Meningen

Taylor Lautner als publiekstrekker? Nee, laat maar. Lautner als publiekstrekker voor tienerjongetjes terwijl hij enkel bekend is uit een trilogie die bijna alleen maar door tienermeisjes bekeken wordt? Dappere keuze, dat in ieder geval. Wel grappig dat hij in deze film vergeleken wordt met Matt Damon, alsof er schuld bekend wordt op het klonen van The Bourne Trilogy. De film doet soms zelfs wel aan North by Northwest denken, hoewel dat een veel te groot compliment is voor Abduction. Laat het voorbeeld als context dienen.

Het grootste euvel hiervan ten opzichte van zijn grotere broers is het script: het is namelijk verschrikkelijk dom, simpel, voorspelbaar en ook nog gemakzuchtig. De film is heel duidelijk gericht op tieners die niet teveel willen nadenken. Het lijkt er soms dat de scenaristen van Abduction wel van spionnagethrillers gehoord hadden, maar er zelf nooit een zagen. Het resultaat is uiteindelijk degelijk genoeg om geen verschrikkelijke kutfilm te zijn, maar te rechtlijnig en simpel om te onderhouden. Er zijn simpelweg talloze films die dit eerder en beter deden. En daar zat geen Lautner in.

Aardig regiedebuut van de jonge Luna, maar over de strekking niet helemaal geslaagd als drama. Zodra Abel besluit dat hij zich de rol van gezinshoofd moet aanmeten omdat zijn eigen vader ontbreekt dan lijkt er wat komedie in het verhaal te sluipen. Het is natuurlijk geestig, een kereltje van tien dat zijn oudere zus de les leert over haar verkering of huiswerk. Of het uit onschuld geboren oedipale verlangen naar zijn moeder. Het gezin moet de handelingen van de telg dulden van zijn arts, want Abel tegenspreken kan leiden tot een terugval en daarbij een terugkeer naar een inrichting. Dit concept is eigenlijk heel flauw: een jongen van tien die vader speelt zonder dat het gezin mag tegenspreken.

Een klucht van het type 'fish out of the water' is daarom nooit ver weg, maar Luna laat het nooit zo ver komen. De toon blijft donker, al mag er gelachen worden. Toch is de situatie net iets te eigenzinnig om grappig te blijven binnen de context, waardoor de komische elementen wat scheef lopen met de serieuze toon die Luna lijkt te ambiëren. Lachen om Abel lijkt aanvankelijk een goed idee, maar als het drama daarna snel overhand neemt dan is de lach weer even snel verdwenen. De debuterende Christopher Ruíz-Esparza als Abel verdient wel een pluim voor zijn rol, net als zijn broertje (zowel in het echt als in de film). Ze waren beide nog niet eerder uit hun dorp geweest en nemen nu een tamelijk zware rol op wegens het duale karakter ervan. Ook Luna levert iets aardigs af, maar omdat het middenstuk neigt naar komedie zonder komedie wringt de schoen een beetje.

Ik beoordeel deze film ook subjectief als je het niet erg vindt. Hepburn is bijzonder vervelend en het grootste minpunt aan The African Queen. Bogart is daarentegen erg goed te versmaden en hij houdt deze film dan ook drijvende. Verder is het een weinig spannend boottochtje met enkele onlogische scènes. Bogarts echtgenote probeerde iets soortgelijks in Blood Alley.

