Meningen

Tegenvaller. Had niet het gevoel naar een absoluut meesterwerk te kijken. Natuurlijk, Nicholson is geweldig en er zitten enkele leuke scènes in (waterbed, stropdas) maar toch niets wat we niet eerder gezien hebben. De personages zijn irritant maar ik vond ze niet grappig. Niet echt mijn soort komedie... Voor de rest is er natuurlijk niet veel mis met de film, gewoon degelijk. Maar het springt er niet bovenuit wat mij betreft. Nicholson lift de film naar een 3.

Pas weer eens gekeken met fijn gezelschap en ik pleurde bijna uit mijn stoel toen Ace bij de ouders van die footballer kwam. Daar kreeg hij die dubbelloops onder z'n neus gedouwd om vervolgens zonder een spier te vertrekken schoon ondergoed te vragen .

Zo vaak gezien al, en nog steeds heel grappig. Zit eraan te denken er 5 sterren tegenaan te gooien.

Sja, als je deel 1 geweldig vindt. Dan is het natuurlijk alleen maar mooi dat er aan de succesformule weinig wordt veranderd. Ik zit bij deze film dan ook niet te wachten op vernieuwing maar gewoon op weer een eindeloze reeks aan Jim Carrey Capriolen (c).

Heb de film geloof ik al 20 keer gezien en hij blijft geweldig.

Compleet verrast door dit heerlijke filosofie-voor-dummies (zoals ik ze het liefste heb) met een van charisma overlopende Matt Damon en een oogverblindende Blunt die samen een paar vormen waar de vonken vanaf vliegen. Dat het scenario bijeengeraapt is of lijkt, doet er dan eigenlijk al niet meer toe. Ik had totaal geen moeite met de kwestie vrije wil versus pre-determinisme met wat leuke kwinkslagen naar de grote wijsgerige kwesties (ratio vs. emotie, theïsme). David Norris baant zich een weg door plassen in een verregende Big Apple en de man-met-de-pet heeft alle moeite om de 'ripples' in het water en het leven te beperken.

Ondertussen haalt Newman zijn blazers weer uit de kast en dat levert een score op die terug doet denken aan American Beauty. Wat wil ik nou nog meer? Iets meer verve (of verf, New York blijft toch wat grauw, Yankees-stadium of niet) in de cinematografie wellicht, maar verder nooit gedacht dat er achter deze deur zoveel sterren zouden liggen.

Tja, wat te zeggen. Neemt me mee terug naar m'n kinderjaren toen ik tot diep in de avond stiekem met het nachtlampje avontuur naar avontuur van Kuifje verslond. Heel erg lang niet meer naar de strips omgekeken, maar deze film brengt het allemaal naar boven en dat is al een ongelofelijke prestatie op zich.

Qua sfeer echt SPOT ON. Nog nooit zulke realistische stripfiguren gezien en wat is het stijltje van Hergé perfect overgezet. Die belichting, woaw... Elk detail kon ik me uit de papieren versie herinneren, op het kraangevecht na dan. Had ook het idee dat er niet veel werd overgeslagen, behalve dan een stuk op het landhuis (waar Kuifje in de strips door Alan naartoe werd gebracht toch?). Pas na achteraf wat teruglezen - en dat zegt wat bij mij - zie ik in dat er een heel stuk uit De Krab Met De Gulden scharen is gehaald. Wel het beste stuk trouwens, dat album vond ik buiten de introductie van Haddock niet zo super.

Laat het tenslotte maar aan Spielberg over om er een avonturenfilm van te maken die de kleine jongetjes in cynische mannen naar boven haalt. Er wordt perfect gebruik gemaakt van de vrijheid die motion capture en CGI je biedt. Vooral in Bagghar gooit hij echt alle remmen los met één onnavolgbare longtake die voor mijn gevoel zo een kwartier duurde. Fan-tas-tisch.

Waarom dan geen 5*? Toch vanwege het reeds genoemde einde, dat net niet helemaal lekker voelt. Verder heerlijk genieten van zowel nostalgie als zin in wat er met deze techniek in de toekomst nog meer mogelijk gaat zijn. Kan alvast niet wachten op het vervolg en stiekem hoop ik dat ze ook nog Vlucht 714 gaan doen. Dat vond ik destijds toch wel de spannendste en heeft met Rastapopoulos ook wel de arch-nemesis in huis.

