Meningen

Als stand alone actiefilm is The A-Team maar een matig filmpje. Als remake van de vermakelijke TV-serie uit de jaren '80 stelt het echter helemaal niets voor. In eerste instantie komen ze met een vermoeiend en vergezocht uitgangspunt en plot dat na vijf minuten al niet meer weet te boeien. Dat hele gedoe rond die belangrijke platen, de missies, de CIA, de dubbele agenda's .. het boeit geen enkele seconde. En hier komen heel wat eendimensionale personages (Morrison, Lynch, Sosa, Pike etc) bij kijken. Waarom gaat The A-Team niet gewoon lekker achter een stel hillbillies aan, die een arme boer en zijn gezin lastig vallen, terwijl ze door kolonel Decker op de hielen worden gezeten? Hadden ze die talloze over-the-top actiesequenties, met opvallend lelijke special effects, ook mooi achterwege kunnen laten.

Ook de vier hoofdpersonages lijken jammer genoeg maar weinig op de originele figuren. Zo pogen de makers BA meer diepgang te geven en geven hem tegelijkertijd maar bar weinig te doen. Gebruikt hij zijn vuisten überhaupt in deze film? Daarnaast is Hannibal veel te serieus en gespannen, hij geniet veel te weinig en lijkt vaak de boel niet onder controle te hebben. Face is daarentegen veel te veel een actieheld, te dapper en stoer. Vond het juist altijd hilarisch hoe deze womanizer vaak maar een lafaard was in de serie. En Murdock, mijn favoriet (en tevens het personage waar ik steevast op het schoolplein aan vast zat) mist het charisma en de energie van Dwight Schultz. Over die laatste twee gesproken, ook behoorlijk flauw dat de (hele korte) cameo's van die twee vertolkers snel naar het einde van de end credits zijn geschoven.

2 sterren.

Prachtige film, met geweldig acteerwerk van een zowaar breekbare Nicholson en sterke bijrollen van o.a. Bates en Mulroney. Ontroerend en ook ontzettend grappig, Payne weet de lach en de traan weer op fantastische wijze bij elkaar te brengen. About Schmidt is stijlvol, cynisch, hartverwarmend, hilarisch en de gehele speelduur enorm interessant.

5 sterren.

Bijzondere film met sterke vertolkingen en schitterend vormgegeven. Amenábar weet het verhaal op een voortreffelijke manier te vertellen en zorgt ervoor dat de kijker zich geen moment weet te vervelen. Verder bevat Abre los Ojos een hoop sfeer en met name rond de climax stijgt het letterlijk en figuurlijk naar ongekende hoogte. De scènes op het dak zijn dan ook fenomenaal.

4 hele ruime sterren.

De film heeft duidelijk moeite om op gang te komen. Iedereen neemt de tijd en het wordt allemaal erg langzaam opgebouwd. Op zich niet erg, maar het kon me allemaal niet echt boeien. Gelukkig werd de film halverwege steeds wat beter en zo rond het einde werd het zelfs erg aardig. Het acteerwerk is van een hoog niveau en de special effects zijn van goede kwaliteit. Jammer genoeg dat het verhaal totaal niet meewerkte, want er had volgens mij een veel betere film uit kunnen komen.

3 kleine sterren.

Moordenaar doodt man, vrouw ziet moord, moordenaar wil vrouw. En daarmee heb je in negen woorden het volledige plot van Accidental Witness wel omschreven, het is niets meer. Deze thriller van Kristoffer Tabori is al zo nietszeggend als de pest, maar de uitvoering is ook nog eens oeverloos saai. Anderhalf uur lang kijken we naar personages van papier-mâché die dialogen uitkramen die in een goedkope soap nog in de vuilnisbak zouden belanden. Het houterige acteerwerk van de acteurs past daar overigens prima bij. Dat alles zou je een thriller als dit nog wel willen vergeven als de film ook maar een beetje spannend wil zijn. Maar ook daar is geen moment sprake van, het blijft een suffe, houterige en karige bedoeling.

1,5 sterren.

In 1994 scoorde Jim Carry een wereldhit met Ace Ventura én The Mask én Dumb and Dumber. Niet gek voor een acteur die daarvoor in titels speelde als Earth Girls Are Easy en Once Bitten; hij was in één klap een megaster. Een status dat hij de afgelopen jaren een beetje kwijt is geraakt. Inmiddels weten we ook wel wat Jim Carrey kan; met zijn rubberen gezicht trekt hij enorm veel gekke bekken en springt als een ADHD clown in het rond. Ace Ventura was voor veel mensen de kennismaking met Carrey en zijn gekke bekken en het is ook nog steeds één van de leukere rollen van de komiek. Dat komt grotendeels omdat de film niet enkel leunt op de gekke bekken van Carrey, maar ook een echt verhaal heeft te vertellen. Een sympathiek politie-mysterie met wat grappen en grollen erdoorheen. Hoge grapdichtheid, vlotte vertelwijze en vooral een paar zeer rake grappen. Sure, de film heeft zijn flauwe en voorspelbare kant, maar daartegenover staat een enorm leuke kant. Hoe vaak ik het ook probeer, ik kan niet naar die ‘half time’ scène kijken en niet lachen als Carrey vol met z’n smoel op dat bankje slaat. Toch leuker dan welke intellectuele komedie dan ook.

