Himizu (2011)

Ik ben erg benieuwd naar deze film.

Ja, ik kan ook echt niet wachten!

Review: TIFF 2011

Poeh, lastig om te beoordelen. Aardig wat gemengde gevoelens hierbij.

Sono gaat hier misschien wel meer dan ooit over de top. Niet qua gekkigheid in het script over de top, maar in de wijze waarop het verhaal gebracht wordt. Wel met minder (zwarte) humor dan gebruikelijk. Komt denk ik nog het dichtst in de buurt van Hazard, al heb ik nog niet alles van Sono gezien. Bijna allemaal onsympathieke karakters, veel geschreeuw, veel agressie, veel toevalligheden en weinig realisme, maar toch lijkt het te werken.

Het speelt zich dus af tegen de achtergrond van de bevingen van 11 maart 2011, en laat dat weten ook. Sumida is een veertienjarige jongen en woont in een huisje waar ze bootjes verhuren. Zijn vader is meestal dronken en komt af en toe langs om hem fysiek en verbaal aan te pakken. Zijn moeder geeft ook niks om hem en gaat er maar met een andere man vandoor. Hij is dus voornamelijk op zichzelf aangewezen. Op zijn terrein wonen dakloze overlevenden van de ramp in kleine tentjes, die wel het beste met hem voor hebben, en aan wie Sumida zelf ook hulp biedt. Wie het meest om hem geeft is echter het stalkermeisje (weet haar naam niet meer), die zich heel erg opdringt om zodoende Sumida te helpen en op de rails te houden.

Sono werkt dit alles met zoveel bombast uit, dat het geen persoonlijk drama maar een maatschappelijk drama wordt. De rampage die volgt op alle ellende is dan ook niet letterlijk te nemen, net zoals het overdreven drama dat niet is. Aan de ene kant is het allemaal simplistisch, uitvergroot en pompeus gebracht, aan de andere kant maakt dat de film juist krachtig, doordat dit misbruikt wordt om een (positieve) boodschap te brengen, zonder te vervallen in moralistisch gedweep.

Ook de soundtrack is totaal niet subtiel, met bekende klassieke stukken die al vele sentimentele scènes in het verleden hebben ondersteund. Past dus goed bij wat zich op het scherm afspeelt. Lekker hard ongegeneerd zo vaak mogelijk inzetten. Hetzelfde geldt voor de distortion, die niet stiekem op de achtergrond te horen is, maar zwaar in your face wordt gebracht. Visueel is het prachtig, wat zich het meest uit in de weergave van lichtbronnen. Niet heel opvallend verder, weinig opmerkelijke cameraposities enzo, maar perfect passend bij de depressieve sfeer.

Had van te voren een wat nihilistischer filmpje verwacht, met enkele uitbarstingen. Ja goed, het is natuurlijk een Sono, beetje onrealistische verwachtingen. Dit was eerder een constante golf van agressief en depressief gedrag, met enkele lichtpuntjes van hoop. Die zijn vooral te vinden in het meisje en het einde, en een klein beetje in de daklozen. Verveelt eigenlijk geen moment, en als je je niet te veel stoort aan het schreeuwerige karakter moet je hier als liefhebber wel voldoening uit kunnen halen.

Zeer aparte film, bijna ongeloofwaardig. Heb wel genoten van de personage's!

*3.25

Heerlijk.

Eerste kwartier is wat taai, maar wanneer Sumida's ondergang begint wordt het echt genieten. De film laat daarna ook niet meer af, met een geweldig einde om het af te sluiten.

Visueel krachtig, geweldig sound design en knap geacteerd. Moeilijk vooral omdat het drama scherpt contrasteert met de luchtige toon. Verder een absoluut onsubtiele film die er ook alles aan doet zo min mogelijk subtiliteit over te houden. Je moet er tegen kunnen, maar het levert absoluut unieke cinema op.

Sono is geweldig bezig. Goed tempo ook, waardoor z'n nieuwe film ondertussen alweer op allerlei film fests gepland staat. Laat maar komen.

4.5* en een uitgebreide review

Ik vond hem wat minder...

Sono is inderdaad flink doorgeslagen in het overdreven onderdeel van zijn films en heeft de zwarte komedie (zoals bij Cold Fish) vrijwel achter zich gelaten. Dit resulteert in een lange oppervlakkige zit vol overacting. Het is niet te ontkennen dat het een unieke stijl is, maar het was soms gewoon iets te veel. Soms betrapte ik mij erop even naar de tijd te kijken, terwijl alle personages flink aan het krijsen waren. Lijkt me niet helemaal de bedoeling.

