The Beaver (2011)

Deze eens meegebracht en hij viel eigenlijk beter mee dan gedacht. Het is zeker geen alledaagse film over een niet zo toegankelijk thema, maar 'k vond hem toch goed te pruimen.

Het acteerwerk was ook dik in orde.

Tja, prima film om eens mee te pikken via tv, maar één keertje volstaat wel.

Mel Gibson in aardige films zien, het is de laatste tijd niet zo makkelijk. Enkele VOD-films, een aardige schurk in een voor de rest zwakke Expendables 3 en nog eens een (iets minder) aardige schurk in het ook al bedenkbare Machete 2.

The Beaver is een zeldzaam lichtpunt maar het is dan wel meteen een knaller van formaat, al moet je de film met de juiste intenties zien. Verwacht hier geen melodramatisch drama maar eerder een tragikomedie of het recentere dramedy.

Het verhaal van deze film is absurd, van de pot gerukt en naar het einde toe misschien ook net iets te extreem daarin. Al een geluk dat dit gecompenseerd word met wat standaardverhaaltjes (zoals bij de zoon) die even rust kunnen bieden. Het is wél overduidelijk Gibson die de show steelt: zowel als de depressieve Walter, als The Beaver is hij op dreef. Het is zoals een zin in de film ook zegt: na een tijd word je eraan gewoon en dat is effectief zo. Vooral de eerste helft van de film bekijk je de film eerder door de ogen van de vrouw van Walter (Foster) waarbij je ook als kijker eerst raar kijkt, het dan gewoon begint te worden en iets later het toch verontrustend begint te vinden.

Verwacht hier wel geen zwaar drama. Met die pop word het nooit kinderlijk maar er zijn wel genoeg komische noten te vinden die de film verlichten. Naar het einde toe misschien wel te weinig en door de gebeurtenissen daarin had dat best wel nog gemogen om die balans toch wat perfecter te houden. Buiten Gibson zijn ook de rest van de rollen goed ingevuld met zelfs een bijrolletje voor de toen nog redelijk onbekende Lawrence.

The Beaver is een sterke dramedy die vooral leunt op de beste Gibson in jaren en een absurd maar wel dicht-bij-de-mens- verhaal die je op evenveel lachsalvo's als tranen trakteert waarin vooral de monoloog van Gibson in de tv studio en Lawrence op het einde van het schooljaar de perfectie halen.

This is a picture of Walter Black, who had to become The Beaver, who had to become a father, so that one day this might just become a picture of Walter Black.

Wel, laten we hopen dat deze film geen schoolvoorbeeld gaat worden voor het omgaan met depressies/schizofrenie, anders kan het toch wel eens zeer naar voor de arm van desbetreffende personen aflopen. Dat gezegd hebbende is The Beaver een heel unieke film, die helaas wel maar deels geslaagd is. Het personage van Gibson vond ik hier bijvoorbeeld echt enorm geslaagd, maar de verhaallijn rondom de zoon was bijvoorbeeld echt tergend saai. De minuten tikten in deze scene's voorbij in een film die toch maar amper anderhalf uur duurt. Daarnaast had ik ook wel wat meer wat willen zien van het leven van Walter Black in de tijd dat het gezin nog echt gelukkig was samen en hoe ze door de jaren uit elkaar zijn gegroeid. Ook bleef het personage van Foster teveel aan de oppervlakte en had deze meer uitgediept mogen worden.

Wat wel goed geslaagd was, is hoe de bever gaandeweg steeds meer tot leven lijkt te komen en steeds minder tot de verbeelding lijkt te gaan spreken. Het is wat het personage van Gibson op een bepaald moment zelf ook stelt. Het is dan gewoon geen pop meer. De film onder komedie scharen vind ik overigens heel onterecht want de situatie waar Walter in terecht komt, is juist bloedserieus. Hoewel de film in eerste instantie heel lichtvoetig met zelfdoding om probeert te gaan (wat overigens heel misplaatst aanvoelde) wordt de toon die gezet wordt eigenlijk steeds serieuzer. In het algemeen is deze titel vanwege zijn unieke verhaal wel aan te raden, al had er wel werk gestoken kunnen worden in de verhaallijn van de zoon, om zijn verhaallijn wat pakkender te maken.

3,0*

The Beaver een ietwat vreemde met Mel Gibson, geregisseerd door Jodie Foster. Je hebt wat inlevingsvermogen nodig om mee te gaan in het vreemde plot van de film, maar verder is het over het algemeen een aardige film. Ik heb alleen twee grote minpunten en dat is ten eerste het probleem dat ik moeite had met de toon van de film. Moest ik nou lachen of was het serieus bedoeld? Af en toe wist ik het niet meer. Ten tweede is het einde weer zo Hollywood-achtig en totaal niet nodig dat het niveau van de film gelijk omlaag wordt gehaald.

The Beaver vond ik een matige film waarbij ik de aandacht meerdere keren verloor. Komt het door het karige verhaal? JA. Geen bijzonder verhaal en de enige reden dat ik dit nog 2,5* kan geven, is het feit dat Mel Gibson erin zit. Hij speelde als enige gewoon goed en mede daarom geen dikke onvoldoende. Maar helaas, deze film is niet echt geslaagd en raad ik niemand aan om te kijken. Ben je Gibson fan, dan zeker kijken...wil je een leuke zondagmiddag een andere film kijken...DOE DAT VOORAL!