4 sterren.

Toen ik de trailer voor het eerst zag, zag ik een flits van Liv Tyler die via een scherm een emotioneel gesprek lijkt te hebben met een astronaut. Ik kreeg meteen even flashbacks naar Armageddon. De aanwezigheid van Donald Sutherland en Tommy Lee Jones doet ondertussen juist denken dat dit een vervolg op Space Cowboys is. Maar Ad Astra is héél wat anders. Ergens jammer, want na de film gezien te hebben had ik wel zin in een Space Cowboys 2 of een Armageddon Part II.

Vooropgesteld - zoals velen voor mij ook al zeiden - ziet Ad Astra er goed uit. Nu moet ik zeggen dat vooral de openingsscène indrukwekkend was. Een scène die grotendeels ook in de trailer te zien was en eerlijk gezegd komt de film nergens meer op dat niveau. Geestig, de hele film gaat over ‘pieken’, terwijl Ad Astra als probleem heeft dat het veel te vroeg piekt. De rest van de film is alsnog visueel aantrekkelijk, maar sterker dan die opening werd het voor mij niet. De rest van de film volgen we Brad Pitt, die op missie gaat richting zijn vader, die ergens in de ruimte zit. Een - gelukkig - enigszins simpel uitgangspunt, waarbij we op een vrij geloofwaardige manier zien hoe de mens zou leven in de ruimte. Net als 2001: A Space Odyssey zijn de leukste momenten de scènes waarin elementen als ruimtevaart en wonen op de maan worden gebracht als dagelijkse activiteiten. Brad Pitt wil een dekentje tijdens zijn vlucht en rekent deze voor 125 dollar af door z’n hand te laten scannen. Dat soort kleine momenten zijn leuk.

Maar die kleine momenten worden geregeld ingewisseld voor iets grotere momenten, die visueel prima zijn, maar inhoudelijk echt nergens heen gaan. Van een achtervolging op de maan tot een gestrand schip met ruimte-apen. Ja, het zorgt voor wat spanning en actie, maar het brengt ons niets verder. Maar goed, al die relatief kleine dingen even opzij gezet; Ad Astra heeft één heel ergerlijk probleem: die voice-over. Meteen vanaf het begin voorziet Brad Pitt ons van een afgrijselijke voice-over, waarin hij deels compleet onnodig dingen benadrukt en tegelijkertijd semi-poëtische teksten uitkraamt. Soms begint hij domweg te vertellen wat we ook wel kunnen zien. Een paar seconde later komen de meest afgrijselijke BLØF teksten uit z’n mond rollen. Zelden zo geërgerd aan een voice-over als in deze film. En het past ook totaal niet bij het karakter van Pitt, die wordt neergezet als een koele astronaut die z’n emoties onder controle móet hebben. Had ‘m dan ook gewoon praktisch de hele film z’n mond laten houden.

Pitt is verder niet slecht, maar een fantastische rol zou ik het niet noemen. Hij heeft wel veel te doen, want hij is praktisch in elk shot in beeld. De rest van de cast - met uitzondering van Tommy Lee Jones weliswaar - doet er niet toe. Liv Taylor en Donald Sutherland ook niet. Sterker nog, die zéker niet. Vooral Taylor heeft haar rol ongetwijfeld op een namiddag opgenomen. Meer tijd lijkt er te zijn genomen voor het bouwen van de sets en het creëren van overtuigende special effects. En tóch werkt zelfs dat niet overal, de film is op sommige momenten zelfs hilarisch stupide. Nu is het sowieso al snel geestig om twee mensen te zien zweven in totaalshots, maar tijdens een gevechtsscène valt een dame wel op een heel lachwekkende manier. Bijna net zo hilarisch als Brad Pitt die op een gegeven moment gaat surfen in een golf van asteroïden met zo’n plank. De compleet inwisselbare muziek wordt vervolgens bij elke dramatische of heldhaftige scène flink aangezet. Terwijl ik ervan overtuigd ben dat Ad Astra een véél betere film was geweest als het voornamelijk stil was geweest. Geen muziek en zéker geen voice-over.

2 sterren.

Bijzonder sterke film, zowel visueel als inhoudelijk op en top. De film is droogkomisch, intrigerend en heerlijk absurd tegelijkertijd, met een aantal prachtige karakters die het plot voortduwen. Thomsen is geweldig, maar Mikkelsen steelt de show als de idiote en sympathieke Ivan. De scène waarin Ivan vrij heftig in elkaar geslagen is door Adam, om vervolgens met bebloed gezicht netjes te vertellen dat ie even naar de dokter gaat was bijvoorbeeld uiterst geestig. Evenals de koekjes-discussie. En zo zit de film vol met ijzersterke momenten, die vooral qua timing prima werken. De film heeft tegen het eind een paar kleine momentjes dat de humor iets minder aandacht krijgt (toegegeven, het eerste uur is dan ook duidelijk het leukste), maar al met al is Adam's Apples een kleurrijk, mooi, indrukwekkend en vooral bijzonder vermakelijk stukje cinema.