African Race verkeert constant op het randje tussen kindervermaak en 'volwassen' humor, maar vindt op geen enkel moment balans. Hieruit vloeit veel infantiliteit voort en een heleboel onzin. Het wordt echter nooit echt grappig. De plot stelt verder ook te weinig voor, maar dat is ook enkel een kapstok voor actie en grappen. Een stuk of wat personages zijn op zoek naar een diamant, met ieder een eigen agenda. Natuurlijk kruizen ze elkaars pad, met een hoop hilariteit ten gevolge. Uiteindelijk is het geheel een mix van Canonball Run en Old Men in New Cars, waarbij de laatste met zijn humor tenminste echt een doelgroep weet af te bakenen. Verder worden er nog wat parodietjes doorheen gebakken, zoals bijvoorbeeld het personage van Mirja Boes die wel erg veel lijkt op een vrouwelijke Indiana Jones. Maar ook dit geeft de film weinig smaak. Afrader dus. Het schijnt overigens het vervolg te zijn op Crazy Race 1 t/m 3, mocht iemand het interesseren.

Ik vond het geheel eigenlijk wat tegenvallen na zoveel lovend commentaar. Leuk uitgangspunt van Head Band Number One and Two, maar verder een nogal slap verhaaltje erachter. De meeste personages waren daarbij vrij irritant, hoewel Afro zelf wel heel stoer was. Zijn metgezel daarentegen wist behoorlijk veel irritatie op te wekken (hoewel zijn eeuwige gezeur wat genuanceerd kon worden nadat duidelijk werd dat hij ingebeeld was door Afro zelf).

De gevechten zijn lekker bloedig, een aangename hoeveelheid ledematen kregen onvrijwillige vliegles, heerlijk. Wel jammer dat het hoe en wat van de gevechten nogal onduidelijk was, beetje chaotisch allemaal. Het geheel leek mij wat op een mindere versie van Ninja Scroll. De muziek in Afro Samurai was dan wel weer goed verzorgd, pastte prima in dit serie'tje.

3* voor een aardig tussendoortje

Ik heb met mate genoten van de serie, van deze film met moeite. Die sidekick van Afro is nog steeds bijzonder irritant en haalt het niveau hard onderuit. Het verhaaltje is wel geinig, aan de oppervlakte. Helaas blijft het allemaal vreselijk plat, terwijl iets meer diepgang gemakkelijk te realiseren was. Eigenlijk is dan alleen de stijl (niet dat hippe negerstijltje) nog genietbaar. Cool getekend, freaky personages en een leuke combi van feodaal Japan met technologische trekjes. Verder een slap filmpje.

Amenabar heeft het niet zo op geloof geloof ik. Zijn Agora is een zwaar aangedikt pamflet tegen enige vorm van geloof als machtsmiddel. Doorzichtige symboliek schuwt hij niet. Zo hebben alle christenen zwarte kleding aan, terwijl de filosofische Egyptenaren uit Alexandrië allemaal in het wit gehuld gaan. Net een western met goede en slechte cowboys. Niet dat de Egyptenaren er hier goed vanaf komen overigens, ook zij grijpen naar het zwaard tegen andersgelovigen. Ze delevn alleen het onderspit, zoals de geschiedenis ons leert.

De filmmaker neemt de geschiedenis alleen niet zo serieus. Of misschien neemt hij het juist té serieus. In het middelpunt van zijn prent vol religieuze vervolging staat de belichaming van de wetenschap. Weisz als Hypatia probeert de wereld op zijn beloop te laten, maar raakt natuurlijk ook meegezogen in de wervelstorm van fanatisme. Ze mag nog wel enkele pogingen tot verzoening doen, maar erg veel haalt het niet uit. Haar objectieve kijk op zaken staat zo ver tegenover die dommderdjes van een christenen dat ook deze boodschap niet te missen valt. Bedankt Amenabar, nu weet ik eindelijk dat filosofie en wetenschap door het geloof zijn onderdrukt.

Nee, Amenabar heeft zijn tact thuisgelaten. Ik sluit me daarom bij Pieter Montana aan, de regisseur brengt zijn boodschap zo opzichtig dat zijn filmthema een parodie op de werkelijkheid wordt. Neem nou de wetenschappelijke ontdekkingen die hier zo verschrikkelijk uitleggerig gebracht worden. Als Hypatia erachter komt dat de aarde in een ellpitische beweging om de zon draait, voelde ik me als een debiel behandeld. Amenabar wil zo graag blijk geven dat hij ook snapt hoe de vork in de steel zit, dat hij zijn uitleg tot op het bot doorvoert.

