Watashi no Otoko (2014)

De drie periodes in de film zijn achtereenvolgens op 16mm, op 35mm en digitaal geschoten. Tijdens het kijken kreeg ik dat enkel onbewust mee, want het voelt als een natuurlijk progressie, maar heeft uiteindelijk een enorme impact. Erg knap gedaan. Net als in Kumakiri's vorige zitten hier weer van die momenten in die ontzettend raak zijn, met een verdere achtergrond die me hier waarschijnlijk meer aanspreekt kijkend naar de cijfers. Moet echt eens meer van hem zien, want Hole in the Sky was ook al geweldig.

Kumakiri is een interessant regisseur, maar het is toch al even geleden dat ik hem een echt goeie film zag maken. Heb deze ook nog klaarliggen, maar aangezien hij 2+ uur is zal het er vanaf hangen waar ik ergens een geschikt gaatje vind. Wel zin in!

Vind het wel een lastige aan te raden, want hij valt een beetje overal tussenin. Ben benieuwd hoeveel jij er mee kan. Hij duurt inderdaad lang, maar eigenlijk zou je hem eerder wat onafgewerkt kunnen noemen (maar dat vind ik juist de film versterken). Gefragmenteerd is denk ik het betere woord.

Volgende keer mag je een film als deze gewoon aanraden hoor McSavah

Zwaar.

Zo kan je dit drama toch wel het best omschrijven. Kumakiri zoekt ditmaal een stevig taboe op en toont weinig schroom bij het inbeeldbrengen daarvan. Dit is niet je doorsnee woensdagavond incest-dramatje.

Asano is een zekerheid in z'n rol, Nikaido was even afwachten maar bij momenten speelt ze Asano bijna weg. Met z'n tweeën dragen ze dan ook perfect deze film en slagen ze er zelfs in enige empathie los te weken, zelfs al zijn het allesbehalve sympathieke personages.

Visueel een paar opmerkelijke scenes, maar het was toch vooral de soundtrack die mij extra wist te bekoren. Zwaar, expressief geweld tijdens de kernscenes en verder een vooral sterke selectie uit wat klassiekere drama-nummers.

Kumakiri is met deze film weer helemaal terug wat mij betreft, maar je moet er wel even voor gaan zitten en je best verwachten aan wat ongemakkelijke scenes.

4.5* en een uitgebreide review

Zelfs nog een halfje erbij zie ik De soundtrack van Jim O'Rourke is inderdaad ook behoorlijk sfeerverhogend.

Verdiende inderdaad nog net iets meer, blijft ook aardig hangen. Ook nog een paar scenes herzien en hij hoort gewoon bij m'n 4.5*

Jim O'Rourke? Die was toch van Sonic Youth? Nu moet hij helemaal op de kijklijst!

Zat bij mij ook ergens tussen 4.0* en 4.5*, maar had hetzelfde en ging na afloop nog wat gedeeltes opnieuw bekijken.

Enkele jaren inderdaad. Vind enkele van zijn soloplaten (met titels refererend naar films van Roeg), zijn jaren 90 bandjes en zijn werk als producer vooral erg fijn. Zijn meer experimentele platen ken ik niet op de fijne collab met Keiji Haino en Oren Ambarchi na. Al is dit beter op MuMe te bespreken. Heeft al meerdere films van muziek voorzien trouwens, o.a. recente Wakamatsu die ik nog moet zien. Een (Japanse) film buff en schijnt tegenwoordig in Tokio te wonen. Maar ik ben verder geen kenner.

Ongemakkelijk.

Aanvankelijk dacht ik dat dit na Sono's Himizu de tweede Japanse film is, die ik tot nu toe zag, die de tsunami in 2011 aanstipt. Gezien het tijdsverloop kan dat echter niet het geval zijn, en het is zeker niet zo dat Japan in 2011 voor het eerst door een tsunami getroffen is. Overigens speelt Nikaido ook in Himizu.

Audiovisueel sterk, hoewel niet uitbundig. De locatie is voor een groot gedeelte Hokkaido, en de ijselijke omgeving zorgt vooral voor associaties met Russische films als Leviathan. Even desolaat, maar hier wel een stuk fraaier in beeld gebracht, met name tijdens de ijsschotsscène. Af en toe pakt de film toch uit, zoals wanneer er een trein voorbij dendert.

Ik was alweer vergeten dat O'Rourke de soundtrack heeft verzorgd, maar die was inderdaad erg sterk. Erg sfeervol, maar ook verre van wat standaard is. Aardig dat het Largo uit Dvořáks 9e symfonie ook een aantal keer voorbijkomt.

