Marius (1931)

Eerste deel van een beroemde trilogie, gevolgd door Fanny (1932) en César (1936).

Franse klassieker die de tand des tijds goed heeft doorstaan. De setting is misschien ouderwets, de dialogen zijn nog vrij vlot en het camerawerk oogt een stuk moderner dan 1931. Ook best aangename humor.

Raimu schittert als blauwdruk van de Franse zuiderling, goedgeluimd, conventioneel maar met licht-anarchistische inslag, heetgebakerd maar als het er op aankomt pragmatisch. En mensen uit het zuiden staan er in Frankrijk kennelijk om bekend nogal te overdrijven.

Marseille oogt wel als een vissersdorpje waar iedereen elkaar kent, maar is een leuk decor voor de eenvoudige maar onderhoudende vertelling. Thema’s als ontrouw, verlangen en rivaliteit worden speels belicht, echt dramatisch wordt het nauwelijks, al is het einde waarin Fanny zich opoffert voor Marius wel degelijk serieus.

Romantiek, drama en komedie worden naadloos verenigd in dit werk van Marcel Pagnol (scenarist en artistieke motor) en Alexander Korda (als regisseur). De film opent met een fantastisch vergezicht op Marseille begin jaren dertig om vervolgens in te zoomen op de straatjes met pittoreske restaurants, winkels, bars, en de talrijke kleurrijke figuren die haar bevolken. Marius komt me over als een kwaliteitsvolle en zeker ook volkse film die zijn charme ontleent aan de couleur locale, vertegenwoordigt door personages die schitterend vertolkt worden door topacteurs Pierre Fresnay, Raimu en Orane Demazis (jarenlang de maîtresse van Pagnol). Het is het soort film die je als kijker al monkelend kan beleven, die het niet moet hebben van exquisite decors, maar van rasacteurs en een overtuigend scenario. Voor zo’n vroege geluidsfilm is er toch sprake van een perfect tempo en natuurlijke dialogen. Alexander Korda heeft dit werk van Pagnol prima geregisseerd, waarbij mooie shots niet geschuwd worden. Heerlijke film.