Meningen

Zeer aangenaam verrast door deze voor mij tot voor kort totaal onbekende film, die voor mij oogt als een surrealistisch kunstwerk. Elke keer als ik de film stil zet heb ik het idee naar een schilderij te zitten kijken. Vooral de gelaatsuitdrukkingen zoals die door de regisseur worden neergezet zijn fenominaal.

Deze film kende enkele zeer mooie scènes zoals bv de kamer met de rondfladderende vogels, de kamer met de naakte kinderen, het banket en het vuurwerk. Dat wij op het einde soldaten en pantserwagens zien verschijnen geeft mij de indruk dat de regisseur met deze film de geschiedenis van het huis wilde weergeven, dit vertaald in bewegende beelden zonder dialoog maar met wel zeer mooie en passende muziek. Zeer geslaagd en origineel i.m.o., hoewel de invloed van Tarkovsky en Sokurov toch wel duidelijk merkbaar is.

4,5*

"Aanmodderfakker" gisteravond bekeken bij "Meet & Greet" in Lux Nijmegen waarbij na afloop een vraaggesprek was met de scenariste Anne Barnhoorn. Zij eindigde het gesprek met het verzoek aan het filmpubliek familie en kennissen warm te maken deze film te gaan zien. Iets waar ik helaas niet aan kan voldoen want ik vond het allemaal niet zo bijzonder wat deze film mij voorschotelde. Alleen de scènes in de supermarkt vond ik hilarisch. Om de rest kon ik nauwelijks lachen en dat ligt zeker niet aan de dames maar aan de "loser" Thijs, voor mij een vreselijk personage. Tja, en dan blijft er voor mij niet veel meer over. Neen, dan was de vorige film van Michiel ten Horn "De Ontmaagding van Eva van End" toch aanzienlijk beter.

Waardering: nog net een 3,0*

Ook deze film op de filmbeurs in Den Bosch gezien. Leuke Vlaamse romcom. Goed geacteerd en ik heb ook weer enkele Vlaamse woorden geleerd. Een lolly noemen ze daar een "lekstok", een vrachtwagenchauffeur een "camionneur".

De film was in het Nederlands ondertiteld, hoewel dat voor mij niet gehoeven had, want ik kon het toch doorgaans goed verstaan. Neen, voor echt plat Vlaams moet je volgens mij in de Westhoek zijn; ik ben er dit jaar nog geweest. Ik verstond er echt helemaal niks van.

Deze optimistische film was in alle opzichten het tegenovergestelde van het pessimistische "La silence de Lorna" van de Gebroeders van Dardenne. Vlaanderen vs Wallonië oftewel "Optimisme" vs "Pessimisme" zou ik haast zeggen. Ik kan me goed voorstellen dat veel Vlamingen het niet langer meer zien zitten met de Walen.

Ik vond "Aanrijding in Moscou" een aardige afsluiter van de filmbeurs in Den Bosch.

3,0*

Vannacht deze film weer eens gezien. Degelijke verfilming van het boek van Harry Mulisch. Dat deel wat zich afspeelde in de oorlog in 1945 vond ik ijzersterk en was voor mij verreweg het beste gedeelte van de film. Daarna zakt de film behoorlijk in en wordt het allemaal wat minder interessant. Het einde was wel weer sterk. De film kun je beter eerst zien alvorens je het boek van Mulisch gaat lezen.

Dat deze film de oscar kreeg voor beste buitenlandse film vind ik niettemin meer dan terecht al is het alleen maar om het eerste deel.

"De Aanslag" is voor mij een van de de beste Nederlandse films van de jaren 80.

btw Ik kan mij nog herinneren dat ik deze film voor de eerste keer zag op een Duitse TV zender, nagesynchroniseerd wel te verstaan. Dus de Steenwijks spraken dezelfde taal als de Gestapo en de SS. Belachelijk! Dit soort films mag je natuurlijk nooit nasynchroniseren, want dan wordt zo'n film totaal ongeloofwaardig.

