Meningen

Het gemak waarmee de beulen vertellen wat de beste manier is om iemand te vermoorden geeft de indruk te maken te hebben met gevoelloze monsters. Hoewel het bij sommige scènes lastig is om erachter te komen of je nou moet lachen of gruwelen, omdat de meest gevreesde beul, Anwar Congo, overkomt als een sympathieke, oude man met humor. Hij lijkt zelfs ten volle van het leven te genieten, doet lief tegen zijn kleinkinderen, maar laat hen wel op tv zien hoe bij hun opa "de hersens wordt ingeslagen" (geacteerd weliswaar) en aan de andere kant erg begaan is met een eendje dat zijn pootje heeft gebroken.

Bizar, ongelofelijk, en het einde laat zien dat niets is wat het lijkt. Een film die ik niet zal vergeten.

Mooie film, met een prachtige cinematografie. Ik hou erg van kostuumdrama's. Overtuigende rollen van Léa Seydoux als voorlezer, en Diane Kruger als koningin Marie Antoinette. De intense spanning van de aanstaande, onvermijdelijke revolutie waren zeer goed voelbaar (tussen de borduurwerkjes en andere onbenulligheden in het paleis van Versailles door) zonder iets van de uiteindelijke arrestatie, gevangenschap en terechtstelling te zien te krijgen.

Ik twijfel erg tussen 3.5 en 4.0 sterren.

Ik ben op zijn zachtst gezegd niet de allergrootste Kuifje-fan, maar heb als strip-liefhebber wel alles van Kuifje gelezen en vind het in mijn geval dan ook een must-see.

Spielberg en Jackson hebben van het verhaal een potje gemaakt, een potpourri van verschillende albums wel te verstaan.

In het album kenden Kuifje en Haddock elkaar al lang. Kuifje koopt het schip zelfs voor Haddock. Ik begrijp dat er zielen op de wereld rondlopen voor wie dit de eerste kennismaking is met "Tintin", dus ik begrijp dat ook Haddock geïntroduceerd moet worden in de film. Met de overige potpourri kan ik ook nog wel leven, Bianca Castafiore, Scharlaken Rackam.

Mijn grootste punt van kritiek is, zoals al meerdere users hebben opgemerkt, de overdreven actie in de tweede helft van de film. De slow-motion beelden van Kuifje springend, vliegend, hangend aan kabels vond ik echt teveel van wat ik juist had gehoopt niet te zien.

Die Amerikanen konden het weer niet laten er toch een achtbaanrit in te verwerken, wat (voor mij tenminste) afbreuk doet aan een Kuifje-film.

De animatie is erg mooi, hoewel ik wat problemen had met het gezicht van Kuifje, en die korte beentjes van Haddock, opvallend kort zelfs wanneer hij in Marokko op bed zit en water te drinken krijgt.

De humor werd goed overgebracht. Haddock is natuurlijk verreweg het grappigste personage. De scéne van de Jansens bij de zakkenroller thuis vond ik ook erg grappig.

In totaliteit is het een leuke, vermakelijke film, qua verhaal een slimme, soms verwarrende mix van verschillende Kuifje-albums.

Het 3D in de bioscoop kan me gestolen worden, maar het was gezellig he, kapp?

Ik kan me voorstellen dat er kritiek op de film is, zoals de vrij emotieloze rol van Rachel Weisz. Er liggen nota bene twee smachtende mannen voor haar voeten en het lijkt haar allemaal niets te interesseren. Het is allemaal nogal theatraal en op sommige momenten bombastisch. Het einde van de film strookt met de werkelijke gebeurtenissen. In werkelijkheid was de dood van Hypatia zeer gruwelijk; ze werd door de straten gesleept en gestenigd terwijl ze nog leefde. In de film wordt deze gruwel iets minder gruwelijk gemaakt door haar te stikken voordat het gesol met haar lichaam zich voltrekt.

Alle bovenstaande kritiek ten spijt, vond ik het een ge-wél-di-ge belevenis. Ik heb genoten van de prachtige decors, je waant je werkelijk in het oude Alexandrië.
De gehele aankleding was mooi, en de bestorming van de bibliotheek was op zijn minst indrukwekkend te noemen. Bovendien werd er sterk geacteerd.
Geef mij meer van dit soort films, ik hou hier van.

De publiekswinnaar van het IFFR. Goede film, hij begint erg spannend, kakt vervolgens af en toe een klein beetje in (of het komt omdat het mijn 5de film van de dag was, dat kan ook), maar blijft overall een zeer goede film.