Rest ook maar even gekeken. Afleveringen razen toch voorbij in no-time. Erg cool serietje dit dus. Ideaal voor als je even niets te doen hebt en wat tijd wilt doden. De gevechten lijken onoverzichtelijk maar zijn eigenlijk zo gemonteerd dat je na vaker kijken begint in te zien hoe strak het allemaal in elkaar zit. Verder vond ik de dubbing eigenlijk wel passen. Compleet over de top en ik vond Jackson het best aardig doen. Wel weinig lipsynch maar dat zien we maar even door de vingers.

Paar keer dubbel gelegen om de dialogen (wisselend van onwijs cliché tot volslagen idioot) en erg onder de indruk van stijl en animatie. En was het nog niet cool genoeg, dan zorgt RZA daar wel voor.

4,5*

Sarah Michelle Gellar heeft toch wel het mooiste beteuterde gezichtje ooit . Verder wel een fijn filmpje. Pretenties worden niet geschuwd, maar er zitten wel geinige sequenties in, een sfeervolle soundtrack en sterk acteerwerk.

3,5*

En ik die dacht dat Ghost in the Shell ingewikkeld was... Hier begrijp ik dus echt helemaal niks van. Gelukkig wordt het gecompenseerd door mooie animatie en goeie muziek waardoor de film nog net met een voldoende wegkomt. Zodra ik snap waar hij over gaat kan het altijd nog hoger.

Ik zag volgens mij de "remastered" versie. Wat houdt dat in?

Sjaaah... Aan de ene kant best indrukwekkend, en interessant. Schrijnend om te zien dat de groep dolblij is met een apart handelend vliegtuig, maar dat wij als kijker weten dat ze binnen 10 minuten aan elkaar zitten te knagen. Mooie beelden van de natuur ook. Maar als ik dan aan het einde een groepje redelijk verzorgd uitziende mannen met prachtig witte tanden naar helicopters zie zwaaien, die blijkbaar Hawke en zijn kompaan nadat ze eindelijk een polletje gras vonden zomaar tegemoet kwamen vliegen... Dan voel ik me toch een beetje genaaid.

3*

(Apart ook dat de bagage die naar beneden viel tijdens de crash niet weg werd gezogen naar achter maar de vastzittende stoelen en stukken vliegtuig wel ).

Lastig te beoordelen film, zeker aangezien ik Reconstruction niet gezien heb. Aan de reacties te lezen geeft die film nogal wat houvast.

Want Boe doet (voor mij althans) best veel unieks. Qua sfeer zit het in ieder geval snor, ookal komt het vaak nogal kunstmatig over. Aan de andere kant is dat natuurlijk passend bij het karakter van Zetterström en de herinneringen waar hij doorheen wandelt en het neemt zeker niet weg dat Allegro er uiterst gelikt uit ziet.

Het is knap hoe Boe met ogenschijnlijk minimale middelen virtuoze plaatjes maakt. De nachtelijke escapades zijn erg mooi, soms wat over het randje (de geboortescène) en eigenlijk ook wel erg contrastrijk met de wat kale interieurs (zo'n wit trappenhuis werkt nogal ontnuchterend) die voorbij komen. Op die momenten valt de onstabiele en goedkoop aandoende cameravoering in negatieve zin op. Misschien had Boe die scènes wat meer moeten vermijden.

Qua verhaal laat Boe ons gelukkig lekker zwemmen, en zijn personages zwammen. Moet ook allemaal niet uitgelegd worden, dat maakt de film, en de sfeer die wordt uitgestraald, des te effectiever.

3,5* voorlopig

Heb de beruchte special-effects gemist dus dat scheelt . Voor de rest vond ik het best heel aardig. Script gaat net niet de Wild Things kant op maar verrast precies genoeg. Freeman is natuurlijk weer goed en Potter zorgt voor de eye-candy (wat is ze mooi met betraande ogen). Fatsoenlijke thriller, 3,5*.