4,0*

Ijzersterke en spannende horrorfilm die mij vooral het laatste half huur naar het puntje van de stoel zoog. De spanningsopbouw is gewelding en de visuals zijn wonderbaallijk mooi. De soundtrack droeg ook nog eens extra bij aan deze zeer sfeervolle horrorfilm uit de Spaanse keuken. De Spanjaarden zijn wat dat betreft wel meesters in het horrorgenre. Om deze film te kunnen waarderen dient men zich niet blind te staren naar de geloofwaardigheid van het verhaal maar dien je je volledig over te geven aan je gevoel. Laat de allerdaagse werkelijkheid voor wat het is. Doe net of het verhaal een enge droom is. Ik heb vaak het idee dat veel filmliefhebbers bij het zien van een horrorfilm zich niet los kunnen maken van de realiteit, wat tot gevolg heeft een lage waardering en als eindresultaat een veel te laag gemiddelde voor deze - ik zeg het nog eens - uitstekende horrorfilm.

4,5*

Flinke tegenvaller.

Enkele uitschieters daargelaten vond ik het merendeel van de filmpjes troep. De filmpjes die mij het meest aanspraken waren de perverse filmpjes zoals F, L en Z. Op visueel vlak vond ik het filmpje O het mooist. Ook D kon er mee door. R en X blonken bij mij uit in smerigheid en die animatiefilmpjes hadden voor mij helemaal weggelaten mogen worden.

2,0*

Dit drieluik nu eindelijk kunnen bekijken. Tja, dit soort romantische feel-good movies staan of vallen bij mij nu eenmaal met de jonge vrouwelijke hoofdpersonages en bij alle drie vallen die voor mij gelukkig positief uit. Alle drie leuke aantrekkelijke dames, waarvan de jongedame uit het filmpje van Ten Shimoyama voor mij wel het meest aantrekkelijk was, hoewel het filmpje in zijn geheel wel de minste van de drie. Verder valt er van mij weinig over dit drieluik te zeggen. Ik heb er in ieder geval van genoten.

4,5*

Op visueel vlak werkelijk een schitterende film waarbij het zwart/wit absoluut niet in het nadeel werkte. De beelden van de snel stromende Amazone en de oerwouden werden verbluffend mooi in beeld gebracht. En dan het verhaal, niet makkelijk maar wel begrijpelijk. De westerse kille wetenschapper tegenover de natuurmens...? Niet helemaal. Toen de wetenschapper gedwongen was zijn koffers in de Amazone te gooien omdat de kano te vol beladen was weigerde hij dat te doen met het kistje waarin een platenspeler en een LP zat. Toen de wetenschapper de plaat afspeelde kreeg je de muziek uit Die Schöpfung te horen van Joseph Haydn, muziek dat alles behalve kille wetenschap vertegenwoordigde. De westerse mens heeft dus duidelijk wel een ziel, maar hij had destijds de nare eigenschap zich superieur te voelen aan die vreemde culturen die bij hem - en dat als gevolg van onwetendheid - primitief overkwamen en dat is helaas nu nog zo.

4.5*

Toen ik de naam Almodóvar hoorde vallen dacht ik onmiddellijk of het toch niet beter was de sneak aan mij voorbij te laten gaan en op het terras gewoon een biertje te maken. Ik koos uiteindelijk voor de sneak in de hoop eindelijk eens een goede film van Almodóvar te zien. Maar nee hoor, het was weer niks en het zal ook wel nooit iets worden met de films van Almodóvar. De film was vreselijk saai, kon mij geen moment boeien en de film oogde bovendien ook net zoals de eerste films van Almodóvar ontzettend lelijk. Die kleuren, dat felle rood maakte het allemaal zo kitscherig. En die Penelope Cruz, wat daar voor moois aan is, ik heb echt veel mooiere Spaanse vrouwen gezien. De enigste beelden die mooi waren waren die van het vulkanische eiland Lanzarote. En wat de soundtrack betreft; dat was ook al helemaal niks.

Neen, tot nu toe heb ik 10 films van Aldomóvar gezien met een gemiddelde van 1,9*. Conclusie; films van deze regisseur zijn duidelijk niet aan mij besteed en ik heb mij daarom ook voorgenomen nooit meer een film van deze regisseur te bekijken.