Een prachtige film, waarin gewoon eens lekker niets gebeurt. Ik hoopte er een tijd lang wel op, dat die jongen gegrepen zou worden door die krokodil, of een haai, of dat hij uit die uitkijktoren zou vallen, maar het gebeurde niet, en het is goed zo.
De film deed me emotioneel wel wel iets, dat wel. De band die de vader met zijn eigen vader heeft, en met zijn zoon, is zo mooi. De respect die ze voor elkaar en voor de natuur hebben maakte me bijna jaloers. Ik wilde daar ook zijn. Die gebakken vis zag er zo heerlijk uit, en dat aten ze dan op het "balkonnetje" van hun hut op... .........zucht.

Ik vond het een nogal verwarrende film, en greep na 20 minuten naar de DVD hoes om even te checken waar de film nu eigenlijk over gaat. Achteraf bleek dat niet nodig, want uiteindelijk wordt het toch duidelijk. Een bizar verhaal, maar goed bedacht.

Aardig filmpje met een goed verhaal, niet echt onder de indruk...

3*

Adembenemend prachtige cinematografie en een heerijke muziescore. De film maakte me boos op al die vreselijke mannen met hun klotetradities die letterlijk de levens van vrouwen verwoesten. Indrukwekkende film.

4.5* of toch de volle mep...ik laat hem nog even sudderen.

Als er een nieuwe film van Eddy Terstall uitkomt dan nodig ik hem sinds jaar en dag uit in ons eigen Filmhuis in Emmen en ook deze keer was hij bij deze speciale voorpremière op 14 november jongstleden, samen met de componist van de soundtrack van Alberta, Daniël Lohues, voor wie het bezoek een thuiswedstrijd was. Helaas was Erik Wünsch verhinderd.

Alberta kan wel eens een groot succes gaan worden. De film is erg toegankelijk en helemaal niet exclusief voor het zgn. 'filmhuispubliek'. Ik hoop dat de reguliere bioscoop-bazen dit ook zien en dit gaan programmeren.

Het verhaal speelt zich voornamelijk af in de Canadese provincie Alberta, (dat één van de hoofdpersonages ook Alberta heet, een prima rol van Jamie Grant, is geheel toevallig) en dat nodigt natuurlijk uit voor het schieten van mooie plaatjes. Daar maken de regisseurs dan ook goed gebruik van. De film begint met adembenemende shots van het Canadese landschap, met zijn bergen en rivieren. Landschappen die Bob Ross ons graag wilde leren schilderen, daar vlieg je als een vogel doorheen.

Freek (Daniël Boissevain) zit midden in een midlife-crisis, en maakt in de film zijn entree door woedend het ene na het andere schilderij tegen een Canadese naaldboom stuk te slaan. Twee 'mountie' politiemannen lopen op hem af en vragen wat er aan de hand is. De mounties zijn dermate geïnteresseerd in Freek's verhaal dat het drietal in een plaatselijke kroeg gaat zitten waar Freek onder het genot van een drankje het hele verhaal vanaf het begin uit de doeken doet.

Alberta is grappig, de dialogen zijn geweldig, het acteerwerk prima. Op een gegeven moment is er een omslagpunt in de film waarna het allemaal vrij hilarisch wordt. Clichés zijn nét geen echte clichés, het gaat allemaal nét niet zoals je zou verwachten, waardoor het eindshot toch best cliché is, maar toch zeer acceptabel door het nét niet....ik wil niets verraden.

Zoals ik al zei: Een film voor groot publiek. Ik hoop het, de film verdient het.

Nogal vermoeiend op bepaalde momenten, maar wel ijzersterk geacteerd.

Vermoeiend omdat de verhalen van Molière voor de meeste mensen zo goed als niet te volgen zijn, en daarom vond ik de scenes waar de stukken werden geoefend te veelvuldig en te lang.

Ik heb me er op een gegeven moment bij neergelegd dat het niet de bedoeling was om Molière te begrijpen, maar om twee gepassioneerde toneelspelers aan het werk te zien, en dat was genieten!

