Supernova (2014)

Erg mooie beelden, en de voice-over met de absurde teksten heeft wel wat grappigs. Doet me wel ergens een belletje rinkelen over een andere film waarin dat ook zo gedaan wordt, maar het komt niet door welke. Het verhaal zit best goed in elkaar, coming of age en uiterste verveling met elkaar gemengd - maar helaas voorkomt het niet dat de film zelf ook best saai en langdradig wordt - vervelend, kortweg. Qua acteren vond ik het geen hoogtepunt, niet omdat de acteurs het niet goed doen, maar omdat ze eigenlijk maar weinig te doen hebben - tenminste, zo lijkt het. De fysiek uitdagende rol van Helga Boettiger maakt nog het meeste indruk.

De soundtrack is best goed trouwens, en maakt samen met de beelden de film nog wel verdraaglijk.

Fraai camerawerk en een aardige soundtrack, maar afgezien daarvan een tamelijk lege film over tamelijk lege mensen. Langzaam en saai. De toegevoegde waarde van de voice-over ontgaat mij, gelet op de boodschappen die de voice-over verspreid. Dat zal wel komen omdat ik me nooit geroepen heb gevoeld om me te verdiepen in de Wetten van Newton.

Een hele lome zwoele film, waarin weinig gebeurt. Maar toch ook weer veel. Mooie beelden en sfeer plaatjes, mooi in beeld gebracht. Prima werk van Gaite.

Niks mis mee. Met zorg en aandacht een goede sfeer neergezet.

Film kabbelt rustig voort en dat beviel me wel. *3,5

NB: De kijkwijzer voor deze film is een lachertje

Lekker vage slome film. Gebeurt erg weinig maar daar geeft ook de spanning slash vaagheid van de film. Heb betere films in dit genre gezien maar desalniettemin een vette plus

Ondergewaardeerdheid alarm!!

Samen met de film Nena op dezelfde avond gezien waarbij je al erg snel enkele overeenkomsten tussen de twee films ziet. Wat ik wel kan zeggen is dat ik gisteravond naar twee prima Nederlandse films heb zitten kijken en waarbij ik kan zeggen: Eindelijk komt Nederland eens met een lome, broeierige, experimentele coming of age film... iets wat de Amerikanen hebben met Korine en Clark, iets wat de Serviërs hebben met Tilva Ros en iets wat Argentinië heeft met Glue... de enige overeenkomsten van de bovengenoemde werkjes zijn de kleurenfilters.

Supernova wist me vanaf moment een helemaal mee te zuigen in het dromerige wereldje waarbij het surreële op den duur ook zo nu en dan om de hoek komt kijken... Waar moet ik beginnen... Gaite Janssen, dat meisje die ik ook al kon uit 170 HZ speelt hierin prachtig als een filosoferende eigenwijze tiener (of twintiger), woonachtig in een huis aan de bocht van een weg waar de auto's elke keer prompt op de rem moeten trappen om die plotselinge bocht om te kunnen slaan. Op een dag zal er wel eens een auto de gevel rammen... aldus de familie... Bestaand uit een cynische vader, een zeikerige moeder en een oma in shock van de zelfmoord van haar man... die van de brug is gesprongen. Een plek waar Meis, tegen de wil van de moeder in, regelmatig naartoe loopt om daar te gaan dag dromen en iedere keer weer een poging onderneemt om een sprong te maken... maar tevergeefs... Dit is een van de vele routines waarin de film gepaard gaat.

En je zou zeggen dat het op den duur saai gaat worden... Absoluut niet. De film wist mijn aandacht er altijd bij te houden en me in te laten leven met het uitzichtloze bestaan en de eindeloze verveling van een eenzaam gezinnetje ergens in de middle of nowhere... De stem in het hoofd van Meis wist ook zo hele aparte eigenzinnige dialogen te creëren, al was ondertiteling wel welkom geweest. En dan de locatie zelf... Ondanks ik er ergens best wel van baal dat deze in Duitsland is opgenomen wisten de locaties me ook helemaal mee te slepen. Je zou haast kunnen denken aan een paar elementen, plaatsen en momenten uit het leven die je in een droom opnieuw, aan elkaar geplakt, terugvindt. Een huis, een burg... een kaal landschap, enkele voorbijvarende vrachtschepen... havenkranen aan de horizon... Maar verdomme... waarom is deze dan niet gewoon onder de rook van Rotterdam opgenomen?

Het einde was ook erg mooi.

Ja... sorry hoor jongens, maar in tegenstelling van de vele matige cijfers die ik hier tegenkom, kan ik bijna niks anders doen dan deze film een volle mep te geven.

4,5*

Dit is het soort films waar ik voor val. Het kan mij niet introspectief genoeg zijn. Het mag vaag, het mag traag, zolang ik maar niet weet wat er staat te gebeuren en ik gebiologeerd naar de beelden zit te kijken en me afvraag wat de personages zullen gaan doen.

Maar toch werkte het hier niet voor mij. De film duurt naar mijn gevoel lang en er gebeurt te weinig. Best wel geboeid naar Gaite Jansen gekeken, die deze film moeiteloos draagt en daarvoor van Tamar van den Dop alle ruimte krijgt. Haar dagdromen en gedachten waren wel herkenbaar. Een jong meisje dat op zoek is naar het leven en naar haar seksualiteit. Maar ook weer niet zo heel actief.

De vader is arbeidsongeschikt en doet niets. De oma is dement en schudt voortdurend nee. De moeder (Tamar van den Dop) zou wel willen dat er wat gebeurde, maar doet ook niets. Iedereen lijkt maar op één ding te wachten: aan een inslag. Niet die van een ster, maar van een auto die uit de bocht vliegt en zich in het huis boort. En dat allemaal in een van god verlaten stuk land. Nedersaksen begreep ik. Echt? Het leek mij eerder het landschap achter de Schelde.

Als die inslag uiteindelijk plaatsvindt komt er een nieuw personage het gezinnetje binnen. Dan zal er wel een keerje wat gaan gebeuren, denk je dan. Niet dus. Wel een film die een tijdje in je hoofd blijft zeuren. Daar hou ik wel van.