The Beaver (2011)

''I'm the Beaver, Walter and I'm here to save your g*ddamn life.''

Een aparte film met als thema extreme depressie's en waanzinnigheid.

Het verhaal volgt Walter, een familieman die aan depressie lijdt. Als gevolg hiervan is het niet alleen zijn gezondheid wat slechter en slechter wordt, maar ook zijn band met zijn gezin. Zijn oudste zoon vermijd hem liever en wilt totaal niets met hem te maken, zijn jongste mist de aandacht van zijn papa en zijn vrouw herkent haar man niet meer. Het leven van Walter staat op een fatale grens totdat hij een nieuwe vriend ontmoet. Een pop, een bever. Vanaf dat moment begint Walter met een nieuw leven, een leven waar die weer normaal met zijn gezin kan doen en weer succes boekt op zijn werk. Dit is echter van korte tijd totdat de bever niet meer wilt scheiden van Walter.

Raar, maar prima uitgewerkte verhaal met verschillende soorten personages. Walter had het eens goed, zijn bedrijf maakte het goed en zijn omgang met zijn vrouw en kinderen waren stabiel totdat die hopeloos depressief werd. Hij probeert van alles en nog wat, in therapie en medicijnen, maar niets werkt. Zijn oudste zoon Porter, is een scholier die zijn geld verdient door scriptie's te schrijven voor anderen. Hij heeft een grote angst en dat is op zijn vader lijken. Om dit tegen te gaan schrijft die elk kenmerk die zijn vader heeft op en doet er vervolgens alles aan om al die kenmerken te vermijden. Zijn jongste zoon is het liefst alleen en wordt hierdoor gepest. Hij wilt het liefst onzichtbaar worden. Zijn vrouw probeert Walter te steunen en te helpen, maar langzaam maar zeker herkent zei de man waar ze ooit op verliefd werd niet meer. En dan heb je natuurlijk de Bever. Een spreekpop dat Walter heeft gevonden in een container. De Bever ziet zichzelf als een 'medicijn' om een patiënt te helpen distantiëren van zijn negatieve kenmerken.

De banden tussen vader-zoon-moeder worden duidelijk weergegeven. Er ontstaat veel relatieproblemen in de film en met behulp van de Bever is Walter hard bezig om alles weer op orde te krijgen. Hierdoor heeft een film een kleine ´feel good´ momentje, maar dit verandert drastisch wanneer het blijkt dat Walter daadwerkelijk niet zonder de Bever kan, iets waar zijn vrouw schoon genoeg van heeft en haar man genezen terug wilt.

De film is meer drama dan komedie. Af en toe moest ik wel lachen, maar het was voornamelijk dramatische problemen. Wat het hem helemaal deed was de gevecht tussen Walter en de Bever. Het moest serieus voorstellen, maar ik kon niets anders dan verbaasd zijn en lachen.

Het acteren zat er prima in. Ik kon me goed inleven in Walter's situatie en waar Foster mee te maken kreeg. De kinderen deden het ook aardig en ook meteen hun situatie in zo'n soort geval. Mel Gibson's Britse accent vond ik geweldig. Deed me veel aan Jeff Dunham denken. De soundtrack van de film is sterk en ondersteund goed.

Enkel het eindresultaat van de climax tussen Walter en de Bever laten je niet met een goed gevoel achter. Er zal ongetwijfeld een boodschap in de thema zitten, dit was me alleen ontschoten.

Goede film, duurde wel even voor ik me kon inleven in het verhaal. De pop was nogal flauw maar dankzij de acteerprestaties van Gibson kan je het toch serieus nemen. De confrontatie tussen Walter en de Bever was echter een dieptepunt.

Jodie Foster ---> Chapeau!

Zeer sterke acteerprestatie van Gibson.

De film zelf vond ik redelijk, maar het verhaal van 'The Beaver' leek mij niet echt realistisch, en ik kon me het dan ook moeilijk voorstellen, dat iemand er geestelijk zo aan toe is.

3 sterren.

Gekke Mel!

