Rengoku Eroica (1970)

De beste van Kiju die ik tot nu toe zag. Qua stijl/inhoud zit deze dichtbij Eros+Massacre (niet verwonderlijk aangezien beiden zijn geschreven door Masahiro Yamada), maar waar ik bij die film uiteindelijk verdwaalde in de abstractie en het geschuif met tijdlijnen en karakters, wist de film hier zijn punt wél over te brengen op me.

Maar het blijft cinema voor gevorderden en na de eerste helft alleen maar (wederom) verbluft te zijn door de schoonheid (zelden zo'n goed gevoel voor licht en compositie gezien), de extreme kadering, de vervreemdende muziek en alle andere stijlelementen van Kiju dreigde de film me toch even te verliezen, maar het kwam uiteindelijk dus allemaal meer dan goed. Ik vind deze de beste omdat al die stijlelementen hier zo goed samenkomen en gebruikt worden, naast alle elispsen en dood lopende plot elementjes, om samen een labyrint-achtige droomwereld neer te zetten (heb een review gelezen waarin terecht naar Resnais / Last Year at Marienbad wordt verwezen). Zonder dat het allemaal écht dromerig (of nachtmerrie-achtig) wordt overigens, want het punt dat Kiju probeert te illustreren is dat geweldadig protest (dat in de jaren 60 zeer actief bedreven werd aan de Japanse universiteiten, zie bijv ook de films van Koji Wakamatsu en Masao Adachi) geen constructieve oplossingen bied; en daar is niets dromerigs aan. Prachtig laatste shot ook in dat kader...

En ik moet van Eros+Massacre nu toch maar eens echt die langere versie gaan zien; die schijnt iets begrijpelijker te zijn.

Kijk, dat maakt nieuwsgierig. Films kunnen altijd beter dan Eros+Massacre natuurlijk

Ik begreep helemaal geen sikkepit van het verhaal van deze film en toch heeft het met een tweetal volle uren uiterst kunnen boeien en me kunnen overtuigen.

Visueel, en dan doel ik op het camerawerk en gebruik van licht en schaduw, is het overweldigend. Zelden zulke prachtige inkadering en compositie van beeld gezien in films. Continu worden de karakters met behulp van scherpe en strakke geometrische lijnen in beeld gebracht en de beweging van de camera gaat via diezelfde hoeken en kaders te werk. Stilistisch echt ver voor zijn tijd. Dat is ook met name wat mij de hele film lang in zijn greep hield en me steeds weer deed genieten, omdat dit het volgen van de karakters en hun dialogen een stuk aangenamer maakt. Toch wordt het je als kijker moeilijk gemaakt, en wellicht zelfs met opzet onmogelijk, om van het verhaal een coherent geheel te maken. Ik was op een gegeven moment totaal verdwaald en wanneer ik dan dacht weer iets passends gevonden te hebben zat ik toch op het verkeerde spoor. Droom wordt met werkelijkheid vermengd, het verleden en de toekomst word met het heden gemengd en daarbij worden gedachtengangen van de personen ook nog eens in een realistische setting door heen gegooid. In een zodanig opzicht dat ik zo halverwege de film echt zoek raakte wat nu precies de relevantie van alle dialoog nog was voor het verhaal en het punt voor mij echt zoekraakte. Dit zal waarschijnlijk bij een herziening meer duidelijk worden, toch had dit mij voor een eerste keer makkelijker gemaakt mogen worden. Desondanks blijven de voortgang van het geheel en de scenes op zich erg mooi, al is het maar omdat ze met regelmaat mijn aandacht trokken door het poetische gehalte.

Zonder meer maakt dit me erg nieuwsgierig naar meer van Yoshida en die gaan er ook wel volgen.

Dat cijfer gaat zo te horen nog wel stijgen Als je een Yoshida zoekt met een meer logisch verhaal, maar in dezelfde visuele stijl, zou ik Eros+Massacre en in mindere mate Joen willen aanraden (al zul je die eerste al wel op je lijstje hebben staan als volgende Yoshida). Ik lees dat beavis E+M als abstracter ervoer, dat had ik niet. Al is het wel zo dat Rengoku Eroica wat meer coherentie als geheel bevat, maar daarbinnen onlogischer en onwerkelijker is. E+M is binnen de hoofdlijnen een stuk rechtlijniger, maar ook meer slepend, waardoor ik die een heel punt lager dan deze heb staan. Joen zou je een voorloper van de stijloefeningen in E+M en RE kunnen noemen, en met een nog te volgen verhaal Mochizuki heeft daar al eens een interessant bericht bij geschreven

wellicht onwerkelijker/logischer, maar in deze film maakt dat deel uit van de point die de film maakt; ik vond Eros eigenlijk precies gelijk, maar daar zorgde het inderdaad alleen maar voor dat het geheel sleepte ipv dat het iets toevoegde. Wil je echt een rechtlijnig verhaal in deze stijl dan zeg ik: Kaigenrei (1973) maar Joen moet nog gezien worden aan deze kant.

