Kôfuku no Kane (2002)

In Duitsland zijn Drive, Postman Blues en Monday/Blessing Bell allemaal op dvd uitgebracht. Net op dvdprofiler de dvd's gecheckt en ze zijn blijkbaar allemaal Duits ondertiteld.

Ik ga me toch eens wagen aan die Monday/Blessing Bell double feature. Ik heb namelijk niet echt moeite met Duitse subs en ik denk dat je lang moet wachten op een andere release. Als dat er al ooit van komt.

Jammer genoeg spreek en lees ik geen letter Duits. Blijft onbegrijpelijk waarom er van z'n films geen EN-friendly releases komen. Op filmfests doet Sabu het toch altijd goed. Blijft echt een gat in mijn collectie.

Mwa, vooral het lezen van Duits is wel te doen. Laatste 2 jaren word ik vaak geforceerd te spreken en schrijven/lezen (hetzij met woordenboek), maar blijkt echt een taal die je snel oppikt.

Denk dat ik er ook niet verkeerd aan doe om die duo Monday/Blessing Bell aan te schaffen, moet deze toch nog zien - kan niet tegenvallen vermoed ik hehe.

Best mooie film.

Vooral dat dingen duidelijk gemaakt worden met beelden ipv woorden spreekt mij aan. Wat dat betreft moest ik ook één keer denken aan Broken Flowers, maar verder niet echt te vergelijken films.

Het begon al met die advertenties in de krant, maar zeker wanneer zijn geld gestolen wordt, moet je toch wel medelijden krijgen En op één flauw (en voorspelbaar) moment na (politieman die op eens achter Terajima staat), was de af en toe subtiele humor wel leuk.

Verder best fijn gefilmd, vooral wanneer hij langs alles wat hij heeft meegemaakt tijdens de film terugloopt. Er zit ook nog wat leuke (en subtiele) symboliek in. Bijvoorbeeld dat hij eerst rechts door het beeld loopt en later links terugloopt.

Postman Blues nog altijd niet gezien, die leek me een flinke tijd geleden al interessant. Binnenkort maar eens werk van maken dan.

Zeker te genieten deze film, ik vond alleen het einde een beetje mwah-mwah.

4.0*

Prachtige film waarin Terajima eindelijk eens ten volste kan schitteren. Dat doet hij dan ook, waar ik hem al als geniaal bijrolacteur kende laat hij hier zien dat hij ook makkelijk een hele film kan dragen. Er is weinig dialoog voor hem weggelegd maar dat heeft hij ook helemaal niet nodig. Ook de andere acteurs doen het erg goed met Suzuki als nummer 1.

Visueel is de film een plaatje. Het is niet meteen in your face, maar erg subtiel. Toch is elk shot erg mooi gedaan en geeft het de film een mooie sfeer mee. Ook de soundtrack draagt bij aan de totaalervaring.

Echt dramatisch wordt de film nooit, echt grappig wel. Terajima is nogal ondoorgrondelijk maar komt de meest frapante karakters tegen, leuk contrast. Combineer dit alles met een erg mooi eind en je hebt een meesterwerk.

5*

Die Terajima, dan zie ik hem in een film met stront op zijn kop, en nu in een schitterende hoofdrol. Een hoop interessante ontmoetingen, maar Terajima blijft door zijn zwijgzaamheid redelijk ondoorgrondelijk. Pas op het einde tijdens de dialoog met zijn vrouw worden dingen in perspectief gezet en drong pas echt tot me door wat er voor ongelooflijke dingen allemaal gebeurd zijn. Voor sommigen misschien jammer dat door te praten iets van de magie verloren gaat, maar op mij kwam die opsomming van wat hij heeft beleefd best wel komisch over. Ik zie trouwens niet hoe het anders had gekund. Als je een tijd van huis bent geweest, en je komt weer terug, dan is het logisch dat vrouwlief vragen gaat stellen. En om de gebeurtenissen een plaats te geven lijkt het me ook vrij logisch dat hij naar huis terugkeert.