Haha, wat een mafketel toch. Echt een rol die hem op het lijf geschreven is. En verrassend genoeg vond ik dit een leuke film (had best lage verwachtingen).

Het is een tragikomedie, met de nadruk toch wel op het drama-gedeelte. Uiteraard is er met zo'n uitgangspunt (man spreekt via pop op z'n hand) wel humor aanwezig maar die is eerder zwartgallig en bovendien neemt de film naar het einde toe een erg dramatische wending. Maar Mel doet dat goed, Jodie trouwens ook, en gooi er dan nog een love interest als Jennifer Lawrence bij en je hebt mij helemaal natuurlijk.

Prima.

wat een deprimeerende k*tfilm was dit..

Een goede film over schizofrenie.

The Beaver heeft een mooi verhaal, goede acteerprestaties en goede regie door Jodie Foster. Wat me vooral stoorde aan de film, was dat hij zo traag ging. De personages worden elk goed in beeld gebracht. De Bever zelf vond ik niet erg leuk. Al was dit denk ik de bedoeling. 3*

Jammer genoeg een ondermaatse film wat mij betreft, die voornamelijk te lijden heeft onder een gebrekkige uitwerking van de verhaallijn. Het eerste halfuur was nochtans mooi: een verzorgde regie (die aanhield doorheen de rest van de film) en een mooie schets van de familieleden en hun onderlinge relaties. Zonder al te veel uitleg snap je Walters problematische situatie en de dramatische gevolgen die zijn gezin hierdoor ondervindt. De introductie van 'de bever' gebeurt op een vrij magisch-onrealistische manier, maar je gaat er als kijker vrij snel in mij. So far, so good.
Echter blijft het verhaal daarna wat stokken en zijn de wendingen naar het einde toe niet meteen geslaagd, niet in het minst omdat ze elkaar soms vrij bruusk opvolgen. Een half uur extra speeltijd had deze film allicht geen kwaad gedaan.

Mel Gibson acteert wel zeer sterk (zijn blik, het Cockneyaccent,...), en enkel Jennifer Lawrence (Norah) viel flink uit de toon met haar ondermaatse acteerprestatie.
Jodie Foster brengt het verhaal mooi in beeld, maar helaas eindigt de film te slordig, allicht onder de drukkende dwang om er een typisch Amerikaans "happy end" van te kunnen maken.
Een 2* is misschien te streng, daarom een lichte 2,5*.


2,5*

Ok, The Beaver. Wat een goeie film was dit. Ik heb vaak gelezen dat mensen het een beetje ongeloofwaardig vonden. Maar daar keek ik langs. Dit kwam door de geweldige acteerprestaties van Gibson. Hij liet mij ( ongeacht de 'ongeloofwaardigheid' ) direct geloven dat het de glasharde waarheid was. De emoties vloeien moeiteloos van het scherm. Zeker weten een aanrader wat mij betreft! Maar niet op een gezellig avondje met je vrienden. Dit is echt een film die je alleen moet kijken, omdat je aan het einde heel wat te herkauwen hebt. Goed camera werk, acteerwerk, muziek, gewoon een goeie film!

Apart filmpje die me grotendeels wel beviel.

Raar filmpje met een goede Gibson die een moedige rol speelt van een loony vader. Maar verder spelen er weinig zaken die bijster boeiend zijn waardoor je na verloop van tijd nog amper bij de les bent.

Aardig filmpje, ik vond de confrontatie tussen Walter en de bever wel vermakelijk. Die ogen van dat beest ook

Saai en overbodige film, totaal niet grappig of leerzaam of enigszins vermakelijk. Gibson speelt zijn rol wel prima maar dit kan me echt niet bekoren.

The Beaver heeft een verhaal dat moeilijk uit te werken is en zowel een meesterschrijver, een meesterregisseur en een meestercast nodig heeft om te kunnen werken. We krijgen geen van allen (al is de cast nog niet zo heel slecht bezet met Foster en Lawrence; Gibson en Yelchin hebben me nooit veel gedaan). Wat we nu krijgen is een film die mij nooit echt wist te overtuigen. Het bleef een op een maffe manier interessant idee dat niet uit de verf kwam.

