Riri Shushu no Subete (2001)

Ik vond dit ook een veel zwaardere film dan ik verwachtte. Ik zag hem direct na Iwai's April Story en dacht iets soortgelijks te krijgen, maar waar dat een ultra-luchtig filmpje is, gaat het hier om een vrij ontoegankelijk, voornamelijk deprimerend werkje. Het duurde nogal eventjes voor ik er echt in zat, vooral omdat Iwai het aanvankelijk nogal onduidelijk filmt allemaal. Hij weigert in het eerste uur vaak zijn hoofdpersonages goed te laten zien. De hoofdpersoon, Yuichi, loopt dan ook nog eens vaak met gebogen hoofd, waardoor als hij in totaalshots met andere personages te zien is het moeilijk te zeggen is wie hij is. Ik vond de beeldkwaliteit soms ook wat aan helderheid missen, wat ook niet hielp. Dit probleem beperkte zich gelukkig eveneens tot het eerste uur.

En dan is er nog het vreemde feit dat het verhaal middenin begint, na een flinke tijd ineens teruggaat naar het het werkelijke begin van het verhaal om vervolgens chronologisch verder te gaan, minus het middenstuk dat we al gehad hebben. Op zich niet zo uniek en dankzij de chatberichten over het algemeen wel te volgen, maar ik weet nu nog steeds niet waarom zo'n vreemde structuur gekozen is. Het voegt niets toe aan de dramatische impact en lijkt ook geen thematisch belang te hebben. Het ruikt wat naar interessantdoenerij.

Als laatste is er nog die ellenlange vakantie van de jongens, gefilmd met een handheld camera. Ik dacht dat er geen einde aan kwam en dat het een moedwillige poging was van Iwai om zijn publiek zich dood te laten vervelen. Al had deze passage nog een vrij krachtig einde, met de dood van die man en het weggooien van het geld.

Iwai maakt dus op zijn zacht gezegd soms nogal eens wat vreemde keuzes. Hij lijkt rusteloos te willen experimenteren en ik weet niet zeker of dit wel het juiste onderwerp is om dat te doen. Juist een film over pesten heeft een bepaalde urgentie nodig naar mijn gevoel, al ligt dat er misschien aan dat het een thema is dat mij heel gemakkelijk emotioneel maakt. Ook in dat opzicht vind ik het jammer Iwai meteen naar het extreme grijpt door het pesten om te laten slaan in verkrachting en prostitutie, iets waarvan ik niet zeker weet of het in de context van die omgeving wel geloofwaardig is. Misschien wacht ik nog wel gewoon op dé film over pesten. Ze hebben nogal eens de neiging om of te hard of juist te soft te zijn. Bluebird blijft vooralsnog de meest effectieve, ondanks het zwakke einde.

Al die kritiek terzijde is Iwai toch ook weer een onmiskenbaar talent en vooral de tweede helft, na die vervloekte vakantie zitten er veel sterke scènes in. Met name rond dat meisje dat de prostitutie ingaat. De beste scènes zijn hier al vaak genoemd, zoals die waarin zij het water in loopt of het moment met de vliegers. De climax van de film, met de moord op Hoshino is ook een echt hoogtepunt. Het is ook echt een mooie vondst om die obsessie voor die popster als achtergrondverhaal te gebruiken. Het contrasteert mooi met de hoofdlijn. En zoals gezegd, films over pesten raken me al snel, waardoor de film niet geheel ontoegankelijk werd.
3,5*

Een moeilijk te volgen meestwerk waarvan alle losse elementen samen als een mooie puzzle in elkaar vallen. Een soort poetische droom die langzaam voor je ogen afspeelt zeg maar. Een absolute verrassing. Ik ben helemaal geen fan van oude Japanese films die weer te langzaam en poëtisch zijn, maar ik vind moderne Japanse films juist erg goed.

De hoofdrolspeler is gewoon dezelfde kerel als de hoofdrolspeler in Yakuza Apocalypse van Miike eerder dit jaar?! Geweldig.

Ik voel me een beetje een partypooper met mijn schamele zesje, maar deze karige Harrie kon er echt niet goed inkomen. Binding met de karakters bleef helaas ook uit. Tsja, het is niet anders.

3*