Il Grido (1957)

Vrouw verlaat man en man slaat aan het zwerven met zijn dochter. Een aantal liefdes verder keert hij terug huiswaarts en zoekt hij de confrontatie met zijn vrouw. Film staat nog met twee benen in het neo-realisme en doet door de omzwervingen denken aan La strada. [Il Grido is interessant omdat het een degelijke ouderwetse film is waar de niewerwetse trekjes lichtjes doorheen schijnen. Dat die trekjes een film later tot ongekende proporties zouden worden uitvergroot in L’avventura heeft toch niemand kunnen voorzien, lijkt me.

Komt volgend jaar op DVD uit via het MoC label!

** DVDComparison.

Il Grido is interessant omdat het een degelijke ouderwetse film is waar de niewerwetse trekjes lichtjes doorheen schijnen. Dat die trekjes een film later tot ongekende proporties zouden worden uitvergroot in L’avventura heeft toch niemand kunnen voorzien, lijkt me. [/quote]

Sorry Olaf, ik deel jouw mening niet. Volgens mij is Il Grido juist een zeer moderne film, je zou 'm zelfs experimenteel kunnen noemen.

Meteen al het begin is heel bijzonder. Dan wordt de relatie door de vrouw verbroken zonder we iets vernemen over haar motieven.

In een degelijke ouderwetse film zouden deze motieven juist breed zijn uitgemeten. Voor Antonioni was dit niet interessant, omdat hij een film wilde maken over de psychische toestand van de man.

En de neorealistische trekjes zie ik eigenlijk niet. Ook Antonioni streefde een nieuwe waarachtigheid na, maar dat leidt bij hem tot heel andere resultaten.

Dat de hoofdpersoon van Il Grido een arbeider is, lijkt me slechts een cosmetische overeenkomst.

Ten slotte, ik denk dat de afstand met l'Avventura minder groot is, dan het op het eerste gezicht lijkt.

Vannacht op TV > ARD > 1:40 uur

De triestheid spat van deze film af. Ik heb Aldo niet één keer zien lachen in dit immense drama. Zijn diep depressieve stemming wordt ondersteund door beelden van mistige landschappen. Michelangelo Antonioni kruipt in hem maar geeft geen duiding. Deze film doet helemaal niets onder voor zijn latere films.

Als dit geen baanbrekende film genoemd mag worden weet ik het niet meer.

Groots.

Een desolate film over desolate mensen in een desolate omgeving. Je zou er een depressie aan overhouden.

Maar ik had het van tevoren kunnen weten. Antonioni: dan gaat het over mensen die niet normaal (kunnen) functioneren en/of waar qua relationele eigenschappen van alles mee mis is.

Pluspunt van de Antonioni-films: aan mooie vrouwen nooit gebrek. Maar ik denk desondanks, dat ik het na L’Avventura en La Notte hier maar bij laat en Antonioni verder maar (helemaal) links laat liggen.

Maar ik ben het dan weer niet eens met cinema.rex wanneer hij neorealistische trekjes ontkent. Vele scènes en settings (fabriek, arbeiders, volkstypes, oproer bij onteigening, ...) vertonen volgens mij wel degelijk neorealistische trekjes!

Zeker een mooie film van Antonioni, waarin duidelijk de stijl van zijn latere vakmanschap al zichtbaar is. Ik had wel wat moeite om in het verhaal te komen en de eerste veertig minuten vond ik ook nog niet zo heel interessant. Daarna wordt Il Grido steeds beter en krijgen we een behoorlijk deprimerende film voorgeschoteld, met een sterke afloop.

De sfeer is nog redelijk neorealistisch, terwijl de cinematografie bij vlagen wonderschoon is. Ook de Italiaanse vrouwen mogen er hier absoluut zijn, zoals dat overigens ook vaak in latere films van Antonioni het geval is. Ik had opeen gegeven moment ook wel medelijden met Aldo. Hetgeluk lag best voor het oprapen, maar ondanks dat bijna elke vrouw die hij tegenkomt hem wel ziet zitten, blijft hij depressief, met het heftige einde als gevolg.

Ik ben toch wel onder de indruk en ben er zeker door geraakt. Dit mag dan misschien niet zijn bekendste film zijn, maar Il Grido behoort zeker tot Antonioni’s betere werk.

4,0*

Kun je die uitspraak wat toelichten, Spetie?

Voor mijn gevoel is Il Grido een wat onbekendere film van Antonioni. Als je mensen naar films van hem vraagt, worden vaak L'aventura, La Notte, blowup, Professione Reporter of Zabriskie Point genoemd, maar nooit Il Grido.

