Meningen

Eindelijk gezien, ik moest 'm pindakazen en daardoor zag ik hem zonder ondertiteling; gelukkig had ik de verhalen gelezen, want soms was het niet te volgen !

Lijkt af en toe inderdaad op "Trainspotting," met die namen en zo. Ik heb het boek nog niet helemaal uit, de novelle, "Een Lepe Lul" ("A Smart Cunt"), daarin ben ik nog bezig, de korte verhalen heb ik allemaal uit.

"The Granton Star Cause" is geweldig, vanwege de heftig vloekende God ! Als ie echt zo is, is ie best wel cool! Tja, vóórdat Bob (of Boab) in een vlieg wordt veranderd is het voor mij meer zo van: 'ja ja, ik ken dit verhaal, spoel nou maar door,' hoewel nog wel onderhoudend; tot het moment dat ie met God in discussie raakt, natuurlijk. Dan wordt het pas écht leuk! Dit verhaal krijft van mij (de film-versie, dus) een drie en 'n half.

"A Soft Touch" is zeker waar 't het acteerwerk van Kevin McKidd betreft meesterlijk bewerkt. Op zich vrijwel hetzelfde als het verhaal waarop het gebaseerd is, met een cameo van God uit "The Granton Star Cause" . Goed geacteerd, onderhoudend, maar verder bood het geen visuele verrassingen; deed "The Granton Star Cause" wel. Ook dit verhaal krijgt een drie en 'n half.

Het laatste verhaal blonk uit; "The Acid House" is een verhaal waarover ik zelfs in spoiler berichten weinig wil zeggen, je moet 't gewoon zien ! En/of hebben gelezen, natuurlijk. Verder wil ik wel opmerken dat de gedaanteverwisseling was te wijten aan blikseminslag, niet aan die trip. Het einde is iets anders dan het originele verhaal, en daarom ook het leukst. Dit verhaal krijgt een vier.

Oh ja, die schoonmaker in de kleedkamer aan het begin van de film, met dat T-shirt van "Reservoir Dogs" aan; da's dus Irvine Welsh !

Al met al krijgt de film het voordeel van de twijfel; ik geef een vier. Zou leuk zijn als er meer verhalen uit de bundel waren verfilmd.

Van Nathalie, een klasgenote die hier naast mij zit, mag ik op straffe van een enorme kleun met een hamer niet 'geweldig genoten'

intypen, hoewel ik dit wel heb gedaan ! Wat is zwarte humor toch heerlijk! Eigenlijk is er geen enkel karakter in deze hele film met wie je genoeg empathie voelt, maar dat vind ik ook juist een pluspunt. Deze film is bizar, verrassend, en ontzettend geestig! Het einde hoort normaliter bij mij een gevoel op te brengen van "Ja hoor, tuurlijk...!" Maar dat hoort gewoon bij de film, en het is geweldig:)! Ik heb ook de trailers van Jensens eerdere films gezien, en naar deze ben ik ook ontzettend benieuwd!

Ik hou van anders Thomas Jensen ! En Anders Thomas Jensen, lieve filmkijker, houdt van U!

In de briljante film Apocalypse Now spreekt Col. Kurtz, gespeeld door Marlon Brando, de legendarische woorden: 'The horror... the HORROR...!' Nu snap ik waarom. Hij heeft Afblijven gezien.

Ik vind het hartstikke goed dat een film een boodschap aan kinderen/jongeren wil overbrengen, maar hoe moet zulks met een dergelijke tenenkrommend slechte cast nou realistisch overkomen? Ik zag voor 90% mensen enkel en alleen maar hun teksten opzeggen, meer deden ze niet. Dan denk je dat je de film gewoon de kans moet geven en zien wat er gebeurt, blijkt dat een halve zool zo debiel is geweest Jim Bakkum te casten! OMFG!

Er is gewoon totaal geen chemie tussen de acteurs. Ik kan me niet voorstellen hoe een regisseur -regisseuse in dit geval- tijdens de opnamen en/of de montage niet vreselijk met de handen in 't haar zat: 'Oh my God, moet ik dít nou laten vertonen op het witte doek??' Ik weet niet of er een Nederlandse variant van de Alan Smithee bestaat, maar ik zou mijn naam direct daarin laten veranderen.

