Zatôichi Monogatari (1962)

Dit is de eerste, toch?

Klopt.

DVD besteld

Best wel knap van mij, films kijken terwijl mijn kijkers niet meer functioneren. Ik heb dan ook ondertiteling for-the-hard-of-seeing en ik maak gebruik van mijn zesde zintuig. :d

heb je geen ogen meer ichi ????

Zoals je uit het verhaaltje bij de film had kunnen opmaken is Ichi een blinde samurai

Saai

Die discussie hierboven? Ja, vind ik ook.

Dit is 'm: de eerste film uit de Zatoichi legacy. Katsu speelde de blinde zwaardvechter/masseur in 26 films en in zo'n 100 afleveringen op TV. Kitano maakte in 2003 zijn eigen filmversie nog, in 1989 speelde Hauer de blinde zwaardvechter in een Amerikaanse remake Blind Fury (gebaseerd op 't script van Zatoichi Challenged).... Dan is er nog een spaghettiwestern (Blindman) en talloze parodieen en spin-offs die ik maar niet zal noemen (zelf ben ik op zoek naar de Crimson Bat serie, met een vrouwelijke hoofdrol).

Eerste wat opvalt: de regisseur. Kenji Misumi. Die naam ben ik al geregeld tegen gekomen. Hij regisseerde 6 films uit de reeks, waaronder mijn favoriet (tot nu toe) Fight, Zatoichi, Fight!. Ook regisseerde hij de eerste Hanzo the Razor-film en maar liefst 4 delen uit de Lone Wolf and Cub reeks, waaronder mijn favoriet: Baby Cart at the River Styx. Wat mij betreft een blijvertje.

Mijn 8ste Zatoichi dan (buiten de Kitano film om)....

Een degelijke introductie tot het Zatoichi universum. Actiescenes zijn spaarzaam. Ik had het gevoel dat er minder swordplay te zien was dan in de andere delen uit de reeks. De inhoud is ook wat formeler: minder humor en meer bushido. Deze eerste film vertoont meer overeenkomsten met het serieuzere chanbara werk van bijv Kobayashi of Shinoda. Centraal staat het onderlinge respect tussen outlaw Zatoichi en samoerai Hirate. Ze komen tegenover elkaar te staan bij een conflict tussen twee yakuzabendes die oorlog voeren in een dorpje (opvallende overeenkomst met Yojimbo, vooral gelet het bouwjaar). Ondertussen wordt er een meisje verliefd op Ichi en spendeert Ichi nogal wat tijd in de gokhal (what else is new?) . Vooral de scenes tussen Ichi en Hirate maken de film de moeite waard. Film is verder in zwart/wit geschoten, maar visueel vind ik 't niet echt opzienbarend. De typische flitsende Zatoichi-moves in de vechtscenes zijn wel weer erg cool en Katsu is echt perfect in de titelrol.

Leuke film. Toch denk ik dat de film me meer had gegrepen als ik al die andere delen nog niet gezien had. Nu komt het een beetje als basic/standaard over. 3,5* Er zijn betere delen.

@Ramon K- een goed geschreven recensie las het met plezier.

PS: Wat is er met je top 10 gebeurt?

Dank! Top 10 tijdelijk aangepast om dit soort cinema (waar ik het afgelopen jaar veel plezier aan heb beleefd) wat te promoten op MM.

Mijn vorige Top 10 blijft natuurlijk mijn echte top 10.

Top 10 tijdelijk aangepast om dit soort cinema (waar ik het afgelopen jaar veel plezier aan heb beleefd) wat te promoten op MM.

Nam elke echte liefhebber maar eens de moeite om dat te doen. heel creativiteit overigs. (Helaas zit ik zelf nog maar te kort op deze site om daar aan te beginnen).

Er wordt de tijd genomen om Zatôichi goed voor te stellen, echter qua diepgang had ik daar meer verwacht. Het verhaal is standaard en simpel met enkele subplotjes die moeten zorgen voor meer dramatiek, romantiek en spanning. En hoewel schaars, is er toch enige humor aanwezig. Qua actie is er niet superveel, maar voor een eerste deel waarbij kennismaking met de personage centraal staat, toch voldoende.

Mooi geschoten in zwaar contrasterend zwart/wit hoewel niet opzienbarend. Vooral de lage camerapositie valt op, welke zich zowat altijd op ooghoogte of lager bevindt. De nachtelijke scènes zijn redelijk sfeervol maar die van overdag juist niet.

Een mooie introductie van de reeks en nog 25 te gaan .

3,5*

Mijn tweede Zatôichi film, na een aantal jaar terug de film van Kitano gezien te hebben. Om meerdere redenen was ik nieuwsgierig. Ten eerste omdat ik heb begrepen dat er in Japan net zo'n traditie rondom de hoofdpersoon bestaat als in het westen rondom James Bond, ten tweede omdat de regisseur ook de meeste Baby Cart films heeft geregisseerd, en die vond ik zeker wel geinig, en ten derde omdat de hoofdrolspeler de broer is van de hoofdrolspeler uit de Baby Cart films. Ten vierde, omdat de hoofdrolspeler ook de hoofdrol heeft in de Hanzo the Razor films, waar ik erg nieuwsgierig naar ben, maar waarvan ik heb gehoord dat ze dusdanig over the top zijn, dat ik vrees dat ik hem als Zatôichi niet langer serieus kan nemen als ik die films pas na Hanzo the Razor zie.