4 sterren.

Na het interessante Eternal Sunshine of the Spotless Mind en het erg sterke Being John Malkovich was ik erg benieuwd geworden naar Adaptation. En zoals verwacht, ook deze film is bijzonder sterk. De cast is uitstekend. Cage speelt een voortreffelijke dubbelrol en wordt gesteund door sterke rollen van onder andere Cooper, Streep, Cox, Gyllenhaal en Livingston. Verder zit het verhaal briljant in elkaar en blijft vermakelijk tot de allerlaatste minuut, met erg leuke personages en een geweldige mix tussen humor en drama. Briljant, geestig, intelligent en bijzonder origineel.

4,5 sterren.

Leuk voor de kids, maar toch ook voor volwassenen best leuk om te kijken. Paar erg geestige scènes en Elmo is en blijft natuurlijk een schattig, knuffelbaar ding. Leukste momenten kwamen wat mij betreft toch van die stukken tussendoor met Ernie en Bert.

Ernie : "Come on Bert, what kind of movie has a sad ending ?

Bert : "Titanic. Titanic had a sad ending !!"

3,5 sterren.

Een aardige film, maar helaas niet veel meer dan dat. Het plot is een complete chaos, wat af en toe leuk is maar af en toe ook kan gaan storen. Ditzelfde geldt voor hoofdrolspeler Andrew Dice Clay, af en toe is hij best geinig in zijn rol als detective Ford Fairlane, maar soms is hij ook behoorlijk irritant. Vooral in het begin moest ik in ieder geval erg aan hem wennen.

Maar goed, verder bevat de film leuke actie (laat dat maar aan Harlin over), geinige dialogen en toffe bijrolletjes. Englund was zoals altijd weer voortreffelijk, dit keer in een heerlijke over-the-top rol als huurmoordenaar Smiley. En ook Ed O'Neill wist met zijn rolletje voor een aantal leuke momenten te zorgen. Geen dijenkletser, briljante humor of hilariteit ten top verder, maar als aardig vermaak doet deze film het prima.

3 sterren.

Was eigenlijk totaal niet bekend met Kuifje, maar was wel erg benieuwd hoe Spielberg en Jackson samen dit populaire karakter op het witte doek zouden toveren. In de eerste plaats is de motion capture techniek hier vrij goed geslaagd. In ieder geval beter dan een film als Beowulf van Zemeckis. Het ziet er allemaal goed en verzorgd uit en de personages zijn gelukkig geen dode computerfiguren geworden. Sterker nog, de personages zijn het hoogtepunt van de film. Haddock (Serkis in zijn vierde grote motion capture rol) is een geestig personage en ook Thomson en Thompson zorgen voor wat geestige momenten. De slechterik was een wat saai figuur, jammer genoeg. En ligt het aan mij of lijkt dit karakter echt sprekend op meneer Spielberg zelf?

Verder werkt deze film uitstekend als introductie, maar voelt tegelijkertijd ook alleen maar aan als een introductie. Het poogt allemaal wel naar een grote climax toe te werken, maar uiteindelijk blijft het maar een beetje karig. Wellicht als compensatie wordt er na een tijdje een groot blik aan over-the-top actiescènes open getrokken. En in het begin is dit nog best vermakelijk, maar op een gegeven moment was ik er wel klaar mee. Wat dat betreft is dit een prima kennismaking met de karakters, maar ben vooral benieuwd als Jackson straks het stokje van regisseur overneemt voor het vervolg. Benieuwd of er dan ook een schurk opduikt die precies op hem lijkt. Hoewel, hij lijkt natuurlijk al redelijk op Haddock.

3,5 sterren. Ook kudos voor de subtiele en toffe reference naar Braindead.

Redelijk filmpje. Vond 'm in ieder geval nergens echt leuk of hilarisch. Hier en daar zit wel een leuk moment of grappige scène, maar de film zakt veel te vaak in. De drie hoofdrolspelers heb ik allemaal wel eens beter zien spelen, de bijrollen daarentegen (Hudson, Bell, Richards) waren wel erg leuk. Al met al is Airheads een aardig tussendoortje, maar stelt verder weinig voor.

2,5 sterren.

De referenties naar bekende science-fiction als Star Wars, Star Trek en 2001: A Space Odyssey moet verbergen dat Airplane II: The Sequel op bijna alle fronten een letterlijke kopie is van de eerste film. Niet alleen castleden en stijl, maar ook opvallend veel grappen keren terug. Het maakt Airplane erg onnodig en - net als de eerste film - niet zo'n leuke komedie als genregenoot Naked Gun. Lang niet alle grappen werken en een aantal grappen die wél werken ken je al van de vorige film. Gelukkig kent Airplane II echter ook wel wat nieuwe flauwekul, een paar nieuwe woordgrappen en flauwe slapstick slaat wel aan. Vooral als de film niet te veel 'in your face' grappig probeert te zijn, werkt het. Zoals "Worst Boy - Adolf Hitler' in de credits voorbij zien komen.