De vreemdste keuze vond ik nog wel dat Foster kennelijk besloot om het zo goed als compleet serieus te brengen. Ze hoefde van mij geen pure komedie te maken en misschien is het wat te makkelijk om grappen te maken over een man die om therapeutische redenen een beverpop aan zijn hand heeft zitten die voor hem praat, maar Foster negeert eigenlijk gewoon dat het een automatisch grappig gegeven is, alsof het nooit komische potentie heeft gehad. Sterker nog, in ieder geval in de eerste helft reageert de omgeving van Gibsons personage opvallend goed op de bever, met uitzondering van natuurlijk de zoon. Niemand lacht erom, iedereen accepteert het en wij als kijker moeten denk ik hetzelfde doen. Dat lukt enigszins, maar zo'n vechtscène waarin Gibson tegen zijn eigen hand vecht met die pop eraan werkte voor mij niet als een serieuze scène, omdat het zo belachelijk is en ook nog eens omdat het doet denken aan een mix tussen een moment uit Dr. Strangelove en Ted.

Misschien had het allemaal wel kunnen werken als het drama wat beter uitgewerkt was. De lengte is echter te kort om daar iets van te kunnen maken. Ik kreeg nooit echt een goed beeld bij Gibsons problemen, kwam nooit in zijn gedachtewereld. Dit komt trouwens ook door die bever, ironisch genoeg. Daardoor stond Gibson steeds letterlijk en figuurlijk op de achtergrond en bleven zijn depressie en de oorzaken daarvan aan de oppervlakte hangen. Het verhaal rond zijn zoon is daarnaast zo ontzettend cliché dat het bij voorbaat al bijna niet meer boeit. Het allemaal laten eindigen met die speech van Lawrence die vader en zoon weer bij elkaar brengt is vreselijk, niet op de laatste plaats omdat het een totaal onovertuigende, geforceerde speech is, waarvan ik overigens blij ben dat ik bij mijn eigen diploma-uitreiking niemand heb horen houden, want daar hoort zoiets echt niet thuis. Foster had de zwaarmoedigheid van het verhaal ook iets te ver doorgevoerd om een happy end nog acceptabel te maken, maar dit is wel een erg halfbakken poging.

Al met al vond ik het gewoon erg nep. Het best wordt dit nog geïllustreerd door Gibsons zelfmoordpoging aan het begin. Dit is een bloedserieuze film en een zelfmoordpoging is een bloedserieuze zaak, dus waarom er dan zo'n ludiek riedeltje achter zetten? Foster is een fijne actrice (hier ook wel), maar als regisseur maakt ze hier een tamelijk waardeloze indruk. Ze geeft sowieso nergens iets extra's aan het verhaal qua regie. Geen extra betekenis, speciale sfeer of zelfs maar mooie shots. Volgens het boekje. Ze levert een film af met een leuk concept waarvan je tijdens het kijken niet eens meer merkt dat het concept leuk was.
1,5*

Het uitgangspunt van The Beaver is hilarisch, maar wat nog veel grappiger is, is de film zelf. Op metaniveau althans, want er vliegen zoveel door vioolorkestjes begeleide clichés om je oren, dat het beschamend wordt: Mel Gibson met een bever op de cover van Time Magazine, de love interest van zijn zoon die natúúrlijk haar artistieke talent verbergt, die ont-zet-tend diepzinnige afstudeertoespraak... Het is om je dood te lachen, maar alleen omdat het zó fout is dat onbegrijpelijk wordt dat het geheel met zo weinig opzettelijke humor wordt verteld. Bovendien, zelfs al zou dit zonder humor werken, dan nog wordt het geheel in krap anderhalf uur te weinig uitgewerkt om je bij de personages te betrekken. Dit is een Hollywooddrama (in de dubbele betekenis van het woord) dat niet door lijkt te hebben hoezeer een serieuze aanpak van dit absurde uitgangspunt, het geheel tot een melig boeltje maakt.

