Battle of the Year: The Dream Team (2013)

Deze Amerikaanse bboys willen hun land vertegenwoordigen. Ze worden bijgestaan door een ervaren coach die zijn gezin verloren heeft, aan de drank zit en op dit moment wel bereid is zijn leven om te gooien middels een danscrew te begeleiden. Niet alles gaat zonder slag of stoot en er moet hard gewerkt worden om goed in vorm te komen.

Ik vond het ietwat overdreven dat die jongens er zo lacherig mee omgingen alsof ze bij de wiskundeles zaten. Hun willen iets bereiken met de passie die ze hebben en dan lijkt het me sterk dat je elkaar zo blijft opstoken. Dante (de eigenaar van het bedrijf, geen maffiabaas) die met een chique bak bij dat sportveld arriveert waarbij twee bewakers in pak achter hem staan opgesteld vond ik ook wat buiten de maat. En het feit dat het publiek ''BOOEEE!''begon te roepen bij de verschijning van Dream Team op het podium is wat misplaatst omdat er in de hiphop wereld juist erg veel respect tegenover elkaar heerst.

Positief waren de moves en de structuur waarin alles verteld wordt. Er wordt geen sullige relatie aan vastgeplakt en het einde waarin ze verliezen met één punt van Korea is natuurlijk nèt wat minder afgezaagd dan de gemiddelde afloop. Kijkt eenvoudig weg.

Vlotte film die door de hoeveelheid aan clichés als een chick flick overkomt. Het haantjesgedrag en de ego maken richting the battle of the year plaats voor teamspirit. De synchronisatie en moves zijn i.i.g. heerlijk om naar te kijken, en daar ontbreekt het dan ook niet aan.

Aardige wegkijker. Dit mogelijk mede doordat je als kijker de opkomst van de crew meemaakt en niet zoals je vaker ziet meteen kennis maakt met een crew die al bij elkaar is. Dit gecombineerd met de rivaliteit tussen 2 crewleden en de persoonlijke drama's die de heren meemaken zorgen dat de film in de lijst van de zoveelste dansfilm, toch te bekijken is. Daarbij komt ook dat de dansscènes ook (naar mijn mening) goed werden uitgevoerd.

Battle of the Year

Matige dansfilm die wel een erg voorspelbaar verloop kent en niet al te beste acteerprestaties. Het voorspelbare is niet heel erg als het verhaal maar boeiend is en de personages interessant. Dat gaat hier niet op en dan wordt het al snel een langdradig schouwspel. Het verplichte drama wordt er ook met de haren bijgesleept en alleen Josh Holloway kan het allemaal nog een beetje redden. En sommige dansscènes zijn best goed gedaan. Maar dan heb ik de positieve punten wel genoemd.