Meningen

Van alle recente Disneyremakes verwachtte ik hier het meeste van. Het verhaaltje van het circusolifantje met de lange oren, past perfect in het filmische universum dat Tim Burton in de loop der jaren gecreëerd heeft. De film heeft ook wel de typisch Burtonesque mix van magie, verwondering en humor met altijd dat donker randje.
Daarom is het des te jammer dat Burton niet voluit is kunnen gaan met deze film. Ik had graag gezien wat hij met Dumbo had gedaan wanneer die, zoals in het origineel in een dronken bui roze olifantjes ziet, maar dergelijke fantasieën stroken blijkbaar niet met de hedendaagse gevoeligheden. En dat is meteen het zwakke punt van deze Dumbo.
De film is niet zozeer een remake maar een (politiek) gecorrigeerde versie van het origineel. De kraaien uit het origineel zijn verdwenen, maar bij wijze van 'eerbetoon' is er plots toch weer een zwarte veer waardoor Dumbo kan vliegen; Milly, het meisje dat op een circustentoonstelling van haar vader te horen krijgt dat er ooit een tijd komt waarin ze als vrouw alles kan worden wat ze wil, en last but not least het al te melige einde waarin Dumbo en zijn mama de vrijheid in de Afrikaanse jungle tegemoet gaan.
Het zal allemaal wel met nobele bedoelingen gedaan zijn, maar het maakt van deze Dumbo een halfslachtige familiefilm die noch de Tim Burtonfans, noch de Disneynostalgici volledig zal kunnen bekoren.
Wie écht nostalgie naar Dumbo heeft, zet beter de DVD of Blu-Ray nog eens op.

Nu de originele F&F-franchise stilaan het einde nadert, is deze spin-off een handig middel om deze kip nog enkele gouden eieren te laten leggen. Slim ook om slechts enkele van de originele castleden aan elkaar te koppelen, dat opent perspectieven voor verdere spin-offs want het zal ook wel geen sinecure zijn om iedere 2-3 jaar de hele uitgebreide cast bij elkaar te krijgen.

Toch zijn er enkele opvallende verschillen met de originele reeks. De zonnige locaties zijn grotendeels ingeruild voor het grauwe Londen en ook de bolides zijn lijken (misschien net daardoor) minder flashy. Zelfs de ontknoping op het exotische Samoa vindt plaats in de gietende regen. Vanessa Kirby is met haar Britse flegma een aanwinst voor de reeks en haar scènes met Statham en/of Johnson zijn even leuk als de achtervolgingen die naar goede gewoonte de grenzen van de realiteit dat ietsje verleggen, maar dat is onderhand de charme van deze filmreeks geworden.

Minpunten zijn er voor de slechterik van dienst; een soort van Universal Soldier die het verhaaltje te veel onnodige sf-elementen gaf, waardoor Hobbs en Shaw ook iets te veel op superhelden gingen lijken en die hebben we deze zomer al genoeg gehad.

Midsommar is zo'n film waarbij ik mezelf aan de kassa moed heb moeten inspreken om er een kaartje voor te kopen, want dit is duidelijk niet ieders cup of tea. De thee die de protagonisten te drinken krijgen ook niet, trouwens. Ik ben hem toch maar gaan kijken omdat ik wel eens iets anders wou dan het gebruikelijke zomerse popcornentertainment, waar trouwens niks mis mee is.
De film fascineert of stoot net af door een bizarre combinatie van langdradigheid, vervreemding en horror. Hoewel échte fans van 'blood en gore' slechts één keer bediend worden.
Het enge zit hem eerder in het sfeertje dat de makers wisten te creëren waardoor bij de kijkers een permanent gevoel van onbehagen ontstaat dat maar liefst 2 1/2 uur volgehouden wordt. Geen wonder dus dat er mensen vroegtijdig de zaal verlaten. Ik ben tot het einde gebleven en daar heb ik geen spijt van want, hoewel ik hem al een kleine week geleden gezien heb, zindert de film toch nog na. Is het dan een goede film? Wel, Midsommar laat zich wat mij betreft niet omschrijven in termen van goed of slecht. Dit is zo'n film waarvan je na afloop alleen maar kan zeggen dat het iets speciaals was. Ik ben best blij dat ik hem gezien heb, maar mijn volgende bioscoopbezoeken mogen terug iets meer mainstream zijn.