Naarmate de film vorderde vond ik hem steeds beter worden. Ik moest wennen aan de personages, en sommige scénes waren echt zo cliché.
Toen Alexander als kind zijn vader toe riep met de woorden: 'Father, give me that horse, I will ride him' vond ik zo belachelijk overkomen. Ik had meteen een hekel aan dat verwaande ventje.
Bij de eerste veldslag zakte mij de moed weer iets verder in de schoenen.
Alexander met zijn opwekkende speech voor zijn leger vond ik echt te zielig voor woorden.
De muziek tijdens het gevecht maakte wel een hoop goed. (Vangelis, dacht ik?)
Wat mij verder stoorde was het feit dat de moeder van Alexander er op een gegeven moment jonger uitzag dan Alexander zelf. Ik heb er niets op tegen om naar Angelina Jolie te kijken hoor, maar als moeder van een volwassen vent.... en dan ook nog Val Kilmer als zijn vader.
Toch vond ik het geenszins een slechte film, en zeker de tweede helft was zeer goed.
De mooie beelden en muziek zorgen ervoor dat ik toch nog 3.5* geef, en natuurlijk heeft die ouwe zak van een Anthony Hopkins daar ook een beetje mee te maken.

Trouwens, ik had door dit forum een echte 'ruk'film verwacht, maar dat viel allemaal best mee. Ja, je merkte zeker dat hij homofiele gevoelens had, maar om je daar nou zo druk over te maken....

Zeven korte films, waaronder slechte en goede.
Om tot een goed oordeel over de hele film te komen moet ik elke film apart beoordelen.

De eerste film, Tanza, van Mehdi Charef begon aardig met weinig dialoog en mooie beelden. Het gaat over een aantal kindsoldaten In Burkina Faso die besluiten een dorp aan te vallen omdat zij de bewoners als indringers zien. De film werd al snel slechter en slechter. Het acteerwerk van de jongens was zo verschrikkelijk slecht. De film deed mij eigenlijk helemaal niets, en dat terwijl ik mij het lot van de kindsoldaten in Afrika behoorlijk aantrek. Ik was te erg afgeleid door het slechte acteerwerk en de vreselijk lelijke Hollywood-elementen in de film.Wanneer één van de jongens wordt neergeschoten en hij zijn laatste woorden uitsprak: “Today..........I was scared” waarop hij vervolgens zijn hoofd wegdraait om dood te gaan. Bweeeh! Bij de Oscars zouden ze hiervan smullen, maar ik vond het verschrikkelijk. Het laatste gedeelte van de film was tevens te idioot en te sentimenteel. De jongen in het schoolgebouw, die daar een tikkende bom moet plaatsen ging plotseling alle antwoorden onder de opgaven op het schoolbord schrijven, (vermoedelijk de enige kindsoldaat die kan lezen en schrijven, en bovendien goede antwoorden gaf op een aantal pittige vragen) gaat op een schoolbankje zitten en legt zijn hoofd op de bom, die daardoor stopt met tikken. Voor deze film geef ik 1,5*

De tweede film, Blue Gypsy gaat over een Bosnisch jongetje uit een zigeunerfamilie dat opgesloten zit in een jeugdgevangenis, en binnenkort vrij komt.
Deze film probeert humoristisch over te komen, maar ik vind dat dat slecht gelukt is. Slechte onderbroekenlol, een klein dirigentje die steeds van een podium afvalt... “lachen geblazen”...
Het acteren was wel iets beter als in de eerste film, maar niet veel meer dan dat. De keiharde Bosnische muziek overheerste gedurende de hele film. Hoe leuk die muziek ook klinkt, na een tijdje begint het toch te irriteren. Als het jongetje wordt opgehaald door zijn familie wordt hij er meteen van overtuigd dat hij geen kapper moet worden, maar dat hij gewoon weer moet gaan stelen.
Wanneer ze een geparkeerde auto tegenkomen zegt de vader: “In die auto ligt 100 euro, haal die er uit.” De jongen slaat de autoruit kapot, klimt door het raam naar binnen (de scherven zijn op wonderbaarlijke wijze verdwenen) en steelt 100 euro (de vader was blijkbaar telepathisch) en rent ervandoor. 2,0* voor deze

Volgens mij was de derde film Ciro, (kan ook de vierde zijn) over een jongen in Napoli die zijn brood verdient met het beroven van mensen. Hij jat de Rolexen van de armen van rijke mensen om deze vervolgens te verkopen aan een onguur type die op een verlaten kermis net buiten de stad woont. Deze film was al een stuk beter dan de twee andere. Wel vond ik de scéne met de hond erg vreemd. Ik begreep totaal de 'beweegredenen' van de hond niet. Tsja, de jongen had zojuist een automobilist beroofd, maar ik begreep niet wat de hond daar mee te maken had, het was ook geen politiehond volgens mij. Maar goed, aardige film. Het einde was wel goed, waar de jongen, die dagelijks mensen berooft, en de hele dag stoer loopt te doen onder zijn vriendjes, urenlang kan genieten van de zweefmolen. Daar kun je zien dat het nog maar een kind is. Goeie boodschap.
3,0* voor Italië.