Het verhaal, tja, dergelijke dingen gebeuren helaas. Maar, zoals Sannepan al meldt, is het helaas gegoten in een erg kneuterig script. Maar goed, een hoogwaardiger scenario zou er nog slechter uitkomen als het werd gespeeld door een groep mensen met zo'n enorm gebrek aan talent. De prestaties van degenen die nog redelijk geloofwaardig overkwamen werden teniet gedaan door hun tegenspelers. Ongelooflijk dat Gijs Scholten van Aschat en Plien van Bennekom zich hebben laten strikken voor dit vehikel!

Nogmaals, goed dat dit soort gebeurtenissen worden aangestipt, maar voer het dan niet op een manier die je uit schaamte de blik van het TV-scherm doet afwenden en die een marathonuitzending van GTST en ONM achter elkaar tot een zegen bombaardeert.

Ik geef een één. Ben ik nog gul ook!

Talent moet je hebben. Niet iedereen is in staat om een film te maken. Maar daar komt nog een dimensie bij: van iedereen die niet over de expertise beschikt om een coherent verhaal op beeld vast te leggen, zijn er weinigen die dit dan toch doen en daar ook nog eens op miraculeuze wijze een budget van $5.000.000,00 voor bij elkaar weten te sprokkelen.

Nog wonderbaarlijker is dat je dat aan het eindproduct ook helemaal niet af ziet! Dat is bij The Room (2003) al moeilijk, maar in vergelijking valt daar de productiewaarde nog wel van in te zien. De sets daar zien er ook ontzettend goedkoop uit, maar je kunt je nog voorstellen dat dit echte locaties zijn.

Een goed voorbeeld: in After Last Season komen twee personages aan bij het ziekenhuis waar ze stagelopen - kan ook een universiteit zijn, dat kreeg ik niet helemaal mee, maar dit verhaal boeit ook te weinig om alle details te gaan volgen. Bovendien is de geluidkwaliteit ronduit kut, maar dat terzijde. Je ziet ze ieder individueel voor een witte muur aan de buitenkant van het gebouw staan en... plots zijn ze binnen. Voor alle duidelijkheid: er zit in ieder geval aan die kant dus geen deur in het gebouw. Was het idee dat die er in post-productie nog in zou worden gezet maar bleek niemand competent genoeg om die klus op te pakken? Zeg het maar.

Naar het schijnt was slechts een schamele portie van het totale budget gebruikt om daadwerkelijk op te nemen. Tussen de $30.000,00 en $40.000,00. Sommige bronnen gooien hier nog tien rooie ruggen bovenop. Maar dan heb je dus sowieso nog $4.950.000,00 over. En die ging op aan de abominabele, ziel dodend basale Tik Tak-achtige 3D animaties.

Lezen jullie ook wel eens van die verhalen van malafide aannemers, loodgieters en elektromonteurs die soms zelfs een heel simpel klusje komen klaren maar daar exorbitant hoge bedragen voor rekenen waarna ze niet meer te contacteren zijn? Het heeft er enerzijds de schijn van dat de animators ook tot zulk volk behoren. Maar de regisseur zelf dan? Het kan bijna niet anders dan dat Mark Region en zijn medeproducenten, net als Carl Rinsch, er met al dat geld vandoor zijn gegaan. In tegenstelling tot Rinsch hebben ze het skelet van een skelet van een film afgeleverd - en daar dan weer het skelet van - en zo op papier aan hun verplichtingen voldeden. Volgens de creatieve boekhouding maakte de animatieafdeling de rest van de kas leeg en namen de heren het er lekker van.

Niks, werkelijk niks aan deze film oogt ook maar enigszins competent. Om 'sfeer' te creëren worden er af en toe wat nootjes op een keyboard gespeeld. De sets en rekwisieten bestaan letterlijk uit papier. De cast is uit een willekeurige mesthoop getrokken. De cinematograaf zette de camera aan en ging lekker naar huis. De editor werd depressief van de drek waarmee die moest werken en maakte er terecht een haastklus van. De geluidsman of -vrouw had er geen zin in en - of de regisseur vond het inhuren van zo'n kracht te duur en beschouwde de cameramicrofoon als ruim afdoende voor de registratie van stemmen en omgevingsgeluid. En zeker de set designers en leden van de rekwisieten afdeling werden slapend rijk.

Dit is allemaal speculatie op basis van wat ik heb gezien. Op geen enkele manier wordt er moeite gedaan om de kijker ervan te overtuigen dat wat we te zien krijgen echt is. Personages, dialogen en situaties worden te pas en te onpas geïntroduceerd en hebben in veel gevallen nauwelijks tot geen invloed op het plot. Gesprekken zijn nauwelijks te verstaan omdat het geluid is opgenomen met één microfoon. Op de achtergrond hoor je vaak langsrijdend verkeer.

