Meningen

Aan de bovenstaande reviews te zijn is iedereen hier bekend met de regisseur, zijn werk en zijn invloeden. Ik ben dat totaal niet. Dat verklaart wellicht de hoge waarderingen en dat die van mij een stuk minder is. Ik kon hier écht niks mee.

Enorm pretentieuze en artsy, dat meer een bewegend kunstwerk is dan een film. Daarom snap ik wel waarom mensen hier een waarde in kunnen zien; het is een bepaalde kunstvorm, een soort museum. Ik heb het idee dat de regisseur normaal een fotograaf is die karaktermomenten vastlegt en dat nu in filmvorm wilde proberen. Ellenlange shots van mensen die diep in gedachten verzonken zijn, onlogische handelingen uitvoeren, onverklaarde settings. Volstrekt onlogische scene-opvolgingen. Geen samenhang.

Het gebrek aan tempo, muziek (heel soms), dialoog, spanning én verhaal is mij echter echt teveel. Ik hou van afwijkende films, maar als er al een clou zou zijn, is hij me volledig over het hoofd gegaan.

Niet zo best. Dat het een gast is die aanmoddert en die heel erg vaak 'fack' zegt, komt terug in de titel. Een handvol grappen/situaties waren leuk, voor de rest heb ik me grotendeels zitten ergeren aan de ondankbare houding van de hoofdpersoon. En blijkbaar vallen vrouwen voor een humorloze, gedesinteresseerde, luie vent. Ook als je 16 en maagd bent, want minderjarige seks mag er ook in. Zo werkt het allemaal in het echte leven niet. Leuke poging, maar erg vervelend uitgewerkt. Gewoon kut eigenlijk.

Interessante film. Dat ie een VS-remake heeft gekregen zegt op zich al genoeg over de potentie. En die is er zeker; Lynchiaans gespeel met droom en realiteit, mysterieuze zaken. Heerlijk.
Maar... de uitwerking is niet altijd even prettig. Wat mij het meeste stoorde was dat de romance wel heel erg op de voorgrond speelde en teveel tijd innam. Natuurlijk is dat de hele houvast en aanleiding (love makes the world go round...), maar de kracht van de film zit hem in de onverklaarbare zaken, daarom had ik liever gezien dat dáár meer de diepgang in gezocht werd, en niet weer de zoveelste semi-romantische scene die -wat mij betreft- niks toevoegt (overigens gek dat dit niet als genre genoemd wordt).
Beeldvorming is vaak wat lelijk en acteerwerk wat houterig. Maar als het verhaal krachtig genoeg is, is daar wel doorheen te kijken. Wat dat betreft begrijp ik de verfilming zeker, ook al levert dat zelden iets beters op (die heb ik 22 jaar geleden in de bios gezien, dus dat weet ik echt niet meer).
Toch een halfje eraf bij deze herziening.

tegenvaller. door de hoge scores op IMDB en hier was ik getriggerd, ook door de benoeming dat deze film veel zwarte humor zou hebben, en daar hou ik wel van. nu zat die er zeker in, maar neigde het te vaak naar bepaalde flauwigheid. als het dan uiteindelijk zelfs nog moralistische trekjes krijgt (met toppunt het einde waarin Adam met scencertje en haar ook nog de Bee Gees gaat meezingen), is het zeker dubbele minpunten.
er zat wel voldoende sarcastische hilariteit in, maar toch is het even inkomen. je ergert je een beetje aan de ongeloofwaardigheid, voordat je dat langs je heen laat gaat en goed beseft dat de zwarte humor een rol speelt. acteerwerk is prima, gekke karakters, matig verhaal.

dat het een bijzondere film is, is een understatement. ik bleef toch met een gemengd gevoel achter.
de opzet van de Adaptation is zonder meer geniaal: volgen hoe een (bestaande) sceanist een (bestaand) boek verfilmd tot de film waar je feitelijk naar zit te kijken (en dus uiteraard bestaat). daardoor lijkt het een autobiografie, maar eigenlijk toch ook weer niet: het spelen met die 'tijdlijnen' is zowel vermakelijk als interessant. gelukkig wordt het nooit overdreven ingewikkeld, zoals Kaufman in Synecdoche, New York wellicht wat doorschoot.