Ik verwachtte een film met nuance, een rustig en voortkabbelend drama met conflicterende partijen. Nou, dat laatste zit er in. Het conflict wordt echter louter met het zwaard en de steen uitgevochten (de christenen dragen de hele film lang een tas vol met stenen bij zich, mocht het nodig zijn om een ongelovige op straat te stenigen (écht waar!)). Maar toch. Toch heb ik me eigenlijk wel vermaakt. De cast is sterk, de muziek is goed en Alexandrië is mooi tot leven gebracht. Alle kritiek hierboven ten spijt blijft het zo dat ik me alsnog prima heb vermaakt. Een Grieks wijsheidje hier, een Appolinische kegel daar, wat sterrenkunde en een boel ingeslagen schedels. Qua entertainment levert Amenabar een Hollywoodfilm af, vermond als arthouse. Hoewel hij afgestraft moet worden voor zijn opzichtigheid, beloon ik hem voor zijn vermaak.

Wat een prul. Standaard opgezet horrortje dat geen enkel moment spannend wordt. Groot landhuis, donker geheim en eenzaam meisje: verzin eens iets nieuws dan.

De demonische baby uit de titel is een soort mislukte Chucky, alleen niet grappig. Gelijk een kwalijk feit: dit had nog lekker campy kunnen zijn, maar het wordt allemaal veel te serieus genomen. Het is verder al veel te snel duidelijk wat er zo ongeveer aan de hand is.

Toen er ten slotte ook nog eens geen einde aan kwam (en de lange climax van kwaad tot erger ging) was ik steeds bijna geneigd om gewoon maar weg te lopen. Ik had er achteraf niets aan gemist, slechter wordt het hopelijk niet op het AFFF.

Ik geef één ster omdat er twee groffe stukjes in zitten en omdat die baby er wel cool uitzag, chapeau voor de schminkers.

Best aardig. Als docu wat standaard van opzet en vergelijkbaar met een gemiddelde sportfilm. We kijken naar de aanloop van een groot eSport-evenement, waarin we de organisator en wat teams volgen. Zal alles een succes worden...? Ondanks de bijpassende voorspelbaarheid biedt All Work All Play een leuk inkijkje in iets wat ik zelf in ieder geval nog steeds mega nerdy vind (volgens mij is dat de publieke opinie), maar wat inmiddels wel een miljoenenindustrie is geworden. (En wie ben ik als filmnerd om over nerdy te oordelen?). Professional gaming trekt steeds meer kijkers en fans en wordt, in ieder geval door de puistenkoppen uit deze docu die elke dag zestien uur achter een beeldscherm zitten te klikken, gezien als een sport vergelijkbaar met andere topsporten. Als je naar het prijzengeld kijkt, dan vallen er wel vergelijkingen te trekken tussen eSports en fysieke sporten...

Te zien bij Pathé, dat zich ook op gaming en gamers gaat richten:

Pathé.nl - De nieuwste films, trailers en bioscoopagenda - pathe.nl

Beter, volwassener en leuker dan Alles is Liefde. Kleinere cast, minder fragmentarisch en dus meer ruimte voor diepgang en ontwikkeling, terwijl die typische Van Kooten-humor ook aanwezig blijft. Aanrader voor fans van de vorige dus, en wie die film te gezapig vond zou Alles is Familie alsnog kunnen proberen. Ten slotte blijkt Bruijning opnieuw een ontdekking, erg goede rol. Anneke Blok is een klein gemis.

Amadeus is eindelijk mijn nodige herziening ondergaan. Het was alweer zo'n twee jaar geleden, tijd om herinneringen op te halen.