Als Ciro de derde film was, dan moet de vierde de film van Spike Lee zijn: Jesus Children of America. Absoluut een beklemmende film. Het gaat over een Amerikaans meisje waarvan de ouders junkies zijn zonder dat ze het weet. Het lijkt wel of ze de enige is die het niet weet, want op school wordt het meisje gepest met het feit dat haar ouders junkies zijn, en dat ze een AIDS kind zijn. Mooi gefilmd, zeer goed geacteerd. 3,5* voor de USA.

De vijfde: Brazilië. De film Bilu en Joao is de beste van de zeven films. Twee kinderen die hun brood bij elkaar verdienen door met een kar door de straten van Rio te zwerven en blikjes, karton en alles van waarde mee te nemen om het vervolgens te verkopen aan een handelaar. De kinderen spelen zo fantastisch overtuigend, ik genoot werkelijk van deze film, waarvan de voorgaande films mij tot nu toe best waren tegengevallen. De constante glimlach op het gezicht van het meisje deden mij tevens glimlachen, ondanks haar ellendige leven. Dikke 4* voor Brazilië.

Na Brazilië een domper: Jonathan van Ridley Scott. Het gaat over een Schotse fotograaf die net terug is uit een oorlogsgebied, en daar de meest vreselijke beelden heeft vastgelegd.
Hij heeft erg last van de beelden die heeft gezien, en lijdt aan waanbeelden en is volgens mij ook nog een beetje schizofreen. Hij beleeft de oorlog die hij heeft gezien nogmaals, maar dan als kind, samen met twee vriendjes. Ik vond het erg vaag allemaal, en de film had meer weg van een mystery van Shyamalan dan een oorlogsverhaal die toch een eye-opener zou moeten zijn en ons bewust zou moeten maken van ellende die kinderen op dit moment meemaken. Dit was meer een film over de gevolgen van iemand die een oorlog van dichtbij heeft meegemaakt, maar dan wel op een hele vreemde manier uitgelegd. Ik vond dit de slechtste van de zeven films en straf deze dan ook af met 1,0*

De laatste film, Song Song & Little Cat van John Woo. Deze regisseur trekt mij totaal niet, omdat ik John Woo associeer met belachelijk overdreven actiefilms, maar blijkbaar kan hij ook mooi drama maken. Een Chinees meisje wordt te vondeling gelegd en gevonden door een oudere man die besluit voor het kind te gaan zorgen. De man is oud, arm, maar toont onvoorwaardelijke liefde voor het meisje. Aan de andere kant zien we een meisje waarvan de ouders schatrijk, maar ongelukkig zijn. Het geluk van het arme meisje, en de ellende van het rijke meisje wordt op een mooie manier verteld. Het mooiste van de film vond ik dat aan het einde het arme meisje wat van haar geluk heeft moeten inleveren en dat het rijke meisje er wat van dat geluk heeft bijgekregen. Alsof ze het geluk onderling hebben verdeeld. Erg mooi.
3,5* voor deze John Woo film.

En dan nu mijn eindoordeel:

Tanza = 1,5*
Blue Gypsy = 2,0*
Ciro = 3,0*
Jesus Children of America = 3,5*
Bilu en Joao = 4,0*
Jonathan = 1,0*
Song Song & Little Cat = 3,5*

Gemiddeld kom ik op 2,64 dus geef ik voor het geheel 2,5*

Je kunt wel zeggen dat vooral Ridley Scott de film verpest heeft.

Komisch om te zien hoe mensen proberen net te doen alsof het ze helemaal niets uitmaakt dat ze een zwarte buurman krijgen, en hoe geforceerd het overkomt als ze bij hun nieuwe buren op visite gaan. Anderen komen weer recht-voor-zijn-raap voor hun afkeer tegen de nieuwelingen uit, en pakken hun boeltje op om ergens te gaan wonen waar geen buitenlanders zijn en ze gezellig met hun eigen soort om kunnen gaan, net als vroeger.

Ik vond de documentaire nogal rommelig. Soms moest je dingen gewoon raden, zoals waarom de slager zijn bedrijf ging sluiten. Moest dat omdat ze failliet waren, gingen ze dicht omdat ze gingen verhuizen naar een plaats waar alleen blanke slagers wonen? Op een vrij dramatische manier wordt getoond dat de slager voor het laatst de rolluiken sluit, maar op dat moment heb ik nog steeds geen idee wat er precies aan de hand is.

