Meningen

Met name filmisch vond ik dit een zeer aangename film. De camera glijdt langs scenes, personages, locaties en eigenlijk langs het hele verhaal. Afzonderlijke en soms zelfs onafhankelijke scenes zijn soms uit één en dezelfde take opgebouwd. De film krijgt zo een enorme vaart, zodat ik het niet eens zo erg vond dat ik niet veel met de personages in de film kon.

Wat een fascinerend onderwerp is dit toch. En wat kan het indrukwekkende films opleveren. L'Emploi du Temps vind ik een van de mooiste films van de laatste jaren en deze doet er niet veel voor onder.

In beide films wordt geweldig geacteerd. Auteuil zet het hoofdpersonage op vergelijkbare manier neer als Aurelien Recoing in L'Emploi du Temps.

De grootste verschillen zitten in de opbouw van het verhaal (L'Emploi... is chronologisch verteld) en in het einde. Ik zal het einde van L'Emploi.. hier niet weggeven, maar L'Adversaire is de grimmiger film van de twee. De gruwelijke slotscenes waren voor mij zelfs pure horror, ondanks dat je weet wat er gaat gebeuren.

Maar het subtielere einde van L'Emploi... zorgt er dan weer voor dat je je nog meer vragen gaat stellen over onze samenleving - ik dan toch.

Vond het een knappe, sfeervolle film, sterk geacteerd en beheerst geregisseerd. Over het algemeen ook een mooi scenario. In ieder geval een film die uitnodigt tot herzien.

Maar mijn hoge verwachtingen werden niet helemaal ingelost. Vooral het begin vond ik het niet helemaal lekker lopen. Achteraf denk ik dat het de bedoeling was het verhaal uit verschillende perspectieven te vertellen (alledrie opeenvolgend) en zo het geheel te tonen, maar dan zou het mij beter lijken als de drie perspectieven ook afzonderlijk samenhang zouden hebben. Vooral het eerste deel vond ik daarvoor te warrig. Dat kwam geforceerd op mij over.

Wanneer is een thriller eigenlijk psychologisch? Ik zou zeggen als de kijker inzicht krijgt in de beweegredenen van mensen. Dat vond ik hier niet echt van toepassing.

Maar goed, al met al wel een mooie film. Helemaal knap als je bedenkt dat het een studentenfilm is.

Zoo zag ik ook, voorafgaand aan Alleman. Prachtig en geestig filmpje. Alleman vond ik ook erg aardig. Met kappeuter ben ik het wel eens dat het zo een geensceneerd voorlichtingsfilmpje voor het buitenland zou kunnen zijn, maar dan toch een lekker vlotte en vermakelijke.

Voor mij ook niet, ik vond hem zelfs meeslepend. Verbazingwekkend hoe goed de film mijn aandacht wist vast te houden, terwijl er niet eens veel gebeurt. Er zijn maar weinig films die een lengte van meer dan 120 minuten rechtvaardigen, maar dit was er eentje.

De film gaat meer over de ontwikkelingen binnen een groep studenten die betrokken was bij de opstand dan over de opstand zelf. De studenten zijn eerder onverschillig dan bevlogen en zijn vooral met zichzelf en hun drugs bezig. De opstand lijkt gewoon een tijdelijk verzetje.

De scene over de opstand was totaal anders dan ik me had voorgesteld, maar wel bijzonder. Ik had een massale, groots opgezette scene verwacht, maar het is er eentje met zeer weinig middelen (vaak niet meer dan een paar mensen en een auto die op z'n kant wordt gezet), maar wel effectief. Zoals de hele film. De eenvoudige dansscene (op dat Kinks-nummer) is er ook zo eentje. Doordat de film verder heel kaal is, werkte dat perfect.

En de ruig ogende, maar gestileerde zwart-wit-fotografie is de hele film door prachtig.

De verwijzing naar Bertolucci is inderdaad niet te missen, ik ga Before the Revolution en The Dreamers binnenkort maar eens kijken.