Mooie herinneringen ophalen zelfs, want Amadeus is echt een genot om te zien, van begin tot eind. Hoewel ik het met het commentaar van sommigen eens ben dat Tom Hulce niet de perfecte 'Wolfie' is, slaat hij zeker geen modderfiguur. Abraham speelt echter een perfecte rol als Salieri. De enkelzijdige tweestrijd tussen hen wordt meeslepend verteld in de vorm van flashbacks.

Maar behalve sterk acteerwerk en een goed verhaal kent de film een zeer mooie setting (er zijn slechts vier decors gebouwd) en subtiele natuurlijke belichting (hoewel sommige nachtelijke scènes wel kunstmatig belicht leken...)

Amadeus is dus een prachtig visueel plaatje en kent een sterk staaltje narratie: een zeer onderhoudend stukje cinema! Ik zit met 4* in mijn achterhoofd, maar kan geen reden bedenken waarom het geen 4,5 moet zijn...

So be it!

Wat een bonte verzameling van subtiele onsubtiliteit Geile tieners en voluptueuze vrouwen in een nostalgisch Italiaans dorp. Leuke sketchachtige scènes met zeer geestige inslag. Als eerste Fellini zeker geen tegenvaller! 3,5*

Een klassiek verhaal over eergevoel en rechtvaardigheid binnen het decadente clansysteem van Japan, maar wel wat te voorzichtig uitgewerkt. Shiro Mifune als daimyo neigt naar karikaturaal, terwijl de sfeer van Ame Agaru juist heel ingetogen is. Wat minder geschreeuw en wat meer fronsende blikken van zijn zijde had ik interessant gevonden. Akira Terao is de goedlachse samoerai met gewetensconflict, maar dat conflict heerst extern, bij zijn vrouw. Zij heeft een summiere rol die vooral bedoeld lijkt om het publiek uit te leggen wat de samoerai moet vinden en denken, omdat hij er zelf te timide voor is. Ik had graag gezien dat de zwaardvechter zelf getergd werd door de keuze tussen eer en trots zodat de strijd ook voor de kijker invoelbaar zou zijn. Dat is toch wel de kracht van bijvoorbeeld Official Gold uit 1969, hoewel het clansysteem daar corrupt is en dus verslagen dient te worden als vijand. Hier is het systeem slechts verheven.

De film kent twee locaties: de herberg waar de arbeidersklasse vertoeft in tijden van regen en het kasteel waar de adel zich ophoudt. De werkloze samoerai pendelt tussen deze symbolen voor arm en rijk, maar er wordt dus louter een verschil geconstateerd tussen de twee klassen en dat is wel wat mager voor een film die een punt lijkt te willen maken. Pas naar het einde toe wordt er een keuze gemaakt voor één van beide. Niettemin zit Ame Agaru boordevol intieme momenten die de film klein en aandoenlijk houden. Dat dit ten koste gaat van de zwaardstrijd doet er helemaal niet toe. De gevechten die erin zitten zijn goed gechoreografeerd. Bovendien worden we toch getrakteerd op een bloedfontein. Visueel verder net zo ingetogen als het verhaal. Fijne plaatjes van de Japanse natuurzijde in een velerlei aan bostinten. Zodoende een kleine film, aangenaam, maar niet zo mooi als het had kunnen zijn. Daarvoor blijven de emoties teveel aan het oppervlak.

Erg mooie film waarin veel elementen samen komen. Zoals de compleet machteloze president, die telkens over zich heen laat lopen. Voorbeeld hiervan is de scene waarin hij aan de eettafel een discussie aangaat met een prominente zuiderling. Deze weet de president in woorden direct de baas, waarna de president met de mond vol tanden achterblijft. En de scene waarin Hopkins zijn slotpleidooi houdt voor the supreme court. Meesterlijk! Aangrijpend is de scene waarin Hounsou het slavenschip beschrijft.. zo ging het er in het echt waarschijnlijk ook aan toe... waarschijnlijk de meest ondergewaardeerde film van Spielberg..