After Last Season is een curiosum. Wellicht is het bedoeld als een massavernietigingswapen om krijgsgevangenen mee te martelen. Zeg 't maar.

Kijk op eigen risico.

P.S.: Zowel de titel als de tagline op de poster slaan absoluut nergens op. Weet je dat ook vast.

P.P.S.: Mijn beste vriend en ik maken elkaar continu driftig door elkaar eraan te herinneren aan The Signal (2007), een film die ik hem onlangs toonde. Niet omdat we die zo slecht vinden - integendeel zelfs! Maar de makers ervan moesten het doen met een budget dat honderd keer lager lag dan dat van After Last Season. En ja, ga je heel kritisch kijken, dan zie je wel dat de set designers zich af en toe moesten behelpen en dat de camera altijd dichtbij de actie blijft. Dus geen grote totaalshots van de stad, omdat je dan direct doorhebt dat er eigenlijk niks aan de hand is. Maar toch is The Signal zo geconstrueerd dat ik daar eigenlijk helemaal geen bezwaar tegen aanteken en juist onder de indruk ben van wat de cast en crew met zo weinig geld hebben kunnen bewerkstelligen. Dat is bij After Last Season dus precies andersom, vandaar deze specifieke vergelijking.

Razend benieuwd was ik naar deze film, daar hij de stijl van Apocalypse Now zo beïnvloed heeft, volgens Francis Ford Coppola zelf. Dat was aan de film ook wel te zien; Aguirre, der Zorn Gottes heeft qua verhaal ook wel veel gemeen met het Vietnamdrama en Heart of Darkness, de novelle van Joseph Conrad die deze inspireerde. OK, in deze film zit dan weer geen Mr./Col. Kurtz, maar misschien moet je El Dorado dan als zodanig beschouwen.

De film stelde me echter zwaar teleur. De openingsshots van de mistige bergen, de karavaan die deze bewandelen en het subtiele muziekje stemden me hoopvol, maar Aguirre, der Zorn Gottes heeft héél veel gemeen met de rivier waarop de hoofdpersoon en zijn mannen moeten varen; hij kabbelt hemeltergend langzaam voort. Sterker nog, deze prent had wel een half uur á drie kwartier korter gekund! Er zaten zulke lange shots in die minstens in tweeën gehakt hadden kunnen worden, stiltes die veel eerder doorbroken hadden kunnen zijn. Waarschijnlijk wilde Herzog de kijker zich laten identificeren met de manschappen op het water, maar daarin is hij niet geslaagd. Een belangrijke reden kan zijn dat de overdub me heel erg stoorde; dat de dialogen nogmaals zijn ingesproken in een dergelijk gebied, OK, dat kan ik me voorstellen. Dat men in 1971/72 (film)technisch nog niet zo ver was als nu, daar kan ik ook inkomen. Maar er zaten zo weinig achtergrondgeluiden in de film, dat ze de consistentie doorbraken, dat stoorde me nogal en haalde me telkens uit de film.

Zeker, er zitten ook mooie thema's in. De machtswellust van de mens, de eeuwige eentonigheid, het nergens op gebaseerde optimisme om de Gouden Stad te vinden, de verpletterende verveling en het gevaar vanaf beide oevers. Mede vanwege dit laatste kon ik een link leggen naar The Lord of the Rings: the Fellowship of the Ring, als the Fellowship over the Great River Anduin varen. Bovendien is Gothmog met z'n opvliegend karakter en manke poot volgens mij op Aguirre gebaseerd.

Jammer genoeg duurde de film mij veel te lang en verloor ik snel mijn interesse. De geluidsband stoorde mij nog het meeste; als deze een beetje consistenter was, kon ik gemakkelijker naar de film kijken.

P.S.: De film bevat de eerste filmrol van Natassja Kinski, Klaus' dochter. Kom ik net achter. Ze staat op de hierboven afgebeelde poster.

P.P.S.: Die Indiaan met dat panfluitgeval blies soms zo schel dat het geluid meer weg had van een tune van 'n Super Mario-achtig computerspelletje.Vond ik nog wel lollig .

P.P.P.S.: Wat ik wel een meesterlijke sequentie vond, was van die man die door Aguirre onthoofd werd, die zip-pan naar dat hoofd dat z'n laatste woord sprak, fenomenaal!