'Official Visit' is ronduit hilarisch, 'Party Photographer' en 'Greedy Policeman' ook erg geestig, 'Air Sellers' vond ik de mooiste (al sluit ik niet uit dat die erg leuke hoofdrolspeelster daar iets mee te maken heeft ).

Maar ze zijn allevier prima en vormen ook een mooi geheel, in inhoud, maar ook in 'look & feel'. Ongetwijfeld doordat ze allemaal door Mungiu geschreven en geproduceerd zijn. Ik heb geen regisseurscredits per film gezien, maar 'Air Sellers' moet haast wel van Mungiu zelf zijn.

Schitterend, uiterst teder, drama over liefde, maar vooral over ouder worden. Met 2 diep indrukwekkende hoofdrollen.

Fijn, volledig geslaagd komisch drama. Maar wel wat laag qua ambitie hoor. De laatste drie kwartier hebben zelfs veel weg van een wat simplistische jeugdfilm. Maar fijne film, dat zeker.

En begreep ik het nou goed dat de jury in Cannes The Angels' Share en Amour eigenlijk even goed vond..? Dat Loach dus zomaar weer, totaal verrassend, de Palm had kunnen winnen ten koste van een meesterwerk van Haneke..? (in 2006 won The Wind that Shakes the Barley terwijl ook Cache in competitie zat)

Verbazingwekkend dat nog niemand anders op deze film heeft gestemd. Sowieso wordt het oeuvre van Rohmer blijkbaar niet veel bekeken door MM-ers.. Jammer, want ik vind sommige films echt de moeite waard(Pauline a la Plage, Claire's knee).

Nou is juist L'Anglaise et le Duc overigens bepaald geen typische Rohmer-film, maar wel een heel bijzondere. Qua verhaal kon ik er niet zoveel mee, maar visueel vond ik het waanzinnig. Alle buitenscenes vinden namelijk plaats in gedigitaliseerde schilderijen van de Franse schilder Jean-Baptiste Marot. En dat levert een fantastisch schouwspel op, alsof schilderijen tot leven komen!

Heeeel veel woorden over hoogdravende filosofische onderwerpen (zelfreflectie, praten in het algemeen en nog veel meer) maar wat mij betreft volkomen oninteressant. Daarnaast valt er cinematografisch ook nog eens niks te beleven. Niks voor mij, deze film.

En helaas ben ik het daar wel mee eens; het scenario is flinterdun en ontstijgt de cliches niet. Bovendien wordt er in een aantal bijrollen erg slecht geacteerd, waardoor de film ook al niet onder de huid wil kruipen. Erg jammer, want het is een moedige, ambitieuze film en de lokaties en vooral de fotografie (Richard van Oosterhout) zijn schitterend.

Een heel andere film dan Un Condamné à Mort S'est Échappé, die ik gisteren zag, maar minstens even mooi. Waar het gefocuste Un Condamné... mij haast vanzelf meesleepte, kostte Balthazar veel inspanning en concentratie. (en zelfs dan kreeg ik niet eens de logica van alle opeenvolgende gebeurtenissen mee de aanleiding voor het geroddel over Marie's vader bijvoorbeeld, maar de Ebert-bespreking van lngrid liet gelukkig losse puzzelstukjes op z'n plek vallen).

Al met al heb ik niet veel toe te voegen aan de lovende teksten die hierboven al staan. Een prachtige, bijzondere en rijke film.

Mee eens. Diep ontroerende film met hartverscheurend mooie scenes. Naast het sterke acteerwerk ook doordat het is volgestopt met muziek, wat op het randje is, maar het werkt wel. Opmerkelijk sterk en volwassen debuut van de pas 28-jarige Polley. Nota bene over liefde in een relatie die al tientallen jaren standhoudt.

Wat ik me bij zo'n film als deze, over Alzheimer, afvraag is hoe realistisch het allemaal is, maar ik geloof dat de ontwikkeling als in deze film ook in de praktijk voorkomt. Maar hoeveel verpleeghuizen laten de eerste 30 (!) dagen geen bezoek toe? In deze film zorgt juist dat gegeven voor hartverscheurende momenten.