Meningen

Rauw. Erg rauw.

Laat ik maar beginnen met de minpunten van de film. De dialogen sloegen helemaal nergens op. De schrijvers hebben hopeloos geprobeerd er een hoop pakkende oneliners tussen te gooien maar dat pakte niet echt goed uit. Het verhaal was wat hikkerig en slordig, ik kon geen sympathie voelen voor de personages en hij duurde gewoon veel te lang. Het script was het gewoon net niet.

De cast was wel erg goed. Ik zei net dat ik me niet kon inleven in de personages maar dat kwam gewoon doordat het stuk voor stuk kwallen waren, het lag absoluut niet aan het acteerwerk. De acteurs speelden namelijk erg overtuigend.

Eerlijk gezegd zat ik nou ook niet echt te wachten op de sappigheden van Alexanders liefdesleven die alles en iedereen wel op z'n kamertje uitnodigde. Tenminste zo kwam het over... Dat soort dingen is gewoon niet aan mij besteed.

De actiescènes waren best heftig. Ik hou wel van een actiefilm, noem op Gladiator, Braveheart enzo.... Maar waar in een hoop 16+ actiefilms toch vooral een hoop camerageschud plaatsvindt en je Wilhelm screams hoort maar in feite weinig ziet, was dit erg rauw en ruw in beeld gebracht. Menigmaal zag je een arm of hoofd door de lucht vliegen en de bloedspatters zaten bijna op je kleding. Was zelfs voor mij iets te rauw.

Alexander was naar mijn mening beter geweest als onze Alexander de Grote niet zo als een rare snuiter werd neergezet. Er is veel te veel tragedie. Dit zal iets zijn wat de Alexander liefhebbers vast aanspreekt, maar ik had liever op een hoger popcorn gehalte gehoopt waarbij je meer laid back kon genieten. Gewoon niet mijn cup of tea. Alexander probeert te veel, wil te veel, maar duurt te lang en wint het bij lange na niet van net genoemd Gladiator en Braveheart. Jammer, er had gewoon veel meer in gezeten!

Nouja een hoop plussen en minnetjes. Ik kom uit op een 3,0 tot 3,5*

Toch 3,5 voor het puike acteerwerk.

Ik ben om.

Ik vond superheldfilms meestal geen pretje om naar te kijken. Boem explosies, vliegende auto's (op de een of andere manier komt het merendeel à la A-team toch altijd op zn wielen terecht, maar goed), technische snufjes waar de mensheid technisch gezien ook zonder kan, neurotisch geneuzel over neuronen en nanodeeltjes waardoor ik zoveel filmtijd verloren vind gaan omdat ze de tijd duidelijk vullen met deze nonsense die expres zo geschreven is zodat de kijker het niet snapt.

Goed, vol vooroordelen dus. Ik wist wat af van de Hulk, kende Iron Man en de rest dus gewoon niet.
Maar goed dat ik de film toch heb gezien, vond hem zeker vermakelijk. De droge humor van Stark is gewoon erg leuk, en anders dan veel reacties onder me vind ik die intro tijd, wanneer de personages worden voorgesteld wel erg fijn, omdat ik de personages dus amper kende.
Ik ben geen special effects expert maar de vliegende walvissen en in brand gestoken flatgebouwen zagen er geloofwaardig uit.
Acteerprestaties niet denderend, maar goed genoeg om de film te dragen. Het verhaal was ook gewoon wel leuk, hoewel ik af en toe het idee had dat ik de voorgaande superheldenfilms gezien moest hebben om het verhaal beter te begrijpen. Ik wist trouwens niet dat Darth Vader gereïncarneerd is. >_<
Af en toe wat tenenkrommende 'ik stop midden in het gevecht en kijk heel boos om de tegenstander maar flink wat angst in te boezemen'-momenten à la Walt Disney, maar ach dat zie je maar even door de vingers.

Waarom 4*?
Het hoge popcorngehalte, de muziek, plus het feit dat de de film zelfs een anti-heldenfilmliefhebber 2,5 uur lang aan de buis gekluisterd heeft.

Schijn bedriegt (niet?)

