The Alamo (2004)

Leuke actie film, die als zodanig het kijken waard is, echter geen waargebeurd verhaal.

Eerder geschiedenisvervalsing met de gebruikelijke elementen als "onafhankelijkheidsstreven(?)", "bevrijding" en "strijd tegen de dictator". De Amerikanen hebben gewoon Texas ingepikt van de Mexicanen. De Amerikanen stuurden een huurlingenleger van Ierse huursoldaten om Texas in te nemen. Ze troffen geen leger aan zoals hen werd voorgespiegeld maar Mexicaanse boertjes. Ze kregen zo een medelijden met de Mexicanen dat ze massaal overliepen naar de andere kant. Daarop hebben de Amerikanen opnieuw een huurlingenleger er op afgestuurd, deze keer Duitse huursoldaten (Ik meen Hessenaren), die het verzet de kop in drukten. Ik heb dit uit een Interview met een Amerikaanse historicus die voorbeelden gaf van hoe geschiedenisboekjes vervalst worden. Hoe misdaden tot een heroïsche strijd worden, die kinderen wordt voorgehouden. Het is geen wonder als je ziet hoe hedendaags nieuws vervalst wordt en zo "historische" bronnen wordt die anderen later zullen raadplegen. Het zijn dit soort verhalen die een Amerikaanse identiteit hebben gesmeed van een volk van bevrijders te zijn, Hun slachtoffers denken daar anders over.

Dat lijkt mij wat kort door de bocht en te zwart-wit.

Ook erg cru ten opzichte van de 1135 Amerikaanse soldaten die tijdens de tweede wereldoorlog hun leven gaven voor de vrijheid van ons kikkerlandje, en de tallozen die daaraan vooraf gingen op weg naar hier, en waarmee de oorlogskerkhoven vol liggen.

Alleen al in Margraten (Limburg) liggen er al 8.301.

Tja, en Mexico is weer ingenomen door de Spanjaarden, alsof die Texas altijd al gehad hadden.

Texas (staat) - Wikipedia - nl.m.wikipedia.org

Machthebbers eisen in een moralistische denken medelijden om een eenzijdig beeld op te roepen. Oorlog is cru. Soldaten hebben doorgaans geen keus. Het zou logischer zijn meer aandacht te vragen voor de 28 miljoen russen die het leven gelaten hebben in veel bitterder strijd aan het Oostfront, en die op eigen grondgebied vochten om de Nazi's te stoppen, dan de paar honderdduizend Amerikanen die pas op het allerlaatst werden ingezet om de oorlogsschulden aan de VS te redden. De Amerikanen zijn als enige schatrijk van deze oorlog geworden en hun land werd niet aan gort geschoten, hun vrouwen en kinderen niet verkracht. Ik zag toevallig pas een documentaire waarin een oude Siciliaanse vrouw vertelde dat de Amerikanen bij de Inval van Sicilië werkelijk alle vrouwen en jonge meisjes hadden verkracht. Dat is ook een uitwerking van de ontmenselijkende propaganda.

Oorlogspropaganda dient primair om soldaten een goed gevoel te geven over het vermoorden van andere huisvaders die ook liever thuis waren gebleven, door tegenstanders te ontmenselijken. Dit soort oorlogsfilms spelen daar een kwalijke rol in. Het maakt nieuwe generaties jonge mannen wijs dat oorlog iets heroïsch is en gevochten wordt voor hoge idealen. De werkelijkheid is anders. Oorlog is vooral een uitlaatklep om het beest los te laten.

Dat er nu een half miljoen Amerikaanse veteranen thuis zitten met PTSS is niet zo zeer omdat ze hun kameraden zagen sneuvelen, maar omdat ze deel gemaakt zijn van een oorlogsmisdaden die aan hun geweten knagen. Zo een 40% van de "terroristen" die ze bijvoorbeeld in Afghanistan hebben helpen doden waren kinderen. Dan kunnen ze je wel een medaille opspelden, maar dat stilt het geweten niet bij een normaal mens.

De reden dat in WW2 relatief minder mensen getraumatiseerd waren is dat 80% toen nog over de hoofden heen schoot omdat ze niemand wilde doden. Een oom van mij kwam in de oorlog een Duitse soldaat tegen, na enige aarzeling liet hij zijn geweer zakken, de Duitser deed hetzelfde en ieder ging zijn eigen weg. Zo ook vertelde mijn schoonvader die tegen over een Jap kwam te staan in Indonesië, beiden hadden geen zin een ander mens te vermoorden. Maar dat past natuurlijk niet in de oorlogspropaganda. Het gebeurt ook steeds minder. Door de meer realistische trainingstechnieken die men na WW2 heeft ingevoerd schoot in Vietnam 80% wel op de vijand. Een film die dit enigszins raakt is Gran Torino (2008) van Clint Eastwood over een veteraan die met zijn eigen demonen vecht.

