je nog meer? Ik weet wel wat ik nog meer wilde: een film die aan mijn hoge verwachtingen voldeed.

In mijn geval mag de stempel "beste film ooit" die hier nogal eens op gedrukt wordt achterwege blijven. Allemaal heel leuk en aardig dat dit cinematografisch zo wonderlijk is met deep focussen en belichting, maar het deed me zo weinig. Sterker nog, de belichting vond ik zelfs vrij irritant, dat constante schaduwspel.

Het verhaal wist me ook niet echt te raken. De opkomst van Kane, die daarna verblind door geld en invloed zijn eigen ondergang creëert. Whoopdeedoo. Wel leuk hoe zijn verhaal verteld wordt, maar als het vertelde niet interessant blijft houdt het op.

Niet dat het een vervelende zit was, ook al lijk ik alleen maar negatief. Uiteindelijk heb ik me nog redelijk vermaakt, de bioscoopervaring droeg daar ook aan bij. Maar boven de drie sterren kom ik nog niet uit. Wellicht de volgende keer, maar ik denk het niet. 3*

Ik zat schuin achter je en ik vond de 3D juist zo naadloos dat het effect helemaal geen toegevoegde waarde meer had. Gewoon dik doen met een gimmick, na Avatar komt er toch wel publiek op af. Deze film was oorspronkelijk niet eens bedoeld voor drie dimensies en is op het laatste moment nog even snel omgetoverd zodat er meegelift kon worden op het succes van andere 3D-prenten. Laat je daarom geen geld uit je zak kloppen en kijk gewoon de normale versie, je mist helemaal niets.

Of nog beter kijk je geen enkele versie, want wat is dit een erbarmelijke deceptie. Allemachtig wat een ramp is dit geworden. Bij vlagen lelijke CGI, maar dat scipt mensen, dat script. Moet dat nou echt? Waar is de bezieling, waar is de bevlogenheid? Twee uur lang kijken we naar een stelletje Grieken waarmee we nul binding krijgen, Perseus is een vlakke flapdrol, en zelfs de romantiek was vanzelfsprekender dan ik ooit in een Hollywoodfilm gezien heb. En hoe plat de film ook is, er zitten soms ook nog onduidelijkheden in wat betreft personages. Nogmaals: naar wie kijken we? En waarom zou het me ook ene moer schelen wie blijft leven en wie niet?

Sam Worthington speelt wel ok, maar Liam Neeson en Ralph Fiennes krijgen in deze bagger geen enkele kans om uit te blinken. Neeson blinkt wel, maar dat komt door zijn glansende harnas dat inderdaad doet denken aan een David Bowieclip. Leterrier neemt dit werk zo serieus, dat hij vergeet dat deze film in grote lijnen gewoon belachelijk is. Dat is helemaal niet erg, kijk maar naar 300. Net zo belachelijk en ook met die insteek gemaakt. Gewoon honderd minuten lang lachen om coole oneliners en afgehakte armen. Dit niet. Dit moet het publiek Bewegen. Doen Verwonderen. Verbazen. Vergeet het maar. Puberale rommel; een film voor mensen die geen eisen aan het medium stellen. Een film voor mensen die een reisgezelschap extra waarderen als ze onder begeleiding van bombastische muziek over bergkammen lopen en door woestijnen ploeteren, met telkens de ondergaande zon op de achtergrond. Bah!

Geinige tussendoorkomedie, evenals een paar andere Smiths. Helaas komt hij waarschijnlijk nooit boven dit niveau uit, hoewel het zeker goed is voor een paar chuckles. De Go Kart scène was echt een toffe knipoog naar Butch Cassidy and the Sundance Kid (en eigenlijk even irrelevant in deze film als in het origineel).

Qua humor kent Clerks II een paar hoogtepunten, maar sommige personages en grappen bleken toch te banaal - zoals die nerd dude die alleen maar over Transformers kan praten. Hoewel... beste scène uit de film is wanneer hij zijn monoloog houdt over Pillowpants the Pussytroll... 3* hiervoor

Ook tijdens een tweede kijkbeurt blijft dit een goede documentaire, simpelweg door de enorme opstapeling drugsfeiten. De informatie vliegt voorbij in sneltreinvaart, opgebouwd in rise and fall formaat. De opkomst en val van de cokehandel in Florida was zeker niet misselijk. Vooral het begin is leuk, wanneer Micky Munday en Jon Roberts vertellen hoe zij samen met wat anderen een emperium van vervoer en verkoop op wisten te zetten. Het tweede deel, wanneer de staat daadwerkelijk ondergedompeld wordt in drugsgeweld, is wat eentoniger. Vooral omdat de opzet voornamelijk uit pratende hoofden bestaat, afgewisseld met heel veel foto's van dode mensen. De muziek van Jan Hammer past natuurlijk uitmuntend!