De zwarte vrouw die een hoogbejaarde man moest "verzorgen" vond ik ook een groot raadsel: Waarom verzorgt ze die man? Er is geen liefde in het spel, maar ze doet wel alles voor hem. Woont ze bij hem in? Je ziet wel wat ze allemaal voor hem doet, maar veel achtergrondinformatie krijg ik hier niet.

Wel vermakelijk, dat wel. Ik moet altijd wel lachen om de angst die mensen op een zo voorzichtig mogelijke manier proberen uit te spreken voor dingen in hun leven die anders zijn, en ook hun leven zullen veranderen.

Een vrouw en een man komen thuis van een etentje bij hun nieuwe Afrikaanse buren en de vrouw vraagt aan de man: "Vond je het eten lekker?" waarop de man antwoordt: "Ik heb het opgegeten!"

De mensen verbazen zich over de spontaniteit van hun buren. "Waren ze allemaal maar zo, dan waren er geen problemen."

Leuk filmpje, die buiten de vele cliché's om erg vermakelijk is. Vrij simpele humor, zoals een Sinterklaas die de gracht induikt, een sprintje trekt, op een brommer rijdt, uit de kroeg komt wandelen en een grote bek heeft. Dat soort beelden werkt vrij makkelijk op de lachspieren.
Thomas Acda en Anneke Blok waren erg goed, en Carice van Houten is een lust voor het oog.
Ik had meer moeite met Paul de Leeuw en Daan Schuurmans. Van Paul de Leeuw had ik meer hilariteit en schofterigheid verwacht, maar hij was veel te serieus, en Daan Schuurmans als zijn partner kwam niet geloofwaardig over. Overtuigend huilen blijft toch erg moeilijk voor sommige acteurs.

Afschuwelijk. Films als deze moeten verboden worden. Leuk voor de kinderen? Ja, die van mij vonden het leuk ja, maar een film over wereldberoemde, zingende eekhoorns! God, spaar me.

Een beetje fantasie moet kunnen voor die koters, maar voor deze meuk moet je echt een ziekelijke fantasie hebben. Mijn kinderen denken nu dat een piepklein eiland in de ZEE is voorzien van zoetwaterbeekjes (zoals in een bos) en watervalletjes. Het viel me verdorie nog mee dat er geen BEREN in voorkwamen.

Dat menspersoon dat al jaren op dat eiland zat, en zich heeft laten inspireren door Cast Away door op volleyballen en golfballetjes gezichtjes te tekenen en er tegen te kletsen, bleek uiteindelijk ook een volslagen krankzinnige reden te hebben zich op het eiland te begeven... Wat die reden is zal ik even in het midden laten, mocht er ondanks mijn waarschuwingen toch nog een ziel rondlopen deze schertsvertoning durft te bekijken, en ik een enorme spoiler prijsgeef. Dan toch maar tussen spoilertags: Die leuke vrouw bleek ineens een hele gemene vrouw te zijn, die al JAREN op zoek was naar een schat, maar ze kon hem niet vinden. Ze wilde zo graag die schat hebben want die komt zeer goed van pas op een onbewoond eiland, en één van die zingende eekhoorns had de schat gevonden en moest als slaaf de schat naar boven halen omdat die op een plekje lag waar die mevrouw niet bij kon. ACHTER een enorme WATERVAL op een eilandje midden in de ZEE. Gaaf he? Origineel ook. Natuurlijk kreeg ze later ineens spijt en was ze weer aardig.

Nog een leuk detail: Ze had een heuse kabelbaan gemaakt van honderden meters lang die precies in haar boomhut uitkwam! Hoe de handgreep weer boven kwam had ik even niet door, en hoe ze aan een handgreep en honderden meters staalkabel kwam op een onbewoond eiland ook niet, maar het gaat om het idee he? Een soort van Lara Croft was ze.

Trouwens, misschien dat Mike Mitchell eens een tijdje Discovery Channel moet kijken zodat ie erachter komt dat een vulkaan niet compleet explodeert als hij tot uitbarsting komt.

Ik geef 1*. Namens de kinderen, en omdat het leuk is af en toe aan afkraak-recensie te schrijven, anders was het minder geweest.