3 sterren.

Inmiddels zijn namen als Leslie Nielsen en Lloyd Bridges onlosmakelijk met dit genre verbonden, maar de meeste acteurs in Airplane! hadden voor deze film nooit in een komedie gezeten en speelden altijd vrij serieuze rollen. Dit element werkt nog het beste in Airplane!; acteurs die met stalen gezicht acteren alsof ze een uiterst serieuze rol spelen in een serieuze film. Nielsen is de koning op dat vlak. Daarom valt zo'n Johnny- personage ook helemaal buiten de boot, die is werkelijk geen moment grappig en eerder irritant. Bepaalde dialogen en visuele grappen zijn erg sterk, maar Airplane! haalt bij lange na niet het niveau van de Naked Gun franchise. Net iets teveel gedateerde grappen en de opbouw van sommige grappen is te lang voor de uiteindelijke pay-off. Airplane! is absoluut geen straf om te kijken, maar veel meer dan een grote glimlach is er niet bij.

Krappe 3,5 sterren.

Geen verafgoding, geen veren in de reet bij iedere trainer, coach of speler die zogenaamd iets legendarisch heeft gedaan en geen sentimenteel gezanik over de sport. Wat dat betreft viel Daar Hoorden Zij Engelen Zingen erg mee. Een portret over het keiharde wereldje dat professioneel voetbal heet. Wat inhoudelijk betreft zorgt Van Dalen voor de juiste beelden en maakt het geheel interessant door de meerdere lijnen in het verhaal. Met die lachwekkende scouts in Ghana of dat zwaar irritante blonde trainertje van dat jeugdteam voorop; ergernis en vermaak in één. Het verhaallijn rond de club zelf deed me verder weinig.

Wat dat betreft is het goed te zien dat de documentaire ínhoudelijk meer is dan een simpel promotiefilmpje voor de voetbalclub. Liefhebbers, haters en ook mensen die níets met voetbal hebben valt dit allemaal prima te bekijken. Het is des te jammer dat het op audiovisueel vlak dan weer een saaie bedoening is. Het camerawerk is alles behalve interessant en die oervervelende muziek gaat ook snel vervelen. Jammer dat een documentaire die, tegen mijn verwachtingen in, inhoudelijk best toegankelijk is, op visueel vlak weer niet verder komt dan zo'n lullig promotiefilmpje.

2,5 sterren.

Na die beroerde live-action remake van Guy Ritchie besloten om deze na vele jaren eens een herziening te gunnen. En gelukkig, deze animatiefilm staat nog wel gewoon overeind. Het is geenszins een meesterwerk, maar de animatie is nog steeds van hoog niveau en de film is vermakelijk genoeg. Dat ligt niet aan de hoofdpersonages, want die zijn - zoals vaker in dit soort films - erg saaie figuren. Het zijn vooral de bijrollen die de film leuk maken. Jafar is een lekkere over de top schurk, waarvan je je alleen afvraagt hoe incompetent alle mensen rondom de gehersenspoelde Sultan zijn. Want deze beste man - met ringbaardje, oogschaduw en slangenstaf - heeft het woord ‘slechterik’ praktisch op zijn voorhoofd geschreven.

Als kind, maar nu nog steeds, wordt de film pas leuk als figuren als de geest en het vliegende kleedje verschijnen. Vaak spat de creativiteit van het scherm en de film heeft maar zelden een dip. De geest, met de energieke vertolking van Robin Williams, steelt vaak de show en zorgt voor wat leven in de brouwerij tussen de nogal saaie figuren en het nogal standaard romantiek-verhaaltje. Normaliter ben ik ook geen fan van musicals of liedjes, maar dat viel me hier erg mee; de liedjes die voorbij komen zijn erg catchy en halen het tempo niet echt uit de film. Maar het beste aan de film is vooral de energie van Williams. Hoewel ik - net als de meeste generatiegenoten - vooral de stem van Pierre Bokma kent. En eerlijk is eerlijk, die is ook erg sterk gecast. En daar moest regisseur Arnold Gelderman nog flink voor knokken, dus die heeft ook uitstekend werk geleverd. En dat mag ook wel eens gezegd worden.

3,5 sterren.

Oef, dit was niet best.

Ik had qua liedjes en muziek gehoopt dat men voor de Jungle Book aanpak zou gaan en één of twee van de bekendste liedjes uit de tekenfilm even langs lieten komen. Maar nee, deze Aladdin was tot mijn schrik een musical waarbij om de zoveel tijd moet worden gezongen. En dan hebben we het niet over mooi zingen. Op een gegeven moment krijgt Jasmine zelfs een eigen popliedje, waar de hele film even stopt om in een videoclip te veranderen. Disney doet z'n best om een nieuwe Let It Go te krijgen, schijnbaar. Ik had er verder geen moeite mee dat de Genie af en toe wat van zich laat horen op muzikaal vlak - hoewel ik Will Smith veel beter heb gezien en gehoord - maar telkens als een personage zich even klote voelt hoeft ie van mij niet de ogen te sluiten, vuisten te ballen en te zingen over het leven.

