Fanny (1932)

Uitgaande van de zwakke sociale positie van de vrouw in die tijd is dit een drama dat evenwel opgevuld wordt met komische passages en dialogen waarin vooral acteur Raimu uitblinkt.

Heb van deze oude, zwart-film genoten waarbij het opviel dat noch op de affiche, noch bij de intro van de film veel belangstelling is voor de regisseur (Marc Allégret) maar wel voor Marcel Pagnol, schrijver van de trilogie waarvan deze "Fanny" het tweede luik is.

Het einde van de film is nogal theatraal, maar dat is ook het enige wat enigszins stoort.

Op de keper beschouwd is deze film naar een aandoenlijk verhaal van de onvolprezen Marcel Pagnol een romantisch drama. Niettemin is het lang geleden dat ik zó heb moeten lachen. Met name de vlijmscherpe dialogen, i.h.b. de kostelijke twistgesprekken tussen César (Raimu) en Honoré (Charpin), zorgden er regelmatig voor dat ik in een deuk lag. Subtiele humor van de bovenste plank. Sowieso alle reden om op zoek te gaan naar de overige delen van Pagnol’s trilogie (Marius, César).

Om het een meesterwerk te noemen is wellicht te veel eer, maar het komt wel in de buurt. De remake uit 1961 met o.a. Maurice Chevalier en Leslie Caron steekt er in ieder geval schamel bij af.

Ik heb in het verleden hooguit een twee- of drietal films van Raimu gezien. Het wordt tijd dat ik die de revue nog eens laat passeren, want Raimu is toch wel een acteur van de buitencategorie. Het zal geen toeval zijn dat Orson Welles hem destijds aanwees als “de beste acteur ter wereld”.

Niet alleen het einde..

Maar evengoed best geinige film met een super Raimu.

Fanny gaat verder waar Marius ophoudt, en het is weer erg vermakelijk. Het speelt zich weer grotendeels op dezelfde locaties af maar je krijgt nu ook iets meer van Marseille te zien. Opnieuw is Raimu de ster van de film, maar hij krijgt behoorlijk weerwerk van Charpin (Panisse). De film is vooral grappig als er geruzied wordt, waarbij gewedijverd wordt elkaar op een zo origineel mogelijke wijze uit te kafferen. Op het eind, bij de terugkeer van Marius, neemt het drama de overhand maar dat stoorde me totaal niet, ik vond het, met het eerste deel nog op het netvlies, eigenlijk een perfect einde. Ik zou de trilogie dan ook zeker in de correcte volgorde kijken anders mis je toch wel een hoop van de voorgeschiedenis.

Zalige film! Tweede deel van de zgn. Marseilles trilogie waarbij het voor een goed begrip toch noodzakelijk is om het eerste deel Marius (1931) te bekijken. Fanny start exact waar Marius eindigt en verder worden de personages nog wat uitgediept. Pierre Fresnay, Orane Demazis, Raimu en Charpin zijn opnieuw van de partij, en leveren prima acteerprestaties in deze zorgvuldig geproduceerde volkse komedie. Vooral Raimu en Charpin steken er, met dankbare rollen, bovenuit in hun karakterisering en samenspel. Omdat ik hun personages reeds heb leren kennen in het eerste deel, heb ik zo mogelijk nog meer kunnen genieten van het tweede deel. De trilogie wordt beschouwd als een klassieker van de Franse cinema en na het bekijken van de eerste twee delen lijkt me dit alvast helemaal terecht. Zowel Marius als Fanny zogen me volledig in de wereld van Marseille begin jaren dertig, waar enkele kleurrijke figuren hun ding doen. Ook Fanny heeft een relatief lange speelduur maar verveelt geen seconde, in acht genomen dat dit werk helemaal drijft op dialoog. Mijn respect voor scenarist Marcel Pagnol is daarmee opnieuw een stukje toegenomen en kijk al uit naar de rest van zijn oeuvre, ook als regisseur. Voor deze Fanny werd Marc Allégret geëngageerd als regisseur, en voor mij deed hij dat even goed als Alexander Korda met Marius. Overwegend binnenopnames (studio), maar de locatie shots in en rond Marseilles zorgen helemaal voor de juist sfeer.

De verhaallijn van Fanny is in se (melo)dramatisch, maar dankzij de komische inbreng van Raimu en Charpin, en met uiteraard de spitse dialogen van Pagnol, is dit lachen geblazen. Topper in zijn genre.