Kijk, als er een film is die goed geacteerd wordt, mooie beelden bevat en meer verhaal dan actie bevat, dan is dat natuurlijk heel mooi.

Maar dan mag dat verhaal ook wel boeiend verteld worden! Dat miste ik hier heel erg. Brix had nooit 'moeite met het volgen van de hier en daar wat fragmentarische verhaallijn', zoals hij/zij dat zo moi omschrijft. Ik had dat wel. Het verhaal raakte me kwijt en boeide daarom niet meer. Ik zat meer op de timer te kijken: 'Wanneer is ie nou einelijk afgelopen?!'

Een twee. Ik had er meer van verwacht, hoewel ik ook het gemiddelde hier op de site heb gezien. Toen daalden mijn verwachtingen wel.

Gaaf om te zien hoeveel passie er in dit project gestoken is en hoe de overgebleven Beatles en hun weduwes hierachter staan. En wat lijkt die zoon van George Harrison op z'n vader, niet normaal ! Een goeie, complete vertelling van concept tot realisatie en dan ook nog eens een documentaire over de band zelf; overgebleven leden en de mensen uit hun omgeving delen met de kijker hoe de songs tot stand kwamen en hoe die verbonden zijn aan de voorstelling.

De film zakte soms wat in maar was zeker interessant. En ik was erg moe toen ik hem keek, misschien klopt mijn waardering dus niet helemaal, ten goede of ten kwade .

Ik vind het vooral mooi dat de cultuur voor westerlingen zo toegankelijk in beeld wordt gebracht. Gene probleem als het geen hapklare brokken zijn die we gepresenteerd krijgen, sommige films en verhalen in andere media zijn juist bedoeld om je aan het denken te zetten en de contrasten tussen wat je kent en wat er wordt verteld door jouzelf te laten ontdekken. Maar hier kun je gewoon rustig het verhaal in stappen en je laten meevoeren. En dan krijg je ook iets moois.

Geen idee of een tweede keer kijken mij meer op zal leveren, maar wellicht spot ik dan meer details in het verhaal. Prachtig vond ik in ieder geval hoe Prabha de drenkeling aansprak als haar man en zo toch nog de afsluiting kreeg die ze altijd wilde.

Voorlopig een 4/5. Wellicht later meer. Ik heb er een uitgebreide recensie over getypt.

Sommige filmpjes waren wat te langdradig of hadden geen duidelijke link met de dood van Van Gogh, maar over het Algemeen waren ze wel prachtig en sprekend. Door de eerste ("Groeten Uit Holland," of...?) zat ik er meteen goed in, want die vond ik qua idee en uitvoering héél briljant.

Ik kan niet zeggen welke ik de betse vind, maar aangezien ik me op sommige momenten een beetje heb verveeld (omdat ik niet altijd de link met kon vinden of omdat het me niet altijd wat te zeggen had naar mijn idee) kan ik geen vijf geven.

Wel 'n vier !

Nee, het is geen documentaire, maar dat vader en zoon Scholten van Aschat elkaar aanspreken met hun echte namen en ook hun achtergrond als acteur erin verwerkt wordt, voegt een extra dimensie van realisme toe. Botsende persoonlijkheden en perspectieven op rouwverwerking zorgen spelen zich af tegen een schitterend maar ongenadig Zwitsers landschap. Pieken en dalen. Letterlijk én figuurlijk. Voortreffelijk spel en schitterende fotografie nodigen uit tot zelfreflectie.

Lees meer.

American Psycho is gebaseerd op de roman van Bret Easton Ellis. En iedereen die het boek gelezen heeft zal het met me eens zijn: deze film is erg braaf. Laat iedereen die wil weten wat voor veel gruwelijker dingen Batemnan eigenlijk met zijn slachtoffers doet me een berichtje sturen.

Maar dat wil niet zeggen dat de film slecht is! Ze hebben gewoon genoeg gruwelijkheden in de film gelaten om het karakter van Patrick Bateman op een juiste manier af te schilderen. Hij klopt precies met het boek. Okay, ik heb het boek pas gelezen na de film te hebben gezien, maar uit dat boek kan ik opmaken dat Mary Harron en Christian Bale zeer geslaagd zijn in het vastleggen van Bateman.

