Always San-chôme no Yûhi (2005)

Grote Japanse film die erg klein aanvoelt.

Geloof dat het één van de toppers was van vorig jaar, box office wise gezien. Het filmpje is ook best gelikt, maar echt aanvoelen als een grootse film doet het niet.

Het verhaaltje hierboven is ook maar één van die hoofdlijnen. De film behandelt het leven van een straatje mensen in Tokyo, jaren '50 (begin '60?). Twee families worden gevolgd, met enkele kleinere randverhaaltjes eromheen.

Het begint allemaal een beetje moeizaam. Visueel is het te braaf, en nogal saaiig. Wel leuk dat ze de hele stad herschapen hebben met CGI (las ik ergens), zorgt af en toe voor enkele leuke plaatjes, maar het camerawerk en vooral de shots zijn nogal voorspelbaar.

De film kabbelt rustig verder, langzaam maar zeker de typische weg op van het feel-good genre waar het zich in nestelt. Een typische opa-kijk (vroeger was alles beter) op het verleden, mensen met tegenslagen, mensen die tegenslagen overwinnen, simpel geluk etc etc.

De film is redelijk lang, maar de afzonderlijke verhaaltjes boeien genoeg om niet te vervelen. Naar het einde toe wordt het drama niveau dan wat omhoog gekrikt (terwijl het begin wat meer humor bevatte), en blijkt de film ook wel te werken. 't Is allemaal wel lief, aandoenlijk en schattig.

Moet zeggen dat ik ook wel wat referenties lijk te missen naar de '50 in Tokyo. Suzuki, de TV, de ijskast, Tokyo Tower. Die kende ik, maar ik neem aan dat de schrijver ook wel een bekende naam is. Wel leuk hoe ze dat soort dingen in de film gemixed hebben.

Maar uiteindelijk te braaf vormgegeven. 't Is een lief filmpje, maar nergens groots, nergens echt memorabel of apart. Gewoon goed.

3.5*

Gister gezien. Ja... zoals hierboven mij wordt geschreven.. De film is gewoon erg lief, veel glimlach en traantje wegpink momenten.

tja... wat valt er meer over te zeggen. Dit is echt feelgood film ten top. Beetje te zoet misschien af en toe als ik dan toch iets negatiefs zou moeten noemen. Maar tja.. Heb er wel erg van genoten.

Laten we maar zo zeggen dat een lieve/brave film niet per definitie slecht hoeft te zijn. Dit is daar een goed voorbeeld van.

4* van mij.

Lieve, maar wel mierzoete familiefilm. Vijfhonderd maal beter dan 'Kruimeltje', of vergelijkbare Amerikaanse draken van films. Wat zeg ik? Vijfhonderdenéén maal beter!

Waarom kan men op de Nederlandse tv zóiets niet rond kerst uitzenden in plaats van voor de vijfhonderdste maal 'Pietje Bell' of 'Kruimeltje'? Wat zeg ik? Voor de vijfhonderdeneenste maal!

Tja, soms heb je dit soort films even nodig om bij te komen van al het zware drama, gebloedspatter en filosofisch geneuzel van de films die ik doorgaands kijk. En dan stoor je je niet aan het zoete, zeker als het goed gedoseerd wordt gebracht, zoals hier. Japan is gewoon goed in het maken van tearjerkers, maar misschien wordt mijn blik vertroebeld door vooroordelen. Men is er in ieder geval dol op.

De wereld van deze film is nog heerlijk ongecompliceerd en lijkt geen kwaad te bevatten. Suzuki stuurt het meisje zonder kwalificaties niet naar huis en de schrijver bij wie het kind wordt gedumpt blijkt geen pedo te zijn.

Grappig, sommige personages lijken zo uit een jaren vijftig film te zijn gelopen: de dokter uit 'Stray Dog' en het zoontje van Suzuki uit 'Ohayo'. De film straalt ook vooral uit hoe het is en was om blij te zijn voor en met kleine dingen: de hele straat verheugt zich op de konst van de eerste tv en de kids zijn blij met zoiets simpels als een vulpen of een roomsoes.

Met de kans op teleurstelling wil ik ook deel 2 nog wel zien, want er zijn natuurlijk een aantal verhaaltjes nog niet afgerond (dokter, de beoogde eega voor de schrijver).

Schitterende eerste deel van deze trilogie.

*4 voor dit pareltje!

Zeer aangename sfeervolle filmpje. - Feelgood gefilmd met feelgood personages. Leuk. - Mist wel dat kleine beetje echte impact en is net iets te braaf mainstream. - Solide camerawerk en editing. - Aangenaam wereldje waarin personen geen slechtheid bezitten. Perfecte personage voor zo'n wereldje. - Prima emo welke aangevuld wordt door de muziek. Heeft meestal de neiging tot ergernis maar werkt hier prima. - Verzorgde aankleding van decors/sets. - Gelikt zonder groots te worden maar juist intiem te blijven. Goed gedaan. - Zeer, zeer aangename film.

Zo af en toe loop je tegen een film aan die je stilletjes helemaal inkapselt. Dat overkwam mij met dit eerste deel van een drieluik over het leven in een arbeiderswijk in Tokio eind jaren 50, toen de wederopbouw van Japan zijn voltooiing geleidelijk aan naderde.

Met een sublieme cast en verbluffende CG-settings creëert regisseur Takashi Yamazaki een authentiek ogend tijdsbeeld, dat bij mij herinneringen deed herleven aan mijn eigen allereerste kennismaking met o.a. televisie (wk voetbal 1954) en coca cola (wereldtentoonstelling Brussel 1958). De wasmachine met handmangel was ik helemaal vergeten!

Een warme, grappige en op veel momenten ontroerende film over de dagelijkse beslommeringen van eenvoudige mensen, die —deels met de kommervolle tijden van de oorlog nog vers in het geheugen— hoopvol uitkijken naar de toekomst. Ik heb dit juweeltje ervaren als een ware traktatie. Krijgt een plaats in mijn top-10.