Ik krijg deze week de Franstalig ondertitelde versie van beide films (deze en Kaigenrei) in de hoopiets te begrijpen. Maar het visuele dat Chuck Taylor beschrijft belooft vast.

Ik was best wel gehecht aan de vorige afbeelding... ook al was dat een dvd-hoes.

Gisteren herzien. Kan de film nu beter plaatsen, al blijft er nog genoeg te duiden over. Vooral de rol van Mariko Okada (Yoshida's vrouw) sprong er ditmaal echt uit. Een eerbetoon aan haar, en aan de schoonheid van elke vrouw. Het falen van de revolutie wordt hiermee bijna gedegradeerd tot iets futiels. Ook rondom identiteit meende ik het een en ander te kunnen ontsleutelen. En ja, de Japanse economie groeide toch veel te hard, dat kon sowieso nooit goed gaan . Het middenstuk (of in ieder geval ergens halverwege) viel qua stijl licht tegen, maar vooral doordat de rest zo extreem en consequent in beeld wordt gebracht. Hoofden zijn vrijwel nooit in het midden van het frame te vinden, en worden zo nu en dan Resnaisiaans bij elkaar geplaatst, niet naar elkaar kijkend. Kadrering, positionering, hoeken en (over)belichting zijn inderdaad fenomenaal, al vond ik enkele donkere scènes (die zaten dus in het middendeel) minder fraai uit de verf komen. De muziek vond ik de vorige keer een minpuntje, maar er zit naast dat niet heel erg genietbare (maar wel bij de stijl passende) deuntje wat ik had onthouden, ook zo'n dromerig deuntje, wat gezoem en wat fijne Japanse percussie in. De brainpark locatie met de voelbare industrie op de achtergrond is verder perfect gekozen. Ook die verlaten trein- en metrostations zijn enorm sfeervol.

De 5* en top-10 notering blijven gehandhaafd, maar had stiekem op nog wat meer gehoopt. Misschien Eros + Massacre ook een herziening gunnen.

Bijzonder vreemd filmpje, waarvan het verhaal niet even makkelijk te volgens was en waarbij ik nog al eens moest denken aan de films van Godard, mede vanwege het geleuter over revolutie etc en zeker de surrealistische beelden. Ook de soundtrack vond ik zeer bijzonder. Dit is overigens de tweede film die ik van deze regisseur gezien en ik vond deze film toch wel iets beter dan zijn vorige film ".Eros Plus Massacre".

3,5*

Het blijft soms lastig om te weten wat je met een film aanmoet. Ik kende Yoshida al van The Affair, een vrij unieke, maar nog redelijk toegankelijke film. Dat unieke is hier nog sterker aanwezig, maar het is meteen zover doorgedreven dat het eindresultaat niet alleen ontoegankelijk, maar volgens mij ook gewoon compleet ondoordringbaar is. Het levert twee reacties bij me op: bewondering en frustratie.

Het is ook niet moeilijk om hier waardering voor te hebben. Heroic Purgatory heeft namelijk een geheel eigen stijl en sfeer, een die niet alleen bijzonder vindingrijk, maar ook gewoon ontzettend mooi is, met zijn schitterende zwart-wit-contrasten, vreemde dieptewerkingen met lijnen in het decor en het gebruik van de meest in het oog springende architectuur die ze konden vinden. Het deed me nog het meest denken aan Godards Alphaville, maar dan op een gladde manier, waarop Godard ruw blijft. Vooral het eerste deel was visueel enorm sterk, maar er zijn later ook genoeg momenten die er niet aan onder doen, zoals die bizarre ophanging.