Visueel over het algemeen prima. Fijne duistere personages zoals we van Sono gewend zijn. Acteerprestaties waren eigenlijk erg goed, maar de keuze het allemaal zo overdreven te maken werkte niet echt voor mij. De enige die eigenlijk totaal niet werkte voor mijn gevoel, was de dakloze die normaal gesproken een Yakuza speelt. Hij is geweldig als hij goed wordt getypecast, vreselijk in deze rol.

Het is jammer dat Sono de lijn doorzet in Guilty of Romance, hoewel ik die beter vond. Die is iets diepgaander, hoewel de stijl vrijwel hetzelfde is. Ik ben wel benieuwd wat er zou gebeuren als Sono een subtiele film probeert te maken. En ook wel hoe zijn stijl nog gaat evolueren in de komende jaren.

Himizu vind ik in elk geval zeker geen slechte film, maar ook zeker geen goede.

2.5*

Gevoelige film. Zeker voor een regisseur als Sono.

Alle personages zijn -zoals bij eerdere films- over the top. Het dramaelement in de film is in deze film uiteindelijk belangrijker dan het shockeren en de zwarte humor. De muziek vond ik weer erg goed.

Vond het ook een mindere Sono.

Hoewel het toch nog wel vermaakt is het allemaal te overdreven en belachelijk maar dan zonder het echte zwart-komische randje wat ik van Sono zo goed vind. Ondanks de bij vlagen aardige personages en de vaste keuze voor klassieke muziek die we van Sono kennen, heb ik een beetje het gevoel dat hij hier zijn hand wat overspeelt. Himizu kent een stuk serieuzere toon maar mist daar de bocht zo hier en daar. Had van mij wat zwartkomischer en/of meer luguber gemogen.

Hele krappe 3*

Al weer de zevende film van Sono die ik gezien heb en die ik wel tot zijn mindere vind behoren. Waar ik namelijk op af begin te knappen en dat geldt niet alleen voor de films van Sono maar voor alle Aziatische films is het extreme doelloze geweld. Ook in deze film had dat over de top geweld begeleid met dat over de top geschreeuw imo geen enkele funktie, of zou Sono het om te doen zijn om liefhebbers van "Asia Extreme" te behagen. Je zou het haast wel zeggen. Ik ben er eerlijk gezegd helemaal op uitgekeken. Alleen als satire kan ik het nog wel waarderen. Tot zover het negatieve.

Deze film had natuurlijk ook iets positiefs. In de eerste plaats het heerlijke spel van de zeer aantrekkelijke Fumi Nikaido en niet te vergeten de indrukwekkende beelden van de verwoestende uitwerking van de 2011 tsunami. De muziek uit Mozart's Requiem die je hierbij hoorde had niet beter gekozen kunnen zijn. een absolute voltreffer. Het einde van de film vond ik ook erg mooi, met het geschreeuw van Sumida en Keiko uiteraard als lichte smet.

3,5*

Ik versta goed wat je bedoeld, heb er soms ook mijn bedenken over maar hier vond ik het geweld helemaal niet doeloos. Deze karakters, vooral Yuichi, (boordevol met depressies, eigenhaat en zelfmoordneigingen) weten niet beter, de eenige manier van comunicatie die ze met mekander hebben is door op elkaar in te slaan. (zo vader zo zoon).

Japaners zijn een vrij hyper volk en geschreeuw is een van hun uitdrukingsvormen. Een beetje zoals Italianen altijd met hun armen zwaaien als ze iets te vertellen hebben. Dit is trouwens de (hoofd)redenen waarom ik Japanse Animatie slechts in de orgineele taal wil zien (euh, horen), want een Amerikaan kan nooit dezelfde expressie in zo'n schreeuw vastleggen.

Zou een gesyncroniseerd versie van Shinboru ook zo leuk zijn?

Trouwens, in een westerse productie, vooral hollywood comedy, kan ik zulk geschreeuw helemaal niet aan, bij asiaten hoort het er gewoon bij.

Kibô no Kuni (2012)

Wederom een sterke Sono die echter niet boven de 4* uitkomt.

Sono lijkt met zijn latere films steeds evenwichtiger te worden. Nog steeds de ongelooflijke intensiteit van de eerdere films, maar het voelt allemaal veel realistischer aan. Ik vraag me af hoe ik zou reageren als ik door mijn ouders verstoten zou worden. Het drama komt in ieder geval erg sterk op me over, waarbij ik in tegenstelling tot velen hier geen moeite heb met het geschreeuw. Sterker nog, het voedt de intensiteit alleen nog maar extra op. De eindscene is dan ook overweldigend. Dit is overigens ook de eerste film die ik heb gezien waarin gerefereerd wordt naar de tsunami en Fukushima. Ik gok dat er in de toekomst nog velen zullen volgen, het verbaast me eigenlijk dat dit pas de eerste is.