Die Will Ferrel films bevallen me meestal wel. Zo ook deze. Lekker flauw, lekker droog. Er kwamen erg leuke bijrollen voorbij, van onder andere Tim Robbins en Danny Trejo. Ik kom al snel uit op 3,5 ster, aangezien ik vaak moest gniffelen om deze loze humor!

3,5*

Aardige actiefilm. Een simpel verhaaltje over hoe een bosjesmaya zijn gezinnetje moet redden van een wisse dood. Een wisse dood die zijn dorpsgenoten niet gespaard is gebleven. De grafische pracht van de jungle waarin deze Maya zijn thuis ziet wordt goed in beeld gebracht. Een groot deel van de film is hierdoor een groen bladerfestijn. Dit visuele festijn wordt echter wat roodkleurig wanneer de naburige stadsmaya's het huizelijke rimboegeluk komen verstoren. De make-up van de personages is tot in detail uitgewerkt, de half-naakte lichamen worden bijna tot Oerwoud Kunst verheven. Petje af.

Jammer genoeg zet de kwaliteit van het oogsnoep uit Apocalypto geen trend voor een kwalitatief hoogstaand plot, dit is helaas behoorlijk rechtlijnig. Gibson kiest voor een horizontale aanpak, hij geeft het verhaal weinig diepgang mee. Hierdoor blijft de film vooral hangen op de tegenstelling van boosaardige stedelingen tegenover de goedmoedige regenwoudbewoners. "Nuance' is in ieder geval een woord dat de regisseur nog eens moet op zoeken. Aan de andere kant biedt deze ongenuanceerde uitwerking tussen goed en kwaad een mooi platform voor overdadig bloedvergieten. Niet voor de tere ziel. 'Toeval' is overigens de onbesproken metgezel van de hoofdpersoon, hoewel iemand anders deze onzichtbare reispartner 'Onwaarschijnlijk' zou kunnen noemen. De kijker kan sommige gebeurtenissen maar beter met een korrel zout nemen om plotergernissen te voorkomen.

Uiteindelijk is Apocalypto een vermakelijke actiefilm. Van een meesterwerk is echter geen sprake. Een paar mooie plaatjes en bloedige actie is al wat er geboden wordt, maar met verve. Drie sterren is een mooie score.

3*

Een beduidende smet op de trilogie. Raimi en Campell zijn zich in dit deel zo bewust van hun parodie dat ze het doel mijlen ver voorbij schieten. De poging om hier een spektakel van slechte oneliners en gekke bekken van te maken is zo doorzichtig, dat de fun er compleet vanaf glijdt. Jammer, want daarmee zijn de Deadites ook gelijk suffe dingen, in plaats van de kruising tussen freaky en grappige monsters uit deel 1 en 2. En dan te bedenken dat ze wel erg cool geanimeerd zijn. Zonde van de moeite.

Er had veel ingezeten, maar dan had Raimi zich meer op horror moeten richten in plaats van horrorparodie. Een Middeleeuws kasteel, een leger ondoden en één man met een kettingzaag als hand. Hoe cool kan dat uitpakken?

Meh. Heel vlak, rechtlijnig en vooral erg onorigineel. Prettyboy doet zich als iemand anders voor, wordt verliefd op de schoonheid en raakt verstrikt in zijn eigen leugens. Kiest de schoonheid voor haar prince Charming of kiest ze toch voor de protagonist? Flauwe en overbodige sidekicks als story fillers. Vanessa Paradis wel verschrikkelijk mooi. Heel erg verschrikkelijk mooi eigenlijk. Pluspuntje.

Ik moest steeds aan The Trouble With Harry van Hitchcock denken, en vond die ook veel leuker. Op de één of andere manier wilde deze film maar niet kolderiek genoeg worden. Het 'ten tonele verschijnen' van de personages voelde ook daadwerkelijk als toneel. Als filmadaptatie wat mij betreft niet geslaagd. Ik vond vooral Grant zeer geestig (hij gilt constant als een schoolmeisje) en Peter Lorre als Dr Einstein is daarnaast ook grappig. De rest blijft wat mwah-ig.