Al die bewondering ten spijt is het tevens ook een wat vervelende film, bevolkt door personages die me niet aanspreken en een verhaal dat totaal niet te volgen is. Yoshida lijkt hier een geheel eigen wereld gecreëerd te hebben, die nog slechts vaag gelinkt is aan die van ons. Zelfs de politieke onderlaag, die toch typisch is voor het jaartal waaruit hij komt, voelt hij als vreemd aan. Alsof je naar science-fiction zit te kijken, of gewoon naar mensen van een andere planeet die debatteren over zaken waar jij geen weet van hebt. Van de gebeurtenissen vang je slechts glimpen op en je moet het er mee doen. Dat klinkt interessant zoals ik het zo schrijf, maar na een tijdje stimuleerde het me gewoon niet meer om mee te denken en liet ik de film maar over me heen lopen als een visuele ervaring. Yoshida doet niets om me in de inhoud te betrekken en op een gegeven moment kon het me allemaal ook gestolen worden.

Daarnaast, waar sommige abstracte films me erg kunnen raken met hun sfeer is deze me iets te steriel om hetzelfde te kunnen doen. Het blijft een afstandelijke bewondering die ik voor de stijl heb. Daarmee heb je dus een film die me emotioneel koud laat en me ook niet stimuleert om te denken. Ik ben blij dat er regisseurs zijn die dingen als dit maken, maar eerlijk gezegd ben ik net zo blij dat ik er niet elke dag een hoef te zien. Doe mij dan toch maar Alphaville; Godard bood (in ieder geval toen nog) nog een beetje vermaak bij het geëxperimenteer met vorm.
3*

Een geweldige Yoshida weer.

Qua vorm zijn mooiste die ik tot nu toe zag. Yoshida's gevoel voor lichtgebruik en compositie is ongeëvenaard en dat in zo'n hoge mate doorgevoerd. Erg toffa camera angles, kadreringen, positionering, alles lijkt ie echt alles in de vingers te hebben. Ook de zwart-wit contrasten zijn magnifiek.

Mijn grootste wens is toch wel dat dit een Bluray release krijgt want dat is toch wel een must bij een film als deze. Kan dan zomaar zich voegen bij Kalatozov's Neotpravlennoye Pismo, Resnais' L'Année Dernière à Marienbad en Suzuki's Koroshi no Rakuin wat betreft overdonderende BD releases.

In het narratief is samenhangend maar wel enorm abstract. Als je de dwangmatige behoefte hebt narratief met logica te benaderen zullen hier wel wat kijkbeurten over heen gaan, maar het is vooral een zeer treffende stijloefening waar Yoshida vooral spreekt vanuit beeldtaal en zijn boodschap wat betreft de zinloosheid van protest. Nou zinloos, geen meerwaarde in ieder geval.

Een film die nog kan groeien, vooral als het de behandeling krijgt die het verdient en die Yoshida's onnavolgbaarheid eer aan doet.

Voel me wel een beetje eenzaam hier tussen al die hoge stemmers. Waar ik normaal gesproken het gekste Asian new wave spul prima trek laat het werk van Yoshida me een beetje koud, het koste me drie dagen eer ik hier eenmaal doorheen was omdat ik telkens weer mijn concentratie verloor, terwijl ik toch redelijk fit was. Vond dit visueel best indrukwekkend, voornamelijk omdat het me aan niets deed denken wat ik ooit eerder zag (misschien I Am Cuba maar dan een stuk minimalistischer?) verder kon ik hier eigenlijk weinig mee, iets dat ook gold voor The Affair, de extra film op de dvd (titel even kwijt) en de eerste helft van Eros + Massacre, afstandelijkheid en moeilijk-doenerij to de max. In tegenstelling tot die andere twee sprak deze me, op een manier die ik vreemd genoeg niet nader kan verklaren, in zoverre aan dat ik hem wanneer de tijd er rijp voor is zeker nog eens een kans wil geven, vanwaar mijn nog redelijk hoge cijfer na zulke tegenstrijdige woorden...

Inhoudelijk is het ook wel best pitig om doorheen te komen. Had ik zelf ook maar door de verwondering van de vorm worstelde ik me daar wel doorheen.

Kleine aanvulling op wat hierboven al staat. Minder dan een vier geven kan ik echt niet, maar ik merkte wel dat ik Eros + Massacre (ook 4.0* bij me) beter vind en ben geneigd die op te waarderen (maar ik zou 'm eerst weer eens moeten zien denk ik). En dat komt eigenlijk doordat ik hier (iets) meer van begreep. Juist waar beavis het kan waarderen dat hij hier het punt wel vangt vond ik dat lichtjes jammer. Ik vond het wel lekker compleet te verdwalen zoals in Eros.

