Shin Zatôichi Monogatari (1963)

Kleur heeft zijn intrede gemaakt en dat gaat niet gepaard met sfeerverlies. Er is genoeg actie en een hoop personages uit Itchi's verleden komen langs. Toch is het een beetje te voorspelbaar, en mis ik de finesse, spanning en diepgang uit het eerste deel hoewel als pluspunt, de drama voor Ichi wel persoonlijker en dieper wordt. Verder is er in dit derde deel nauwelijks enige humor te bekennen, maar wel weer de romantiek, wraak en subplotjes.

3,5*

In deze Zatoïchi heeft Katsu nog niet zo'n dikke kop? Ik herkende hem bijna niet! Tja, deze films blijf ik leuk vinden. Zoals Legan ook al zegt is deze film toch iets aparter doordat Zatoïchi hierin meer karakter krijgt. Ook is het drama in de film vele malen sterker dan in de meeste Zatoïchi's die ik zag. De scène met de dobbelstenen, waar zijn vijand hem spaart, vond ik bijvoorbeeld erg geslaagd. En de hele verhaallijn waarin de ware aard van zijn sensei, die hij zo adoreert, wordt onthuld.

Ik heb weer genoten!

Erg fijne episode, deze eerste kleurenfilm. Het voegt gelijk iets toe. Net als mijn (tot nu toe - 25 films gezien) favoriete Zatoichi-film (http://www.moviemeter.nl/film/23608 ) wordt hier veel gelaagdheid aangebracht door links met het verleden en confrontaties met personages uit de eerste twee episodes. Inderdaad minder humor, maar daar krijg je veel voor terug. Naast wat ik eerder noemde (de verdieping), een mogelijk huwelijk, een mooie dobbelpot én het einde dat onze held (wat is die Katsu Shintaro toch ongelofelijk goed!!) niet in de koude kleren gaat zitten het besef dat.... de berusting. Als ik de hele serie nog eens tegen het licht ga houden is dit wel eentje die kans heeft op verhoging. Absoluut een van mijn favoriete delen.

Om een afwijkende mening te verkondigen, ik vond het niet geweldig. Wat bepaalde aspecten betreft zeker verbetering ten opzichte van de voorgaande twee delen. Hoewel zwart-wit heel mooi kan zijn als men aandacht aan compositie en lichtval besteedt, verkies ik toch kleur als men dat niet doet. Hier vind ik het dus een meerwaarde hebben. Verder zien de gevechten er wat minder houterig uit dan wat ik me kan herinneren uit de eerdere twee delen, al is het nog steeds niet heel erg spectaculair. Technisch niet, maar ook niet als je het vergelijk met een serie als Lone Wolf and Cub, waar het geweld toch wat grafischer en uitzinniger is.

Bij de vorige film beviel de muziek me kennelijk wel als ik mijn bericht daar teruglees. Hier is de soundtrack me niet opgevallen. De tweede film mag ergens een kopie van de eerste film zijn, hier lijkt men toch wat meer gevarieerd te hebben, en er lijkt wat meer diepgang te zijn (maar niet veel meer). Niettemin, in wezen is ook deze film hetzelfde: het draait om een vrouw en een aantal slechte mensen waarmee afgerekend dient te worden.

Uiteindelijk is het drie keer niets. Geen episch verhaal, geen technisch hoogstaande gevechten, maar ook geen fonteinen van bloed. 1* dus.

Mijn derde Zatoichi, want ook de derde uit de reeks, en eindelijk voelt het aan als een volwaardige ninkyo. Vooral de eerste helft van de film is sterk met veel leuke persoonlijke terzijdes en weer veel karakter uitdieping van Zatoichi, zonder het gevoel van mysterie dat er rond zo'n uitzonderlijke zwaardvechter hangt daardoor verdwijnt. Had echt alles in zich om gewoon een topper in het genre te zijn. Maar in de tweede helft ontspoort het personage waarvan Zatoichi het zwaardvechten heeft geleerd, zijn sensei dus, op een zeer ongeloofwaardige manier waardoor het drama / de plot me niet meer kon boeien.

Aardige film dus wel, maar ik hoop echt dat het qua scripts nog goed gaat komen met Zatoichi Vooralsnog kan het niet tippen aan veel gedetailleerder en overtuigender werk zoals dat van de Red Peony serie... Maar gezien de langdurige populariteit van deze reeks zou dat toch wel goed moeten komen.

Het nieuwe verhaal van zatoichi is de derde van de reeks en de eerste in kleur. De broer van Kanbei die Ichi in het vorige deel heeft gedood achtervolgt hem. En als het tot een treffen komt wordt het gevecht onderbroken door Banno de oude sensei van Ichi. Door het verder gebeuren zoals het afzweren van de Yakuza, voor de jongere zus van Banno. Die graag met hem wil trouwen en vice versa. Door deze plotontwikkeling is de film redelijk goed. Echter ik mis het echte vuurwerk, het voelt allemaal als een kabbelend beekje. Dat stroompje van zatoichi die een stadje binnenkomt en problemen krijgt en met aan het eind een gevecht. En die zijn wel mooi maar ook niet heel schokkend. Door het drama is is deze film wel evenwichtiger dan de voorgangers. Maar vraag me wel af of het nog beter wordt?