ik raakte een beetje uit de film toen het zichzelf naar een thriller wilde omvormen: de broers gaan op jacht naar het werkelijke leven van Susan. de tot dan toe geschepte sfeer en setting raakte daarme uit balans. het is dan ook iets te makkelijk om het overdreven gedrag van Susan aan de drugs toe te schrijven, het klopte gewoon niet lekker voor mijn gevoel. sowieso lijken er in het laatste half uur ineens zoveel mogelijk genres gepropt te moeten worden. ik snap de achterliggende gedachte vanuit het script, maar het werkte niet echt goed.

er zijn uit de film voldoende thema's te halen. de passie en de eenzaamheid en volop metaforen. Cage zet een sterke dubbelrol neer en de scenes met beide broers zijn vaak geweldig om te zien, uit acteursoogpunt. vanaf het eerste moment wordt je echt meegenomen in het hoofd van Charlie en voelde ik door de hele film emphatie. als kijker voelt het soms alsof je 'meeschrijft' aan het geheel.

interessante, originele film die zichzelf een beetje de nek omdraait in het laatste deel. zeker wel een film die een 2e kijkbeurt verdiend. niet omdat ie zo ingewikkeld is, maar omdat de thema's dan wellicht nog beter kunnen doordringen.

laat ik beginnen met te zeggen dat ik totaal niet van de romantische films ben en elke film waarin een 'verplichte romance', kus-sex-montage of meer van die hollywood-cliche's in voorkomt haast standaard een vol punt in de waardering verliest. maar ik hou enorm van mystery, dus besloot ik in deze prent toleranter te zijn voor de romantische rode draad.

en die tolerantie was nodig. de film leunt zwaar op 'liefde overwint alles'. en alle cliche's waren aanwezig. het valt echter in een totaal ander vaatje door het mysterieuze gegeven eromheen en dat houdt het kijkbaar. het idee van manupilatie van hoger hand is leuk en wordt goed in de film gebracht. in het begin vergeet je eigenlijk dat je naar een 'vreemde' film bent gaan kijken en wordt de situatie van David goed verbeeld. mede daarom is de scene waarin de deur opengaat en hij 'de mannen' aan het werk ziet met zijn collega erg verrassend en sterk. ik geloof totaal niet in 'het lot' en des te meer in toeval en dat zijn grote thema's in de film, daarom interessant om een visie hiervan te zien.

bij het herhaaldelijk noemen van 'het grote plan', bleef ik het maar linken aan religie/god. een duidelijk antwoord wat dit dan moet inhouden, krijgen we niet. op zich hoort dat erbij, maar zelfs een hint was teveel en dat was frustrerend. alles er tussen in wordt veelal voor gebruikelijk aangenomen en als je lekker de film aanneemt, maakt dat niet uit. als je er meer achter wilt weten, wat ik vaak wil in mystery's, dan wordt je teleurgesteld.

voor een romantisch verhaal is het een originele setting. liever had ik het idee van het adjustment bureau in een ander context gezien dan liefde, maarja, dat blijft waarschijnlijk een van de sterkste emoties en zal zich daarom het beste lenen voor deze visie.
redelijk vermakelijk, maar eigenlijk net niet.

na enkele bevallige Gilliam-films ook deze bekeken, maar wat een enorme teleurstelling. dit is gewoon een kinderfilm (op wat volwassen grapjes na), klaar. als ik deze film nou bij uitkomen had gezien, toen was ik 8, had ik hem wellicht geweldig gevonden. maar nu, nee.

het komedie-gehalte is erg schamel; weinig aanwezig en zo wel, dan vaak slechts genoeg voor een grijnsje. zoals het Gilliam beaamt is er weer meer als voldoende aandacht besteed aan het visuele werk. dat is dan ook prachtig bedoeld, helaas nu erg gedateerd. hoewel ik me er niet aan kan onttrekken dat het in '88 ook best beter kon (het plastic komt je tegemoet).

de insteek wat betreft de fantasie die boven de waarheid moet/mag staan is wellicht leuk op papier, maar sneeuwt op film compleet onder in de kinderlijkheid en wordt nooit een krachtige boodschap.

als kinderfilm vast heel aardig, als volwaardige film zeker niet, en zo beoordeel ik hem dan ook. jammer! toch ga ik de overige Gilliams nog wel bekijken...

