Meningen

Soms mag een film niet meer doen dan voortkabbelen. Terwijl Indiana Jones en James Bond geen moment mogen stilvallen, mag er In bijvoorbeeld deze Adore niet teveel gebeuren, want dan verliest het verhaal een deel van z'n charmes. En helaas is dat hier toch een beetje het geval.

Tot aan de tijdssprong vind ik dit een heerlijke film. De opbloeiende romance, de prachtige locatie, de licht-erotische ondertoon, Watts en Wright... Heerlijk gewoon. De onderhuidse 'mag-dit-wel'-vraag zorgt voor een buikgevoel, voor herinneringen - is niet elke jongeman wel eens verliefd geweest op een oudere vrouw - en omgekeerd...?

Zoals gezegd, het verhaal had dus nog wel even mogen voortkabbelen. In plaats daarvan gaan we twee jaar verder - naar het moment waar de eerste barsten in de relaties beginnen te komen. Een happy end in de stijl van 'ze leefden nog lang en gelukkig' verwachtte ik niet, en dat hoefde ook helemaal niet. Maar ik had liever die twee jaren zien evolueren en uitgediept worden dan te moeten kijken naar een te zeer uitgesponnen einde.

Toch heerlijk van genoten, en: deze kijk

Kostuumdrama's: het is niet direct m'n favoriete genre.

In dit geval maakt het onderwerp - de slavenhandel en de politieke meningsverschillen en strijd daarover - het geheel een stuk boeiender dan wanneer het om een klassieke familiedrama met een overdosis liefdesperikelen draait. Soms zijn dat ook goeie films, maar vaak behoren die tot de groep 'dertien in een dozijn'.

Op vele vlakken is deze film helemaal af: de kostuums, de settings - met af en toe indrukwekkende beelden, vooral in de haven - de acteurs die allemaal heel sterk zijn, en zoals al gezegd, het thema dat me interesseert en boeit.

Toch zijn er ook een paar minpunten.

Weliswaar minder erg dan bij andere films in dit genre, maar ook hier had ik bij sommige scenes de indruk naar een toneel te kijken. Ik kan me nochtans moeilijk voorstellen dat en paar honderd jaar terug alle welgestelde mensen dat soort gedrag vertoonden ?

Ook de voortdurende verwijzingen naar het geloof en de bijbel stoorden me. Ongetwijfeld speelde godsdienst toen een grotere rol in dit deel van de wereld dan wat nu het geval is. Het wordt hier echter zo mooi aan de kijker voorgeschoteld dat ik het gevoel heb dat de makers van de film er een kleine ondertoon van reclame aan toe voegden.

Een beetje meer agressie, van het hoofdpersonage en in de film in z'n geheel, was niet slecht geweest. Anderzijds, in 'Ghandi' is het ook goddelijke peace and love, en daar had ik er dan weer geen last van...

Al bij al, meer dan degelijk !

Sterke en meeslepende film, een drama dat de naam drama waard is; met een fantastische jonge acteur, maar ook met een regisseur die die jongen perfect in beeld brengt.

De vader en de moeder zijn, allebei op hun manier, onstabiele mensen. Je kan als kijker geen kant kiezen, want beide gaan ze op hun manier in de fout. Ze roepen geen sympathie op, eerder ergernis en irritatie, soms in die mate dat ik bij het kijken twijfelde of ik me ergerde aan de personages of aan hun werk als acteurs. Uiteindelijk is het toch het eerste, omdat wat er gebeurt - zowel het verhaal in zijn geheel als het gedrag van de ouders - helaas ook in de echte wereld plaatsvindt.

Allessandro Morace speelt weergaloos. Zijn gezicht weerspiegelt gevoelens van droefenis, angst en gelatenheid. Maar Rossi Stuart creëert dan ook scenes die zich daar helemaal op toe richten: de laatste keer dat Tommi het zwembad achter zich laat; in de auto wanneer hij het briefje van zijn moeder leest en daarbij de enige keer echt gaat wenen; de scene in het bad waar blijkt dat de kloof tussen hem en z'n moeder groot geworden is; in de slaapkamer aan het bed van z'n vader, net voor ze elkaar in de armen vliegen, en het moment dat me het meest bij de keel greep: wanneer hij met zijn vader en zus in de lift staat en zegt dat er geen licht brandt in hun appartement. Tal van scenes waar Morace een verbluffend werkt levert.

Een jaar later speelt hij nog in een tv-film, en daarmee eindigt zijn acteerwerk (althans volgens imdb). Bijzonder jammer.

Ik ging voor 4*, maak er ter ere van Morace 4,5 van, en geef er geen 5 omdat ik geen touw kan knopen aan wat er op school met Tommi gebeurt. Vooral de toestand met de dove jongen, het zou een onderdeel van het verhaal kunnen zijn, het zou een nevenverhaal kunnen zijn; maar ik kan daar niks van maken...?

Dit Canadese werk liet me een beetje met gemengde gevoelens achter.
De makers van de film willen de kijker aan het denken zetten over (een onderdeel van) het thema 'migratie' ; vooral vanuit de ogen van Jan Met De Pet - de asielaanvrager die z'n geluk zoekt - maar ook op een niveau hoger - de actievoerders die hun idealen nastreven.