Ook deze Sono heeft een soundtrack die veel klassiek bevat. Het Requiem van Mozart past perfect bij de desolaatheid van de verwoesting die de tsunami heeft achtergelaten. Alleen jammer dat het steeds voor de koorinzet wordt afgebroken. Bovendien werd het wel erg vaak herhaald, in zo'n mate dat ik bang begon te worden dat het me op een gegeven moment de keel uit zou gaan hangen en dat zou ik zonde vinden, want het is een mooi stuk. Dat is niet gebeurd, maar ik weet wel dat ik deze film voorlopig niet moet herzien, want dan zou dat alsnog kunnen gebeuren. Het gebruik van het Adagio for Strings van Barber vind ik een cliché (ik weet het, het wordt ook in Reconstruction gebruikt, en die heb ik in mijn top 10), maar hier werkte het wonderlijk genoeg wel. In de eerste plaats omdat het na al die Mozart herhalingen erg verfrissend aanvoelde. In de tweede plaats omdat het hier niet op mij overkwam alsof het gebruikt werd om de kijker vooral in het gezicht te smijten hoe dramatisch het allemaal wel niet is wat er te zien is. Wat er te zien is, is al zo ontzettend intens, dan voelt het Adagio niet aan als een trucje, eerder als iets dat er perfect bij past. Ik had niet verwacht een film te treffen waarbij ik me niet zo storen aan het gebruik ervan, maar Sono slaagt er toch in. Verdere soundtrack bevat vooral veel distortion, wat ook erg bijdroeg aan de beklemmende sfeer. Beelden waren degelijk, verder niet heel erg bijzonder.

Uiteindelijk blijft deze Sono toch ook op 4* steken, en dat komt vooral door het overgebruik van Mozart. Jammer. Desalniettemin, deze film doet me zeker verlangen naar nieuw werk van Sono, en dat is veelzeggend.

Fantastisch drama. Als je wat depressief zijt is het ideaal om dit te bekijken. De laatste 3 minuten was het beste in deze film, een echt hoogtepunt als mooie afsluiter. Ik heb echt mijn zakdoek moeten gebruiken.

Sono is een slimme man.

Een groot deel van de film beviel me niet bijzonder goed. Het muziekgebruik is weer ijzersterk en in visueel opzicht is Himizu een stuk beter dan Love Exposure (vooral wat betreft het kleurgebruik), maar de sfeer is vaak erg grim, duister en hopeloos en het hoofdpersonage nogal instabiel, en daar houd ik niet van.

Maar zoals ik al zei: Sono is slim. Het begin en het einde zijn voor mij de belangrijkste delen van een film, en die zijn beide sterk. En het einde (en eigenlijk gewoon het laatste halfuur) in het bijzonder is niet alleen sterk, maar ijzersterk. Het muziekgebruik is zeer fijn, en het is gewoon precies wat ik wilde zien.

En daardoor kom ik, ondanks het feit dat het middendeel me vaak weinig aansprak, toch gewoon weer op 3.5* uit. Want wie niet vertederd wordt door het einde, die mag wat mij betreft naar de cardioloog.

Sono is niet mijn favoriete filmmaker: Man van het (te) grote gebaar.

Dat bleek wel weer toen ik hier aan begon. Het eerste half uur heb ik met de nodige verbazing en ergernis bekeken. Wat is dit? Waarom al dat geschreeuw? En niet een beetje - maar veel, heel veel, heel erg veel geschreeuw. En dat naast de nodige sla-, knok- en vechtpartijen die zomaar uit het niets leken te komen.

Ik had ongeveer een half uur nodig. Tot de scène waarin een aantal onderwereld figuren 6 miljoen van Sumida's vader komen claimen. Als Sumida daar voor zichzelf opkomt, tot het extreme aan toe en doordraait kwam er eindelijk de voor mij nodige 'logica' van al het voorgaande. Daarna bouwt de film sterk voort op de al gecreëerde chaos van schreeuwen, bekvechten en fysieke mishandeling. De kwestie van identiteit, er voor elkaar zijn etc. Als op een uur Sumida zijn vader vermoordt begint de sfeer zich echt te stabiliseren. Het blijft heel grafisch, dus ik bleef de herinneringen aan een stripverhaal houden (kwartje viel: het ís ook gebaseerd op een manga). Naast de uitbarstingen die blijven komen, zijn er poëtische momenten en dan komen de steeds terugkomende beelden van de vernietiging van de tsunami ook meer tot hun recht.