De vrouwenluisteraar (Mel Gibson) is terug om in zichzelf te soul searchen naar hoe je ook alweer contact legt met andere mensen. Nu heeft Mel zelfs een grappige handpop als een katalysator voor zijn diepste zielenroerselen. Rivella was ooit een beetje vreemd maar wel lekker, maar in 'The Beaver' (2011) smaakt de vreemdheid niet echt ergens naar. Voor een komische film slaan de grappen steevast de plank mis. Voor een dramatische film met zware thema's (depressie, zelfhaat, suïcide, psychologisch herstel) is het te lollig. Voor een satire op de eigentijdse omgang met authenticiteit en echtheid, is het plot te formulematig en te voorspelbaar. En het allerergste is dat de film heel hard probeert om schattig, eigenzinnig, ontroerend en aangrijpend te zijn, terwijl het juist daardoor allemaal extra geforceerd voelt.

Slappe hap.

Ik keek hem dan eigenlijk ook alleen maar vanwege de rol van Lawrence, alhoewel ik heel goed wist dat zij niet de hoofdrol zal spelen. Desondanks wilde ik de film al best lang eens besnuffelen, maar het kwam er uiteindelijk niet van, tot nu dan.

Gibson speelt wat op de automatische piloot. Hij krijgt dan ook best een moeilijke rol, maar voert hem niet overtuigend genoeg uit om sympathie voor te krijgen of het publiek mee te krijgen. Ook Foster maakt weinig indruk, en weet net als Gibson weinig resultaat te behalen.

Verhaal is tamelijk bizar en ergens wel origineel, maar het komt niet echt over. Enige geloofwaardigheid blijft vooral behind-the-scenes. Bovendien wil de film veel vertellen in een hele korte speelduur, zo'n onderwerp als dit moet wat duidelijker en rustiger verteld worden.

Voor de rest, op een aantal momenten na, is het verhaal zelf ook bedenkelijk voorspelbaar. Het verhaal klinkt op papier als zeer origineel, maar Foster slaagt er desondanks in het verhaal zo voorspelbaar mogelijk voor te schotelen aan de kijker.

Voor de rest verveelt de film niet gelukkig, maar weet eigenlijk niets te doen. Het is niet emotioneel knap, niet filmisch knap en ook totaal niet meeslepend. Gewoon een hele neutrale film die weinig vernieuwend materiaal te bieden heeft. Jammer, want Yelchin & Lawrence waren wel prima bezig. Spelen het duo Gibson & Foster er eigenlijk ook compleet uit.

Ik vind het een bijzondere film. Het thema depressie vind ik interessant en het gebruik van de bever vind ik een leuke, originele vondst. Het keek erg fijn weg, ik kwam er makkelijk in en de cast speelt goed. Leuk dat Jodie Foster de film niet alleen geregisseerd heeft, maar er ook in speelt. Het beeld vind ik mooi helder en qua kleuren passend bij de sombere toon. Ik ben erg onder de indruk! 4,5*

Een zeer leuke, opvallende, vooral onverwachte rol van Mel Gibson. Een man die al tijdje depressief is komt er terug langzaam bovenop door het vinden en communiceren a.d.v.h handpop. Zijn omgeving denkt dat hij gek aant worden is, maar het brengt een betere versie van hem boven. Met leuke en goede bijrollen van Jodie Foster en de toen nog erg jonge en onbekende Jennifer Lauwrence.

“This is a picture of Walter Black, who had to become The Beaver, who had to become a father, so that one day this might just become a picture of Walter Black.”

Vreemde maar ook wel mooie film. The Beaver kent een zeer merkwaardig uitgangspunt met een man die zijn depressie te lijf gaat door alleen nog maar via een bever handpop te communiceren. Ook tegen zijn vrouw en kinderen. In het begin gaat het goed en lijkt het soms wel een luchtige romcom, maar de sfeer slaat al snel om.

Vooral door Foster en Yelchin, die de vrouw/zoon van Walter spelen. Gibson lijkt geboren te zijn om dit soort vreemde rollen te spelen, maar gelukkig zorgt hij er ook voor dat Walter geen karikatuur wordt. Dit komt ook door de standvastige regie van Foster. Yelchin en Lawrence hebben een mooie chemie (zie ook Like Crazy), en het is sowieso fijn om Lawrence weer eens dit soort kleine maar krachtige rollen te zien spelen. Norah’s subplot rond de verwerking van het verlies van haar broer is ook erg sterk uitgewerkt.

Een mooie en ontroerende film en met enige humor.

Met een aandoenlijk gegeven, betreffende deze ziekte.

Met een uitstekend spelende cast.

Een genis de jong heen gegane veelbelovende acteur Anton Yelchin een fantastische acteur.

Een genis voor de cinema.

Een prima film.

Walter Black [Mel Gibson] is getrouwd, heeft twee kinderen en heeft met succes het speelgoedbedrijf van zijn vader overgenomen. Nu is hij zwaar depressief en brengt hij zijn dagen vooral door in bed. Na een mislukte zelfmoordpoging begint Walter een handpop van een bever te gebruiken als communicatiemiddel. Walters jongste zoon Henry [Riley Thomas Stewart] gaat er helemaal in mee, maar zowel tienerzoon Porter [Anton Yelchin] als echtgenote Meredith [Jodie Foster] begrijpen het niet en willen “gewoon” de oude terug. Gibson lijkt niet goed te weten of het gaat om een komedie of drama en slaat de plank behoorlijk mis. Veel interessanter is het subplot met Yelchin en een jonge Jennifer Lawrence als een medestudent die Porter vraagt haar afstudeerspeech te schrijven.