Hah, dat ik hier nog niet op had gestemd. Naar aanleding van het komende actiespektakel weer eens opgezet. Blijft leuk. Wel jammer dat de film zich net niet serieus genoeg neemt, wat resulteert in enkele flauwigheden. Die vrouw had wel weg mogen blijven bijvoorbeeld. Wel prettig dat de film zich net niet serieus genoeg neemt, wat resulteert in übercoole actie en continuïteitsfouten. Die explosie van het kamp is echt te grappig bijvoorbeeld. Cool.

Ernstig slechte film, maar wel vermakelijk. Dit is niet meer dan een cash in op het succes van deel één en het kan niet anders of de scenaristen hebben de ballen uit hun broek gelachen toen ze hieraan werkten. Want mijn god, wat een ellende. Zoveel onlogica, compleet overbodige en godsgruwelijk irritante personages en een verhaal waar de honden geen brood van lusten.

Het gezelschap van Conan gaat op een queste, wat krijgers sluiten zich aan en knokken een potje mee, maar bleken uiteindelijk bizar leeg en volslagen functieloos. Die magiër bijvoorbeeld, what de fuck? Zijn toverkunsten gingen niet verder dan handjes tegen elkaar houden en rare poepgeluidjes maken.... Of Grace Jones, die weinig anders hoefde te doen dan grommen en lelijk zijn. En last but not least die dief? Tergende comic relief en een belediging voor elk intellect.

Maar stiekem is het ergens ook wel vermakelijk. Een soort van zelfpijniging ondergaan om erachter te komen wat de scriptschrijvers nu weer voor onzin bedenken. Zoals een raar beest dat geen fysieke pijn kan lijden, maar wel dood gaat zodra Conan enkele spiegeltjes inslaat... Kom op, echt..? En stiekem wilde ik heel graag de slechte oneliners horen om daarna te kunnen zeggen dat ze zo stom zijn. Met plezier naar een slechte film kijken omdat hij zo slecht is dus.

Een hoge scoren echter? Dacht het niet. Ik vond alleen die basketballer van 2m20 wel cool (zelfs Arnie verbleekte bij zijn gestalte) en de soundtrack was best te pruimen.

Behoorlijk karig. Natuurlijk verwacht je weinig van een film als deze, het plot lezende. Gewoon een potje knallen, hopla. Maar god wat haalt Scott Wiper zijn film onderuit door het verhaal een lachwekkend dramatische draai te geven, door er ethisch geneuzel aan te verbinden. Daar bovenop ligt nog een lading akelig Amerikaans chauvisnme (*spuug*), een dosis overbodige personages en een clichématige liefdesrelatie. Wat simpele doch vermakelijke actiepulp moest zijn is nu slechts pulp. Alleen Vinnie Jones kwam toch weer goed uit de verf als onverbeten actieheld met dat heerlijke onvervalste accent.

1,5*

Fikse tegenvaller. Te klassiek, te uitgekauwd en met een figuurlijk bloedeloze climax. Als film geeft Wan er te weinig een eigen smoelwerk aan, terwijl zo'n uigekauwd concept dat echt nodig heeft. Dat deed hij bij Insidious stukken knapper. The Conjuring is beter dan de zoveelste spookhuisfilm zoals The Haunting in Georgia, maar niet veel.

Leunt op de schouders van Rashomon, 12 Angry Men of Amistad (misschien ook wel The Ox-Bow Incident), maar komt niet met eigen imput. Allegaartje van wat al gemaakt is en alleen door een goede McAvoy en mooie sets echt de moeite waard. Het Amerika van de 19e eeuw herleeft , maar als historisch rechtbankdrama wat voorspelbaar.

Ik vind hem ook beter dan Nightmare. Selick heeft dit sprookje van Gaiman erg fris overgebracht naar het grote scherm. Het enthousiasme straalt van de film af. Het grote huis waarin Coraline komt te wonen, haar buren, haar ouders en natuurlijk de alle duistere varianten daarop in de wereld 'down the rabbit hole' staan garant voor één grote glimlach. Erg charmant in elkaar gezet dus.

Het is natuurlijk wel een beetje à la Alice in Wonderland allemaal, maar alle personages zijn fantasierijk tot leven gewekt met behulp van stop motion. Vooral buurman Bobinsky en de twee operazangeressen met hun Schotse terriërs zijn hilarisch. Coraline zelf kan zich bijna meten met een Miyazakimeisje.

Daarnaast is de muziek van Bruno Coulais uitermate sfeervol, zij wat overaanwezig. Ik ben blij dat er geen musical van is gemaakt, al is dat strikt persoonlijk natuurlijk. Ook qua kleuren veel te beleven, vooral het contrast met haar eigen wereld en die door het deurtje is mooi.

De film is bij vlagen zelfs griezelig, voor de allerkleinsten onder ons tenminste. Coraline heeft me bijzonder aangenaam verrast en is tot zover de leukste film van dit jaar!