Grappig verhaal iets teveel gedramariseerd.....

Toch best om aan te zien en soms echt idioot leuk.

Erg bijzondere film. Vooral het eerste uur is fantastisch. Ik vind die bever juist erg overtuigend overkomen. Mijn kijkgenoten dachten daar trouwens anders over. Terwijl ik een paar keer dubbel lag van het lachen keken zij mij vreemd aan.

Het laatste uur is trouwens iets minder. Dan wordt het net te veel drama. Dat was een beetje jammer.

Allereerst wil ik graag zeggen dat ik onder de indruk ben van het regie talent van Jodie Foster. Ik had niet verwacht dat zij hier aanleg voor zou hebben, het is dan ook leuk om te zien dat ze twee belangrijke rollen vertolkt in deze productie genaamd "The Beaver".

De acteurs zijn allen goed gecast, uiteraard springt Mel Gibson eruit met zijn rol. Zeker als je beseft dat Mel Gibson nooit eerder zo'n rol heeft gespeeld. Jodie Foster speelt haar rol goed als moeder die graag haar man terug wil (mentaal gezien). Anton Yelchin mag ook genoemd worden, hij zet een alledaagse tiener neer die duidelijk zijn problemen heeft en hier niet goed mee weet om te gaan.

Ik kan me moeilijk vinden in het feit dat deze film deels als komedie is aangegeven. Ik vond de situaties eigenlijk alles behalve grappig en zag meteen de triestheid van het gebruiken van een handpop om te communiceren. Zeer interessant deze kijk op de menselijke geest en het omgaan met extreme depressies. Naar mijn mening heeft deze film dan ook een nieuw vlak aangeboord als het gaat om behandelen van depressies/gedragsstoornissen.

De film sluit zeer goed af, een kort relaas over de man Walter Black. Het relaas zet je aan het denken als de credits beginnen te rollen, klein kippenvel momentje. Alles bij elkaar opgeteld vind ik "The Beaver" 4 sterren waard!

Aan het acteren ligt het niet maar de muziek is gewoon slecht gekozen. Ze hadden meer dramatisch muziek moeten kiezen. Daarom zo'n laag cijfer.

Onevenwichtig.

The Beaver heeft anders wel wat potentieel, maar wordt op cruciale momenten de nek omgewrongen, meestal door opgeklopt drama (de vader-zoonrelatie, het vriendinnetje met het moeilijke verleden, ...).

En hoewel ik de bever met dat irritante accent niet erg kon smaken, had de focus beter meer op Walter gelegen en wat minder op de verplichte subplotjes.

Of ik de film dan beter had gevonden, laat ik in het midden. Wat ik wél weet is dat het dan tenminste niet moest eindigen met die tenenkrommende speech.

Mel Gibson doet het verdienstelijk als de depressie zelve en ook Jodie Foster - wiens manier van acteren mij niet altijd kan bekoren - is niet slecht.

De jonge garde acteert eveneens op niveau, hoewel ik wellicht nooit fan van Anton Yelchin zal worden.

Jodie Foster als regisseuse neemt geen risico's en doet alles volgens het boekje: teveel bijzaken, opgeklopt drama, ... Het mag dan ook bijna een wonder heten dat The Beaver soms klein aanvoelt.

De speelduur van een krappe 90 minuten is evenwel lang genoeg.

2,5

Degelijke film die vooral dankzij de originele 'bever-twist' interessant weet te blijven.

De film kent best een paar leuke, komische momenten, alhoewel die op één hand zijn te tellen.

Mel Gibson zet een hele puike prestatie neer en ook de rest van de cast doet het goed.

Helaas kan ik niet zeggen dat ik het drama ook maar ooit ergens echt aangrijpend vond worden. Ook het 2e plotlijntje met Jennifer Lawrence en Anton Yelchin wist mij maar amper te boeien.