Beetje vreemd maar wel lekker. Anderhalf uur lang gebeurtenissen die op zijn zachts gezegd wat aan de maffe kant zijn, maar eigenlijk door alle karakters -hoewel uiteindelijk door de hoofdpersoon niet zo- als normaal aangezien worden. Dat zorgt dus voor een prettig ongemakkelijke en bevreemdende sfeer.

Keerzijde is dat de onlogischheden en rare karakterskeuzes soms wat irritatie opwekken. Het doet rommelig aan. Het is allemaal niet zo best geacteerd, maar misschien is dat ook gewoon de jaren '80 stempel.

Onderaan de streep is het wellicht niet zo heel best, maar de bevreemding van 'de bizarre nacht' maken het toch een bijzondere film.

Omdat bij de meeste films mijn cijfer onder het gemiddelde op MM en IMDB zit (ik ben te kritisch?), verrast het me dat ik er nu ruim boven zit. En dan bij de herziening nog iets verlaagd.
Heerlijke mysterysfeer, somber gespeeld en een behoorlijke spanningsboog. De opzet is origineel en zodra Anna gaat praten op de 'voorbereidingstafel' kan het me voorstellen dat het publiek in tweeën wordt gesplitst door het blijkbare bovennatuurlijke plotverloop. Ik hou er in ieder geval van. De sfeer is beklemmend, de fases waar Anna doorheen gaat interessant en de dialogen net zo. Als kijker wordt je in het ongewisse gelaten over de gang van zaken, met hier en daar wat hints. Leuk.

Sleutelscene is waar Anna zich in de spiegel bekijkt, waar 3 dingen samenkomen: als kijker weet je dat ze nog leeft, Jack ziet haar staan en Anna berust zich in haar overlijden. Prachtig gedaan. Schrijnend hoe de buitenwacht op dat moment voor haar eventuele leven gaat strijden, waar zijzelf nu in rust toewerkt naar haar begrafenis.

Een plotgat is wel dat -ondanks dat de setting van 'een klein dorpje' het een en ander kan verklaren- het onlogisch is dat Eliot bij veel ongevallen als eerste kan arriveren om het middel in te spuiten (waarna het slachtoffer dood verklaard zal worden). De horror-achtige scenes voegde wat mij betreft ook niks toe.

Uiterst originele thriller waar het thema van bovennatuurlijke en seriemoordenaar door elkaar wordt gebruikt. Het feit dat ik deze review niet kan schrijven zonder veel spoilertags zegt genoeg. Wie houdt van mystery, beklemming en een duistere sfeer: kijken.

het idee en de gedachte van de film kan ik hebben en heeft voldoende potentie voor een mysterieuze thriller. het is echter een drama geworden met een mysterie-randje en dat vind ik een gemiste kans. de film is erg traag, waardoor het meer op de sfeer, dialogen en karakters gaat leunen en die redden de boel niet. ondanks zijn -zoals eerder genoemd- monotome stem, ben ik altijd wel gecharmeerd van Malkovich, zijn rol is toch wel goed neergezet en past in het verhaal. al met al matige film.

Prima vermakelijke film. Al bij voorbaat weet je dat er wat filmcliche's langs gaan komen (ook al is het een waargebeurd verhaal); de werknemer die iets wil doen waar hij de hogere heren van moet overtuigen, die iets stout doet tot ongenoegen van die hogere heren, om vervolgens succesvol te zijn. In dit geval neem je het dus sneller voor lief. Ik vond het sterk dat Jordan zelf nooit echt in beeld komt, het zou beetje een sof zijn als een of andere acteur hem zou spelen, dit maakt het krachtiger, omdat het gaat om wat eromheen afspeelt.
Ook een inkopper: heerlijke nostalgie met de 80's beelden, shots van shows in het begin en natuurlijk de soundtrack. Het is simpel en misschien wat goedkoop, maar enorm doeltreffend. Prima acteerwerk van de grote namen.
Persoonlijk ook zeker leerzaam: ik wist niet dat begin jaren '80 er al gejaagd werd op persoonlijke commerciële contracten in de sport, ik dacht dat die uitmelkerij pas veel later begon. En dat dit dus ook de start was van individuele inmenging.