1,0*

Een film met een goede spanning opbouw en een lekker duister sfeertje, mede ook door de uitstekende soundtrack en uiteraard het enge en geheimzinnige tunneltje. Daar moest de film het voor mij van hebben, maar wat het allemaal mocht betekenen; ik zou het niet weten. Misschien was de regisseur het daar ook helemaal niet om te doen. Alsof hij wilde zeggen; dat mogen jullie zelf invullen.

Van deze regisseur had ik tot nu toe alleen de film "Oculus" gezien, waarvan ik mij helaas niet zo veel meer van kan herinneren. Ik had namelijk ook geen bericht geplaatst bij die film. Stom achteraf. Flanagan's film "Hush" staat voor de volgende keer op mijn watchlist. Hopelijk dat die wat minder geheimzinnig is zodat ik mij na afloop wat minder waarom vragen hoef te stellen zoals nu bij "Absentia". Hapklare brokken hoeven mij niet voorgeschoteld te worden maar er zijn grenzen. m.a.w. maak het ook weer niet te moeilijk.

3,0*

Van alle bekende films van Billy Wilder was dit de enigste die ik tot nu toe niet gezien had. Ik vond het best wel een aardige film maar een meesterwerk zie ik er niet in.

"Ace in the Hall" is misschien wel de eerste film die gemaakt is met het thema ramptoerisme, maar dan op zijn Amerikaans; zorgen dat je er zo veel mogelijk geld mee kan verdienen, niet alleen als journalist maar ook als kermisattractie. Maar zoals ik al zei vind ik het geen meesterwerk omdat ik nogal oneffenheden ontdekt heb. De vraag die ik al heel snel stelde toen ze met die drilboren bezigwaren was; hadden ze toen in 1951 nog geen gehoorbeschermers? En dan bedoel ik gehoorbeschermers voor het slachtoffer. Lijkt mij toch meer dan logisch toch als je vijf dagen zit opgesloten met dat gebonk boven je hoofd. Maar goed, misschien graaf ik weer te diep. Niettemin weerhouden dit soort constateringen mij er van deze film - met toch best wel goed acteerwerk van Kirk Douglass - het predikaat 'uitstekend' te geven, zodat er uiteindelijk niet meer dan een kleine 3,5* overblijft.

Interessante documentaire waarop ik een antwoord niet direct klaar heb. Wat beweegt de beulen van destijds mee te werken aan zo'n documentaire door de door hen begane executies in de jaren 1965/1966 na te spelen? Trots, grootdoenerij of misschien simpelweg verdringing? Dat de hoofdpersoon aan het einde van de film last kreeg van zijn geweten lijkt mij wel duidelijk. Als het toneelspel zou zijn, dan mag Hollywood hem onmiddellijk rekruteren als filmacteur. Of die anderen beulen ook last hadden van hun geweten weet ik niet. Interessant vond ik de scène waarbij de hoofdpersoon te doen had met de gebroken poot van een eend. Ja, dit soort moordenaars zijn vaak begaan met het lot van dieren. Een mooi voorbeeld is die beruchte Oostenrijker met dat snorretje, die erg lief was voor zijn herdershond. Met de moord op miljoenen "Untermenschen" had hij echter geen enkele moeite.

Opvallend in deze documentaire is natuurlijk dat de beulen geen strobreed in de weg gelegd werden aan deze documentaire mee te werken. Zal wel komen omdat zij nooit veroordeeld werden en omdat de huidige machthebbers dat wat er destijds gebeurd was niet erg belangrijk meer vinden. Door het westen is Indonesië trouwens nooit aangesproken op die genocide in de jaren zestig. De Koude Oorlog was toen op zijn hoogtepunt en de slachtoffers waren toch maar "communisten". Ja, het Westen had destijds hele vuile handen.

3,5*

Op visueel vlak best wel aardig maar met het verhaal kon ik helemaal niks. De eerste helft was nog enigszins onderhoudend maar vanaf het moment dat Bratt Pitt alleen naar Neptunus ging om zijn vader te zoeken werd het bijzonder saai en het teleurstellende einde bracht daar verder geen verandering in. In het kort gezegd; een teleurstellende film dus dit Ad Astra. Maar ja, ik had dat kunnen weten. S/F films die zich in de ruimte afspelen beginnen voor mij steeds minder interessant te worden. Ik kan er gewoon niks mee. Geef mij maar gewoon een mooie S/F film die zich op onze aardkloot afspeelt. Tig keer interessanter dan al dat ruimtegedoe.