Ik zou veel kunnen opnoemen waarom ik deze film walgelijk vind, maar vind het de moeite niet waard. Ik vind het voornamelijk moeilijk om door al deze misogyne shit heen te komen. Net als je denkt dat er op driekwart van de film een verhaal begint ontspoort het totaal (waar is die plotselinge body-horror a la Cronenberg in godsnaam goed voor) en blijf je met een onbevredigend kutgevoel achter.

Vreselijk. Dat gezeul de hele tijd met die pandaknuffel van de kermis en een vreselijk bijdehand Amerikaans ventje wiens patriotisme me deed walgen, resulteren uiteindelijk in deze dikke onvoldoende. Amazing it is, amazingly bad....

Prima documentaire waarin aan de gevangenen cq. paardentemmers goede, directe vragen werden gesteld die uiterst oprecht werden beantwoord. Heel interessant om te zien hoe die stoere "boeven" (van rijden onder invloed waarbij een dodelijk slachtoffer viel, tot roofovervallen, afpersing en, het zou me niet verbazen, moord) uiteindelijk bijna allemaal emotioneel werden "geraakt" door de paarden die hen over de rest van hun leven na lieten denken.

Nederland mag dan een slechte filmreputatie hebben (terecht of onterecht laat ik in het midden), maar we hebben toch een aantal zeer goede documentairemakers rondlopen, en Marjoleine Boonstra is er één van.

Ik dacht dat ik alles wel een keer gezien had op het gebied van acteren, maar wat Emmanuelle Riva hier laat zien is zo bijzonder dat ik alleen maar de hoogste waardering kan geven voor Amour.

Natuurlijk is mijn waardering niet alleen voor het acteren. Haneke weet keer op keer films te maken die me bij mijn strot grijpen, van die films waar je dagenlang mee in je hoofd rond blijft lopen, en waar je na jaren weer eens aan terugdenkt, en dan opnieuw net zo van slag bent als toen je de film net zag.

Amour is een vrij trage film. De film heeft hetzelfde tempo als de bejaarde hoofdrolspelers, en dus is het lage tempo volkomen gepast en mooi. De kijker krijgt de tijd zich te realiseren dat we allemaal richting hetzelfde lot gaan, en voor de één zal het een zware weg zijn, voor de ander minder. Amour is een film die emoties losmaakt. Dat werd me goed duidelijk na de aftiteling, waar een aanzienlijk aantal bioscoopbezoekers duidelijk aangedaan de zaal verlieten.

Amour is wat mij betreft de terechte winnaar van de Gouden Palm in Cannes, Césars in Parijs en een Oscar in Hollywood. Zelfs voor ons filmhuis in het Drentse Emmen was het een winnaar: 560 Bezoekers in twee vertoningen. Een record.

Wat een goede film zeg! De enige die ik op acteergebied misschien ietsje minder vond was het zoontje van Sandra. Zijn emoties waren zo nu en dan zichtbaar gespeeld. Verder was hij wel érg slim voor zijn leeftijd, maar dat is natuurlijk niet onmogelijk. Speciale credits voor de acteerhond Messi, verbazingwekkend wat je honden allemaal kunt leren. En Sandra Hüller is zoals altijd fenomenaal, die kan me daar een potje acteren zeg, pure klasse. De film is lang, maar op geen enkel moment kakt de film in of verlies ik mijn aandacht.

Het regiedebuut van Kim Rossi Stuart is er één om je vingers bij af te likken. Een uitermate realistische film over een gebroken gezin.

De kinderen wonen bij hun vader, gespeeld door Kim Rossi Stuart zelf. Hij probeert een goede vader te zijn, maar door frustraties heeft hij iets te vaak last van ongelofelijke woede-uitbarstingen. De moeder van het gezin heeft haar man en kinderen al meerdere malen in de steek gelaten voor een andere, rijke man.

De vader is er kapot van, maar heeft niet door dat de kinderen er minstens zoveel onder te lijden hebben. Op een dag staat heel onverwacht de moeder huilend in het trappenhuis en smeekt of ze niet mag terugkeren in het gezin. Deze smeekbede van Barbora Bobulova komt erg overtuigend over, als kijker krijg je meteen medelijden met haar en hoop je dat ze terug mag komen, ondanks dat je nog niet eens weet wat ze allemaal op haar kerfstok heeft. Het verdere verloop van het verhaal zal ik in het midden laten, om niet teveel te spoileren.

Kim Rossi Stuart acteert goed, maar af en toe een beetje over de top en zoals in het bericht hierboven al genoemd, een beetje karikaturaal, bijvoorbeeld in de scéne waar hij de cameraman is bij de opname van een reclame de opdrachten van de regisseur totaal negeert.