Bijzonder. Ik heb weinig met Japanse cinema (of eigenlijk Aziatische cinema in het algemeen, maar dat ik deze in Engelse dub keek scheelde denk ik wel), maar om bepaalde reden kwam deze toch op mijn pad.
Een scifi uit een lang verleden kijken is altijd wel apart. Extra grappig als die dan in de huidige tijd speelt. Dat het animatie is, maar het natuurlijk vatbaarder voor 'uit de band springen'. Prachtige tekenstijl en hoewel het even doorbijten is bij de Japanse aanpak, kijkt het prima weg. Dystopische setting zijn altijd interessant en de eigenzinnigheid van de film is een grote pre.
Het scifi-verhaal doet zich langzaam uit de doeken en eigenlijk is dat iets wat zich wel vaker voordoet in de hoek waar ik normaal weinig kijk: één of ander al dat niet militair-wetenschappelijk experiment dat niet in de hand wordt gehouden. De daarbij behorende fantasykrachten heb ik niks mee. Naar het einde toe vliegt de boel behoorlijk uit de bocht, maar op een gekke manier beklijft het ook wel, kan mijn vinger er niet goed op leggen. Ondanks dat het niet mijn ding is, kon het mijn aandacht prima vasthouden. Voor de liefhebber zal het daarmee zeker een meesterwerkje zijn.

Misdaadthriller die redelijk begint maar sterker eindigt. In het begin liggen sommige zaken er wat te dik bovenop qua settling; waarom een kamer verhuren als je duidelijk geen activiteit om je heen kan dulden, de dame die net te irritant bot speelt richting de hoofdrolspeler, het net te cliche man-is-zielig-want-vrouw-en-dochter-verloren en -ja hoor, toe maar- even een camera dwars door de muur naar de buren steken. Maar de beeldvorming is fijn en er wordt kunstig gespeeld met geluid in overgangscenes.

Gaandeweg accepteer je de setting, kom je in het verhaal en ga je mee met de hoofdrolspeler. De redelijk afwezige spanning -het is net teveel een vertelling- wordt opgebouwd. Kijk een beetje door de ongeloofwaardigheden heen en het is een prima prent. Einde zit goed in elkaar, waar alles zijn plek lijkt te vinden. Betere Spaanstalige films gezien, maar leuk voor een keer. Een 6,5.

Poeh, wat heb ik Alexandra gaandeweg deze film vervloekt. Wat een $&#($#%. Dat geeft wel aan, dat ik goed in de film meegenomen werd, dat mag dus een groot pluspunt zijn. Ik voelde bijna 1 op 1 mee met de emoties/gedragingen van Steve, die dus voor mij erg realistisch overkwamen. Het is knap een film zo intens te maken met zo weinig dynamiek (één setting).
Natuurlijk vraag je je gaandeweg behoorlijk af, waarom heeft die vrouw niet gewoon eens haar mond opengedaan, gewoon eens praten met je man. Het zou een soort plothole kunnen zijn, al wordt dat beetje ingedekt doordat ze zegt "dat hij er altijd overheen praat". De empathie gaat behoorlijk naar de man toe, omdat veel argumentaties van de vrouw niet heel geloofwaardig zijn (Steve lijkt niet zo'n slecht vent, met zat liefde voor zowel kinderen als vrouw) en je dus vooral neigt naar dat het "een gek wijf" is, die haar punten tamelijk overdreven duidelijk wil maken. Dat Steve op het laatste via het plafond bij de buurman binnenstapt is wel beetje gek.
Ik heb me niet perse vermaakt tijdens deze film, dankzij de groeiende haat richting Alexandra, maar juist dat geeft aan dat het behoorlijk beklijft. Bovengemiddeld goed/intens, ondanks de traagheid en lowbudget.