2,0

Niet direct mijn ding dit soort splatter films maar knap gemaakt vond ik dit filmpje allemaal wel. Eigenlijk splatter in de overtreffende trap zou ik haast zeggen met emmers bloed, afgehakte armen, tot pulp geslagen gezichten etc. maar ook wel met een aantal zeer komische momenten. Neem die blinde zoon van Derek die daar even gespietst werd. Hilarisch! Ja, je moet er maar op komen. Dat einde was trouwens ook wel helemaal over de top. Zo heb ik het in ieder geval nog nooit gezien. Wel vermakelijk, dat zeker wel. De tijd vloog voorbij.

Was aanvankelijk niet van plan dit splatter filmpje te gaan bekijken maar in de horror film draft had ie geloot tegen Suspiria, een van mijn all time favorieten op horrorgebied en die wilde ik toch graag een ronde verder helpen.

3,0*

De derde film die ik van deze regisseur gezien heb en ook deze film kon ik niet waarderen. Ik heb 'm destijds bewust overgeslagen want films over vampirisme zijn nu niet bepaald mijn ding. Omdat er met filosofische teksten gezwaaid werd heb ik deze film toch maar bekeken. De zwart/wit fotografie vond ik best wel geslaagd maar het waren toch vooral de filosofische interpretaties die mij nieuwsgierig maakte. Tja, Kierkegaard, Nietzsche, Heidegger; dat zijn toch filosofen die veel door mij gelezen worden. Interessant ook de uitleg van het begrip determinisme waar ik mij zeer goed in kon vinden. Het verhaal en de betekenis van dat vampirisme: daar kon ik helaas niet veel mee.

2,0*

Aanvankelijk dacht ik dat dit weer een typische Godard was zoals ik hem kende van Week-end met het gebruikelijke politieke geleuter. Dat ging veranderen op het moment dat ik werd overvallen door de verbluffende 3D beelden van de natuur en natuurlijk Woef. Ik had soms het idee dat die hond soms recht voor me stond en mij voortdurend aankeek. Schitterend! Ook de naakte mensen werden zeer mooi in beeld gebracht, mede ook door het gebruik van 3D. Op visueel vlak dus toch wel een klein meesterwerkje deze film van Godard, dat voor mij toch wel de mooiste film in 3D is die ik ooit gezien heb. Eigenlijk zou ik deze film nog een keer moeten zien maar dan zonder ondertiteling. Die ervoer ik als ontzettend storend. Komt de 3D beelden beslist niet ten goede.

Behalve op visueel vlak mooie film vond ik dit ook een zeer filosofische film. Op een gegeven moment werd de vraag gesteld wat een metafoor voor de waarheid is. De camera ging toen naar twee kinderen die aan het dobbelen waren. Die zeiden niets maar gooiden gewoon spontaan met de dobbelstenen ongeacht het resultaat. Er hoefde dus geen taal aan te pas te komen. Er zit dus duidelijk een stukje Zen- of Taoïstische filosofie in deze film van Godard. Alles gebeurt zoals het gebeurt. Leg je er maar bij neer. Ik moest hierbij denken aan het Amor fati van Nietzsche, dat niet meer is dan liefde voor het (nood)lot.

4,0*

Vanuit historisch oogpunt een interessante film die redelijk overeenkomt met de feiten, uitgezonderd misschien de love affair tussen Admiraal Kolchak en Anna. Deze film moest het voor mij nu niet direct hebben van die soms wat overbodige romantische scènes tussen die twee hoewel ik die Anna gespeeld door Liza Boyarskaya best wel een mooie vrouw vind. De gevechtsscènes waren niettemin meer dan o.k. met als hoogtepunt de zeeslag tussen de Russische- en de Duitse pantserkruiser in de eerste 12 minuten.