Daarentegen is het zoontje, gespeeld door Alessandro Morace, een waar acteertalent en zijn overtuigende spel heeft mij tijdens de film een paar keer kippenvel bezorgd, zo ontzettend goed is hij.

Een ijzersterke film, boeiend van begin tot het einde, en waar je bij de aftiteling even stil bent om eerst even een kikkertje weg te slikken. 4.5*

De titel is ook leuk gekozen, ( vertaling: "Libero is ook goed" ) maar die ik niet uit ga leggen omdat je hem moet zien om hem te snappen.

Ik vond hem teleurstellend. Wat er in de film gebeurt is totaal onlogisch. Nadat Christine op het nieuws zag dat er een jongetje is doodgereden gaat ze wat zenuwachtig heen en weer lopen en doet verder niets. Ze weet toch zelf ook wel dat ze het jongetje niet heeft aangereden? Ze had ook naar het politiebureau kunnen gaan en zeggen: "Zie je wel dat ik gelijk had? Ik zei toch dat er een kind in de berm lag!"
Dat ze zich schuldig voelt is gewoon niet logisch, ze heeft gedaan wat ze moest doen.
De man met het slechte huwelijk was natuurlijk de grootste verdachte omdat hij een deuk in zijn auto had, en het ook een grijze auto was (net als die van Christine, om haar toch nog een klein beetje verdacht te maken), en hij was emotioneel aan zijn einde. Uiteindelijk wordt de gekke overbuurman van Jan Decleir opgepakt. Waarom? Die man heeft niet eens een rijbewijs, laat staan een auto. Heeft dit met persoonlijke haat te maken?

Ik vond het acteerwerk wel erg goed, en de beelden waren ook mooi gefilmd, vooral in het begin in de stromende regen. Dat zag er erg mysterieus uit.

De soundtrack vond ik veel te hard en erg naar.
De humor was soms ook wel leuk, zoals de oma in lingerie (als je dat humor kan noemen ) en het heen en weer gebel in de brillenwinkel was ook erg komisch.

Maar nee, de film heeft verder geen blijvende indruk op me achtergelaten terwijl het toch best een zwaar onderwerp is.

Ik blijf steken op een kleine 2,5* en dan ben ik in een goede bui.

Heel veel respect heb ik voor de familie Cloete, die hun complete luxe leventje hebben opgegeven om weesjes met AIDS een paar menswaardige jaren te geven. De film begon prachtig met een stukje over baby-olifanten, ook weesjes omdat hun ouders zijn doodgeschoten door stropers. Verder weinig interessante beelden, geen mooie Afrikaanse natuur, ook teleurstellend weinig muziek aanwezig, maar toch maakte de film indruk door de harde confronterende werkelijkheid waar zuiderlijk Afrika op dit moment mee kampt. De opstelling van Marion Cloete en haar man was bewonderenswaardig en een gevoel van jaloezie kwam bij me naar boven omdat ik ook al jaren met de gedachte rondloop om ooit zoiets te gaan doen, maar ik weet nog steeds niet of ik het aan zou kunnen. Tot die tijd geven dit soort docu's een goed beeld wat me te wachten staat mocht ik ooit de stap durven maken.

Shoah is een zeer aangrijpende documentaire, en de verhalen van de sonderkommando waren ook zeker te gruwelijk voor woorden, maar niemand kan ontkennen dat de Joden in de kampen het meest hebben geleden van iedereen.

Ikzelf ben wel zeer geïnteresseerd in het lot van de Joden en het onrecht wat ze is aangedaan. Wat Anne Frank zo bijzonder maakt, is haar onschuld, en haar enorme wijsheid. Ze werd in het Achterhuis als een kind behandeld, en dat was ze natuurlijk ook, maar aan de andere kant was ze al veel volwassener als haar ouders dachten.

Toen haar vader na de oorlog het dagboek van Anne las, was hij ook verbaasd en geschokt om de volwassen gedachten van zijn dochter te lezen.

Ik vind deze film zeer aangrijpend en ik was, hoewel ik het verhaal natuurlijk van begin tot einde al kende, echt emotioneel aangedaan.
Ik vind iedereen perfect in de rol passen, en er werd met overtuiging gespeeld.

Dit is, bij mijn weten, de enige film die niet eindigt bij de arrestatie van de Franks, en verder gaat tot en met de terugkeer van Otto Frank.
Ben Kingsley heeft bij mij voor deze rol niets dan respect afgedwongen.
Hannah Taylor-Gordon als Anne Frank is weergaloos goed, ik heb een kind nog nooit eerder zo goed zien acteren. Kippenvel!