Een boeiend gegeven, maar helaas gebeuren er net iets te veel dingen die het moeilijk maken om in het verhaal op te gaan, kleinigheden die ik net iets te onrealistisch vind.
Om er enkele uit te pikken: de 'diefstal' van de wagen door Ahmed - die dan bovendien ook vrouw en dochter achterlaat, de vooral in het begin van de film té luidruchtige Huguette, de Arabaische tattoo op haar rug, en vooral de manier waarop Hafid door de politieagenten wordt doodgeschopt; dat schoppen blijft maar duren en geen enkele agent reageert...

Desondanks in z'n geheel dus wel een interessante film, niet direct de beste acteurs, wel een heel grappig taaltje, en bijzonder mooie beelden van een bijzonder mooi land.

Op het einde verschijnt trouwens op het scherm dat de film is opgedragen aan Semira Adamu, asielzoekster die in België overleed - Semira Adamu - Wikipedia - nl.wikipedia.org .

Het WK-voetbal in 1970 - waar hij helemaal in opgaat - én de politieke toestand op dat moment in Brazilië - waarvan hij nog maar weinig besef heeft - als achtergrond van het portret van een kereltje wiens pubertijd voor de deur staat.

Ouders moeten op de vlucht, zoon kan niet mee en moet bij opa blijven, opa sterft, en de jongen moet bij onbekenden terecht: een dramatisch gegeven, maar met een positieve blik naar buiten gebracht.

Bijzonder sfeervol; traag, maar meeslepend en boeiend; realistisch; en met een portie gezonde humor.

De jonge Michel speelt acteert heel goed, net als de rest van de bende; het meisje, ene Daniela Piepszyk, is helemaal de max.

Heerlijke cinema, het betere werk binnen m'n favoriete genre.

Haar dramatische jeugd in Europa, en haar carrière, met de nodige humor, in de VS: twee behoorlijk verschillende verhalen die door elkaar verweven worden.

Allicht was het haar eigen keuze om veel aandacht te geven aan die jonge jaren; persoonlijk vond ik dat net iets te lang uitgesponnen.
Er zijn foto's, maar nog geen lopende beelden uit die periode, wat dan vervangen wordt door animatie. In zo'n geval vindt ik het aangenamer om de ogen te sluiten en gewoon te luisteren.

Zonder naast het belang en de impact van WO2 en de holocaus op haar te willen kijken: haar leven in de VS, en vooral na haar eerste radiouitzending, kijkt een stuk vlotter weg. En dat heeft dan uiteraard in grote mate te maken met het item van haar radio- en tv-carrière: SEKS. Niet seks, wel SEKS: een woord dat je niet moet fluisteren, maar duidelijk uitspreken. Revolutionair in het puriteinse Amerika van de jaren '70.

Als Dr. Ruth biedt ze gevatte antwoorden op vragen die ze over haar thema krijgt. Daar mengt ze een flinke portie humor door. En ondertussen slaat ze, zonder het zelf een politieke kleur te willen geven, hard op tafel voor de rechten van de vrouw - van het plezier dat vrijen niet alleen voor mannen moet meebrengen, tot haar pro choice-standpunt.
Creatieve en eigenzinnige dame, met veel lef en een grote mond. Haar humor zorgt er voor dat de 100 minuten niet te lang zijn voor een documentaire. Mag een man kreunen wanneer hij met een vrouw vrijt ? Ja, maar niet te luid; anders maakt hij haar wakker. ?

Het wordt allemaal heel luchtig uitgebeeld en voor een groot publiek toegankelijk gemaakt (al zijn de 16 stemmen hier en de 51 op imdb nu niet direct dat 'groot publiek'), maar uiteindelijk gaat dit verhaal wel over een probleem dat zich in de multiculturele en super-diverse maatschappij blijft herhalen.

Een mix van drama en romantiek, met af en toe een vleugje humor. Niet meteen de beste, maar wel heel sympathieke acteurs (nogal wat amateurs, hoor ik zeggen, en met échte Brusselse politie).
En met een voorzichtige boodschap dat met goeie wil van beide kanten alles mogelijk is (wat deze film met al zijn betrokkenen ook meteen bewijst - cfr Les Barons (2009) ).

De laatste scene valt een beetje in het water door de bijzonder onrealistisch uitgebeelde rellen. Als het budget er niet voor is: probeer dan ook niet meer te doen dan wat mogelijk is.

Fijne film om te zien; en even fijn is het gevoel nà het kijken.

Bomen die met hun voeten in het water staan;
stukken van de oever die beetje bij beetje in het water verdwijnen;
bewoners die 's nachts wat overblijft van de lichamen uit de graven halen - want de zee zal op een dag het kerkhof overspoelen;
...
De puberende Aya ziet vooral de mooie dingen op en van het eiland: haar moeder en broertje, haar vrienden, in de kokosboom klimmen, haar eerste kus. Meer en anders hoeft het leven voor haar niet te zijn, het eiland en de zee rondom zijn voor haar de wereld.
Maar ondanks de smeekbedes tot god, komt er de dag komt dat er geen eiland meer zal zijn.

Fictie, maar gewoon de bittere realiteit; een 'geromantiseerde' documentaire. Het verschil tussen de tachtig minuten op Hadou en de tien minuten in de hoofdstad in confronterend; ook voor wie in Amsterdam of Brussel opgroeit.
Een paar uur voor ik deze film zag, las ik deze titel in de krant: "Klimaatrapport brengt harde boodschap: ‘Kans dat opwarming beperkt blijft tot 1,5 graad lijkt zo goed als verkeken'".
Het is 12 uur.