Cobain: Montage of Heck (2015)

Hier wel een grote Nirvana fan! Het wereldschokkende zit em vooral in de achtergrond waar ze uit komen: de Amerikaanse underground punkscène waarin iedereen een enorm DIY mentaliteit koesterde, waar men muzikaal soms op de meest bizarre wijze durfde te experimenten, waar uiterlijk geen rol speelde; lelijke mensen ook gewoon konden rocken en waar men totaal niet bezig was met commercieel succes (want dat zat er toch niet in, dacht men).

Nirvana was zeker niet de meest interessante of origineelste band uit die scene, maar wel de eerste band uit die underground die doorbrak tot de mainstream, waarmee ze de weg voor een hoop andere bands uit de underground plaveiden. Stel je voor, eerst heb je alleen maar hairmetal bands op tv, en na Nirvana kwamen ineens ook bands met namen als The Butthole Surfers op MTV. Dàt was de wereldschok.

Overigens geen plannen om deze docu te zien, o.a. vanwege de recensie van Buzz Osborne, die ik in een eerder bericht al aanhaalde.

Zo dan!

Dat werpt wel een ander licht op deze docu.

Weet je, ik heb gisteren alvast een stuk ervan gekeken, maar ik had al direct een raar onderbuikgevoel.

Dat dit een beetje een te kunstzinnig potsierlijk egotripje van een net iets te intellectuele-flapdrollen-regisseur is en dat de waarheid bepaald in het midden ligt.

Voelt gewoon niet ok, deze docu. Ik kijk hem nog wel af vanavond maar ZEKER met de recensie van Buzz in mijn achterhoofd, of eigenlijk wel gewoon voorhoofd.

Yeah right!

Kijk maar eens naar foto's van de band TAD. Ja, de meest "omvangrijke" op die foto's is de zanger, terwijl een zanger toch vaak het uithangbord van een band is. Of kijk eens naar foto's van The Butthole Surfers. Hun uiterlijk past bij de naam van hun band, want ze zien er uit als freaks. Buzz Osborne zelf is ook niet bepaald een postermodel. Wellicht is het niet ontoevallig dat bands die echt doorbraken tot de mainstream, zoals Nirvana en Soundgarden, fysiek aantrekkelijke zangers hadden, maar binnen de undergroundscène kon je een prima carrière hebben als je er wat minder appetijtelijk uitzag.

Uiterlijk speelt een rol in die zin dat er een zeker imago aangemeten wordt. Als iedereen zich afkeert van het slicke, commerciële, dan zijn imago/uiterlijk nog steeds belangrijk, alleen wijkt het af van wat men als "mooi" of "aantrekkelijk" beschouwt. Vraag is vooral of je kan slagen binnen de scene als je niet aan die grungy look voldoet en hoe geaccepteerd dat is.

Dat klinkt logisch, maar je gaat eraan voorbij dat die undergroundscène echt heel erg breed was, waar iedereen wel een plek kon vinden. Als je naar foto's van de band The Pavement kijkt, die zien eruit als frisse kortgeknipte universiteitsstudenten. Eén van de meest geprezen bands in die scène, maar dus wel één die niet die "grungy look" had.

Ik wilde schrijven dat je wellicht een punt had en dat er wellicht bepaalde no-go's waren, daarbij denkende aan de haarmetalbands zoals Mötley Crüe en Poison, waar men binnen de undergroundscène niet bepaald dol op was. Maar toen moest ik denken aan de band Mother Love Bone, een voorloper van Pearl Jam, die ook dat haarmetalimago aannam en desondanks flink geprezen werden in de undergroundscène, want hun muziek was wel anders dan die haarmetalbands.

Grunge zelf is overigens ook maar een raar begrip, al die bands klonken flink verschillend en hadden allemaal verschillende invloeden. En dat is geloof ik het hele punt, iedereen deed iets anders en zolang je muziek maar niet te commercieel klonk, maakte het allemaal niet veel uit hoe je eruit zag.

Wat een potsierlijke arty-farty snert 'docu' zeg.

Vreselijk. Een regisseur die over de rug van Cobain blijkbaar de intellectuele kunstenaar wil uithangen ofzo, I don't get it.

Bijna geen interessante shots en een hoop geneuzel.

Er was wel geteld 1 moment (op 145 minuten!!) waar het echt even intens werd en ik kippenvel kreeg.

Maar.... dat was gewoon een stukje live preformance van Where Did You Sleep Last Night, met de ondertiteling dat Kurt een maand later zelfmoord zou plegen.

Verder veel wazige shots, dansende zinnen, loze tussenfilmpjes... vreselijk.

En dan nog het vernietigende stuk van Buzz, die stelt dat de helft van dit baggerwerkje keihard gelogen is.

Echt een KUT docu.

Zonde, About a Son is ook al zozo...

Bestaat er niet gewoon een goede volwassen kwaliteitsdocumentaire over Kurt/Nirvana?

Aardige sfeerimpressie van Cobains leven.