Zag hem een weekje terug, maar er blijft verrassend veel hangen van deze originele western. Zo staat het acteerwerk van C. Affleck me nog steeds helder voor de geest; de jongen speelt als titelfiguur een uiterst memorabele rol. Petje af voor zijn meelijwekkende maar tegelijk onuitstaanbare performance. Pitt komt in een kleinschalige film als deze veel beter tot zijn recht als acteur. Nu hoeft hij tenminste niet constant een rare bek te trekken ten dienste van een Tarantino, bijvoorbeeld. De beste man heeft veel in zijn mars, maar mijn complimenten gaan vooral uit naar Affleck.

De fotografie is daarnaast uitmuntent. Veel mooie en wijde landschapshots van een onconventioneel winterachtige western. Of neem het aanrijden van de trein, helemaal aan het begin. Spookachtig en wonderbaarlijk tegelijk.

Mind Fucking Blowing! Ik zag hem vanmiddag in de IMAX en dat is enorme ervaring. Verwacht van James Cameron geen fijnfilmerij of een uitdagend verhaal, maar louter zijn groot-groter-grootst-mentaliteit. Een visueel oogsnoepspektakel van heb ik jou daar. Mooie creature designs, Aliensrobots en een prachtig vormgegeven Pandora. Ik ben zwaar onder de indruk. Vergeet dus de trailer en vergeet de poster: ga dit gewoon meemaken (want enkel 'kijken' doet de film te kort). Attractiecinema! Ik vond de 3D-effecten overigens vooral een leuke gimmick, maar het ziet er technisch sowieso heel heftig uit. Toch, als je de keuze hebt, moet je Avatar natuurlijk gewoon in 3D beleven.

Vond 't fantastisch popcornvermaak. Lekker simpel, maar ook highly entertaining. Ik was bang dat er teveel helden in één film zouden zitten, maar niets blijkt minder waar: genoeg screentime voor iedereen. Misschien zijn Hawkeye en Black Widow wat overbodig, maar ze voelen nooit als teveel. Ik was ook bang dat Iron Man/Tony Stark/Robert Downey Jr. de show zou stelen, maar Hulk/Banner/Ruffalo is by far het coolst. Whedon flikt het maar mooi. Heb alleen Thor niet gezien, maar ik vind tot zover de hele reeks Marvel/Avengerfilms heel leuke blockbusters (ben geen fanboy voor de duidelijkheid), dus wellicht is dat een graadmeter voor mijn score. Dit is een kroon op de reeks.

Regelrecht belachelijke film. Predator is echt een meesterlijke film. Alien en Aliens, top! AvP 1&2, de videogames, zijn ook erg vermakelijk. En dan komt Anderson met deze bagger. De characters zijn nul uitgediept. Het acteerwerk laat behoorlijk te wensen over. De restyle van de Predator laat hem lijken op een legopoppetje. Een medogeloze jager die vriendschap sluit met een mens? Ongehoord. Pulp. Bagger. Niet kijken. Een halve ster meer dan 1 omdat Mully ("What're ye doin' Tony!?") erin zit.

Bleh.. wat een domme film zeg.. Eigenlijk is alles aan deze film onder de maat, op een paar mooi gefilmde scenes na.

Waar ik me vooral aan stoorde waren de corny geluidseffecten en de soundtrack, die echt niet bij de stijl van de film past.. verder zijn de costuums echt le-lijk! Vooral dat paarse powerranger pakje van Azumi ziet er niet uit. Duidelijk bedoeld voor een jong publiek ook. Als er niet zoveel bloed in vloeide was het gewoon een slechte kinderfilm. 1 ster voor de moeite en 1 ster voor het mooie koppie van Azumi