Ik vond het na verloop van tijd ook inderdaad allemaal een beetje in herhaling vallen. Voor mensen die Mozart's muziek prachtig vinden is het natuurlijk fijn om minimaal 5 keer naar 10 minuten durende opera's van Mozart te kijken maar mij deed het niet veel. Daarom had ik het na een paar eigenlijk wel gezien en kon de film me steeds minder boeien. Wel met erg veel gevoel gemaakt en geacteerd. Toch wel 3 sterren want films over genieën zijn altijd interessant.

Nog nooit zo blij geweest om een film toch maar te gaan kijken in plaats van de luilak uit te hangen in me bed. Wat een waanzinnig mooie film zeg. Geweldige hoofdstukindeling, leuke insteek qua plot en prachtig gefilmd. Af en toe snapte ik een paar dingen niet vaak bij tijdsprongen, zo zag je eerst dat de puber Otto met het briefje in zijn hand op de foto ging, maar als Ana later de foto terug ziet is het de volwassen otto die het briefje vast houdt. Zelfde met de scène waarin Otto zijn moeder dood aantreft. Die dingen volgde ik niet helemaal maar deze worden vast bij herzien opgelost en dan gaat deze film onherroepelijk het stempel "meesterwerk" van me krijgen.

4,5*

[edit]Voorlopig toch even 4*. Dat einde zit me niet helemaal lekker. Doe dan óf een tragisch einde, óf een happy-end. Maar ga niet eerst iedereen blij maken met die zo langverwachte ontmoeting om vervolgens die ontmoeting een stervensdroom te laten blijken. Want dat vond ik totaal niet thuishoren in de film eigenlijk. Sprookje of niet. Daarnaast vond ik dat beide personages wel een happy-end verdienden (en anders ik wel )

Misschien had ik een beter humeur dit keer, want vond hem iets beter te doen dan de vorige. Er zaten iets meer scènes in die even de aandacht opeisten, meestal zodra het Spider-sense wee even werd ingeschakeld. En hier en daar zat de humor goed in elkaar.

Maar daar is dan ook alles mee gezegd, want dit is verder weer eenzelfde zielloos PlayStation-achtig misbaksel. Spider-Man is hier geforceerd witty, Peter Parker is veel te charmant (tuurlijk, geef de principal een high-five...) en Garfield vooral irritant met z'n constante 'schattige' gehakkel. Z'n chemie met de Emma Stone is eigenlijk het enige wat in deze films beter uitgewerkt is dan in Raimi's trilogie. Wat dat betreft belooft het einde van Gwen voor eventuele vervolgen weinig goeds...

Buiten dat is het qua muziek, villains (zet nou eens zo'n Electro tegenover Doc. Ock, dat wint Molina qua charisma en uitstraling op z'n sloffen), randpersonages en timing van zowel de actiescènes als de opbouw van het script echt beneden peil wat mij betreft.

Jammer, als Spidey ooit nog eens bij The Avengers aansluit hoop ik dat ze iemand anders vinden.

Behoorlijk inspiratieloze reboot, wat eigenlijk best knap is als je naar de rolbezetting kijkt. Stuk voor stuk mensen met meer dan genoeg charisme om er iets van te maken, maar helaas... Garfield hakkelt maar een beetje en Ivans gaat van sympathiek naar megalomaan in één scène-overgang. Maar ja, met zo'n script blijf je zwakzinnig, vind je het gek (vrij naar Hans).

De regisseur lijkt er alleen maar bijgehaald om zijn achternaam, want hij bakt er echt helemaal niets van en kan zich maar weer beter gaan bezig houden met (500) Days Of Summer achtige dingen. Nee, dan deed de crew uit de vorige trilogie het een stuk beter. Elfman, Raimi, de cast, allen voegden iets toe. Toegegeven, bij deel 3 was de pijp wel leeg, maar hier zien we dat het nog veel erger had gekund. Dit is gewoon een zooitje bij elkaar.

1,5*, vooral voor de cameo van Stan Lee.