Dit is trouwens de tweede film die ik gezien heb die de Russische Burgeroorlog en wat er aan vooraf ging tot onderwerp heeft. Die andere film is de Sovjet productie Beg uit 1970, die ik wel beter vind dan deze toch best wel onderhoudende Russische film. Zagen we in "Beg" de misdaden gepleegd door de Witten, hier in "Admiral" zagen we de misdaden gepleegd door de Roden ofwel bolsjewieken. De waarheid is dat zowel de Witten als de Roden zich in die burgeroorlog aan grote misdaden tegen de mensheid hebben schuldig gemaakt. De burgeroorlog (1918-1923) zou aan maar liefst 15 miljoen Russen het leven hebben gekost als we de wiki mogen geloven.

3.5*

Deze film - vanavond gezien maar vraag niet hoe - oogt als een nachtmerrie waarbij de afwisseling van Z/W en kleur i.m.o. goed gekozen is. Toch kwam het filmpje mij allemaal een beetje vermoeiend over maar het uitstekende begin en het einde waar alles op zijn plaats terecht kwam maakte deze film het bekijken voor mij niettemin meer dan waard. Het had echter allemaal nog veel meer indruk op mij kunnen maken als ik deze film gewoon op het grote TV flatscreen scherm had kunnen bekijken. Daar aan deze film nergens aan te komen en ook niet te pindekazen was bleef er maar een mogelijkheid over. Deze film op het internetscherm via Dailymotion - de enigste mogelijkheid volgens mij - te bekijken. En dat werkte natuurlijk niet. Deze film moet het juist vooral hebben van het audiovisuele en dus het grote scherm. Daarom is deze film voor mij ook moeilijk te beoordelen, hoewel een ruime voldoende volgens mij toch wel op zijn plaats is.

3,5* o.v.

Kan mij wel vinden in dit bericht van Pieter Montana. Deze film kon mij weinig boeien, vond hem behoorlijk langdradig en af en toe had ik het idee dat ik naar een film over de Taliban zat te kijken, want zo zagen die in het zwart geklede christenen er uit. Historisch klopt het verhaal wel redelijk, maar of ik nu nadat ik dit typisch Hollywooddrama heb gezien mij kritisch moet gaan opstellen tegen het christendom, nee dat gaat mij veel te ver. Niet alle christenen zijn fundamentalisten en dat waren ze ook niet in die tijd. Een schuldgevoel zal deze film daarom ook absoluut niet bij mij oproepen. De wrede manier waarop heidenen destijds door christelijke fundamentalisten werden vermoord verschilt imo niet van de wrede manier waarop christenen onder de heidense Romeinse keizers Caligula en Nero voor de leeuwen werden geworpen of werden gedwongen in de arena op leven en dood elkaar te bevechten. Die tijd - de Oudheid - wás gewoon erg wreed. Het heeft daarom ook geen zin om anno 2010 het christendom of andere religies om die wreedheden van 1600 jaar geleden te veroordelen.

2,0*

Zeer bijzondere en mysterieuze film. Die Aguirre schijnt ook werkelijk bestaan te hebben, hoewel het verhaal zoals Herzog het verfilmde heel sterk van de historische feiten afwijkt. Als we de Wiki mogen geloven schijnt Aguirre zijn eigen dochter Elvira vermoord te hebben, omdat hij hiermee wilde voorkomen dat zij in de handen van zijn vijanden zou vallen, die meedogenloos jacht op hem maakten.

Niettemin vond ik dit een zeer goede film, die mij bleef boeien. Ook omdat je nooit wist wat voor onheil je uit het oerwoud kon verwachten. De score droeg ook extra bij aan de bijzonder sfeer in deze voor de mens vijandige natuur.

Verder goed acteerwerk trouwens van Klaus Kinski als de wrede en machtswellustige Aguire.

4,0*

Deze film moet het van mij toch vooral hebben van de mooie cinematografie en de bijzonder sfeervolle soundtrack die voor mij oh zo herkenbaar was en duidelijk aangaf dat het verhaal zich in de beginjaren zestig afspeelde net zoals de twee andere films uit Wong Kar-Wai's romantische trilogie; "In the Mood for Love" en "2046". Bij die scènes in de kletterende regen moest ik nogal denken aan die film "Snake of June" van Tsukamoto.

