Bellas Mariposas (2012)

Bellas Mariposas is een film die qua sfeer zuid Europa “ademt”. Het verhaal hinkt van realistisch naar poëtisch en fantasierijk. Op komische wijze wordt er de draak gestoken met misstanden in een arme wijk in de stad Cagliari. De piepjonge actrice zet een topprestatie neer en is op geen moment saai als bijdehante verteller van het verhaal. De vaagheden in de film worden voor het laatst bewaard. Of ik de vaagheden nu geheel heb gevat of niet, ik heb gekeken naar een grappige en boeiende film; de irritaties over de vaagheden sijpelen weg tijdens de aftiteling.

Heel Italiaans. Bijna ouderwets. Uitbundig en lekker chaotisch soms. Heel leuk was dat Cate nog weleens tegen de kijker sprak. Als variant op de ook flink aanwezige voice over. De film heeft een heel lichte toon en daardoor is de enorme hoeveelheid ellende een stuk makkelijker te verteren. Er zit een stuk in het begin waar de film langzaam de andere personages in het gezin voorstelt en daar is van alles mee aan de hand. In een zwaarder getoonzette film was dat wel heel veel ellende in een keer geweest, in deze film kan het wel. Soms knap vanuit het oogpunt van een twaalfjarige. De boekoorsprong wordt wel verraden door de voice-over en een paar niet helemaal uitgewerkte stukjes. Aangename film.

3.5*

De vergelijking met een Fellini is nooit ver weg maar zeker een zeer treffende vergelijking want Bellas Mariposas doet daar qua atmosfeer enorm aan denken. Ook zeer lichtvoetig en een zonovergoten Cagliari doet eigenlijk de rest.

De vaagheid die ik wel vaker terug zie komen heb ik helemaal gemist zo blijkt. Door de luchtigheid die Bellas Mariposas kenmerkt is de ellende altijd vrij goed verteerbaar en krijgt de ellende zelf ook veel minder gewicht.

Toch kent de film iets te veel tekortkomingen maar desalniettemin een zeer onderhoudende sfeerimpressie. Leuk maar had dan toch liever gekozen voor Noche.

Aardig, richting goed. De toegepaste vertelwijze is erg origineel, een 12-jarige puberende meid kijkt in de camera, vertelt ons haar verhaal, en we mogen (meestal) meelopen en meekijken, waarbij ze af en toe even stopt, omdraait en ons persoonlijk wat uitlegt. De film wordt daardoor een soort gefilmde dagboek dat aan ons is gericht.

Op diverse punten oogt dit zeker realistisch, ze komt soms erg irritant over net als andere pubers van haar leeftijd, en ze weet ook niet zo goed hoe ze een verhaal moet overbrengen waardoor het soms allemaal lastig te volgen is (daarmee doel ik op wat hierboven 'vaagheden' worden genoemd). Haar pubergedrag en die van haar vriend(inn)en komt ook erg geloofwaardig over. Jammer genoeg zijn de eerste twee realistische punten (het irritante, en het warrige) ook minpunten voor de film.

Aan het op zich al interessant verhaal worden vervolgens enkele Italiaanse maffiapraktijken toegevoegd, wel weer bekeken door de ogen van een 12-jarige waardoor het ook niet 100% helder is wat er gebeurt.

Niet slecht, en bijzonder genoeg om een keer gezien te hebben (vooral vanwege de originele vertelwijze). Wat mij betreft zweeft mijn waardering ergens tussen de 2,5* en de 3,5*, dus hou ik het op 3*.

Deze wilde ik graag zien omdat de film zich afspeelt op Sardinië en het onderwerp interessant is. Ben niet teleurgesteld maar wel suf geluld door de hoofdpersoon dat ligt niet zo zeer aan haar maar is inherent aan de manier van filmmaken.

Voor het grootste gedeelte pakt deze manier goed uit maar naar het einde toe, als het geheel culmineert en er een einde aan gebreid wordt zit ik toch met het gevoel dat ik de boel liever had zien blijven voortkabbelen.

Schitterende Italiaanse film op 12-jarige meisje in achterstandswijk op Sicilië op een warme zomerdag in augustus.

De dag begint zoals gewoonlijk in een overvol appartement als de bovenbuurvrouw om 3.00 naar het toilet gaat en het begin van de film is druk, deprimerend, maar 's middags ontsnapt Caterina met haar vriendin naar het strand, de zee en de stad en krijgt de film een warme zomerse gloed die zeer welkom is in een koude februari-maand. Voor de finale komen we 's avonds weer terug bij de flats.

Hoofdpersoon doorbreekt regelmatig de vierde wand, alsof de filmers haar dagelijkse leven aan het filmen zijn en qua taalgebruik, met name over seks, laat de film weinig onverbloemd.

Herzien. Blijft een uniek eigenzinnig filmpje. De chemie tussen de twee vriendinnetjes is zo aanstekelijk dat de misère van het milieu waar ze vandaan komen op de achtergrond wegvaagt. Verder niet bijster mooi gefilmd, maar wel effectief en daar gaat het om. 4* blijven staan.

Aardige film, waarin een vroegrijpe tiener (samen met haar vriendin) de toeschouwer bij de hand neemt om hem of haar kennis te laten maken met een dag in het (fladderende) leven aan de onderkant van de Sardijnse samenleving anno nu. Een plotloze, confronterende reality film met een aantal mooie beelden en veel onsympathieke figuren. Aardig; daar is volgens mij alles mee gezegd.