Wat wel grappig is: Christian Bale heet in de film Patrick Bateman. Dat is een 'e' teveel voor 'Batman', die ook door Bale wordt gespeeld! Ik wilde American Psycho in de eerste plaats graag zien om te kijken of ze met Christian Bale een goede keuze voor Batman hadden gemaakt. Ja dus!

't Was lastig om te bepalen wat ik nou van de film vond, aanvankelijk. Mooi geschoten, ja. Prachtige muziek ook, die wisten me wel mee te krijgen. Het geheel kabbelde een beetje voort, totdat ik begon te ontdekken wat de regisseuse hier nou eigenlijk mee wilde vertellen. Mijn ontzag groeide.

Althans, ik denk te weten wat de gedachten achter Animalia zijn. Ik kan me natuurlijk zwaar vergissen, aangezien elders werd geopperd dat het verhaal 'multi-interpretabel' is. Maar volgens mij gaat het letterlijk om de noodzaak om het onbekende te accepteren en dat vind ik erg mooi verteld.

Oordeel vooral zelf. En/of lees mijn volledige recensie.

Lastig om hier iets over te zeggen zonder alles te spoilen. Ik heb er in mijn recensie m'n best op gedaan om dat te vermijden, maar ik kan je zeggen dat ik zeer onder de indruk ben. Ook al was ik me bewust van zijn eerdere titels, is dit m'n eerste Baker. Maar absoluut niet de laatste als 't aan mij ligt!

Madison kende ik alleen nog van Once upon a Time in... Hollywood, maar die zet echt een powerhouse van een spel neer, zeg! Ik bleef als gehypnotiseerd naar het scherm staren, en nee, dan heb ik het niet eens over de naaktscènes – hoe stijlvol die ook geschoten zijn. Maar wat hier gebeurt, is gewoonweg oneerlijk. Telkens zagen we hoe Ani de controle had, en je wilt dat ze die hoe dan ook terugkrijgt. Een flinke portie van de film bestaat uit een vruchteloze zoektocht door New York City, maar saai werd het alsnog nooit. Da's knap!

De aanloop naar de gigantische omwenteling in deze film is de samenvatting van de verhalen van miljoenen mensen. Heel knap hoe Muresanu zijn personages aan elkaar verbindt, maar de connecties tussen hun lotgevallen beperkt. Zelfs wetende hoe dit politiek gezien afloopt stript de spanning niet.

Mijn volledige recensie kun je hier vinden.

Ondanks de poster kan ik me niet heugen dat de protagoniste op ook maar enig moment een boog hanteerde. Dit is hem natuurlijk vooral te doen om Alicia Vikander te imiteren voor het affiche van Tomb Raider (2018). Misschien moet ik me daar toch eens aan wagen, want het kan niet erger zijn dan de zevenentachtig minuten aan drek waar ik met behulp van dit vehikel doorheen werd gesleept.

Tegenwoordig is diversiteit hét middel om je film te promoten. Onze hoofdpersoon is een vrouw/iemand met een migratie achtergrond/een held(in) uit de LHBTI+ gemeenschap/een talent met een beperking!

Hartstikke leuk, hoor. Als je daar ook een boeiend verhaal mee weet te vertellen, tenminste.

Army of One heeft namelijk helemaal niks. Het is gefilmd voor een drol en twee stuivers, de hoofdpersoon is totaal niet interessant, dit verhaal jheb ik al talloze malen vaker en beter gezien, de actie boeit noch overtuigt en de proloog heeft nauwelijks ook maar enig vat op het plot - Brenner's echtgenoot raakt gewond tijdens de jacht op een seriemoordenaar en is daarom niet in vorm genoeg om een aanslag van rednecks te overleven. Maar er wordt mee gesuggereerd dat de film om hem draait, terwijl hij in het eerste kwartier al sterft!

Ik zat hier naar te kijken en dacht enkel: Oké, dus dit gebeurt, schijnbaar. Het was niet eens zo slecht dat het weer goed werd. De spotgoedkope manier waarmee deze film werd vastgelegd en de sets die overduidelijk bij elkaar geraapt werden maakten van het geheel een beschamende vertoning. Oh, en het hoofd van de redneck bende had een tribal tatoeage op zijn arm die overduidelijk met een stift was aangebracht. Je kon me opvegen.

Op geen enkele manier was deze film mijn tijd en aandacht waard behalve dan om er hier mijn mening over te geven waarmee je mag doen wat je wil.