Gelukkig gaat ons titelpersonage tussen de liedjes door de grot in, zodat hij Will Smith als hyperactieve blauwe geest en het vliegende kleedje kan ontmoeten. Het is ongetwijfeld het hoogtepunt van de film, maar dat heeft er ook mee te maken dat er daarna niet heel veel spannends meer gebeurd. Na een beetje avontuur is het tijd om terug te keren naar het paleis voor een hoop drama over identiteit, liefde en verraad. Uiteraard wordt hier ook over gezongen. Ergens verrassend dat Jafar niet een liedje kreeg, had ik zo zien gebeuren. Dat had hem wellicht ook iets leuker gemaakt, want hij is nu een ongelofelijk saaie schurk. Zijn papegaai heeft de stem van Alan Tudyk, wat ook een verspilling is van talent, want Iago is even nietszeggend als zijn baas. Will Smith probeert er wat van te maken en eerlijk gezegd zijn Massoud en Scott als de twee hoofdrolspelers ook niet eens zo beroerd, maar alle personages zijn - net als het zoutloze script - gewoon oer- en oersaai. Het wil wat zeggen dat alle figuren in deze film van het scherm worden gespeeld door een tapijt, veruit het beste personage uit de film.

2 sterren.

Na The Return of Jafar én een televisieserie kwam er ook een derde Aladdin film. Hoewel deze King of Thieves aanvoelt als een lange aflevering van de serie; de animatie is in de verste verte niet zo goed als die van de eerste film of zelfs The Return of Jafar. King of Thieves is wederom veel van hetzelfde; wederom gaat de film over het wel of niet kunnen vertrouwen van een bepaald figuur en mensen een kans geven. Aan die formule mag niemand ook maar íets veranderen, lijkt het. Daarnaast zijn er ook weer een hoop liedjes, maar ditmaal zijn ze vooral geforceerd, vervelend en echt alles behalve catchy. En natuurlijk stikt de film van de verwijzingen, vooral een hoop knipogen naar ander Disney werk. Leuk of slim zijn die knipogen echter niet. Op een gegeven moment laat de geest een boer en verandert daardoor kort in Pumba uit The Lion King. Tja.

Wat betreft die geest; Robin Williams is weer terug en doet nu weer de stem, in plaats van Dan Castellaneta. Dat zou deze film iets meer niveau moeten geven, maar men doet er maar weinig mee. Williams en de geest worden naar de achtergrond geschoven en komen een groot deel van de film amper voor. De film gaat puur om Aladdin en zijn vader en laat dat nu net het minst interessante aspect van de film zijn. Tijdens de climax speelt men Indiana Jones and the Last Crusade - ook met John Rhys-Davies - na, maar lijkt te vergeten dat je bij zo’n climax een geest of vliegend tapijt goed kan gebruiken. Maar nee, deze leuke figuren mogen op de reservebank zitten en heel soms even opduiken. Het maakt deze King of Thieves verreweg de minst leuke Aladdin. Geef me dan maar gewoon een aflevering van de serie, die zijn een stuk korter.

2 sterren.

Tim Burton verfilmt het verhaal van Alice in Wonderland. Johnny Depp in een grote rol, Danny Elfman als componist en een verhaal vol bijzondere creaties en personages. Het zou bijna zijn grote magnum opus kunnen zijn. Jammer genoeg is Burton's Alice in Wonderland op veel fronten behoorlijk matig werk. Sterker nog, wat mij betreft de minste Burton die ik tot nu toe heb gezien (Alleen Sweeney Todd en Pee-Wee nog niet gezien). En dat had ik toch niet helemaal zo verwacht.

Er zat overduidelijk veel werk in de design van de film, zover is zeker. Jammer genoeg houdt het echt positieve over Alice in Wonderland daar ook wel op. De film bevat veelal best aardig vormgegeven, maar inhoudelijk echt bijzonder lege en oninteressante personages. Deze personages huppelen (of dansen ) vooral wat doelloos rond, maar een band krijgen met één van hen lijkt praktisch onmogelijk. De meeste karakters zijn overigens ook opvallend niet-grappig. Vooral die dikke tweeling en die hyperactieve muis waren behoorlijk vervelend. Maar ook Johnny Depp, een acteur die ik normaal gesproken aardig hoog heb zitten, ging erg snel vervelen met zijn standaard gekdoenerij en hyperactief gedoe. Maar goed, dat geldt eigenlijk voor iedereen.

Naast de karakters loopt de film ook behoorlijk vast op het gebied van verhaal en de bijbehorende verhaalstructuur. De hak-op-de-tak film springt van de ene locatie naar de andere en van het ene karakter naar het andere, je krijgt bijna het idee dat de makers ook niet wisten welke kant ze nu op wilden gaan. Je wordt als kijker flink heen en weer geslingerd en de film lijkt ook spanning op te willen bouwen, maar de conclusie is vrijwel teleurstellend. Het kwam voor mij eigenlijk over als een hoop poeha om vrij weinig. Daarnaast is de humor zelden geslaagd en slaat het drama de plank al helemaal mis. Enkel op het gebied van fantasie scoort de film punten, hoewel ook dat redelijk standaard Burton- werk is. Verrassend is het in ieder geval allerminst.