Ik vond "Days of Being Wild" wel iets minder dan "Chungking Express" waarvan ik het verhaal toch wel iets beter vond, hoewel de cinematografie in die film wel wat minder en eigenlijk heel anders was.

Wat sfeerschepping betreft vind ik Wong-Kar Wai toch wel een van de beste Aziatische regisseurs. Ik heb van hem nog geen slechte film gezien. Toch nog maar eens meer van het vroege werk bekijken van deze regisseur.

3,5*

Weer een mooie film van de regisseur van Oldboy en Stoker. Het eerste uur was wel even doorbijten. Veel speelde zich op de zelfde locatie af en het was toch even afwachten waar het allemaal naar toe moest gaan. Soms raakte ik ook wel eens het spoor bijster. Op visueel vlak viel op deze film niets aan te merken. De love-story van Lady Hideko en Sook-Hee werd schitterend in beeld gebracht en de erotische scènes waren om van te smullen. Deden absoluut niet onder voor dezelfde soort scènes in de film La Vie d'Adèle.

4.0* met kans op verhoging.

Op 17 september 2008 schreef ik dit:

3.0*

Zou ik een film moeten beoordelen om het meest heerlijke gevoel welk een film bij mij ooit heeft opgeroepen, dan zou deze film bij mij met stip op nummer 1 staan. Nog nooit heb ik zo genoten van het frivole heerlijke spel van die slaan en schoppende aantrekkelijke Japanse jonge dames. Daar komt ook nog bij de “zondige” spelletjes van de perverse Yu die alle acrobatiek uit de kast haalde om foto’s te maken van schoolmeisjes van datgene wat zich onder hun korte rokjes bevond. Schitterend. Erotiek op zijn mooist. Peek-a-panty noemden ze dat, dacht ik. Ook de fantasierijke love-story met al die gekkigheid er om heen -de Zero Church bv - kon mij erg bekoren. De show werd uiteraard gestolen door het "lieve" schatje Yoko en ook die "bad girl", de sadistische Koike mocht er best wezen.

Behalve van het mooie vrouwenvolk heb ik ook zeer genoten van de prachtige soundtrack, het 2e deel uit de 7e symfonie van Beethoven, dat je ook hoorde aan het slot van de film "Irréversible" van Noé, dan nog het mooie Bolero van Ravel en ten slotte muziek uit het 1e deel van de 3e symfonie van Saint Sants. Alle drie meesterwerken uit het klassieke repertoire.

Hoe deze film verder te beoordelen. De eerste twee uur vond ik zonder meer het sterkst. Het laatste uur vond ik wat minder hoewel ik de finale wel weer erg mooi vond. Maar goed, om een film van vier uur te maken die zonder onderbreking boeiend is lijkt mij niet gemakkelijk. Ik heb daarom ook besloten deze film de hoogste waardering te geven want vermaakt heb ik mij kostelijk, ondanks dat de film af en toe een dip had.

5,0*

Na een uur leek het er eindelijk op dat ik weer eens naar een goede Miike zat te kijken. Maar helaas, na een uur sloeg hij weer helemaal door met de een na de andere gevechtsscène waarin ik mij afvroeg wat voor een toegevoegde waarde die nu zou moeten hebben. Had de film met een half uur verkort door een hoop van die overbodige scènes er uit de knippen en je had gewoon een goede film die bij mij op zijn minst op een 3½ ster had kunnen rekenen. Nu helaas moet deze film van 2¼ uur het voor mij doen met niet meer dan een gemiddelde score. Wel jammer, want visueel zag het er allemaal best wel goed uit.

3,0*

Best wel aantrekkelijke jonge dames, een redelijk eerste 1½ uur, een beetje Love Exposure zullen maar zeggen maar daarna gaat de film richting Cold Fish en werd het nogal ... nou ja, ik hoef verder niks meer te zeggen. Als je die film gezien hebt, dan weet je wat ik bedoel. Verder veel geschreeuw net als in zo veel Japanse films. Ik ben daar eerlijk gezegd onderhand wel op uitgekeken. Dat mag voor mij allemaal wat minder.