Ik ben het helemaal met bovenstaande reactie van Gotti eens, de film had korter gemogen. En inderdaad, er zaten een boel dingen in, zoals de onthulling van de ware identiteit van Beaumagnan waarvan de mond van de kijker open had kunenn vallen, alleen de manier waarop deze gebeurtenissen werden geplaatst werkte ze tegen.

En echt vergelijkbaar met "Vidocq" en "Le Pacte Des Loups," zoals op de cover stond vermeld, vond ik ook erg meevallen. Alledrie de films spelen zich af in de achttiende en negentiende eeuw, en allen hadden mooie plaatjes, maar deze film is iets minder indrukwekkend gefotografeerd. Wat wel erg voor de film pleit waren de karakters!

Ik ben wel benieuwd naar de boeken van Maurice LeBlanc over dit toch best interessante figuur. De film liet wel zien dat zowel Ian Fleming (schepper van 007) en Bob Kane (schepper Batman en Catwoman) hoogstwaarschijnlijk de boeken van Arsène Lupin moeten hebben gelezen. Bond is net zo'n vrouwenverslinder als Arsène en ook weet ie goed undercover te werken. Batman is in het dagelijks leven als Bruce Wayne net zo'n playboy als 'Raoul d'Andrézy,' En beiden verschuilen hun ware aard. Bovendien is Batman ook een meester in vermommen. En ook Catwoman moet geïnspireerd zijn door Arsène, daar zij een meesterdievegge is die nooit doodt. Maar dat is een erecode die je volgens mij vaker in verhalen over dieven tegenkomt.

De film duurde te lang, maar ik kom wel uit op een drie. Als ie korter was geweest had het cijfer wellicht opgelopen tot een vier of misschien nog daarboven.

Een wel héél ongefundeerde aanname als je het mij vraagt. Dit hangt er toch maar puur vanaf hoe iemand geraakt wordt en waardoor? The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford is ook een van míjn favoriete Westerns, ondanks dat ik de klassiekers die jij noemt ook ontzettend kan waarderen. Ik raakte een beetje moe van het genre totdat ik zo'n zestien jaar geleden Butch Cassidy and the Sundance Kid voor het eerst zag. Eveneens een zeer onconventioneel pareltje in het genre.

Maar sindsdien is ook mijn waardering voor de Sergio Leone films weer teruggekomen. Soms denk ik weleens dat hij meer uit het materiaal had kunnen halen, bijvoorbeeld door zich meer te focussen op ware gebeurtenissen. Dan zie ik ze echter weer en heb ik juist helemaal niet het gevoel dat ik iets mis.

Deze film werkt voor mij omdat ik word opgeslokt door de sfeer. Veel mensen vinden de speelduur te lang, maar ik wil me er juist niet van loskoppelen. En ook omdat het hoofdpersonage 'het juiste' wil doen, maar dan wel gebaseerd op compleet egoïstische gronden. In plaats van in gewetensnood te verkeren - hoewel, op het einde gebeurt dat, maar veel te laat - verwacht hij dat iedereen in de rij staat om hem te feliciteren en bedanken. Hij heeft er geen idee van hoe de wereld in elkaar zit. Bob Ford vind ik een geweldig personage vol gebreken. Ik voel met hem mee, maar wanneer ik me dan afvraag waarom, kom ik zelf in gewetensnood. Hij is de personificatie van Judas, die volgens de overlevering wel deed wat gedaan moest worden, maar alleen voor een grote som geld. Daar kwam voor Bob ook nog roem bij kijken, terwijl men hem alleen maar zou haten om wat hij deed. En het mooie aan de film is dat de titel precies omgekeerd zou moeten zijn: Jesse James was de lafaard die een karaktermoord pleegde op Bob.

Natuurlijk snap ik het dat mensen dit dan nog een te lange zit vinden en dat het verhaal in een korter tijdsbestek verteld had kunnen worden. Maar de schitterende fotografie van Roger Deakins, gekoppeld aan de fenomenale soundtrack van Nick Cave en Warren Ellis, plus de geleerde en tragische vertelstem van Hugh Ross houden mij aan de buis gekluisterd.

De typische Westerns met de stoere, zwijgende mannen die wachten op de ander en/of de klokslag totdat ze hun revolver trekken en de dodelijke conclusie die daarop volgt, begon me op een gegeven moment wat te vervelen. Had ik allemaal wel gezien. Maar zoals gezegd hebben dergelijke films mij toch weer voor zich gewonnen. Want ik ben gaan letten op de opbouw naar zo'n confrontatie toe, die is veelal meesterlijk en meeslepend. En ook deze individuele titels zijn een prachtig samenspel met indrukwekkende beelden en een onvergetelijke symfonie van Maestro Morricone en/of zijn tijdgenoten.