Erg wisselvallig. Heb het niet exact bijgehouden maar ik denk dat ik de helft doodsaai vond en de andere helft geniaal. Gelukkig was het een beetje verspreid. De druppels, de kam, het scheermes... die scenes waren heerlijk! Maar die wandeling, het eerste kwartier en de autorit (op de wind in de haren scene na) vond ik hoogstens interessant. 3,5* maar. Niet echt mijn genre denk ik. Naja, weer wat geleerd.

Erg goeie film. Ontzettend grappig en ontroerend. Glansrollen voor iedereen en het verhaal word d.m.v. prachtige scènes verteld. 4,5*.

Uiterst merkwaardige film. Tot pak weg 20 minuten voor het einde zat ik soms naar een geweldige thriller, de spanning was soms om te snijden ( ), te kijken en soms naar een ordinaire slasher. Maar de laatste 20 minuten stellen het geheel in een heel ander daglicht: dat Bateman opeens een bevel van de giroautomaat krijgt vond ik een geweldige vondst . Welk daglicht ben ik nog niet helemaal uit, mede door het vreemde einde. Ben dan ook benieuwd hoe ik tegen de film aan kijk bij een herziening.

In ieder geval een erg goede rol van Christian Bale hoewel het denk ik makkelijker is om een gestoord iemand overtuigend te spelen dan een normaal iemand. 3,5* voorlopig, maar het zou zo maar eens fors omhoog óf omlaag kunnen.

Ben in ieder geval erg benieuwd naar het boek.

Zo oprecht en zonder schaamte, maar wel erg met voorbedachte rade. Vanuit het niets komen de dames en heren met uitgebreide literaire analyses op de proppen en er was nooit eens iemand die zei dat die Carlos Drummond maar een oude smeerlap was.

Kon hier niet zo veel mee, de de film werkt een half uur, en daarna blijft het maar hetzelfde (letterlijk, één gedicht werd wel 3 keer helemaal voorgedragen).

This is the most ridiculous thing ever

Aldus Will Ferrell bij de bloopers op het einde. Misschien nog debieler dan Ace Ventura, hoewel de grapdichtheid hier wat lager is. Vooral moeten lachen om Brick.

I love lamp.

Vooruit, 3*.

Haha, vandaag op het IFFR was echt een rare gewaarwording.

Je zou denken dat de film beter tot zijn recht komt op groot scherm (had hem al op video gezien), maar dat is buiten vertrekkende mensen, om slapende mensen gniffelende mensen en omgeschopte colablikjes gerekend.

Je gaat je na verloop van tijd reacties van mensen voorstellen, en ik had het lastig om mijn lachen in te houden. Bokanowski lijkt het er ook een beetje om te doen. Neem nou die scène met die pot. Een handeling van een halve minuut uitgerekt tot weet ik niet hoe lang. Je kunt je indenken dat mensen zoiets hebben van "schiet nou eens op". Alsof de film ze dan hoort schiet hij opeens 1000 versnellingen hoger met een razende beeldenstroom van trappen en weet ik wat niet allemaal . Om vervolgens weer een kwartier over die bibliotheek te doen.

Overall was ik toch weer best onder de indruk al hadden sommige dingen gewoon eerder afgekapt moeten worden. Die sabelscène begint leuk, doet dan teveel van hetzelfde, en eindigt dan weer gaaf als het lichaam zich opsplitst. Zelfde met de pot, dat is voor even fascinerend, daarna ronduit vervelend, en op het einde toch weer mooi (de gehele val van de pot in 1 frame gevangen). De bieb had helemaal geschrapt mogen worden. Begrijp de boodschap wel, en de lengte/herhaling draagt er ook wel aan bij, maar het duurt en duurt maar.

De nieuwe kortfilm van Bokanowski vond ik wel erg tof. Wat organischer met fijne ambient-tonen ipv snerpend vioolgekrijs. Mooi vuurwerk, branding en aardig schimmenspel.

L'Ange blijft op 3,5* staan.