Een documentaire kun je het m.i. moeilijk noemen, want inhoudelijk blijft het allemaal wat oppervlakkig. Brett Morgen slaagde er m.i. niet in om heel diep te graven in Cobains ziel. Het beeld van de heroïneverslaafde zombie kennen we natuurlijk al, net als zijn status van patroonheilige voor gefrustreerde pubers (oeps, ik bedoel: "stem van een generatie"). Nee, echt verrassen doet deze film niet.

Maar goed, Cobain blijft natuurlijk wel een bewonderenswaardige artiest. De muzikale intermezzo’s vond ik dan ook veruit het interessants. Voor de rest maakt Morgen er een cool knutselwerkje van met een hoog vintage-gehalte. Fans van de 90s zullen hier zeker van smullen.

2.5*

Naar mijn idee is het allemaal veel te versnipperd en chaotisch. Voor de ware fan zal deze docu ongetwijfeld een feest zijn. Die zullen al veel (normaal) beeldmateriaal kennen. En met deze docu is het natuurlijk een prachtige aanvulling. Aangezien ik echter geen echte fan ben doet me dit dit allemaal vrij weinig. Of je moet geïnteresseerd zijn in de tieten van (kut wijf) Courtney Love. Veel wijzer ben ik er in ieder geval niet door geworden.

Ik was nog het meest geschokt door die homevideo's waar ze met dat kind zitten te sollen, overduidelijk onder invloed van drugs. hoe moet dat zijn voor hun dochter om dit later terug te zien?

De regisseur heeft er 8 jaar over gedaan om dit te maken, dat begrijp ik ook niet.

het kwam nogal chaotisch op mij over, die animatie voegde ook niets toe.

Wat een slechte docu. Het is erg langdraderig en erg chaotisch. Nee dit is geen genot om naar te kijken. Ik snap dit dat ie een 3.5 heeft. Waarschijnlijk heeft een superfan 100 keer het cijfer 5 ingetypt.

Bijzonder mooie docu over Kurt Cobain. In mijn puberteit draaide ik Nirvana helemaal grijs, en nog steeds staan alle albums in mijn cdkast. En als liefhebber van biografieën verslond ik al diverse boeken over de band. Deze documentaire vertelt dan ook weinig nieuws qua bandbiografie.

Echter, waar het op het persoonlijke vlak aankomt is deze docu een stuk dieper dan menig biopic. Het gebruik van Cobain’s dagboeken vind ik bijzonder dubbel (want: privé), maar deze zijn al zo lang openbaar dat deze discussie niet nogmaals gevoerd hoeft te worden met betrekking tot deze film.

Groot pluspunt zijn de animatie en de talloze privé-beelden. Het totaal levert een ietwat chaotische, maar daardoor des te treffender portret op. Er wordt hier een interessante kijk geboden in de bijzonder creatieve, maar ook moeilijke geest van één van de grootste songwriters van de late 20e eeuw.

4*

Nirvana is on a collision course with the world.

Docu die ik enkele jaren terug al eens zag en toen met zijn duistere en nare animaties wel een bepaalde indruk achterliet. Met de muziek had ik wat dat betreft vroeger weinig, hoewel Smells Like Teen Spirit wel redelijk in het gehoor lag. Toch is de interesse voor grunge de afgelopen jaren toe genomen met interesse voor muziek als Nirvana en Alice in Chains, en zeker zie ik een parallel tussen Cobain en de oud frontman van Alice in de vorm van Layne Staley die ook niet een lang leven gegund was en ten onder ging aan problemen in privésfeer en drugs.

Kurt Cobain: gek of geniaal? Of overgevoelig, heldervoelend en de pech van een lastige jeugd die wellicht de nodige drempels opwierp? Weten zullen we het nooit, creatief, hyper en onbegrepen was hij en blijft hij zelfs na zijn dood. Ik zou zeggen dat het maar de vraag is of hij zichzelf begreep, maar de vraag stellen is hem ook meteen beantwoorden, de heroïne verslaving en zelfmoord geven maar al te goed aan dat het leven te hoog gegrepen was en hij zichzelf en alles om zich heen niet meer aan kon. Hoewel allemaal geen verassing is het verhaal toch op zijn minst tragisch te noemen.

Bizar zijn de verhalen uit zijn jeugd en de wijze waarop deze een spoor na kunnen laten waar je jaren later bewust of onbewust last van kan hebben. Schrijnend maar indrukwekkend wordt deze achtergrond onderbouwd door de animaties van Nederlander Hisko Hulsing fraai begeleid door bewerkingen van Nirvana's bekende nummers. Na de jeugd lijkt Cobain vooral een dromer in de relatie met Tracy. De stap naar Love lijkt de zaak er niet veel beter op te maken. Wellicht dat er raakvlak is tussen de twee maar tevens heb ik het gevoel bij Love een soort destructief gedrag te zien en legt ze met een aantal opmerkingen, bv over het drugsgebruik rondom Francis, maar wat graag de schuld bij Kurt. En wat zien ze er beide op een gegeven moment slecht uit en in puinhoop van een huis, en wat vind ik haar een aandachttrekker. Tevens is de dood rond haar eigen Hole bassist Kristen Pfaff nog altijd mysterieus te noemen. Het zou een 'gewone' overdose geweest zijn, maar Cobain zou wel degelijk ergens een relatie met haar gehad hebben en ooit gezegd dat hij Pfaff als artiest ontzettend bewonderende maar dit niet tegen Love kon zeggen wegens jaloezie. Theoretisch allemaal uiteraard, maar wie weet...Net als de dood van Cobain zelf waar ook enkele merkwaardige details zijn maar men verder niets kon bewijzen dat er eventueel meer aan de hand was.