Herzien, en ik ben het nog 100% eens met mijn recensie van 7 jaar geleden. Uitstekende film. Ik zit qua scores eigenlijk standaard onder het gemiddelde, maar deze bevalt me duidelijk beter dan de rest. Ik ben normaal niet zo van de 'stoere types' en dito levensstijl, maar op een of andere manier wordt het hier zo neergezet dat ik regelmatig met een grijns toe zat te kijken. Gewoon goed.

Een sterrencast in een gelikte Hollywoodproductie. Een typische seventies-misdaadverhaal die niet heel origineel aandoet, maar zeker vermaakt, mede dankzij de lichtvoetige inslag. Door het plot opzettelijk wat ingewikkeld over te laten komen, met een hoop karakters, verbloemt een beetje dat het stiekem redelijk rechtlijnig is.

Beeldvorming en sfeersetting zijn heerlijk in orde. Sterkste kant zit hem in het acteerwerk. Elk karakter heeft zijn eigen wereld en ze worden niet oppervlakkig/eenzijdig neergezet (wat vooral in uiting komt bij Rosalyn met de haat-liefde-verhouding met haar man).

De lengte had zeker met een kwart korter gemogen, om de aandacht er wat beter bij te houden.

Bijzonder stukje cinema, dat het best te omschrijven is als een psychologische zwarte komedie-thriller. Het zwarte komische effect zit hem in de leefstijl en gedachtegang van Bateman (deels narratief gebracht), maar ook zeer in zijn gedrag, dat vaak nogal tegenstrijdig is met zijn voorkomen. Gaandeweg de film wordt de psychologische lading steeds sterker, mede omdat Bateman bewust is van zijn gedrag. Daar sluipt de thriller-sfeer tussendoor, door sommige ook benoemd als horror, maar dat valt reuze mee (en ik vind iets al snel horror, waar ik niet van hou).
De scenes met de visitekaartjes of zijn monologen over popmuziek zijn geweldig. Losse eindjes lijken er ook, maar die worden dan verdomde slim in het plot verwerkt, zodat je feitelijk met een vrij ziekelijke gedachte achtergelaten wordt. Zowel voor de kijker als de hoofdpersoon.

Die combinatie van genres zijn subliem met elkaar verweven. Bale speelt simpelweg een briljante Oscarwaardige rol als geestelijk gestoorde narcistische yup. Maar het is zeker geen film voor iedereen, gezien de psychische lading en het bijbehorende geweld. Typisch gevalletje, een beetje vreemd maar wel lekker!

Niet zo'n beste oorlogsfilm. Nu moet ik ook meteen zeggen dat ik niet zoveel met dat onderwerp heb en nu weet ik weer waarom. Al het gepiew-piew over en weer verveelt, zeker als daar het actie-syndroom van honderden keren schieten en een enkele keer raken bij komt.

Het verhaal voelt ook erg standaard aan: man gaat naar oorlog, eenmaal thuis gaat de oorlog niet uit hem, het gelukkige verse gezinnetje raakt erdoor verscheurt, enz. Het is al zo vaak vertoont. Inclusief Amerikaans patriottisme. Het woord 'saai' komt in me op en dat zegt wel veel bij een oorlogsfilm. De karakters blijven ook zo oppervlakkig dat je helemaal niet in de film meegenomen wordt en dat is dan ook het grootste minpunt. Het verloop is ook te fragmentarisch. Het is allemaal wel prima in beeld gebracht en het acteerwerk is voldoende. Maar het kostte me moeite de film uit te zitten en dat zegt genoeg.

dankzij de hoge top 250-noteringen gezien, maar ik ben toch teleurgesteld.
grootste manco: de 3 verhaallijnen komen nergens écht goed bij elkaar. ze overlappen elkaar hier en daar. zo wordt het slechts 3 korte films in plaats van een samenhangend verhaal. daarbij weet met name het verhaal van het model niet te boeien; egoistisch gedrag, telkens die poster en die hond werd je op een gegeven moment ook wel beu. over honden gesproken, een opvallende rode draad door de hele film. maar de beelden van bebloede en dode honden werkten uiteindelijk ook echt tegen. dat een verhaal als dit in een laag tempo verteld moet worden was te verwachten. acteerwerk en beeldvorming is in orde. maar opgeteld heb ik me uiteindelijk meer aan (kleine) dingen zitten 'ergeren' dan dat ik genoot/gegrepen werd. en dat had ik absoluut niet verwacht bij deze film. jammer.