Weer een alleraardigste film die het thema religie vs. wetenschap (blind geloven vs. zien en dan pas geloven) in een entertainende vorm weet te gieten. Net als de Da Vinci Code helaas net zo gebrandmerkt door de gebruikelijke toevalligheden en bombastische score, maar ik heb best een zwak voor de manier waarop Brown allerlei mythen, legendes en historische wereldvisies afstoft en met elkaar verbindt. Die muziek hoor je na een tijdje niet meer.

Daarbij wordt de filosofische academicus in mij toch wel een beetje extatisch van de meeslepende zoektocht naar de waarheid van bètawetenschappers enerzijds, gelovigen anderzijds en geesteswetenschapper (en agnost) Langdon daartussen, die Angels & Demons biedt.

Fraai hoe de "God-Particle" in de handen van McGregor opstijgt, vervolgens ontploft en warempel een soort gat in de werkelijkheid creëert waardoor een hemels tafereel te zien is. En is zoiets als antimaterie letterlijk gezien niet precies waar religie eigenlijk in gelooft?

Grappig trouwens om Nikolaj Lie Kaas (Alex uit Reconstruction) in een andere rol te zien. Al heeft hij niet de presence van Bettany uit De Da Vinci Code, maar dat kan ook komen omdat die laatste een stuk extravaganter karakter had om mee te werken.

3,5*

Inderdaad een overduidelijke inspiratiebron voor Boe's Reconstruction, maar ik heb van deze toch een stuk minder genoten. Weliswaar leuk om dingen te herkennen (vrouw met de drie keuzes, gebruik van voice-over), en inhoudelijk erg interessant, maar toch niet mijn film. Dat heeft drie hoofdoorzaken.

Ten eerste de afschuwelijke muziek. Wat een kattengejank zeg, jezus. Ten tweede is de film (nog) een stuk abstracter dan Reconstruction en ontbreekt de chemie tussen de hoofdrolspelers volledig. Hierdoor werd het mij te afstandelijk en onmenselijk. Film is volgens Boe en "backstage pass into life", een uitgangspunt dat ik deel, maar wat we hier te zien krijgen heeft met 'leven' weinig te maken.

Ten derde (en belangrijkste) gaat L'Année Dernière à Marienbad toch wel gebukt onder zijn leeftijd. De net-niet-stabiele-cameravoering, het gedateerde geluid, het theatrale acteerwerk en vooral de verschrikkelijke decadentie uit die periode... ik erger me er aan.

Thematisch en narratief erg fascinerend en leuk om te zien waar Boe een deel van zijn mosterd haalt, maar audiovisueel niet mijn ding. Dan heeft Boe het beter voor elkaar.

2,5*

Mijn eerste Kitano, dus ik had eigenlijk een mooie post moeten eeeh... posten. Gelukkig benik het voor de volle honderd procent eens met bovenstaande negatieve reacties. Die mooie post krijgen jullie wel als ik een film van Kitano zie die over de 3,5 ster gaat.

2,5*

Von Trier moet wel manisch-depressief geweest zijn, want ik heb nog nooit een film gezien die zo wispelturig is als Antichrist. Cinema en anti-cinema in één.

Het is alsof Von Trier bij elke esthetische keuze die hij heeft gemaakt ook het complete tegenovergestelde daarvan in Antichrist heeft gestopt. Hij springt als een dolle van kaarsrechte kaders en constante zooms naar losse-pols Dogme. Van verfijnd contrastrijk zwart-wit naar grofkorrelig kleur. Van hyperrealistisch naar surrealistisch inclusief CGI. Van vreemde, holle studiodialogen (terwijl ze midden in de wildernis zitten) naar diëgetisch omgevingsgeluid. Van duister gedrone op de soundtrack naar de hemelse aria van Händel.

Ongeveer de helft (de extreem gestileerde helft) van wat ik hoorde en zag kon me bekoren. Van die Dogme-regels moet ik verder nooit zoveel hebben. Zeker niet als uit andere scènes van dezelfde film blijkt hoeveel talent Von Trier er eigenlijk mee verspeelt.

Dan nog wat punten voor het acteerwerk en Antichrist komt op 3* te staan. Wellicht ooit nog half puntje meer als de symboliek wat op zijn plaats valt.