Eindconclusie: een nogal tegenvallende Sono. Ik heb aanzienlijk betere films van hem gezien.

Oh ja, wat de soundtrack betreft; we horen nogal eens het prachtige Canon in D van Pachelbel maar ik meen ook na zo'n 25 minuten het Adagietto uit de 5e symfonie van Mahler te horen. Als ik me vergist heb, dan hoor ik het graag.

3,0*

Zeer mooi oorlogsdrama die het voor mij in de eerste plaats niet direct moest hebben van de liefdesgeschiedenis van de twee vrouwen. Die vond ik nogal dwaas. Felice had gewoon de trein moeten pakken net zoals die andere twee joodse vrouwen en Lilly, een vrouw nb met vier kinderen had haar daarin moeten stimuleren. Maar zij verzuimde daar in omdat haar hartstocht het won van haar verstand. Lilly's handelen vond ik daarom zeer egoïstisch en had daarom ook zeer ernstige gevolgen. Maar goed, het gaat hier om een verhaal op feiten gebaseerd en ik kan daarom de regisseur niet verwijten dat hij een film met een ongeloofwaardig verhaal heeft gemaakt. Tot zover de liefdes-geschiedenis van Aimée en Jaguar.

Wat deze film voor mij juist zo goed maakt zijn de zeer realistische beelden van het Berlijn van anno 1943/'44. Bombardementen, verwoestingen, verkoolde lichamen aan de ene kant; concertuitvoeringen van Beethoven, nieuwjaarsparty's, bijeenkomsten met vrolijke klinkende muziek aan de andere kant enz. Het leven gaat door en als de dood dichtbij is ervaar je het leven des te meer lijkt deze film wel te willen zeggen. Alleen het nu is wat telt. Het zijn die beelden die voor mij juist deze film zo mooi en indrukwekkend maken en niet alleen - ik zeg het nogmaals - de dwaze liefdesgeschiedenis van Lilly en Felice.

4,0*

Film deed mij onmiddellijk denken aan de films van Suzuki uit de mid jaren 60 maar daar is dan ook bijna alles mee gezegd. Dit filmpje kende veel bloot. De shootings waren best wel aardig en zeker de soundtrack. Een aardige film de eerste drie kwartier maar toen die kermende prostituee Yumiko ten tonele verscheen en voorts die maffe buikspreekpop was de lol er voor mij wel af. Het einde sloeg helemaal nergens op. Maar gauw vergeten dit Japans niemendalletje.

2,0*

Uitstekend anti-oorlogs drama, maar geen drama om vrolijk van te worden. De scènes in het front hospitaal logen er in ieder geval niet om. Een veelheid aan amputaties, manden waarin de geamputeerde armen en benen in gegooid werden. Je zag de afgezaagde ledematen er bovenuit steken. Tsjonge, af en toe leek het wel een horrorfilm. De gevechtsscènes bleven gelukkig beperkt tot het laatste kwartier. Deze film moest het helemaal hebben van de scènes in het hospitaal en daar konden qua gruwelijkheid die gevechtsscènes niet tegenop. Neen, nogmaals, dit is geen film om vrolijk van te worden. Ik vond hem in ieder geval veel harder dan de trilogie Ningen no Jôken.

4.0*

Stukken beter dan "Gokudou Daisensou" die ik ook deze week heb bekeken. Het eerste uur gebeurde er eigenlijk vrij weinig. Ik zat zelf te twijfelen of ik wel naar een film van Miike aan het kijken was, maar het laatste 3 kwartier ging het helemaal los. De opbouw naar de grand finale was meer dan uitstekend. Een mainstream Miike volgens Onderhond? Nou, ik verkies dit verre boven dat totaal doorgeschoten Yakuza vampier gedoe zoals in het door mij genoemde "Gokudou Daisensou". Bij die film keek ik constant op mijn klok van wanneer dat maffe gedoe eindelijk afgelopen was. Niet bij deze film dus. De tijd vloog voorbij. Na "46-Okunen no Koi" is dit de beste film die ik van Miike gezien heb.

4.0*