Zeer goede film! Ik zou hem ook wel willen betitelen als thriller en niet alleen drama. Het is inderdaad geen Hollywood-film, dus niet voor elk publiek, maar toch verbaasd het lage gemiddelde me.

De beeldvorming is simpelweg subliem. Het ijzersterke openingsshot zorgt ervoor dat je direct in de film wordt gezogen, geen langzame uitleggende opbouw. Een van de belangrijkste aspecten is de sfeer; absurdistisch, stiltes, een nare onderhuidse spanning en vreemde karakters. Daardoor is het over het algemeen trage verhaal heel goed te behappen.

De naargeestige sfeer en beeldvorming is echt iets wat in mijn straatje zit, maar helaas maar weinig te zien is in (grote) films. Overigens ontgaat de hier vaker genoemde vergelijking met Magnolia mij. Dit is een van de sterkste Vlaams en/of Nederlandse producties die ik gezien heb. Een grote aanrader voor thriller-liefhebbers die het ook graag lowbudget zien.

Dit zal mijn eerste Indiase film zijn. Ik ben altijd wat sceptisch naar Aziatische films, al schijnen er geweldige dingen vandaan te komen als ik liefhebbers mag geloven. Ik heb Zuid-Korea en Japan geloof ik geprobeerd, maar het bereikt me niet altijd even goed. De hoge notering in de IMDB 250 wekte mijn nieuwsgierigheid voor deze en met het Bollywood-beeld voor ogen, viel het reuze mee. Sterker, het is gewoon een vermakelijke en prima film!

Maar dan moet je wel even door een aantal dingen heen bijten, zoals het eerste half uur. Al veel te snel een romance, de tenenkrommende muziekscenes. Maar dan komt er een misdaadverhaaltje om de hoek. Het gegeven dat een blinde pianospeler hier getuige van is, maakt het natuurlijk specialer. Het verhaal lijkt in eerste instantie niet zo boeiend, maar -in tegenstelling tot veel films- wordt het gaandeweg interessanter. Het offbeat-sfeeertje is fijn en er is nog steeds ruimte voor wat (zwarte) humor tussendoor, wat in dit geval wel werkt. Er zitten verrassend veel kleine twistjes verspreid over de gehele lengte en dat is een flinke plus.

Tuurlijk mag het acteerwerk wel wat beter, zitten er wat voorspelbare zaken in en had het ook wel minstens een kwartier korter gekund. Misschien omdat mijn verwachting wat lager was, ook door het begin, was dit een prettige vondst, waar ik met een goede glimlach bij het rollen van de aftiteling zat. (7,5)

Typische virus-outbreak-film (/mini-serie) waar de clichés niet geschuwd worden. Het acteerwerk is matig en het onvermijdelijke USA-gevoel komt ook langs. Van de visuele effecten moet het het ook niet hebben.

Ondertussen beklijft het toch wel. Er is een aardige spanningsboog en het virus wordt interessant gemaakt. Het wordt niet oppervlakkig gehouden, hoewel je met biologische en/of scheikundige interesse er waarschijnlijk iets beter bijblijft.

Als je niet met een té kritisch oog kijkt en het over je heen laat komen, is het een aardig avondvullertje, maar dat is het hoogst haalbare. Ik heb de originele verfilming overigens niet gezien.

goede film. lekker grauwe sfeer met dito beeldvorming. de soms trage, bijna slow-motion-achtige, scenes passen hier prima in, hoewel dat op den duur toch teveel de 'vaart' eruit haalt. vaart tussen aanhalingstekens, want de film moet het hebben van de onderhuidse spanningen. de rol van Pope was erg fijn (innemend en duister tegelijk), die van Josh juist erg zwak (te apatisch) en die van oma maar moeilijk te plaatsen. ik kan me niet herinneren dat ik eerder een Australische film gezien heb, maar dat heeft niet teleurgesteld. mate!