Misschien wordt er veel te veel van gemaakt en was Cobain niet meer dan een verslaafde en verknipte frontman van een undergroundband die toevallig het succes vond waardoor zijn persoonlijkheid alle aandacht kreeg. De aantijgingen van Buzz Osbourne dat de docu 90% onzin is, en Cobain een acteur, bestempel ik als onzin. Novaselic reageert daar zelf op met de opmerking dat Osbourne zo is en het nooit met dingen eens is, en de naam Osbourne valt in het begin van de docu en wordt door Cobain zelf benoemd als 'af en toe een vriend', niet meer en niet minder. In plaats van Osbourne serieus te nemen met zijn kritiek, denk ik eerder dat hij gefrustreerd is omdat hij niet vaker genoemd wordt of juist een aandachttrekker is. Wellicht dat dit commentaar juist alleen nog maar mee werkt aan de status van de docu en mythewerking van Cobain. Iets heel goeds of verontrustend doet altijd stof opwaaien. Met de beelden van Smells Like Teen Spirit en de fraaie muziek montage in gedachten, is mijn aandacht maar weer eens getrokken door deze bijzondere band en diens muziek. Binnenkort maar weer eens in verdiepen, wat een docu al niet te weeg brengt.

Recent heb ik ook de biografie Heavier Than Heaven over Cobain gelezen (waardeloze titel, redelijk boek), en dat triggerde me ook wel om deze film op te zoeken. Als groot Nirvana-fan keek ik hier toch wel naar uit, ondanks dat ik al wist dat bv Buzz Osborne het maar niks vond (en Krist Novoselic juist Buzz Osborne's kritiek niet al te serieus nam). Maar het is best wel interessant, zolang je maar in het achterhoofd neemt dat niet alles volledig feitelijk hoeft te zijn en met name Wendy O'Connor (de moeder) en Courtney Love niet de meest betrouwbare vertellers zijn.

Veel unieke, historische beelden van Cobain door de jaren heen, inclusief veel muziek. Ik vond het ook wel interessant om wat van Cobain's grafische werk te zien, al zie ik dat sommige mensen hier dit maar intellectueel geneuzel vonden. Het toont ook wel Cobain's obsessie met lichaamsfuncties en al lang aanwezige morbide interesses. Ik kreeg verder niet heel veel te horen waar ik niet al bekend mee was, al is het interessant genoeg om de jeugd, het familieleven, de relaties (met name met Tracy en Courtney) en natuurlijk de muzikale beelden te zien. Zeker de moeite waard, al vraag ik me af hoe interessant dit nog is voor mensen die niet zoveel met Nirvana hebben.

Als Nirvana fan een must see! Ik heb deze docu nu 3x gezien, destijds ook in de bioscoop en dat was met de originele muziek erbij toch wel een mooie ervaring. Nu ik wat dieper kan kijken naar de docu vallen me ook wel wat dingen op; 1. Waarom zit Dave Grohl er niet in? Blijkbaar had hij geen tijd voor interview en waren ze daarna te laat om hem er nog in te monteren... (beetje vaag?) 2. Ik vond het begin erg cool om te zien en ook met de mooie animatie erbij zeer indrukwekkend. Daarna ebt dat weg en wordt het triest, mede door Cobain's relatie met Love wat uiteindelijk tot zijn dood leidde (ben ik van overtuigd) 3. Soms lijkt het een kunstzinnig projectje van de regisseur ipv een echte docu, want ik mis ook veel meer mensen die in beeld komen en hun zegje doen over Cobain. Regisseur zegt dan dat het niet zo'n docu is...

Ik herinner me nog goed dat ik een klein berichtje in de krant las, als 13-jarige destijds, over het overlijden van Kurt en dat deed me heel wat. Zijn dood heeft later ook meegewerkt aan de mystiek rondom zijn persoon. Een onbegrepen genie, maar ook gekweld persoon. In de steek gelaten in zijn jeugd wat hem de rest van zijn leven parten heeft gespeeld. Later de verkeerde persoon ( in de vorm van Love) tegen gekomen en kwetsbaar als hij was, heel erg beinvloedbaar.

3,5*

Nogmaals bekeken en nogmaals bevestigt in het idee dat het om twee stront vervelende junks gaat, met een talent voor het schrijven van muziek (dat moet ik dan ook wel weer toegeven).