Prachtig! Gisteren was het na zo'n zes jaar weer tijd voor een herziening. De muziek is goed, neemt je vanaf het begin al mee in het verhaal.
Elke Disneyfilm heeft wel zo'n beetje een moraal, soms is het geforceerd erbij verzonnen: "Oh het verhaal is af, laten we maar nu nog een moraal erbij bedenken voor de kijkertjes zodat ze geen stoute dingen doen", maar hier is het een vervlochten onderdeel van het verhaal en dat is op zo'n mooie manier uitgewerkt. Je ziet hoe het beest langzaamaan veranderd in een lieve persoon en zoveel geeft om Belle dat hij haar laat gaan.
Belle en het Beest heeft ook enorm zielige en wrange momenten. Bijvoorbeeld de vader die maar niet wordt geloofd en je enkele keren hem hulpeloos alleen rond ziet dolen, het verdriet van het beest, dat hij wil niet terugvechten tegen Gaston als deze hem wil doden...
Allemaal taferelen die je vast herkent, op z'n minst ergens uit een stoffig hoofdstuk uit je leven: liefdesverdriet, onzekerheid en zelfminachting, avontuur willen meemaken in je leven en dan gebeurt het op een manier die jij eigenlijk liever niet had gewild, momenten van wanhoop of dat je toekijkt dat iemand in een situatie zit waar die niet alleen uit kan of belachelijk wordt gemaakt... Alles verdeeld over een paar karakters, wat deze disneyfilm maakt tot een vrij 'realistische' vergeleken met z'n soortgenoten. Uiteraard met een goede afloop.

Belle en het Beest is wel enigszins een tranentrekker... maar vooral gevoelens van vertedering komen in je naar boven door dit prachtige meesterwerk. Minpunt? De liedjes zijn leuk, maar sommige maken niet echt een statement waardoor je ze vergeet. Op zich niet echt een 'minpunt. '
Mijn zeer nuchtere broer heeft de film ook kunnen waarderen, er komen ook nog eens flauwe, maar grappige momenten in voor.

Verhoogd naar 4,5* blijven staan.

Ik had gehoopt dat dit ook zo'n uitstekend BBC-brouwsel zou zijn dat vijf sterren in de wacht zou slepen. Helaas werden het er vier.

Helaas? Ja, toch wel.

Ruth Wilson en Toby Stephens deden het beiden erg goed, dus daar ligt het niet aan.

De chemie tussen Jane Eyre en Mr. Rochester was geweldig, zo ook de decors en de rest van de cast. De muziek was erg mooi, maar uiteindelijk komt het met kostuumdrama's wel een beetje op hetzelfde neer.

Toch was die "klik'' er niet, die ik bijvoorbeeld wel had bij Pride and Prejudice (1995) en North & South (2004).

Naar mijn gevoel miste er iets, hoewel ik de vinger niet op de pols kan leggen.

Misschien is het dat sommige scènes teveel van de hak op de tak gingen, te weinig als een vloeiend geheel.

Zeker aflevering 4 (zoals hier al eerder geopperd). Als de gebeurtenissen iets meer waren uitgediept, had het meer toegevoegd aan het verhaal en aan het personage Jane Eyre. En dat miste wel voor mij.

Hoe dan ook blijft het een meesterwerk en met de 4* zit ik nog altijd aan de goede kant van het gemiddelde.

Heel lieve oprechte film.

Eerlijk is eerlijk, de film wordt gedragen door Hoffman en Thompson. Sjonge wat acteren ze goed zeg, vooral Thompson speelt heel geloofwaardig. Ik ben net puber af maar heb echt genoten van de film. Ik hou ervan dat de personages best goed zijn uitgewerkt, van beide hoofdrolspelers krijg je op een niet geforceerde manier een stuk verleden mee waardoor je je echt goed kan inleven.

De romance tussen Kate en Harvey heeft natuurlijk zijn cliché momenten, maar het wordt nergens irritant. Rom COM wil ik het nou ook weer niet noemen, ik vond de film een stuk zwaarder dan de gemiddelde luchthartige romcoms. Een beetje meer naar de drama kant.

Dikke pluim voor de hoofdrolspelers.

3, 5 *

Ik begon zonder verwachtingen de film te kijken. Het boek heb ik niet gelezen. De cast kende ik slecht. Ik kende Miley alleen van Hannah Montana en daar vond ik haar acteerprestaties wat onder de maat... (Overigens wel een van de betere Disney kindsterren van haar generatie, vergeleken met bijvoorbeeld een Selena Gomez).
Ik snap de veel te lage imdb score ook niet echt. Het zal wel komen door een collectieve Amerikaanse aversie tegen Miley Cyrus, die de laatste tijd niet meer zo braaf schijnt te zijn.
Maar sjonge, ze heeft me heel erg verrast zeg! Haar acteerprestaties vond ik erg goed, zelfs tot in bepaalde kleine details. Ze speelde Ronnie heel overtuigend en liet zien dat ze haar Hannah Montana rol is ontgroeid.
Liam deed het ook niet verkeerd en is natuurlijk een erg aangename verschijning.
Bobby Coleman steelt echter de show. Wat een talentje!

Een denderend plot is er niet. Maar dat vind ik ook niet nodig. De film ademt sfeer en doet iets met je.