Ondanks dat de film mij inhoudelijk dus niet echt wist te overtuigen, moet ik wel erkennen dat Foster een goed passende sfeer in deze film heeft weten neer te zetten. Wat dat betreft twijfel ik niet aan haar talenten als regisseuse en ik kijk toch wel uit naar het volgende werk van haar hand.

3,0*

Een redelijk dramafilm...

Grappig verhaal...

Grappig acteerwerk..

Bekende acteur Mel Gibson speelt goed...

Prima kwaliteit breedbeeld

(helaas geen HD aanwezig)...

Redelijk achtergrond geluid/muziek

(geen Dolby Digital aanwezig)...

Hm, nee. Ik kon er niet in meegaan; Gibson met zijn accent-en persoonlijkheidswisselingen, ontstaan uit een depressie. Net als de rest van zijn familie kon ik weinig anders denken dan “dit is volkomen achterlijk”. Het lukte me niet om ook maar een beetje sympathie te voelen voor de problemen van de man. Erg diep ging het ook allemaal niet waardoor er weinig anders overbleef dan een serieus gebrachte rariteit.

Ik vond dit een erg goede en mooie film. Het is voor veel mensen erg moeilijk om 'out of the box' te denken. Zowel de mensen die de film zien, als de mensen die in de film spelen. Erg grappig. Ik werk in de zorg met mensen die verstandelijk beperkt zijn, depressief, autisme en/of andere psychiatrische aandoeningen hebben. Iedereen die op een 'creatieve' manier met hun beperking om kan gaan, is juist hartstikke goed bezig. Zolang het natuurlijk verantwoordt is. In deze film zie je dat gebeuren. Helaas gaat het dus fout, omdat de omgeving zijn eigen aanpak niet accepteert. Goed over nagedacht. Bekijk de film met deze info nog maar eens. Misschien kijk je er dan net wat anders tegenaan.

De tijd dat Mel Gibson nog eens een mooie filmrol neerzette ligt al weer geruime tijd achter ons. Ook rollen als deze helpen niet om oude tijden te doen herleven. De film is een niet erg geslaagde poging van Jodie Foster om een psychologisch drama over schizofrenie een komische ondertoon mee te geven. Het resultaat is eigenlijk vlees noch vis en onderstreept min of meer de vergane glorie van de twee hoofdpersonen. Anton Yelchin en Jennifer Lawrence zorgen met twee mooie bijrollen nog voor enige compensatie, maar kunnen de film ook niet redden. Matig.

Het was het net niet... even had ik het gevoel naar een ijzersterk drama te kijken met veel zwarte humor. Helaas bleek een goed plot te ontbreken waardoor de film wat afgleed.

Standaard Amerikaans (over)drama dat alleen bijzonder wordt door de bever, die zorgt echter ook voor zoveel ongeloofwaardigheid dat de score alsnog erg laag uitkomt.

UIT DE HAND GELOPEN.

Foster en Gibson samen in één film... Ik wist het en toch heb ik 't mezelf aangedaan.

Het begint aardig, en net wanneer je denkt "Toch een aardige film" begint de ellende. Foster met haar constant bezorgde en gepijnigde blik naast Gibson, die alleen maar sullige, verbaasd en verlegen om woorden kan kijken.

De eerste 10/15 minuten zijn vrij sterk, maar als de bever zijn intrede doet, wordt het al gauw minder. Op voorhand trok dat hele bever-gedoe me al niet zo, maar ik had toch gehoopt op een kleine verrassing. Helaas, Mel Gibson doet zijn best, maar zorgt er maar mondjesmaat voor dat je niet de hele tijd denkt naar iets krankzinnigs te kijken.

Het liefdesverhaaltje is er één als zovelen. Ben ook totaal geen fan van speeches in een film en met de boodschap van deze film kan ik maar barweinig.

Nee, the Beaver zorgt toch vooral voor een rare nasmaak. Een pluim voor het lef van de makers om zo'n verhaal neer te durven zetten, een duim omlaag om verder geen lef te tonen binnen het verhaal zelf.

2,5*