Nee, The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford volgt een dergelijk stramien niet maar is een lange biografie. Ik kan me voorstellen dat eenieder die een Western denkt te gaan zien bedrogen uit komt. Maar ik kreeg de film simpelweg aangeraden door mijn broer en daar ben ik maar wat blij om. De eerste keer dat ik 'm zag was wegens omstandigheden in delen, maar herzieningen trokken me alleen maar verder over de streep.

Ik had wel iets meer van de film verwacht. Het kijkt leuk weg, maar is niet heel veel nieuws.

Ik ben er niet zo negatief over als Cromeo, maar ik kan me zijn reactie wel voorstellen. Meer woorden maak ik er hier niet aan vuil; mijn complete review kun je hier lezen.

Ja, hiero!

Ik zag 'm gisteren met een aantal vrienden. Eén van mijn beste vrienden en ik verheugden ons al maandenlang op de film, hij nog een stuk meer dan ik. Ik ging er vooral heen vanwege het visuele spektakel, qua verhaal -soldaat moet infiltreren maar wordt verliefd op de prinses- zou het toch niks worden.

En daar had ik gelijk in. Mijn enthousiasme slonk voor ik de film zag ook aanzienlijk, omdat ik mijn verwachtingen overtroffen wilde zien worden en om dat te doen kon ik die maar beter zo laag mogelijk houden.

Zijn er mensen die Green Street Hooligans hebben gezien? Gangs of New York? Of, nog beter: Disney's Pocahontas? Zo ja, dan heb je Avatar ook gezien, alleen is de techniek in die film nog lang niet zo ver gevorderd en zijn de indianen niet blauw. En er komt geen wasbeer, paradijsvogel of hondje met een platgeslagen neus in voor. Voor de rest, nagenoeg hetzelfde.

En ja, ik weet 't, het is Hollywood. Maar daar James Cameron twaalf jaar over het maken van deze film heeft gedaan -wellicht langer- had ik verwacht dat ie misschien een twist zou toevoegen aan dit alom bekende verhaal maar helaas is niets minder waar. Met de synopsis die van het verhaal gegeven wordt is vanaf het begin al duidelijk hoe die gaat eindigen en in grote lijnen is het verloop van heel de film te voorspellen. Van de stereotype karakters en dialogen tot de 'montage'-sequenties waarin Jake leert hoe ie zich als een Na'vi moet gedragen. Gaap.

Is deze film dan net zo slecht als die nieuwe Transformers-films?

Nee, gelukkig niet.

Want hoe bekend ook met dit verhaal, de personages wisten wel mee te slepen. Deze karakters waren tenminste geloofwaardig. En ja, de verhoudingen zijn ook weer gemakkelijk: gierige mensen stoppen voor niets om hun zeer waardevolle grondstof in handen te krijgen en willen daarvoor maar al te graag een inheems volk, bestaande uit 'blauwe apen' en hun leefomgeving met de grond gelijk maken. Ik bedoel, 't is toch niet hun planeet, of zo?

Oh, wacht, jawel... Hmmm...

En bovendien, een boodschap hebben naar de mens toe dat we bezig zijn de natuur kapot te maken mag je best overbrengen, alleen ligt dit er wel erg dik bovenop. Dat pik ik er alleen uit omdat het de Moeder aller Clichés is.

Waarin is de film dan wel bijzonder?

Nou, de CGI vond ik niet heel erg verbluffend. Natuurlijk, alles zag er gelikt uit, maar de kwaliteit was niet heel veel beter dan vele spektakelfilms die ik heb gezien waarin de basis zwaar op computergrafische hoogstandjes ligt. Met de jaren verbetert het vakmanschap zich, dat is ook wel te zien, alleen schiet ik er niet van uit m'n stoel.