Fuck it, ik mik deze naar de volle vijf sterren. Het maakt me niet uit wanneer ik deze film in de dvd-speler gooi, hij blijft gewoon rete-cool. Dat überdroge spel van Statham in elke hachelijke situatie, die heerlijke over the top bad guys, flitsende en effectieve montage, geinige visuele vondsten, die shabby dokter en die prachtige Amy Smart. Wat een toffe film is dit toch!

Ik ken helaas het origineel nog niet, maar zonder dat vergelijkingsmateriaal vond ik dit in ieder geval wel een geslaagd horrorprentje. Deze remake drijft niet op het meest originele schrijfwerk, maar erg hinderlijk is het niet. Domme personages maken horror doorgaans toch wat spannender. En ook al zitten er wat voorspelbare schrikmomenten in (begeleid door voorspelbare schrikgeluiden), spannend is The Crazies wel. Verder zijn de decors bij tijd en wijlen indrukwekkend, vooral als die gepaard gaan met toaalshots. Dan is de destructie die ontstaat na de virale uitbraak het best in beeld. Bloed is ten slotte ook niet van de lucht. Het einde is helaas wel erg slecht uitgedacht (die kernbom is wel heel braafjes... er wordt blijkbaar niet gedacht aan radiation poisoning en de EMP die bij zo'n explosie horen).

Die 2,5 is echt te laag die mijn voorganger uitdeelde. Hoewel Crin-Blanc iets minder innemelijk is dat zijn opvolger, is dit toch een uiterst schattig filmpje met een serieuze ondertoon. De sterke zwart-witfotografie draagt zijn steentje bij aan de sfeer: mooie en wijdse moeraslandschappen, daar waar de Rhône de Middellandse Zee aanraakt. Samen met Le Ballon Rouge zijn beide kinderfilms voor volwassenen ook prima te doen. Helemaal geen slechte keuze om de bios ervoor in te duiken! 3,5 voor deze, maar in combinatie met Le Ballon Rouge zouden ze een dikke 4 krijgen.

Er was eens een oud vrouwtje, dat midden in een betoverd bos woonde. Elke morgen brachten de dieren uit dit bos haar te eten en in ruil daarvoor kamde zij hun vachtjes. Maar op een morgen kwamen er geen dieren meer. Het arme vrouwtje kon al niet meer zo goed zien en lopen, dus zelf het bos in gaan was geen optie. Ze wachtte en wachtte maar die hele dag vloog er niet eens één vogel over haar huisje heen.

Zo ging het twee dagen door en het vrouwtje stierf bijna van de honger, totdat een mager hert naar haar kwam gehinkt met een mandje in zijn bek. "Ik ben een betoverd hert", zei het, "ik kom op mijn laatste krachten eten brengen, oud vrouwtje. Alle dieren in het bos worden aangevallen door de boosaardige ..." Maar voordat het beestje zijn zin kon afmaken stierf het, voor de ogen van het oude vrouwtje. "Mooi", zei ze, "dat wordt barbecuen voor tenminste een hele week!" -- Einde

Wat heeft dit verhaaltje met 'Crocodile' te maken? Helemaal niets, maar het was een stuk leuker, geef toe!

1/2* voor dit misbaksel.

De donkere stijl, de immer duistere stad en het gebrek aan positieve emoties maken de sfeer in The Crow lekker grimmig, grauw. Zelfs in de flashbacks van gelukkige tijden zit een ironische ondertoon, zodat de film nooit vrolijk wordt.

De settings zijn over het algemeen mooi gemaakt, met name de kerk op het einde: grote gotische gewelven, gargoils en regen die op de prota- en antagonist neerdaalt maken het dit goede plek voor een eindgevecht. Toch was het verhaal een aaneenreiging van clichés, die ook niet eens veel indruk op me achter lieten. Verder hadden de dialogen weinig diepgang. En als laatste is er een chronisch gebrek aan spanning: er zit wel veel actie in, maar de beste Eric Draven is onstervelijk, dus de uitkomst van elk gevecht (muv het laatste) is bekend.

De film draait dus vooral om de beelden. Laten die nou wel mooi zijn. En het geheel levert wel een alleraardigst filmpje op, best een keer het kijken waard. Maar in mijn ogen zeker geen (cult)klassieker. 3*

Vooral technisch zeer behoorlijk. De verschillende decennia waar Benjamin Button verkeerdom doorheen wandelt zijn minutieus mooi aangekleed, details zijn volop aanwezig en het gebruik van digitale technieken valt zelden op. Op en top Fincher.

Qua verhaal op en top Roth. Finchers vinger in de scriptpap lijkt een stuk minder groot. De paralellen met Forrest Gump liggen er te dik bovenop en dat is best jammer. Vooral de incapsulering van het verhaal in de ziekenhuismomenten was onnodig. De mystiek van Benjamin wordt zo teveel onderbroken. Bovendien waren de onthullingen in het heden ook nog eens voorspelbaar en clichématig en daarom onnodig zoetsappig. Onfincheriaans.

Mooie film, met een lief maar standaard verhaal. Op dat achterstevorenelement na natuurlijk.

Bizar overigens dat hij al zoveel stemmen heeft.