Om toch maar wat positiever af te sluiten; de film ziet er zoals gezegd goed verzorgd en sfeervol uit. Zag alleen de toegevoegde waarde van het hele 3D effect niet zo, kon 'm volgens mij net zo goed in 2D kijken. Maar hoe dan ook, verder waren er toch twee karakters die ik wel interessant vond; de altijd grijnzende kat, met de stem van Stephen Fry, en die Bandersnatch wisten voor een paar leuke momenten te zorgen. En ach, dat hoofd van Hamish werkte ook wel op de lachspieren.

2 sterren.

Bijna werd Alien een simpele Roger Corman monsterflick, zoals ze er al zoveel gemaakt zijn. Maar gelukkig wist men net op tijd een deal te sluiten met een partij, die de film serieus nam en er een serieuze regisseur op zette. Scott haalde zijn inspiratie (op 2001: A Space Odyssey) dan ook niet uit bestaande scifi, maar uit horrorfilms als The Exorcist en The Texas Chain Saw Massacre. Het resultaat is een duistere sciencefiction met invloeden van de slasherfilm, uiterst vernieuwend voor die tijd.

Maar Alien is een tijdloos meesterwerk. De film staat op het gebied van techniek, spanning en sfeer nog steeds als een huis; van de stijlvolle manier waarop de titel verschijnt tot het nagelbijtende slot met Sigourney Weaver en het pisnijdige ruimtemonster, Alien blijft intrigeren en verrassen. Vooral bijzonder en opvallend is hoe geloofwaardig de personages zijn. Met eenvoudige middelen en met zo weinig mogelijk poespas bereikt Scott het maximale. En dat geldt niet alleen voor de film, ook de trailer, de minimalistische poster en bijbehorende tagline zijn nog steeds ongeëvenaard krachtig.

4,5 sterren.

De Xenomorph is een langzame pijnlijke dood gestorven. In 1979 werd hij geboren in het kleine meesterwerk Alien, maar daarna ging het wel vrij snel bergafwaarts. De spanning kwam na die eerste film nooit meer terug, maar er waren nog wel een paar enkele leuke actiesequenties in het verschiet. Maar ook dat raakte men kwijt en in zijn twee gevechten met de Predator was er al bijna niets meer van het toffe wezen over. Ridley Scott probeerde hem nog te reanimeren, maar zijn prequel was te dom voor woorden. Scott ging werken aan een vervolg op deze prequel en heeft nog tig ideeën voor sequels. Kan iemand die arme man vertellen dat hij het los moet laten?

Het is extra pijnlijk als je bedenkt dat we door deze film waarschijnlijk niet te zien krijgen wat Neill Blomkamp wilde doen met Alien 5. Terwijl Blomkamp toffe en creatieve shorts aan het schieten is, doet Scott weer wat we al veel vaker hebben gezien. Een team oninteressante figuren komt op een vreemde planeet vanwege een signaal en wordt aangevallen door snelle dunne wezens. Ondertussen is daar Michael Fassbender als twee androïden die poëtische en filosofische teksten uitkraamt en blokfluit speelt. Ridley Scott is, zoals in Prometheus al bleek, erg geïnteresseerd in zaken als creatie en God spelen, maar vergeet volkomen hoe je een spannend verhaal verteld. Alien: Covenant is een nogal stoffige film, die je na een paar uur al bent vergeten en met een 'grote twist' betreft de identiteit van Fassbender die je sterrenstelsels-ver ziet aankomen. Wat overblijft is een film die dankzij een paar aardige actiescènes net een tikkeltje beter is dan Prometheus, maar het blijft verder een zoutloze en inspiratieloze bedoening.

2 sterren.

Deze vermakelijke onzin mag nog niet in de schaduw staan van het origineel, maar is op zijn minst een kleine verbetering ten opzichte van Alien 3 van David Fincher. Voor Alien: Resurrection grijpt men weer iets meer terug naar Aliens, dus lomp vermaak met over de top personages, een hoop geschreeuw en een hoop geknal. Amusante acteurs als Michael Wincott, Leland Orser, Brad Dourif en Ron Perlman schmieren er lekker op los en Sigourney Weaver doet ditmaal met ze mee en een totaal andere Ripley dan we in de eerdere films zagen - het schijnt dat dit één van de redenen was dat Weaver mee wilde werken aan een vierde film. Niet iedere acteur is overigens goed op zijn plek, Winona Ryder is verschrikkelijk en ook Dominique Pinon acteert hier nog geen deuk in een bakje boter.

Maar de over de top aanpak en gekkigheid is wel de redding van de film, een serieuzere toon was funest geweest. Overigens had de film volgens scenarist Joss Whedon nog veel meer tongue-in-cheek gemoeten. Begrijpelijk, want als de film even afremt om serieus te worden, werkt het allemaal voor geen meter. Dus gelukkig komt regisseur Jeunet tussen een hoop macho-gebabbel en een soort lesbische onderlaag tussen twee personages met genoeg hersenloze actie en redelijk fraaie visuals. Het einde is compleet bespottelijk, maar daardoor stiekem ook best geestig. Wat dat betreft is Alien: Resurrection een ontzettend domme film, maar gelukkig wel een hele vermakelijke!

