Over Frankie Darro
Frankie Darro werd geboren als Frank Johnson Jr. op 22 december 1917 te Chicago. Zijn ouders werkten voor het Sells Floto Circus, waar ze als 'The Flying Johnsons' optraden met ondermeer een koorddansact. Zijn vader leerde de jonge Frankie de kneepjes van het vak en door het koord steeds hoger te hangen hielp hij hem tevens van zijn hoogtevrees af. Terwijl de familie Johnson in Californië verbleef, scheidde zijn ouders in 1922 en daarmee kwam niet alleen een einde aan hun huwelijk, maar ook aan hun circusact. Hollywood was altijd op zoek naar nieuwe kindacteurs, zeker een die zijn eigen stunts kon doen en zo maakte de zesjarige Frank zijn debuut als Frankie Darro in Judgment of the Storm uit 1924. Gedurende de rest van de jaren twintig zou hij in menige speelfilm, vaak avonturenfilms en westerns, en serial zijn opwachting maken zoals: Woman and Gold (1925), Born to Battle (1926), The Desert Pirate (1927), The Circus Kid (1928) en The Rainbow Man uit 1929. In deze periode stond hij ook soms als 'Frankie Darrow' op de credits vermeld. Frankie Darro maakte zonder problemen de overstap naar de geluidsfilm en was hij te zien in de rol van de jonge Matt in de klassieker The Public Enemy (1931) van William A. Wellman. Dit leidde tot nog meer werk voor Warner Brothers met ondermeer optredens in Three on a Match (1932) van Mervyn LeRoy en The Mayor of Hell (1933) van Archie Mayo, waarin hij één van de hoofdrollen speelde naast James Cagney. Zijn belangrijkste rol gedurende de jaren dertig vertolkte hij in Wild Boys of the Road (1933), wederom onder regie van William A. Wellman. Door deze rol werd hij vaak gecast als de harde jongen, maar was hij ook te zien in ondermeer komedies. In de tweede helft van de jaren dertig was hij te zien in films als The Ex-Mrs. Bradford (1936), Headline Crasher (1936), Saratoga (1937) de laatste film van Jean Harlow, Thoroughbreds Don't Cry (1937), Boy's Reformatory (1939) en Irish Luck (1939) naast komiek Mantan Moreland waarmee hij voor Monogram Pictures een aantal zeer populaire films maakte. Frankie Darro was zondermeer een acteur met veel werk, zowel voor de grote als de kleine studio's, maar zijn kleine gestalte stond hem in de weg om een echte grote ster te worden. Het is dan ook niet heel verwonderlijk dat hij vaak de rol van jockey speelde gedurende zijn acteercarrière. Na de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog nam hij drie jaar dienst bij het U.S. Navy Hospital Corps, maar raakte hij besmet met malaria. Bij zijn terugkeer naar het civiele leven werd hij weer met open armen ontvangen bij Monogram Pictures en was hij te zien in de zevendelige The Teen Agers filmserie: Junior Prom (1946), Freddie Steps Out (1946), High School Hero (1946), Vacation Days (1947), Sarge Goes to College (1947), Smart Politics (1948) en Campus Sleuth (1948). Hierna was Frankie Darro nog te zien in een aantal Bowery Boys komedies en speelde hij zijn laatste rol van importantie in Fighting Fools (1949). Zijn steeds terugkerende malaria symptomen, die onder meer pijn veroorzaakten, zorgde ervoor dat hij steeds meer alcohol tot zich nam, welk een negatieve invloed had op zijn verdere loopbaan en hierdoor steeds minder acteerwerk opleverde. Op zoek naar werk kreeg hij steeds vaker 'Try later' te horen en dat werd de naam van zijn kroeg die hij opende. Deze nieuwe uitdaging was geen verstandige, gezien zijn alcoholproblemen. Vreemd genoeg is Frankie Darro bij het moderne publiek vooral bekend van twee rollen waarin hij fysiek niet eens te zien is: zo deed hij de stem van Lampwick in Walt Disney's Pinocchio (1940) en was hij verpakt als Robby the Robot in de science-fiction klassieker Forbidden Planet (1956). Rond deze tijd verscheen hij nog wel in grote speelfilms, maar waren de rollen zo klein dat hij niet eens vermeld werd op de credits. Zo speelde hij een slaaf in The Ten Commandments (1956), een drogist in Operation Petticoat (1959), een piccolo in The Carpetbaggers (1964) en een bestuurslid in The Disorderly Orderly (1964). Hij was ook nog te zien in tv-series als Peter Gunn, The Untouchables, Alfred Hitchcock Presents en Batman. Zijn allerlaatste filmoptreden was in Fugitive Lovers (1975) waarin hij de toepasselijke rol speelde van dronkaard. Frankie Darro was drie keer gehuwd in zijn leven en overleed drie dagen na zijn 59-ste verjaardag op kerstdag 1976 aan de gevolgen van een hartaanval, terwijl hij op bezoek was bij een stiefkind te Huntington Beach, Californië. Zijn as werd uitgestrooid over zee.
Frankie Darro