De gesprekken van Anne met haar vriendin Hannah bij 'de muur' in het kamp Bergen-Belsen zijn Oscar-waardig, steengoed. Op het moment dat ze vertelde dat haar vader was vergast en helemaal geen familie meer had, behalve de doodzieke Margot, moest ik een hele dikke kikker wegslikken.

Dit kan alleen maar resulteren in de volle 5* en een internetbestelling van deze film.
Dat we ooit Pim Fortuyn als "grootste Nederlander" hebben verkozen is een grof schandaal.

Na Happy-Go-Lucky heeft Mike Leigh wederom een hoogst irritante, onzekere vrouw voor de hoofdrol gevonden. Toch vond ik het gelukkige stel veel irritanter, mijn God, het was allemaal zo perfect dat het gewoon teveel van het goede was. Ze hebben een mooi huis, ze zijn vriendelijk, populair, ze houden na jaren nog erg veel van elkaar, delen samen een hobby met hun moestuintje, hebben veel lol, een leuke zoon Brrr...
Gelukkig voor de film krijgen ook zij uiteindelijk te maken met wat ellende, en terecht.

Another Year is erg Engels, zoals alle Leigh-films, met veel ongelukkige mensen. Niet vrolijk, maar toch met veel humor, gênante humor.
Ik heb er van genoten, veel goede dialogen, die de gehele speelduur mijn aandacht hebben gekregen. Klein minpuntje, het dronken acteren was heel onovertuigend, en slecht gespeeld.

Een behoorlijk slechte film dit. Het acteerwerk is niet best, verhaal ontzettend cliché, en die kostuums leken rechtstreeks uit een feestwinkel te komen.

Als ze op een gegeven moment door een poort lopen waardoor ze in de middeleeuwen belanden hebben ze ook meteen middeleeuwse kleding aan. Echte cargobroeken met zijzakken uit de 15de eeuw!

In het middeleeuwe kasteel liggen de rondo's en gevulde koeken van de Albert Heijn op een schaal van de Blokker. Tijdens het zwaardgevecht gingen ook alleen die goedkope spulletjes aan diggelen.
Nee, het viel mee dat het kasteel echt was, maar verder een dikke aanfluiting.

Aan het einde liggen de hoofdrolspelers aan de voet van het standbeeld en vragen zich af of ze gedroomd hebben. Een ZWAARD dat gewoon bij hun voeten op de grond ligt is vervolgens het bewijs dat het allemaal in het echie is gebeurd... Ik had het origineler gevonden als van één van de personen nog niet helemaal was genezen van de verstening en een stenen oor had ofzo.

Mijn dochters vonden de film trouwens razend spannend.

Je kunt je afvragen hoe accuraat het allemaal is maar dat geldt voor bijna alle biotopics. Als film erg goed en Sebastian Stan gaat naarmate de film vordert meer en meer op Trump lijken. Erg knap gedaan voor iemand die er totaal niet op lijkt.

Een hele knappe film aangezien de sfeer uit de jaren <'20, hét tijdperk van de 'silent movie' (ik vind stomme film zo'n rare benaming) goed overkomt.
Het is dat je bekende gezichten ziet van de hedendaagse filmwereld, anders zou je niet beter weten dan dat je naar een echte twenties zit te kijken.
De shock van de plotselinge aanwezigheid van geluid is bij de kijker net zo groot als bij George Valentin. Goed gedaan, prima film.

Nou lekker hoor. Nixon mag dan wel een flutpresident geweest zijn, maar dit gaat natuurlijk veels te ver.

Gisteravond heb ik deze film gehuurd omdat ik wel zin had in een spannende thriller, maar dan kom je met The Assassination of Richard Nixon bedrogen uit. Op een gegeven moment had ik wel het gevoel dat ik naar een uiterst saaie film zat te kijken, maar achteraf gezien valt dat allemaal wel mee.

Sean Penn speelt ijzersterk, zoals we wel van hem gewend zijn, maar het is wel weer zo'n typiche Sean Penn-rol. De man kan wellicht zeer goed acteren, maar ik begin een beetje flauw te worden van zijn zielige ogen en het bijbehorende oscar-winnende geschreeuw.

Toch is dit een zeer boeiende film, met een tragisch verhaal. Het einde is overdonderend. Een 'mooie' vertoning van pure wanhoop.

3,5* vind ik een waardig cijfer voor the Assassination of Richard Nixon.