Aardige psychologische mystery-thriller, van huis uit toch wel beetje mijn favoriete genre. Het sci-fi uitgangspunt dat je in andermans geheugen/herinneringen mee kan kijken wordt slechts gebruikt als middel in de film en is geen onderwerp: dat is prettig kijken.

De film voldoet prima aan de standaard thrillervinkjes en vanaf het begin is het duidelijk "dat er iets met Anna is". Maar dat is niet erg, de spanning is prima (de openingsscene misschien zelfs te, in vergelijking met de rest) en wordt over de gehele lengte vastgehouden. Heel diepgaand gaat het niet, we krijgen hier en daar de aanwijzingen, maar voldoende om het mysterieus en interessant te houden. Acteerwerk van Anna-actrice is sterk, van de rest ietwat geforceerd. Je voelt een twist aankomen en misschien is het laatste kwartier wat zwakker dan gehoopt. Al met al meer dan voldoende en fijn weer eens een lekkere thriller te zien. (7,5)

Enige tijd geleden gekeken, maar blijkbaar vergeten een recensie te schrijven en te waarderen, kom ik nu achter. Echt inhoudelijk kan ik nu dus niet meer worden.
De sci-fi-opzet is interessant, maar begrijpelijk niet voor iedere kijker weggelegd. Ik kan er wel in mee. Het 'samen op pad' met alle 'verschrikkingen' van aard, vond ik wat minder. Met de horror heb ik niks. Het laatste kwart van de film lijkt een gekke afslag te nemen. Daar raak ik het zelfs kwijt. Maar toch, gedragen door de duistere muziek en de visuals, pakte het me op een gekke manier. De 'encounter' kun je als lachwekkend ervaren, want tja, je ziet ipv een alien toch een mens in een pakje. Maar het heeft wel wat, het is gedurfd. Je kunt diep graven in de achterliggende gedachtes die de film probeert te maken. Lof voor de visuele eindcredits.

Bijzonder. Het duurde even voordat ik in de animatiestijl zat (al verdiend de stopmotion-techniek alle respect), die lelijke masker-achtige gezichten met die duidelijke lijnen. En dan lijkt iedereen ook nog eens op elkaar en klinken alle vrouwen als mannen, beetje lelijk. Dus gaan we ons op het verhaal richten, dat zich traag ontrolt. Het is duidelijk inzoomen op de treurige midlifecrisis van de hoofdpersoon. Veel diepgang lijkt er niet in te zitten.
Het veert wat op als Emily en Lisa ten tonele verschijnen. Met name Lisa is lekker klunzig en fris. En dan besef je als kijker ineens dat zij wél als een vrouw klinkt. En er leuker uitziet. Hun contact is ook ongemakkelijk, net als de hele film eigenlijk. Maar het voelt ook erg menselijk. Maar niet overdonderend.
Naar het einde toe, als ik eigenlijk al besloten heb dat ik niet echt een goede film vind, vallen ineens wat dingen samen. Er is een reden waarom (bijna) iedereen op elkaar lijkt en hetzelfde klinkt; het is geen lelijkheid in de film, maar een bewussie. De thematiek wordt veel duidelijker. En ja, dat is mooi gevonden (al zal er zeker nog wel eea over mijn hoofd gaan). Maar toch niet genoeg om de film echt geweldig te vinden, daarvoor is het net wat te vlak en traag over het geheel. (6,5)

In het begin kwam er al snel een gevoel van crossover van Minority Report en Black Mirror's Entiry History of You. Ik kan wel mee in zo'n setting/sfeer. Gaandeweg gaat het wat teveel in zichzelf op, het is niet echt meer te volgen of het 'technisch' klopt en dat is wat jammer. Plotgaten liggen dan op de loer en gebeuren zonder dat je er erg in hebt. Het is dan meer het verhaaltje maar volgen en dan blijkt dat het eigenlijk vooral om de look en feel gaat. Naar het einde toe zal het allemaal wel. Ik heb geen gevoel van spanning of naar een climax werken gehad. Einde ronduit vlakjes. Iets met potentie, maar jammer joh.