Ps. Eens te meer een bewijs dat horror waarin het kwaad in mensen schuilt mij meer ligt dan griezelfilms met monsters, geesten of ander gespuis. Dat de enige mogelijke catharsis de dood van een door rouw verscheurde vrouw is, zegt wel iets over de naargeestige sfeer van de film.

Die ondertiteling was inderdaad zeer handig, ook omdat van elk nummer dat werd gedraaid netjes de titel + artiest even in beeld kwam .

Geweldige film verder. De tijd vliegt voorbij. De (dans)scènes begeleid door muziek steken er duidelijk bovenuit, maar ook de dialogen over slakommen, kakken enzovoorts zijn echt hilarisch . Dat accent van die twee gastjes is zo aanstekelijk.

Helaas vond ik toch niet elk verhaal even boeiend, en vooral in de tussen de hoogtepunten liggende scènes is dat duidelijk merkbaar. Hoewel het dan misschien geen hoogtepunten waren geweest, maar toch. Die ouwe bok, en dat oeverloze gezeur over dat vriendje, mwoah, ik had wel zonder gekund.

4,5*. Was de film nog iets verder uit de bocht gegaan, dwz nog minder moeite om de plots uit de doeken te doen en meer van die geweldige chille scènes met muziek, dan had hij misschien meteen al op 5* gestaan.

Brrr... Wat een indrukwekkende film. Erg enge muziek, gruwelijk sfeertje en verschrikkelijke beelden. Erg goed geacteerd ook. Wel een beetje traag en soms vind ik dat ze de film surrealistischer laten overkomen dan nodig is. Daarom niet meer dan 4 sterren.

Wat een film. Alleen die sterfscène van Briareos, inclusief doodsrochel, al! En dan komt ie nog terug ook!

Verder ziet alles afzonderlijk er best goed uit (hoewel die Land Mates wel leken alsof ze alle Power Rangers aan elkaar hadden gepritt) maar alles bij elkaar flikkeren in 1 film levert toch wel een heel rare show op.

2,5*

In alles wat grootser en epischer dan de voorganger.

Afschuwelijk pathetisch, clichèrijk en bijeengeraapt verhaal (incl. onder andere een Borg-filosofie, Sentinel-zwermen en Doc Oc. v2.0) met belachelijke dialogen en een te grote nadruk op menselijke emotie. Het wordt allemaal heel overdreven gebracht waardoor het even lijkt dat de makers knipogend bezig zijn, maar uiteindelijk overheerst deze indruk niet. Dat maakt het bij vlagen hilarisch (de begrafenis, de "driehoeksverhouding", hoe verzin je het ). Maar veel vaker sentimenteler dan voor een mens goed is.

Gelukkig worden deze bezwaren ook in dit deel af en toe weggeveegd door de - nu écht soepele - cellshaded animatie nog beter dan ooit is geïntegreerd in de gedetailleerde 3d-omgevingen. Alleen de voice-inc viel me wat tegen. Als dat in Half-Life 2 al goed kan zou dat hier ook moeten kunnen.

Die CGI-spierballen leveren dan, ook met dank aan John Woo, nog wat scènes op die het geheel onderhoudend houden maar daar is ook alles wel mee gezegd. Op de intrieste pruttelsoundtrack en jaren '90 geluidseffecten (die soms rechtstreeks uit de X-Com-games lijken te komen) na dan.

Halfje meer dan zijn voorganger, want dit is toch eigenlijk gewoon een identieke film, maar dan technisch superieur.

Ps. Wel leuk vond ik de verwijzingen naar de Griekse mythologie, met name de naam van die kerel met dat litteken door zijn linkeroog. Argus heet hij, in de mythologie juist een schepsel met 100 ogen. Verder natuurlijk Athene, beschermvrouwe van de stad, Briarieus, een van de Hecatonchiren en natuurlijk de Olympus, waar de goden resideren.

Vreemd, ik vond het een best wel goeie, aangrijpende film en ik stoorde me in het geheel niet aan de acteerprestaties (die vond ik zeker niet slecht). Brian Singer heeft natuurlijk beter gedaan, maar voor de rest is dit gewoon een goed gemaakte film die spannend genoeg is voor een 3,5.