De beelden zijn prima in orde, het kleurgebruik is goed en sommige shots zijn echt schitterend, met name de beelden van enkele straatlantaarns. Het vrijwel ontbreken van muziek is opvallend, maar niet storend. Sterker nog, als de gitaar er eenmaal in komt, blijft die algauw hangen op een enkel akkoord, wat nogal vervelend is.

Sterk is de manier waarop dingen uitgebeeld worden. Enkele gebeurtenissen en ontmoetingen blijken in direct verband met zijn situatie te staan. In een westerse film zou er meteen een voice-over bijgehaald zijn om dingen uit te leggen. Dat dit hier niet gebeurt, pleit ontzettend voor deze film.

Een bijzondere film, waarbij ik me ondanks de stiltes geen moment heb verveeld. Ik sluit zeker niet uit dat een herziening een hogere score oplevert.

Filosofische encounters als deze in Blessing Bell zou ik inderdaad wel typisch Japans kunnen noemen. Maar dan met een hoofdrol van Terajima Susumu zijn ze wel redelijk spaarzaam denk ik. Vreemd toch wel dat hier enkele malen alles nogal letterlijk genomen wordt: van ontmoetingen, gebeurtenissen en conversatie (zo die er is). Als het ergens aan doet denken is het Der Himmel über Berlin wel. Het versneden begin maakt toch al wat duidelijk dat Terajima evengoed wél als níet IS (to be or not to be - zeg maar).

Uit dat perspectief voor mij ook beter verteerbaar, omdat ik me nog wel kan vinden in Olaf K. 's commentaar op de gekozen situaties. Toch wel iets te karikaturaal om te beklijven en iets te gezocht om zó op straat gevonden te worden. Neemt niet weg dat er een hoop te beleven is in zowel het inhoudelijke als het visuele. En vond ik juist dit einde heel passend bij die voorgeschiedenis (mijn Wenders' associatie in acht nemend).

Dus als het gaat om uitgebeende Japanse stadsfilosofieën blijf ik vooralsnog de voorkeur geven aan dat intrigerende, ontwapenende en volledig van-mijn-stuk-brengende Yami no Carnival.

Geësthetiseerde les in het stoïcisme. Mooie cinematografie, met name vond ik de symmetrie, wanneer op het eind de protagonist terugloopt langs het bizarre pad dat hij in de film heeft belopen een goede vondst.

Leuk tussendoortje.

Speelse film, eentje waar we langs een serie grappige situaties langs gaan, en de droge humor best goed werkt. Het einde was dan ook zeker in de context nog het meest de moeite waard.

Ik had verwacht dat dit toch iets meer om het lijf had dan in werkelijkheid, maar zo nu en dan is zo'n grappig simpel maar effectief afgewerkt filmpje het beste tussendoortje. En Sabu heeft dat tot nu toe voor mij goed voor elkaar.

3.5*

Een prachtig stukje cinema. Komisch en bij vlagen dramatisch. De droge humor lag mij wel, maar de film is naast grappig ook erg aandoenlijk. Bij sommige stukken kreeg ik echt kippevel. Wist me echt te raken dit. De weinig aanwezige muziek is erg mooi, fenomenaal camerawerk, en een erg sterke Terajima. Kwam er zonet pas achter dat ik hem al vaak bezig heb gezien. Hij kwam me al zo bekend voor. Deze man moet echt vaker een hoofdrol krijgen. Zeker een aanleiding voor mij om meer van Tanaka te gaan proberen.

Blijft geniaal.

Tanaka, Terajima en Suzuki in één film. Een film die echt op maat van Terajima gemaakt is, kan bijna niet anders dan dat Tanaka deze film speciaal voor hem gemaakt heeft. Een film die steunt op het expressieve acteerwerk van Terajima. Wat een geniale kop heeft die mens toch.