Ik ben op Margraten als kind geweest, en die eindeloze rijen gelijkvormige kruisjes deden mij erg onwezenlijk aan. Ik probeerde iets voor de doden te voelen, maar dat lukte niet goed. Het is te abstract. Terecht stelde Stalin één dode is een tragedie, één miljoen is een getal. Margraten bracht bij mij meer een deprimerend gevoel over de collectieve waanzin die zoiets voortbrengt. Datzelfde gevoel geven ook de dodenherdenkingen mij. Mensen lopen te oreren: Dit mag nooit meer gebeuren, en tegelijkertijd loopt men de twijfelachtige oorlogen te verdedigen als "een strijd van goed tegen kwaad". Dat maakt het allemaal zo hol. Wanneer iemand zegt: "De Amerikanen hebben voor ons gevochten", dan klinkt dat mij meer als het braaf opzeggen van een morele les, dan een vertoon van echt gevoel. Wat het eerder doet, is het gevoel selectief maken. In oorlog vechten mensen omdat ze gedrild zijn om te vechten en om te overleven. De morele rechtvaardigingen dienen vooral om de misdaden te bedekken, en het schuldgevoel te dempen. Al het kwade wordt naar de andere partij verlegd en daarmee schept het juist eerder gewetenloosheid.

Als je mij nu vraagt of de gemiddelde mens anno 2023 daar wijzer in is geworden, dan betwijfel ik dat. Niet omdat hij slechter geworden is, maar omdat door de massamedia en vooruitgang in de psychologie de massacontrole technieken zo veel omvattender en beter zijn geworden. Media die alleen nog maar één objectieve waarheid mogen berichten? Daar dachten ze na de horror van WW2 toch echt heel anders over. We hebben de les wel geleerd, maar even gemakkelijk is zij door latere generaties weer vergeten.

Maar dat neemt niet weg dat je toch wel plezier kunt beleven aan zulke films. Dat heeft denk meer te maken met het gegeven dat we op deze manier plaatsvervangend ons ongenoegen eens kunnen uitleven. Daarom zijn wraakfilms ook zo bevredigend. Ja, geef die klootzak maar van katoen.

Amandelbrood

Dank voor het uitvoerige relaas, waar veel inzit waar ik het mee eens kan zijn, en ook al eerder gehoord heb als geïnteresseerde in die geschiedenis, maar zeker niet met alles.

Nota bene Stalin quoten gaat mij veel te ver, afgezien wat hij gezegd zou hebben..

Daar wil ik echter niet verder op ingaan, want deze soort van chat is hier niet toegestaan.

Dus laat ik het hierbij.

Een mini film marathon afgetrapt gisteravond waar begonnen werd met deze The Alamo en daarmee een film waar ik toch wel een heel klein beetje iets van verwachten totdat ik de stemgemiddeldes zag en daar toch wel een beetje van schrok. En achteraf heb ik daar heel weinig aan toe te voegen en kan ik dat slechts bevestigen.

Zoals ik hier al las roept de film veel discussie op qua historische correctheid, schijnt de strijd rond Texas toch wel heel anders gegaan te zijn en heeft de kreet 'remember the Alamo' daardoor toch heel wat minder lading dan het voor de gemiddelde Amerikaan zal hebben. Maar goed zo zal ieder land zijn donkere kant hebben met misdaden, handel en onderdrukking. Desalniettemin kan The Alamo dan altijd nog een prima film zijn, maar helaas kwam dat er niet bepaald uit. Waar op niet, je hebt natuurlijk als basis een historische legende met namen als Crockett en Bowie die zondermeer tot de verbeelding spreken. Dan is er een cast die voor zich spreekt met Thornton, Wilson, Quaid en Patric waar vooral de laatste twee het niet zozeer van hun acteer kwaliteiten moeten hebben maar eerder omdat ze altijd aimabele gozers spelen.

Maar godallemachtig, wat wordt daar in het vervolg ontzettend weinig mee gedaan en wat een saaie onaansprekende film. De actie en oorlog die zo halverwege losbreekt is op zijn minst welkom en een punt waarop ik nog hoopvol ben dat het nog iets kan worden, maar helaas, de film staat dan al op zo'n grote achterstand dat zelfs de fraai gefilmde nachtelijke aanval geen soelaas meer biedt. Want de film is gewoon saai, het spreekt niet aan, de karakters zijn leeg en flets en dan duurt de film ook nog best lang waarop ik blij ben dat ik de aftiteling gehaald heb. Nee, dit was niet best of de legende nu gebaseerd is op een leugen of niet.