3 sterren.

Bij veel franchises gaat het vaak bergafwaarts vanaf de derde film en bij de Alien serie is dat niet anders. De eerste film is een meesterwerk en het vervolg van James Cameron een uitstekende sequel. David Fincher kreeg de taak om het derde deel te regisseren met behulp van halve scripts en een enorme lading bemoeienissen van de studio. Geen wonder dat Fincher Alien 3 dan ook liever vergeet. En geen wonder dat Alien 3 ook op het scherm een behoorlijk zooitje is.

Het meest geslaagde aan Alien 3 is de toon. Fincher borduurt niet verder op de toon van Aliens van James Cameron, maar gaat weer terug naar de donkere toon van de eerste film. Bij tijd en wijle is Alien 3 zelfs grimmiger dan het origineel. En ook al kreeg hij weinig vrijheid, qua stijl zie je dat er een getalenteerde filmmaker achter de camera stond. Een filmmaker die tijdens de montage is weggelopen en dat is nu net het minst sterke van de film. De pacing van de film klopt van geen kant, de film hopt van scène naar scène, maar nergens wordt je in het verhaal getrokken. Dit komt mede doordat weinig personages boeiend zijn, maar ook omdat ritme compleet ontbreekt. De film is daarnaast ook niet leuk om naar te kijken, de entertainmentwaarde is erg laag en de spanning slaat voor een groot deel de plank mis. Wat dat betreft mist het met spanning en entertainment de twee krachtpunten van de vorige twee films. De Assembly Cut trekt bepaalde zaken in het verhaal recht, maar maakt er niet echt een betere film van.

2,5 sterren.

Een herziening deed me de film iets meer waarderen, maar nog steeds is Aliens van James Cameron zwaar inferieur aan het origineel van Scott. Het is vooropgesteld goed dat Cameron voor het vervolg voor een hele andere toon koos, het voorkomt een simpele herhalingsoefening. Daarnaast ziet de film er simpelweg fantastisch uit, Cameron laat zien dat hij met een minimaal budget enorme dingen kan neerzetten, waarschijnlijk geleerd toen hij nog voor Roger Corman werkte. Als je de gehele film bekijkt, is het onvoorstelbaar dat dit voor slechts een paar miljoen is gemaakt; de actie, de sets en het spektakel is nog steeds van ongekend hoog niveau. Geestig dat Cameron tegenwoordig enkel nog films schiet die per dag kosten wat Aliens in zijn geheel heeft gekost.

Toch werkt niet alles. De film mist de spanning van het origineel, maar bouwt wel op dezelfde manier op; het tempo van het begin van de film ligt opvallend laag. Wat natuurlijk geen probleem is als je sterke, memorabele personages of een ijzersterk script hebt, maar dat mist Aliens. De personages zijn vrij vlak en sommige werken zelfs op je zenuwen, zoals een over-acterende Bill Paxton, die ik in ieder geval vrij snel zat werd. Uiteindelijk transformeert de film in een enorme actiefilm waarin spierbundels met enorme geweren een heel leger aan Xenomorphs aan gort schieten. Amusante actie en goede visuals, maar spannend wordt het nergens. Dan merk je hoe effectief die ene simpele Xenomorph tegen die kleine crew uit de eerste film was. Aliens is uiteindelijk een prima gemaakte sciencefiction actiefilm en duidelijk één van de sterkere delen uit de hele Alien franchise. Maar een meesterwerk als het eerste deel van Scott is de film geenszins.

3,5 sterren.

Er sprak mij eigenlijk maar erg weinig aan om Alita: Battle Angel te gaan zien. Ben niet bekend met het bronmateriaal of de Gunnm film uit 1993 en de trailers oogden niet bepaald interessant. En ook regisseur Robert Rodriquez is zeker geen garantie voor een goede film. Maar om positief te beginnen; de actie in de film is verrassend oké. Dit soort films kunnen snel uitmonden tot een hoop Transformers-actie, oftewel onoverzichtelijke scènes met schuddende camera's waarin het lijkt alsof twee schroothopen de hele tijd de liefde bedrijven. Dat viel hier ontzettend mee. Hier en daar komen wel van die lelijke CGI robotgevechten voorbij, maar een deel van de actiescènes was sterk geschoten. Toch niet geheel onbelangrijk bij een spektakelfilm als dit.

Maar op veel van de andere vlakken is Alita een nogal magere film. Het script is vermoeiend voorspelbaar met alle typetjes die je verwacht die langskomen, waaronder weer een hoop eendimensionale slechteriken, waaronder uiteraard de gehaaide zakenman en wat 'gemene robots'. In die categorie doet Jackie Earle Haley zijn Freddy Krueger nog eens dunnetjes over en Ed Skrein is net als in Deadpool weer een uiterst nietszeggende bad guy. Maar qua miscasting vond ik vooral Christoph Waltz en Jennifer Connolly erg niet op hun plek. Het was lachwekkend om Waltz te zien rondlopen met zo'n veel te grote wapen. Waltz mag verder vooral het verhaal vertellen aan het jonge hoofdpersonage, waarin hij uitlegt hoe het wereldje in elkaar zit en dus bloedserieus hilarisch bespottelijke termen als 'hunter warriors' moet uitkramen. Voor een verhaaltje dat ook eigenlijk in één zin samen te vatten is, doet men er opvallend lang en moeilijk over.