Voor mij persoonlijk doet deze film qua niveau zeker niet onder voor dat soort films. Dat is eigenlijk alles.

Il Grido is een heel knappe film, maar haalt voor mij toch nog niet de rijkdom, rijpheid en kracht van L'Avventura of Blowup. Maar dat is natuurlijk persoonlijk...

Vanavond te zien in Rialto (Amsterdam)

Fijne Antonioni die het vooral van de losse scènes moet hebben. De persoon Aldo boeide mij an sich niet zoveel die in een zelfverkozen ellende komt die nergens voor nodig is. Antonioni weet ook niet heel duidelijk te maken waarom die man voor dit leven kiest. Dat moderne Italië en de vervreemding (wat hij ongetwijfeld wil zeggen, wan dat heeft de man vaker) komen in latere films veel beter naar voren. Maar de sfeer en pacing zijn wel heel erg fijn en de vele vrouwspersonen die hij tegenkomt markant en blijven je bij. Zozeer dat als hij weer op pad gaat je als kijker eigenlijk zelf een gevoel van vervreemding kijkt door weer te moeten vertrekken. 3,5*.

Zoals destijds wel vaker gebeurde, werd een Amerikaan nagesynchroniseerd in het Italiaans. Steve Cochran speelt een man met een ziekelijke vorm van liefdesverdriet. Hij verliest alle motivatie om te werken. Op z'n odyssee doorheen de Po-vallei komt hij een bont allegaartje aan volksmensen tegen. De vrouwen die hij onderweg ontmoet, slagen er niet in hem Irma (Alida Valli) te vergeten. Z'n dochtertje Rosina komt spontaan over en weet overal spelletjes te verzinnen, ondanks hun materiële krapte. Hartverscheurend is het moment wanneer hij haar op die bus zet. Hij zakt verder weg in een spiraal van zinloosheid, totdat hij Irma met een schuldgevoel in haar nieuwe leven achterlaat. De titel ("De Schreeuw") drukt totale ontreddering uit en kan een verwijzing zijn naar het expressionistische schilderij van Munch.

Bijzonder fraaie film. Ik Ben alles dat ik van Antonioni heb en nog niet had gezien op chronogische volgorde aan het bekijken en hoewel het peill al per film steeg is dit de eerste die ik echt fantastisch vind. Behoorlijk aangrijpend en juist het verschil met het neorealisme is hier belangrijk. Het is een verhaal naar binnen toe en ook de schreeuw komt van binnenuit en niet van buitenaf. Het is geen onrecht waartegen je in opstand kunt komen. Binnenkort toch een herziening: L'Avventura.

Schitterende film. De schreeuw in Il grido horen we pas op het einde door Irma. Maar Antonioni kennende kan het ook een innerlijke schreeuw zijn naar die lege, gevoelloze maatschappij. De circel is dan ook rond, Aldo keert terug naar de plaats van het begin van de film. Zijn laatste herinnering van een gelukkig bestaan voor Irma haar ontrouw toegaf. Pleegt Aldo zelfmoord ? Niet duidelijk. Sommigen interpreteerden dit als een omvervallen van Aldo, alsof zijn bestaan wankel geworden was en geen zekerheid meer bood. Rusteloosheid, verveling, geen communicatie, ... die thema’s waren reeds vanaf hier herkenbaar. Zeer knap hoe de locatie van de Po vlakte wordt gebruikt. De achtergrond is leeg en monotoon, bomen die verdorren, metafoor voor de gevoelswereld van Aldo. Magnifieke zwart wit fotografie waarin het landschap gefilmd wordt met mist, overstromingen en koude wind. Zoals steeds bij Antonioni is Italië niet het land van de zonnige pleintjes waarin mensen tevreden CIAO roepen naar elke passant.

Il grido is ook het begin van Antonioni’s vormgeving, van zijn stilisme waarin hij de gevoelens van mensen probeerde te visualiseren door beelden ipv dialoog. Bekendste stijlkenmerk is wellicht 'temps mort – dode tijd' nl hij filmt waar anderen zouden stoppen, hij rekt de scene om een emotie over te brengen naar de kijker. Deze vroege Antonioni had ook al zijn herkenbare vertelstructuur nl tonen van gebeurtenissen die niets met het leven van het personage te maken hebben. De bootrace, de baggeraars, arbeiders dansfeest, de staking, etc zijn fait divers want het leven gaat door ondanks de tragedie in het leven van Aldo. Il grido is een klein meesterwerk. De grote komen daarna.