eigenlijk heeft de film beetje moeite met het genre. er is een duidelijk drama-deel en een duidelijk 'science-fiction'-deel, waarbij het laatste meer voor de achtergrond van het eerste zorgt en elkaar pas op het einde kruist. ergens is dat toch beetje jammer

het idee wat voor de sf-invulling zorgt is best interessant. tuurlijk is het complete bullshit (en ik heb interesse in astronomie) dat er van de ene op de andere dag pas ontdekt wordt dat er een planeet zo dichtbij staat en dat ie na 4 jaar van een blauw rondje naar een enorme bol is gegaan. als je daar overheen stapt, is het concept geweldig en een film op zichzelf waard. het mysterieuze, de nieuwsgierigheid én de beklemming die dat met zich meebrengt is geweldig. maar past feitelijk te weinig in het drama-verhaal.
dat drama is op zich goed. ook daar zit de prettige vervreemding, gezien de situatie, en wordt fijn in beeld gebracht. helaas helaas moet er dan toch de romance komen, die behalve irritant, kokhalzend (vader-dochter-idee) en te Hollwood is, mij voor een groot deel uit de film haalde. dat kwam ook terug in het clichematige nu-gaat-ie-weer-genieten-van-de-muziek enzo.

het acteerwerk is prima, de verhaallijnen (mits beter verweven) prima, de sfeer heerlijk, de regie en cinematografie erg goed. hier en daar laten ze wat steekjes vallen, maar ik ben toch (buiten bovengenoemde scene) van begin tot eind geboeid gebleven, voornamelijk dankzij de beklemmende en intrigerende sfeersetting.

Holy shit. Waar heb ik naar zitten kijken. Wat je ook van deze film vind, het is een feit dat het een speciale is die vele verschillende meningen zal doen kweken.

Het is een artistieke, psychologische en symbolische prent. Met Lars von Trier verwacht je al geen normale film. De openingsscene zet wat dat betreft direct de toon. Hij gebruikt veel expliciete beelden. Het drama is groot en hevig, gaandeweg -zeker nadat we de bossen ingaan- wordt het ernstig psychologisch. En dan is ook wel helder waar het de genre-aanduiding horror vandaan haalt (ik ben daar geen liefhebber van, maar durfde het aan omdat ik geen slasher met schrikmomenten verwachtte, dat is het dus ook zeker niet), want hij is op een duistere manier soms best eng. Woorden als bizar, ziek en misselijkmakend komen naar boven. En ja, dat wordt alleen maar erger. Maar je wilt blijven kijken, want het is meeslepend.

Het artistieke en psychologische is erg interessant, de cinematografie subliem. De natuurbeelden in superslomo deden me direct denken aan de indrukwekkende openingssequence van Melancholia. Het symbolische, religieuze ging me eerlijk gezegd boven het hoofd. Daardoor zal ik waarschijnlijk een groot deel van Triers intentie gemist hebben. En blijf ik met een lichtelijk gekantelde maag achter, niet precies wetend wat ik ervan moet vinden. Maar ik ga hem er niet nog een keer voor kijken. Niet aan te raden voor the faint of heart.

Een film die het overduidelijk van het 2e deel moet hebben. In ongeveer het eerste hele uur heb ik meerdere malen zitten verzuchten dat het een romance zou worden (waar ik totaal niet van hou), maar omdat wel opviel dat dit niet standaard uitgewerkt werd, ben ik toch maar blijven kijken.

De leidraad is en blijft liefde en hoewel ik daar geen voorstander ben, werd het tweede deel beter te verteren. Het mysterie-gehalte wordt wat groter en er wordt hoe langer hoe meer gespeeld met tijdslijnen en chronologie. Helaas lijkt de regisseur dan ook hier weer in door te slaan. Het was op een gegeven moment moeilijk meer bij te houden. Daarom kwam het dan weer te geforceerd over. Iets wat ook gezegd kan worden over het houtigere acteerwerk, wat dan niet echt meehelpt een fijn verhaal neer te zetten. Ik wist niks van deze film toen ik begon te kijken (behalve dat ik een thriller verwachtte) en ik zou zweren dat het uit begin jaren '80 zou komen.

De bedoelingen waren duidelijk goed in orde, maar de uitwerking rammelt aan teveel kanten om er echt een aangename film van te maken.