Ame Agaru (1999)

hele mooie plaatjes van een historisch japan. overgetalenteerde samurai zoekt baan bij een edelman. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot. 4.

Verschijnt 17 mei op een Nederlandse DVD. Verfilming van een script van Akira Kurosawa, geregisseerd door een van zijn assistenten. Met de zoon van Torishu Mifune in een van de hoofdrollen.

deze wil ik echt hebben

Après la Pluie

En zo kom er na een half uurtje achter dat je deze film inderdaad al een keer gezien had. Eén van mijn eerste stappen in de Japanse cinema deze film, bijgestaan door het filmminnend publiek bij Arté, lang lang geleden.

Vond deze film toen redelijk matig. Er is in die jaren niet zoveel veranderd.

Ame Agaru is een aardig filmpje dat teert op het warme uitgangspunt maar daar weinig bovenop gooit. Visueel komt de warmte van de mooie kleuren die de natuur aan het zonlicht ontleent. Verder is het camerawerk karig en de cadrering vaak erg slecht. De soundtrack is wel aardig, op de juiste momenten ingezet maar vooral op de juiste momenten niet aanwezig.

Het verhaaltje is redelijk aandoenlijk maar al de lol wordt na een tijdje een beetje melig, zeker tijdens de eindscenes. Einde zelf is wel leuk, aangezien de conclusie niet getoond wordt.

't Is een aardig filmpje om een keer te kijken, maar film als Gohatto en Twilight Samurai zijn veel interessanter in de weergave van de samurai. Deze film is voor de fans van samurai films en zij die graag natuurlijk zien.

Aandoenlijk maar af en toe wat karig en soms te melig.

3*

Met de zoon van Toshiro Mifune. Hoe komt het dat hier zo weinig stemmen zijn? En zo weinig berichten. Het is toch een film die ik al in verschillende winkels ben tegengekomen, dus makkelijk te vinden. Ik heb hem in elk geval nog niet gekocht en jammer genoeg nog niet gezien.

Waar zijn al die liefhebbers van samurai films?

Snel doen dan, echt een pareltje.

Een nagelaten Kurosawa-script. Meer "Rashomon" dan "Ran". Mooi camerawerk, maar het verhaal is een beetje te veel een verhaal met een moraal.

Mede door de korte speelduur van nog geen anderhalf uur krijgt de film iets van een tussendoortje. Jammer dat we nooit zullen weten wat Kurosawa hier zelf van gemaakt zou hebben.

Sympathieke film. Geen klassieker.

Een ronin die een warm hart toedraagt aan de minder bedeelden, maar zelf dankzij zijn onderdanige gedrag vaak in de problemen komt.

Dat is het uitgangspunt van deze film. Het draagt een positieve boodschap uit. Als je een spannende film met veel zwaardgevechten, spuitende bloedfonteinen en meer van dat soort ongein verwacht kun je beter elders je heil zoeken, want in deze film zul je het nauwelijks zien. Één snelle scene in het bos, en that's it.

Voor de rest een alleraardigst filmpje met goed acteerwerk, mooie plaatjes van het pittoreske landschap, melancholische muziek en een gezonde dosis humor.

Jammer genoeg duurt de film een beetje kort (85 minuten waarna de aftiteling begint!) en blijft een echt einde uit. Maar ook al gebeurde er niet zoveel, ik heb me toch goed vermaakt. Maar een Yojimbo is het zeker niet.

3,5*

In het begin zien we de ronin (Akira Terao) in de gietende regen wandelen en halthouden bij een rivier. Een rivier die hij de eerstvolgende dagen niet over zal kunnen steken door de hevige regenval. Daarna vinden we hem terug in een herberg en blijkt dat hij een zeer vriendelijke en behulpzame man is. Daarna kabbelt de film rustig voort en volgen we de ronin die onverwacht een kans krijgt om in dienst te treden bij een daimyō. Uiteindelijk loopt dat op niets uit, al komen we als kijker nooit te weten hoe het verhaal zal aflopen.

De daimyō wordt gespeeld door Shiro Mifune, niemand minder dan de zoon van Toshirô Mifune. Je herkent duidelijk de gelijkenissen tussen vader en zoon. Beiden hebben dezelfde ogen en manier van spreken. Toshirô Mifune vind ik een fantastisch acteur, dus ik vond het fijn om zijn zoon ook eens aan het werk te zien.

Het is inderdaad geen film voor de fans van bloedige zwaardgevechten, want er is weinig actie. Het kleine beetje actie dat Ame Agaru bevat is prima, maar zeker niet het belangrijkste van de film. Het is gewoon een korte periode uit het leven van deze rondtrekkende ronin dat we te zien krijgen, en dat is boeiend genoeg om een goede film te maken.

Zoals heel wat samoeraifilms is ook deze er eentje die met veel aandacht voor details gemaakt is. We krijgen prachtige natuurbeelden te zien, en je ziet gewoon dat de regisseur veel aandacht heeft gestoken in alles wat bij een samoeraifilm hoort.
De regen in het begin van de film doet denken aan de regen die grootmeester Akira Kurosawa zelf regelmatig op het beeldscherm deed verschijnen.

Anders dan heel wat andere samoeraifilms, maar ook dit soort film kan ik zeker waarderen. Ame Agaru is een film die wat mij betreft best wel wat meer aandacht mag krijgen.