Nee, het was de design die me achterover deed slaan. Allereerst de voertuigen, die allemaal wel een bekende basis hadden maar geëvolueerd zijn tot hele nieuwe soorten. Maar voornamelijk de planeet Pandora, het woud, de creaturen... wow! Die vond ik wel erg inventief allemaal! De Na'vi zijn eigenlijk blauwe, primitieve versies van de Elven van Tolkien, maar de andere dieren en de magie van het hemelkleurige volk; daar was ik nou nooit opgekomen! Planten die zich intrekken als je ze aanraakt of oplichten als je erop loopt, een spirituele/mentale connectie met een rij/vliegdier die geactiveerd wordt door de voelsprieten aan het eind van je paardenstaart met her schepsel te verbinden, DAT is nou echt mijn verbazing en respect waard! Dus het uiterlijk van de beesten, hun omgeving en de connecties van beide met de Na'vi maken de film dus toch nog redelijk uniek. Daardoor kon ik me helemaal verliezen in Pandora en werd ik volkomen verliefd op de planeet. Daar had ik geen IMAX voor nodig!

Voor de rest, de actie; iedereen probeert tegenwoordig de epische veldslagen van The Lord of the Rings te overtreffen maar de gevechten hier waren iets... subtieler, vond ik. Dat sprak ook wel voor de film. Natuurlijk kwam er veel visueel spektakel en geweld aan te pas, maar niet meer dan echt nodig voor een oorlog sequentie. In deze manier van cinematografisch oorlog voeren voel ik me wel thuis. Redelijk spannend en ook tragisch, hoewel ik soms nogal uit de film werd gehaald vanwege de simplistische en voorspelbare verhaallijn en die schijtkinderen die achter me zaten die niet op konden houden met het kraken van hun snoepzakjes en bovendien vonden ze het ook nog hemeltergend moeilijk om hun smoel te houden. Eentje kreeg serieus waar ademhalingsproblemen op een gegeven moment; reden genoeg om met z'n allen de zaal te verlaten, maar nee, het ging alweer! Kut!

Avatar was niet het spektakel waarop ik hoopte; op onverwachte gebieden kon de film erg innovatief zijn maar deze werkte zichzelf ook tegen met zijn flinterdunne verhaaltje waarvan de uitkomst voor mij al vaststond voor ik ook maar de zaal betrad. Erg vermakelijk, mooi gemaakt maar van Cameron had ik meer verwacht.

En ik snap ook niet dat iedereen roept dat dit de slechtste Hooliganfilm is die ze ooit zagen, want daar DRAAIT 't gewoon niet om, zoals llectrofish al aangeeft, hoewel ik wel weer snap dat de DVD-cover de verwachtingen van een pure knokfilm schept.

Ik pakte deze maanden geleden dus uit de DVD-bak; ik had de cover al vaker gezien [die zwart-wit-rooie, een andere dan hier staat afgebeeld] en die boeide me totaal niet. Op een gegeven moment, ik was nog steeds niet onder de indruk, had ik 'm in m'n handen en achterop stond: 'Met een spetterende soundtrack! Muziek van o.a. Joy Division, The Cure, Magazine, Echo & The Bunnymen en Ultravox.' Laten Joy Division en The Cure nou net twee van m'n favoriete bands zijn! En een soundtrack vind ik erg belangrijk voor de sfeer en daarom moest deze wel goed zitten.

Voor mij persoonlijk is dit een hele toffe film; deze bevat niet alleen een heleboel goeie muziek uit eind jaren zeventig/begin tachtig maar speelt zich ook nog eens af aan het begin van de post-punk era, een van mijn favoriete muziekgenres. Dat heeft veel meer meerwaarde dan wanneer een film zich later afspeelt en alsnog die muziek gebruikt. En ik moet toegeven dat ik het verhaal op een gegeven moment nergens heen vond gaan, dat er niet echt een bevredigende afsluiting in zit maar mijn God, die sfeer! Die muziek! Just For a Moment van Ultravox, bijvoorbeeld, is dankzij de film voor mij onsterfelijk geworden. Die moet op mijn uitvaart gedraaid worden!

Geweldig om een verhaal mee te maken dat echt uit de periode stamt waarin Joy Division en The Cure opkwamen. Vooral ben ik bekend met Joy Division, die een redelijk korte oeuvre hebben, doch is er niet gekozen voor de bekendste tracks uit hun repertoire, daar was ik wel blij om. En verder heb ik dus kennis gemaakt met Ultravox, ook heerlijk.

De personages blijven redelijk oppervlakkig. Carty is een 'Angry Young Man' die geen doel in het leven ziet en bij een grotere groep wil horen, terwijl Elvis dat stadium allang voorbij is. Maar hun oppervlakkigheid past goed in het sfeer- en tijdsbeeld van de film, dus hoor je mij niet klagen.

Het is een film die het vooral van de sfeer moet hebben dus en die vond ik dan ook ijzersterk, greep me naar de strot!