Audiovisueel dus dik in orde, maar uiteindelijk is het vooral het plot dat opmerkelijk is. Hier worden eventjes een paar flinke taboes aan de orde gesteld, waarbij het initiatief genomen lijkt te worden door de partij die normaal in dit soort relaties als de zwakke gezien wordt. Ik moet zeggen dat ik het behoorlijk ongemakkelijk vind, maar dit zie ik eerder als een pluspunt. De betere films zijn kunstzinnig, en in mijn ogen moet kunst iets oproepen van euforie tot afschuw, zolang het maar niet onverschilligheid is. En daar slaagt deze film meer dan genoeg in.

Uiteindelijk zit de film tussen 4* en 4,5* in. Met het oog op een eventuele herziening zet ik laag in: 4*.

Een vrij snelle herziening, maar ik blijf op 4*. Visueel mooi, maar ik verwacht toch wat meer. De personages boeien ook nu weer, maar met name het einde geeft toch vraagtekens wat men nu precies wilt zeggen.

25tab, ik las ergens anders dat je het jammer vindt dat Kumakiri zo ver is weggezakt en zag hier ook jouw lage cijfer geplaatst. Ben wel benieuwd wat je hier zo teleurstellend/slecht aan vindt, vooral omdat je volgens mij wel een behoorlijke liefhebber van Aziatische films bent. Al geef je zo te zien wel meer van mijn favoriete films het laagste cijfer

Besteld.

Naar het schijnt zou dit kunnen concurreren in de strijd om de beste Japanse film van dit decennium

Hah. Zolang je je geld maar niet probeert terug te vorderen als het niks blijkt te zijn

Dat ga ik natuurlijk wel doen

Kumakiri is uit mijn zicht verdwenen, omdat hij uit het zicht van IFFR en CJ is verdwenen. Ik zie dat al zijn recente werk met Engelse subs is te krijgen, maar dat helaas wel ver weg voor veel geld. Alleen deze was (HK R3) betaalbaarder, Kumakiri is in de Westerse release-wereld helemaal nog nooit opgedoken (behalve het debuut).

Ik hou het nog altijd bij fysieke dragers, ik zie dan binnenkort (lees: begin volgend jaar) dan toch eindelijk mijn 1000e Japanse film. Ik heb er toch ruim 800 op DVD. Toch ook best een leuk gezicht als ik zo vanaf mijn bureau naar rechts kijk.

Volgens mij is Kichiku wel ooit in het Westen op DVD uitgebracht, maar da's dan ook z'n minst typische film (en ook gewoon z'n minste wat mij betreft). Maar de hardcore Japanse dramas zijn nooit echt populair geweest in het Westen toch? Behalve een occassioneel regisseur die zonder duidelijk aanwijsbare reden toch een aantal van z'n film gereleased kreeg.

Zeker een bijzondere film, maar sommige scenes 'deden het niet' voor mij, omdat ik ze nogal kitscherig vond. Waaronder de ijsschotsen en vooral zo'n bloed-scène. Maar overall tempo, karakter studie met name van Asano vind ik wel sterk. Beeld dat McSavah onaf noemt vind ik ook wel overtuigen. Sterk, maar...

Villain is natuurlijk eerder kitcherig te noemen dan My Man.

De toon van beide films is totaal anders. Juist daarom vallen de scènes die ik hier noem in negatieve zin op. En omdat ze hier gebruikt worden als extra, extra dramatisch effect werkte dat voor mij dus tegengesteld - met slow motion moet je namelijk altijd enorm uitkijken.

Mooi, gewoon mooi.

Prachtige winterse landschappen van Hokkaido. Mooie scènes zoals de bloedscène en de ijsschotsscène. Prachtig samenspel tussen Jungo en Hana. Mooi verhaal ook. Deed mij soms een beetje denken aan Lolita van Kubrick. Verder heb ik er niets aan toe te voegen. De beelden zeggen genoeg.

4.0*

Een drama? Een thriller? Van alles een beetje; net niet voldoende om echt indruk te maken. Op het acteer- en camerawerk valt weinig aan te merken, op de continuïteit van de film des te meer.
Ik vind de openingsscène én het begin van het verhaal, waarin Hana nog een klein meisje is, met voorsprong het beste deel van de film. De incestueuze verwikkelingen en de daaruit voortvloeiende dramatiek wisten mij amper te raken.