Meningen

Zoals wel vaker het geval is met animatiefilms allerhande, heb ik dit project van begin af aan op de voet gevolgd. Mijn enthousiasme was dan ook groot wanneer regisseur Kelly Asbury aankondigde een volledig geanimeerde film te willen maken. Geen hybride-toestanden, wat een opluchting. Hij stond er ook op dat de wereld van Peyo gerespecteerd zou worden. En toen het eerste artwork vrijgegeven werd, bleek dat de belofte behouden werd. Het zag er best wel veelbelovend uit.

Bij het zien van de eerste teaser, was ik nog steeds hoopvol. De trailers brachten daar wel verandering in. Hevige drukdoenerij gemonteerd op popsongs, ugh. Toen kwamen de eerste recensies binnen. Over het algemeen positiever dan de live-action versies, maar het merendeel nog steeds vrij negatief. Een slecht voorteken. Terecht? Ja en neen ...

Op zich is The Lost Village een respectabele poging. We zullen het natuurlijk nooit zeker weten, maar op visueel vlak zou Peyo vermoedelijk wel trots geweest zijn. Zowel de blauwe als andere wezens en de omgevingen zijn uiterlijk loyaal aan zijn geesteskind. Ook de spirit zit min of meer juist. Iedere Smurf heeft zijn rol, Gargamel is typisch zichelf. Daar zijn ze niet van afgeweken. Het avontuur dat ze beleven is nieuw bedacht, maar sluit wel ietwat aan op wat we in de strips beleven. Er valt op het eerste zicht weinig te klagen. Het zit er wel allemaal in, maar dan in een soort van 'light' versie. Alsof alle scherpe kantjes er af geschaafd zijn, op alle mogelijke vlakken. Het komt er nooit helemaal uit.

En nu kan ik me best voorstellen dat iemand luidop denkt : "Zeg, zaag, het zijn máár Smurfen hé, voor kinderen, weetjewel!" En dat is het hem net. Néén, het zijn niet 'máár' Smurfen. Het zijn dé Smurfen. Wie echt bekend is met het originele bronmateriaal, die allereerste stripverhalen, weet maar al te goed dat Peyo niet zomaar flauwe verhaaltjes bedacht met onnozele wezentjes. Deze albums bevatten zoveel meer dan je aanvankelijk zou vermoeden. Wie zich enkel nog de animatieserie kan herinneren, zal dat misschien niet meteen beseffen, maar die Smurfen hadden echt wel wat om het lijf.

De avonturen van Peyo (eigenlijk ook iemand anders, maar daar gaan we nu niet op in) hadden een perfecte balans tussen pure satire en slapstick, iets wat doorgaans moeilijk te combineren valt. Ze waren slim geschreven, gelaagd en waren aantrekkelijk voor élke leeftijd. Wat ook niet zo evident is overigens. Het was scherp en alsnog geschikt voor het jonge publiek. Niet alleen waren de personages verdomd goed uitgedacht, de belevenissen van de Smurfen waren vaak groots en verrassend op verscheidene gebieden, zonder de aandacht voor subtiel meegegeven levenslessen te verliezen. Het bronmateriaal leent zich perfect voor epische avonturen die voor alles en iedereen énorm veel in petto hebben.

En dat heeft The Lost Village niet. Het komt nu en dan wel eens om de hoek loeren, dat wel. Momenten waarop muziek, beeld en inhoud helemaal samen komen en een mooi geheel vormen om dan plots ... te vervallen in een extreem flauwe montage op ongeïnspireerde popmuziek, als een tang op een varken. Iets wat toch verscheidene keren het geval is. Echt doodzonde. Het zijn de momenten waarop je beseft wat dit had kúnnen zijn. Als het op zich wel fijne einde dan ook nog eens verlengd is met een dansfeest vol hipdoenerij, voelt dat nog wranger aan. Zoveel potentieel, een klein beetje verpest door gebrek aan zekerheid. Terzijde; Ze moeten bij Sony Animation ook eens leren dat personages niet constant met hun gezicht op het scherm hoeven te kleven. Een beetje afstand houden en gevoelsmatig ruimte creëren zou de kadrering goed doen. De film zou ook een pak rustiger over komen.

Het is wat het is. Deze Smurfs is ongetwijfeld de beste (moderne) versie die we tot op heden al gekregen hebben. Daarover geen twijfel. En uiteindelijk ook helemaal geen slechte film an sich. De film heeft genoeg binnen gehaald om een vervolg te verantwoorden. Ik kan alleen maar hopen dat ze ditmaal de kwaliteiten van het bronmateriaal als leidraad gaan nemen, er écht voor gaan en wat meer durf tonen. Ze hebben goud in handen, er kan iets fantastisch uit ontstaan. Volgende keer raak?

Het kan gek klinken, maar de makers van 'Zootopia' zijn duidelijk inspiratie gaan halen bij titels als 'Chinatown' en ja, zelfs Brian de Palma is nooit ver weg. Ze doen ook geen moeite dat weg te steken. Een opvallend sterk geschreven script, dat zeer openlijk uiterst actuele thema's behandeld. Dit is zonder twijfel één van de meest volwassen verhalen uit de WDA Studio's.

Ook de animatie kon op verscheidene vlakken verbazen. Nooit eerder heb ik zoveel zorgvuldigheid en detail gezien wat karakter-animatie betreft. Dan heb ik het vooral over de zogenaamde 'facial expressions', die fenomenaal zijn. Op werkelijk élk moment leven die gezichten op een manier die ik niet eerder heb gezien. Waar figuren die niet aan de beurt zijn doorgaans 'verstijven' in de achtergrond, blijven deze hier zelfs deel uitmaken van het geheel door te praten met heel fijnzinnige uitdrukkingen, heel subtiel. Tof ook om te zien hoe de vos werkelijk de droge blikken van z'n stemleverancier weet over te brengen.

Het is bovendien een rijke wereld, die meerdere kijkbeurten zal vragen om echt alles mee te krijgen. Er is enorm veel gaande en er valt oneindig veel te ontdekken in de achtergronden. Er werd heel inventief omgesprongen met het contrast tussen alle diersoorten die in dezelfde omgeving moeten kunnen functioneren.

Ondanks dat er best wat af te lachen valt, voor mij overigens geen vereiste, is er op dat vlak weinig nieuws wanneer je de trailers gezien hebt. Niet erg in dit geval. Wat ik persoonlijk wel een beetje gemist heb, is een band met de hoofdfiguren. Het is gelukkig absoluut geen typische buddy-cop-comedy geworden, maar emotioneel deden de vos en het konijn me zo goed als niets. Dat had hier toch wel op z'n plaats geweest.

Kinderen onder de 7 a 9 jaar (ieder kind is anders), zullen geen snars van het verhaal begrijpen, met verveling tot gevolg tijdens de vele serieuzere momenten. Althans, dat werd heel duidelijk in de overvolle zaal waar ik

Ik schipper een beetje tussen 3,5 en 4 sterren. Waarschijnlijk gaat de originele versie me nog meer bekoren, want het 'lost in translation' gevoel was nogal aanwezig.