Mooie film met prachtige plaatjes en goede afwisseling tussen actie en verhaal.
Alleen een groot minpunt: Het verhaal is zo leeg. In principe kan je de film heel makkelijk achter elkaar zetten: samurai zit vast in herberg, krijgt baan aangeboden, maar krijgt de baan niet. Dat is toch iets te magertjes naar mijn smaak.

Een klassiek verhaal over eergevoel en rechtvaardigheid binnen het decadente clansysteem van Japan, maar wel wat te voorzichtig uitgewerkt. Shiro Mifune als daimyo neigt naar karikaturaal, terwijl de sfeer van Ame Agaru juist heel ingetogen is. Wat minder geschreeuw en wat meer fronsende blikken van zijn zijde had ik interessant gevonden. Akira Terao is de goedlachse samoerai met gewetensconflict, maar dat conflict heerst extern, bij zijn vrouw. Zij heeft een summiere rol die vooral bedoeld lijkt om het publiek uit te leggen wat de samoerai moet vinden en denken, omdat hij er zelf te timide voor is. Ik had graag gezien dat de zwaardvechter zelf getergd werd door de keuze tussen eer en trots zodat de strijd ook voor de kijker invoelbaar zou zijn. Dat is toch wel de kracht van bijvoorbeeld Official Gold uit 1969, hoewel het clansysteem daar corrupt is en dus verslagen dient te worden als vijand. Hier is het systeem slechts verheven.

De film kent twee locaties: de herberg waar de arbeidersklasse vertoeft in tijden van regen en het kasteel waar de adel zich ophoudt. De werkloze samoerai pendelt tussen deze symbolen voor arm en rijk, maar er wordt dus louter een verschil geconstateerd tussen de twee klassen en dat is wel wat mager voor een film die een punt lijkt te willen maken. Pas naar het einde toe wordt er een keuze gemaakt voor één van beide. Niettemin zit Ame Agaru boordevol intieme momenten die de film klein en aandoenlijk houden. Dat dit ten koste gaat van de zwaardstrijd doet er helemaal niet toe. De gevechten die erin zitten zijn goed gechoreografeerd. Bovendien worden we toch getrakteerd op een bloedfontein. Visueel verder net zo ingetogen als het verhaal. Fijne plaatjes van de Japanse natuurzijde in een velerlei aan bostinten. Zodoende een kleine film, aangenaam, maar niet zo mooi als het had kunnen zijn. Daarvoor blijven de emoties teveel aan het oppervlak.

mooie film echt van genoten had van mij nog wel anderhalf uur langer mogen zijn Dikke 4

De fans van films als 'Twilight Samurai', "Seppuku" en 'Samurai Rebellion' zullen ook deze film wel waarderen. Lekker traag, mooi rustige beelden en best een goed verhaal, zonder dat dat standaard is en wordt. Inderdaad mooi ook het open einde.

Akira Terao vind ik altijd een beetje de 'Johnnyboy Walton' van het Japanse acteursgilde: d.w.z. een acteur met een beetje suffige, lieve uitstraling. In deze (en in de andere films waar ik hem van ken, zoals 'The Professor and His Beloved Equation' en 'The Village') is hij echter perfect gecast en overtuigd hij mij zeer in zijn rol.

Zoon Mifune lijkt inderdaad in zijn doen en laten op zijn vader. Leuk om te zien, net als Tatsuya Nakadai en Hidetaka Yoshioka in de bijrolletjes.

Voor de rest is het gegeven goed uitgewerkt dat 'groot talent hebben' en 'aardig zijn' een combinatie van eigenschappen in een mens is die, tegen alle logica in, bij veel mensen tòch juist wrevel en agressie oproept.

Overigens vond ik de opening scene echt super mooi, de film zit zeer goed in elkaar met een mooie sfeer die goed aansluit op het verhaal. Zeker een film die ik ooit nog een keer wil zien.

Het leidt geen twijfel dat het visuele de grootste kracht is van deze film. Heel mooie beeldcomposities van mens en natuur zijn het resultaat van knap camerawerk.

Inhoudelijk steekt er zeker ook wel wat in al was het maar het contrast tussen arm (prachtige scènes van het volkje dat de rivier niet over kan, maar er toch maar op een lollige manier het beste van maakt) en de nukkige, in grillige uitersten vervallende krijgsheer (karakterieel mooi getypeerd) en ook tussen de eenvoudige en rustige appreciatie van het leven, geluk en natuur door de samourai met de bescheidenheid en hulpvaardigheid die hem siert en anderzijds de onvoldane, jachtige krijgsheer, prachtig uitgebeeld in de slotscène waarbij hij vergeefs achtervolgt...

Goede vertolkingen uiteraard en mooie muziek

Een film die het voornamelijk moet hebben van zijn sfeervolle en luchtige gemoedelijke aanpak. Ondanks de tegenslagen die de lokale bevolking ondervindt, blijft iedereen het positieve zin. Vooral ook de ronin straalt dit uit. Boekhouder zijn vond hij misschien saai, maar zijn goedaardig karakter valt ook niet steeds te rijmen met een strijdvaardige samoerai.

Er gebeurt niet zo heel veel in de film. De speelduur was dan ook perfect om zijn boodschap te brengen. De film is ingetogen en bevat weinig tot geen actie. Niet de eerste film die ik zag met dergelijke insteek, maar ik kan niet meer op de titel komen.

Verder ook aandacht voor setting en beeldgebruik. De film kabbelt rustig verder en dat is prima. Niet memorabel allemaal, maar wel erg degelijk.