Het moet gezegd worden, hij lijkt er inderdaad erg op. Zijn stem is wel wat minder diep, maar misschien zet z'n broer het wat meer aan. Verder mag dit nog niet in de schoenen staan van de Baby Cart films. Het is behoorlijk tam, en de zwaardgevechten leken werkelijk nergens op. Veel gezwaai in de lucht waarna mannen omvallen. Het verhaal is ook niet al te pretentieus, zelfs redelijk voorspelbaar, al kan dat vaak gezegd worden van films uit een filmreeks. Het hoofdpersonage gaat toch nooit dood.

Visueel vreesde ik voor het ergste toen ik de openingscredits zag. Het leek daar soms wel alsof er beelden van twee verschillende camera's over elkaar geplakt werden. Gelukkig bleef dit beperkt tot de openingscredits. Verder is er bij enkele binnenscènes wel sprake van contrastrijke zwart/wit beelden, maar met name buiten is het toch een erg vlakke boel.

Ik kan er uiteindelijk niet meer dan 1* aan kwijt. Wel nieuwsgierig naar volgende delen, zeker omdat de regisseur ook de latere Baby Cart films heeft geregisseerd, verwacht ik toch een stijgende lijn.

Eindelijk eens aan de Zatoichi serie begonnen. De films scoren hoog op samoerai-lijstjes en dat thema was ik tenslotte aan het uitdiepen afgelopen maand. Nu komt er een samoerai personage voor in de film, maar qua genre is het toch echt ninkyo yakuza werk... dus ik vraag me een beetje af waarom dat is, maar goed

Ik hou wel van het ninkyo genre en als personage is Zatoichi natuurlijk legendarisch. Blinde vechters zijn cool. Ik heb de hele Crimson Bat serie al achter de kiezen en Blind Fury (1989) was een klein jeugdfavorietje van me (zou even moeten opzoeken welke Zatoichi film daarvoor de basis was, misschien leuk om die nog eens te vergelijken...)

Toch was deze eerste film nu niet gelijk overweldigend. De grote kanttekening is natuurlijk dat in 1962 de basis voor het genre, zoals ik dat vooral ken van de Toei-reeksen, nog gelegd moest worden. Dat kwam pas vanaf 1964 echt op gang... dus ik zou mild moeten zijn hier.

De grootste problemen vond ik een veel te simpel en clunky script en het feit dat Zatoichi (in ieder geval in deze film) alles behalve ridderlijk is. Qua plot valt er dus niet veel te beleven en qua personages is er weinig om mee te sympathiseren. In tegendeel, na al de films die ik de laatste tijd zag waarin samoerai worden afgeschilderd als idiote moordenaars, is juist de ronin hier de held van de film. Het duel tussen hem en Zatoichi is de highlight van de film en de enige scene met wat diepgang.

Na eerst de Lone Wolf-serie te hebben gekeken nu dan aan de films van de bekendste Japanse superheld Zatôichi. In omvang is deze serie stukken groter en telt maar liefst 26 films. Regisseur Kenji Misumi (van de Baby cart-films) mocht het spits afbijten met deze zwart/wit-film. Zatôichi de blinde zwaardvechter is gebaseerd op een verhaal van Kan Shimozawa dat stamt uit 1948. Een ander leuk feitje is dat Marvel Comics hun blinde superheld DareDevil pas twee jaar na 1962 introduceerde. Een ander ding wat opvalt is dat de film nagenoeg bijna geen actie bevat. Het is een somber en langzaam verhaal. En ook al wordt de film betitelt als Samoerai- film het is toch veel meer een Yakuza-film. Er zijn twee rivaliserende lokale bendes en Zatoichi belandt er middenin. Regisseur Kenji Misumi weet wat filmen is want we zien prachtige shots en de scene waarin beide zwaardvechters elkaar voor het eerst ontmoeten is denk ik wel één van de mooiste. Beide aan de waterkant met een hengel en er wordt geen Katana getrokken! Vanaf de eerste film zal acteur Shintaro Katsu vervolgens in alle films van 1962 tot 1973 spelen. Toch is de film minder goed dan ik verwacht had, andere films uit diezelfde tijd (of er voor) keken een stuk beter weg, al met al een leuke kennismaking met deze Japanse held.

de eerste Zatoichi is al meteen zoals het de hele serie volgehouden zou worden, De gokscenes, het masseren, de zwaardgevechten, de love-interest, één gelijkwaardige tegenstander, twee of drie goede mensen in een moeras van kwaadaardig gebroed en de ingewikkelde morele standaard van Zatoichi zelf. Dat laatste wordt hier voornamelijk stevig neergezet en maakt Zatoichi een karakter dat in 26 films boeiend zou blijven.

Vanwege het aandachtige rustige tempo en aangezien dit de eerste is, en het concept al meteen zo goed doordacht is, waardeer ik deze film een half puntje meer dan de meeste Zatoichi's die ik gezien heb.

Er zijn wel wat acties die wat minder logisch zijn, zoals de allerlaatste scene (misschien was het plotselinge hoogmoed), maar dat doet niks af aan de kwaliteit van de film.

Na lange tijd de schitterende box van Criterion geopend om maar eens een originele Zatoichi film te kijken.

En wat blijkt. Zatoichi films zijn leuk! Allereerst is het een zeer amiable persoonlijkheid die er niet voor schroomt ook zelf een beetje vals te spelen. Het verhaal is leuk met al die domme en onbetrouwbare Yakuza. Gefilmd in prachtig widescreen en voor zover ik kan beoordelen een fijne authentieke setting.

Ruime 3,5