Het mooie en het rauwe van het leven wordt mooi verwerkt. De film kent veel extremen. Gelukzalige momenten, maar ook intens trieste. Ik heb de halve film met traanogen gezeten...
Ik vind het heel mooi hoe de muziek in de film is verwerkt.
Zelf speel ik piano en ik heb ook zo'n muzikale band met m'n eigen vader, die ook leraar en componist is. Ik kon daarin zoveel herkennen, die speciale vader-dochter verhouding. Misschien dat de film me daarom ook zo raakte.
En dan de begrafenisscène... Huilen! Miley heeft me echt bij de keel gegrepen.

De film zit boordevol clichés, dat is waar. Maar ik vind het nergens irritant worden. Het verhaal grijpt je bij de keel en er zitten wendingen bij die wat wrang aanvoelen.

Er zitten hele mooie dialogen in met weer mooie Sparks-oneliners die je kippenvel bezorgen.

De film heeft me echt diep geraakt, nogmaals, misschien ook door persoonlijke herkenningsmomenten.
Ik ben fan! Ik hoop snel meer te zien van acteurs uit deze cast.

Een welverdiende 5*

Ontroerend.

Ik keek regelmatig naar the Lion King toen ik een klein hummeltje was. Nu weer na een jaar of twaalf als iets grotere hummel gezien en ik heb ongeveer de hele film met een brok in m'n keel gezeten. Je kijkt er toch heel anders naar als kind dan als volwassene.
Op speelse wijze worden de keiharde lessen van het leven verteld, de muziek is waanzinnig goed.

De afwisseling tussen liedjes en dialogen is heel goed en de plotwendingen gebeuren precies op het juiste moment zodat de film nooit saai wordt. In een animatiefilm worden personages in de regel meestal niet super diep uitgewerkt. Bij the Lion King heb ik juist wel dat idee van diepgang, misschien ook wel door de wat ernstigere verhaallijn.
Ik heb waarlijk genoten. En de scène van Mufasa's dood blijft toch één van de zieligste in de tekenfilm-, zo niet, filmgeschiedenis...

De ster van de film blijft toch Hans Zimmer. Muziek kan een film maken of breken. Hans Zimmer's compositie heeft de op zich al prachtige film naar een nog hoger niveau gestuwd.
Dikke pluim, van 4 naar 5*

Ik had nog nooit van deze titel gehoord, noch een beschrijving of recensie gelezen en wist dus van te voren niet wat ik moest verwachten.

Maar aangezien North & South hier en daar werd aangeraden door mede-Jane Austen liefhebbers en ik eigenlijk positief bevooroordeeld was door de combinatie BBC + miniseries, besloot ik er maar eens lekker voor te gaan zitten.

Het acteerwerk was subliem.

De eerste paar minuten waren voor mij wel wat rommelig en het duurde even om in het karakter van Margaret Hale te kunnen komen.

De heroine van het verhaal is een sterke, onafhankelijke vrouw en komt soms wat hautain over. Van binnen is ze echter heel gevoelig. Daniela Denby-Ashe (voor het kijken van deze serie had ik geen weet van haar bestaan) deed het heel goed. Ik vond haar gezichtsuitdrukkingen heel sterk en het beviel me goed hoe ze haar personage neerzette.

Maar genoeg woorden aan vuil gemaakt: Richard Armitage stal de show als Mr. Thornton.

Wat me vooral aansprak was zijn zeer sterke en overtuigende oogopslag en ook de subtiliteit waarmee hij diepe emoties en kwetsbaarheid liet zien waardoor je als kijker af en toe een blik kon werpen achter zijn harde façade.

Even mijn relatieve objectiviteit aan de kant schuivende:

Als vrouw zijnde kwijnde, of KWIJLDE ik weg bij elke minuut dat Mr. Thornton in beeld kwam. Dus aan dat doel werd in ieder geval beantwoord

De chemie tussen de hoofdpersonen is heel sterk. Je kan je heel goed inleven in en je voélt de spanning tussen de twee. De rest van de cast heeft ook grote indruk gemaakt.

De keuze van locaties en shots zijn uitmuntend. Ik had nooit het idee dat een scène te lang duurde ofzo. Bij sommige films erger je je mateloos aan overbodige en vreemde zinnen, maar ook deze ergernis bleef me hier bespaard.

Op sommige momenten dacht ik de score wat onder de maat te vinden, maar eigenlijk paste het perfect bij de goed in beeld gebrachte armoede, fabrieken en sociale onenigheden in het grauwige industriestadje Milton.

Wat kan ik anders doen dan lof uiten?

Een dikke 5*, niets had beter gekund in deze serie.

Ook als je een niet-romanticus bent zal je dit sfeervolle drama -op z'n minst het acteerwerk- kunnen waarderen.

BBC, jullie leggen de lat voor een volgende serie in dit genre wel erg hoog! Maar dat zei ik bij Pride & Prejudice (1995) ook en tóch is Mr. Darcy bij deze definitely van zijn troon gestoten.