Avis de Mistral (2014)

Wellicht is het verhaal wat vlak, wat voorspelbaar, en wat dobberig en stuurloos op weg naar een voor de hand liggend einde. En het zou ook niet zo raar zijn om wat meer vuurwerk te verwachten van een film waar Jean Reno op de poster staat. En ook nog, als je op het acteerwerk let is er wellicht ook weinig opzienbarends te zien.

En toch is het een prettige film, tegen dat hij af is heb je het gevoel dat je zelf op vakantie geweest bent in het warme zachte zuiden van Frankrijk. Een van de mooiste streken, de Alpilles, vlak tegen de Camargue.

In de eerste plaats bedoeld als een luchtige en lichte film over de generatiekloof waarin wel oude wonden opengereten moesten worden voordat ze konden helen en waarin personages over hun eigen schaduw heen moesten springen. "Bedoeld als" schreef ik al, want het verhaal zelf was bijzonder clichématig, had weinig wezenlijke inhoud of structuur en was bovendien een bonte gemeenplaats van allerlei gevoelens; het werd overdreven kunstig neergezet, miste "een ziel" en zelfs een beetje zelfironie was ver te zoeken. De beelden waren (natuurlijk) stemmig. De cast oogde sympathiek, dat wel.

Wat een simpele film, ik had er meer van verwacht.

Meer dan aardige feelgoodfilm met een mooie rol van Jean Reno - IMDb als de brompot opa Paul ook de rest van de cast doet het goed en had er duidelijk zin in . Veel mooie warme plaatjes van de prachtige locaties doen de rest.

Mooie film met Jean Reno die heerlijk op dreef is als mopperende, aan alcohol verslaafde grootvader.

Het kleine, dove jongetje Théo is ontwapenend.

Prachtige beelden van de province waar het heerlijk vertoeven is en ver weg van de hectische grote stad.

Een film om echt van te genieten.

Vakantiefilmpje. De Provence : "let de sunshine in", de Woodstock-vrienden, de romantiek,.... genoeg om generatiekloven op te doeken.

Zonder prententie, clichématig, behoorlijk simpel en oppervlakkig, maar sympathiek, want het is zo lekker voorspelbaar en wie zou durven twijfelen aan een goede afloop...?

Opvallend de mooie songs en die Franse, ook al veramerikaanste jeugd, en Jean Reno, toch weer imponerend.

Omwille van de soundtrack score naar boven afgerond

Zomerse feelgood met alles erop en eraan : zwoele dorpsfeestjes romantiek, nostalgische avonden. En bovenal, een gebroken familie die stilaan weer dichter bij elkaar komt. De film speelt handig met de generatiekloof en zet een nieuw soort grootouders op de voorgrond : de ex-hippies die Woodstock meemaakten en met moto's op reis gingen. Gedaan met de grootouders die versleten door hard labeur in hun zetel TV zitten te kijken. Generaties schuiven op. Het is altijd mooi weer in Avis de Mistral, niet in het minst door Jean Reno en de kleinkinderen die me na een wat valse start toch meekregen. Er is weinig verkeerds met de film, maar ik heb het gevoel dat ik dit soort zomerdromen al beter heb gezien.