Ik moet echt even de tijd nemen voor een Yoshida thuis, maar wat geeft het voldoening.

4.0*

Wat een geweldig camerawerk, volgens mij kan alleen Antonioni ook dit soort beelden brengen. Camera hangt grotendeels hoger dan we normaal gewend zijn. En de ietwat futuristische look lijkt ook wel op wat Fassbinder drie jaar later deed in "Welt am Draht".

De plot is wat ontoegankelijker al lijken alle spionnen en verhoren vooral bedoeld om het een Kafkaiaans karakter te geven. Laatste uur kijken we vanuit 1980 terug naar de gebeurtenissen.

Visueel zeer imponerende cinema.

Mooi gemaakte experimentele film, die mij helaas niet zoveel deed. Natuurlijk is het zwart-wit contrast erg mooi en ook het camerawerk is zeker een meerwaarde te nomen. Verhaaltechnisch is er niet altijd een touw aan vast te knopen, waardoor je het allemaal echt moet ondergaan.

Het mooist op dit gebied, zijn dan altijd de films, die je opzuigen en waar je meegetrokken wordt in het surrealisme, zoals deze Rengoku Eroica ook heeft. Ik werd er echter nooit in meegezogen. Het blijft allemaal erg afstandelijk.

In twee uur wisselen hoogte en dieptepunten elkaar dan ook af. Visueel blijft het altijd bovengemiddeld goed, maar op andere vlakken is het gewoon net wat minder sterk. Er zitten een paar sterke losstaande scenes in, maar als geheel is het vaak meer vervreemdend, dan echt pakkend.

3,0*

Een laserstraal, die voorheen onzichtbare dingen zichtbaar maakt. Misschien wil deze film dat wel zijn, wil het... inzicht bieden, inzicht dat ook een berouw is na de zonde, gezien vanuit, inderdaad, het vagevuur.

Nou ja, vanuit een perspectief buiten de tijd dan, zo lijkt het, van waaruit Yoshida een labyrintisch panorama toont, waarin heden, verleden en toekomst, droom en herinnering, werkelijkheid en (niet gerealiseerde) mogelijkheid, naadloos in elkaar over gaan.

Het is moeilijk om niet in deze film te verdwalen, maar fascinerend is het altijd, en wat er hierboven gezegd is over de filmische kwaliteiten, is allemaal waar.

Het streven naar revolutie tegenover de liefde en het leven, daarover lijkt het te gaan; het eerste gaat ten koste van het tweede, en de revolutionairen komen door onderling wantrouwen en verdeeldheid tot niets.

Yoshida weet die tegenstelling, die strijd, de uitkomst daarvan ook met alleen maar verliezers, uit te drukken in de toonzetting van de film, door – met name via de vrouwelijke personages – achter de overheersend geharnaste, desolate en grimmige sfeer, haast als een fantoom, het gefnuikte verlangen, de zinnelijkheid, de in de kiem gesmoorde menselijkheid te laten doorschemeren.

Dat is ook wel het heroïsche waar de titel op doelt denk ik... Al kan dat ook mijn eigen fascinatie met het existentialisme van Camus zijn en verder niet direct iets met de film te maken hebben

Filmisch stijlvol met eigenzinnig camerawerk, beeldcomposities (de personages bevinden zich heel dikwijls in een hoek of op een rand van het beeld) , vormgeving, belichting, contrasten... en ook spiegelbeelden behoren tot de ingrediënten.

Visueel aldus bijzonder en ook genietbaar met toch enkele knap ineengestoken scènes.

Inhoudelijk evenwel, viel de film heel wat moeilijker uit en om een verklaring te vinden voor al wat ik heb gezien, daar wil ik niet echt voor instaan.

Meende een verhaallijn te herkennen van de zich in het verleden afgespeelde wankele poging tot revolutie en dan één over liefde, trouw, een verloren meisje, maar heel duidelijk was het zeker niet. De vele losstaande scènes waren hierbij niet behulpzaam.

Mijn eerste Yoshishige Yoshida...

Erg abstracte film die me inderdaad sterk aan Marienbad deed denken. Heb er niet veel van begrepen, maar het is volgens mij ook meer de sfeer, de bijzondere kadrering en fotografie waar de film het van moet hebben. Kon me daar wel 2 uur mee vermaken, maar echt geweldig vond ik het geheel toch niet. Maar goed, zag dit ook vooral als voorwerk om Eros + Massacre te gaan kijken. Heb nu wel een beeld wat me die 216 minuten te wachten staat.

3