Wanneer de actie begint en Alita wat aan het kontschoppen gaat, leeft de film steeds even op, maar elke rustpauze is amper door te komen. Veel tijd gaat er naar het liefje van Alita, ook zo'n suf personage, en langzaamaan krijgt het titelfiguur haar geheugen terug. Langzaamaan (in dit geval echt behoorlijk langzaam) begint de film toe te werken naar waar het eigenlijk om gaat. Maar in plaats van een climax die je zou verwachten laat de film de grote confrontatie niet gebeuren, zodat er een vervolg kan komen. Dat begint inmiddels enorm te vervelen, dat men schijnbaar niet meer een rond verhaal kan vertellen. Dus zien we enkel heel kort Edward Norton als de grote bad guy. En niet in een after-credits scène zoals je wel vaker ziet, maar echt in de climax, ook al ontbreekt een confrontatie met onze heldin en de schurk volledig. Teleurstellend. Alita mag flinke props ontvangen voor een paar uitstekende actiescènes, maar verder is het behoorlijk ondermaats. Wat mij betreft steken ze dat vervolg in hun robotische achterwerk.

2,5 sterren.

Een uitstekende film met sterk spel, leuke personages, een boeiend verhaal en een aantal heerlijke dialogen. Vooral de acteurs zijn echt voortreffelijk op elkaar ingespeeld en er wordt heel natuurlijk geacteerd, wat je echt doet meeleven met de personages. Ze stralen allemaal stuk voor stuk iets bijzonders uit. Enige grote minpunt vond ik echter dat de film te lang duurde. De eerste drie kwartier heb ik echt geboeid zitten kijken, maar na een uurtje werd het allemaal steeds wat minder en minder. Slecht of saai werd het nergens, maar de sterke toon en heerlijke sfeer uit het eerste uur weet Mankiewicz later niet meer te bereiken. En de film had sowieso wel twintig minuten tot een half uurtje korter gemogen.

Een hele dikke 3,5

Leuk, zo'n tijdsbeeld van begin jaren '60. Haanstra komt met een aantal prachtige beelden en zoomt goed in op die kleine, alledaagse bezigheden van de gemiddelde Nederlander. En tja, die zien er nu eenmaal heerlijk knullig uit. Alleman is een geestige registratie, hoewel Haanstra bij sommige mensen of bezigheden wel wat lang blijft zitten. Hij had van mij af en toe wel wat meer vaart mogen geven aan het geheel. Het gemiddelde shot is daarentegen weer vrij kort. Dit maakt de montage lekker vlot, maar ik had bepaalde shots juist wel wat langer willen zien. Desondanks een erg vermakelijk portret van een heel ander Nederland dan we nu kennen. Maar als je goed kijkt, is er eigenlijk helemaal niet zo denderend veel veranderd. We zijn nog steeds dat heerlijk knullige volkje.

3,5 sterren.

Het kan de sfeer van de avond zijn geweest, maar heb heerlijk genoten gisteravond. Had er eigenlijk maar vrij weinig van verwacht en werd, mede hierdoor, vrij aangenaam verrast. Alles is Liefde straalt veel warmte uit en het wordt allemaal leuk gebracht. Een prima combinatie tussen komedie en romantiek, waarbij het drama- element gelukkig zoveel mogelijk naar de achtergrond is geschoven. De film kent een alleraardigste rolverdeling, op enkeling na (*kuch* Zeno), en de sfeer is in ieder geval uitstekend neergezet. Na een goed uurtje voelde ik de film jammer genoeg wat inzakken en het is en blijft allemaal zo cliché en voorspelbaar als de pest. Snap nog steeds niet waarom alles altijd zo binnen de lijntjes moet. Daarentegen is Alles is Liefde een frisse, vrolijke en lieve feelgoodfilm geworden.

Vooruit, voordeel van de twijfel. 4 kleine sterren.

Leuker dan verwacht, zeker één van de betere in zijn genre. Alligator weet met zijn geestige momenten hier en daar, zijn erg aardige sfeertje en een uitstekende Forster in de hoofdrol, erg goed te amuseren. Minpunt voor mij was dat de film nergens spannend of eng weet te worden, enkel de humoristische momenten en het vermaak weten de plank niet mis te slaan.

Dit had als gevolg dat bepaalde clichematige momenten, als de ietwat langdradige scènes in het riool, me bijzonder weinig deden. Maar goed, als je in ruil voor zulke voorspelbare momenten een schitterende scène als de aanval op het feestje terugkrijgt, dan hoor je mij absoluut niet klagen. Geweldig moment in een over het algemeen erg amusant tussendoortje.

Een ruime 3 sterren. En misschien in de toekomst nog wel een verhoging.