Verder erg mooi in beeld gebracht en een perfecte afwisseling van komische en dramatische momenten. Leuke aaneenschakeling van losse scenes die van deze film een kleine (wandel) road movie maken.

Het einde is beslist één van de mooiste die ik ken, de bijna-dode Terajima die in bijzijn van z'n vrouw helemaal opfleurt, een mooier einde kon deze film zich niet wensen.

5.0* blijven zeker staan, Tanaka's mooiste film die absoluut een uitgebreide review verdient.

Nee, ik zie de genialiteit niet. Mijn zoveelste Sabu, maar de eerste die me teleurgesteld heeft. Waar veel Sabu fans dit zijn beste vinden, vind ik het zijn zwakste. Ik had niet verwacht dat de film zo'n enorm traag tempo heeft, dat ligt me sowieso niet. Ook is de humor nagenoeg achterwege gelaten, tenminste, het is mij ontgaan.

In plaats daarvan zie je Terajima lopen. De man die me nog nooit heeft teleurgesteld en talloze briljante rolletjes op zijn cv heeft staan. Maar hier wist hij me niet te bekoren, al kwam het meer door zijn rol, niet door zijn acteerprestatie. Je ziet Igarashi in beeld. Hij loopt. Hij zegt geen woord. Soms komt hij iemand tegen. Soms ook niet. Hij blijft staan. Hij werpt een blik in de verte. Hij loopt verder. De bocht om. Langs een schutting. Voorbij een geparkeerde fiets. Hij loopt iets sneller. Nee, veel belangrijke spoilers zul je niet tegen komen bij deze film. Natuurlijk kruizen er een paar vreemde situaties zijn pad, maar het wist me niet te raken. Weinig humor, zeker vergeleken bij films als Monday, Hold Up Down en Postman Blues, en het drama sloeg ook niet echt aan.

Het gebrek aan muziek is vaak niet erg, echter hier versterkte het enorm trage tempo van de film waardoor ik moeite had met het afkijken. Het einde is dan wel weer mooi en besef je inderdaad dat het een best speciale dag was. Helaas was het verloop voor mijn gevoel veel te traag. Ik snap dat mensen hem briljant vinden, maar dat zijn dan ook vaak mensen die andere trage films ook waarderen. Misschien dat ik ooit bij een herziening van gedachte verander...

Mooi!

Terajima speelt een heerlijke rol als zwijgzame, getroebleerde man die zijn weg letterlijk door een film vol eigenzinnigheid wandelt. Ieder voorval lijkt op eigen anekdotische wijze toch grote thema's aan te raken (liefde, dood, wraak, liefdadigheid en ironie) maar Sabu houdt het klein en luchtig (sommigen noemen het de perfecte mix van humor en drama; ik vond het woord humor eigenlijk al te veel).
Iedere scene of ontmoeting schijnt wel iets teweeg te brengen bij Terajima's karakter - hij past soms zijn volgende richting ad hoc aan zijn laatste ontmoeting aan - maar tot aan het einde blijven zijn ware gedachten een mysterie.

Keerpunt is de prachtige scene in de kuil op het strand, de zonsopgang die erop volgt en de werkelijk fantastisch bedachte aanloop (of eigenlijk: terugloop) naar het einde. Wonderlijk hoe je meevoelt met een personage dat tot de laatste tien minuten geen woord spreekt.

De visuele opzet is sober maar meer dan doeltreffend. Sabu weet met wat juiste kaderkeuzes, een stapel figuranten en settings én een wandelende Terajima, een film neer te zetten die door haar reizende karakter een epische en symbolische ondertoon voert. Dat klinkt pretentieus maar zo voelt het geen moment, want Sabu houdt het, zoals gezegd, kundig klein.

Heel erg charmant filmpje. Ik ga op zoek naar meer van Sabu. 4*

Leuke Sabu met fijn onderkoeld spel van Terajima. De scène dat hij die schoen uit het water probeerde te vissen had van mij nog wel een kwartier langer mogen duren. Ook de eindscène mag er zijn.