Het laatste uur is gewoon heel sterk en blijkt Sono's met deze weergave van de tsunami en het effect op mensen gewoon de juiste aanpak te hebben gekozen. Sometani Shôta die ik recent zag in Isn't Anyone Alive? viel positief op (zal wat meer van hem nazoeken), maar Mozart en Barber gingen mij op den duur wel een beetje tegenstaan. Ik heb nogal tegen de film aangehikt (er lagen tot gisteren nog 3 Sono's op DVD klaar), maar nu extra benieuwd naar de 'subtiele'-Sono film overde tsunami: Land of Hope. Die ligt ook nog klaar.

Ik lees hier nogal eens dat hij de zwarte humor of de lugubere trekjes niet had moeten loslaten. Ben blij dat hij dat juist wel heeft gedaan, anders hadden we zo weer op 2 of 2.5* gezeten. Sono's beste film van de 9 die ik nu zag.

Ik vond dit ook een interessante film, waarin gebeurtenissen elkaar niet logisch opvolgen, maar waarbij emotioneel uiteindelijk veel op zijn plek valt. In het geheel dus behoorlijk overtuigend.

Vreselijke film van Sono. Zou een Amerikaanse regisseur ook weg zijn gekomen met deze vreselijke, irritante over-the-top personages en zo'n dik aangezette, hypergekunsteld drama? Zal wel niet.

Communiceren in deze janboel van Sono kan enkel via geweld en hééééél veel geschreeuw. Sterker nog; elke gemoedstoestand in deze film wordt met veel bombarie gebracht... Verdriet, verliefdheid, dankbaarheid, haat, zelf-haat etc... het is niet te harden. Ik was het na een kwartier al beu. En dat einde.... brrrr. Delen ze in Japan ook Gouden Frambozen uit? Zelden zo onbewogen naar een filmdrama zitten kijken. Was blij dat het over was.

Het zag er wel mooi uit. 1* Wat mij betreft laat Sono dit soort drama's in de toekomst aan anderen over en leeft ie zich lekker uit in andere genres. Daar is ie meer thuis.

Sono, toch al niet de meest subtiele regisseur die ik ken, overspeelt zijn hand in deze film met veel overdreven schreeuwerig en fysiek geweld. De opening met de gevolgen van de Fukushima tsunami is best wel veelbelovend, maar wat daarop volgt is zonder meer waardeloos.

Films kijken is voor mij in de eerste plaats amusement. Het kan best aan mij liggen maar de amusementswaarde van dit soort gedrochten is in mijn ogen nihil. Wat een onzinnige smeerboel!

Sion Sono had ik jaren geleden leren kennen. Suicide Club viel behoorlijk tegen, maar Hazard en Cold Fish waren heerlijk. En zo ineens is de man een beetje in vergetelheid geraakt, ook al was hij nog niet uit het achterhoofd verdwenen. Het zal er wel weer eens van komen om weer wat films van enkele Aziatische grootmeesters (of hoe je het ook noemt) op de kop te tikken.

En zo kwam ik bij Himizu. Een van de weinige films van hem die hier in NL een release kregen. Het term coming of age sprak me aan... en dat ter achtergrond van de post-Fukushimaramp. Wel een snelle productie dan om een film in hetzelfde jaar van de ramp te schieten en te releasen.

En ja, dat geschreeuw en agressie, waar hierboven over geklaagd wordt. Ergens had ik dat toch wel weer gemist. Kan je nagaan hoe weinig ik, in tegenstelling van vroeger, Aziatische films bekijk.

Zoals gezegd, de film speelt zich, amper een maand na de ramp af en we volgen een groepje dakloze lotgenoten die hun heil maar moeten halen uit een tentje bij het botenhuis die door de zekere Yuichi wordt beheerd. Of Yuichi zelf bewust slachtoffer van de ramp was is me nog niet geheel duidelijk. Hij zit op school, in uniform en staat al langer bekend als een buitenbeentje in een klas waar het leven gewoon, alsof er niks is gebeurd, door lijkt te gaan. En dat in een stad waar alles nog overeind staat. Wat wel zo is is dat de jongeman wordt gedreven door zijn gewelddadige vader en onverschillige moeder en kennelijk het leed van de daklozen ook teveel tot zichzelf betrekt. En dan is er ook nog het meisje Keiko die zich tot hem wil bekommeren.

Wat ik opmerkelijk vind aan deze film is dat het eigenlijk allemaal nog best mooi had kunnen zijn; zo in de zin dat er lichtpuntjes waren in deze uitzichtloze situatie. Maar uiteindelijk maakt de realiteit dat onmogelijk. De daklozen zijn uiterst sympathiek; zeker die oudere man, maar ondertussen onderdrukken ze een gigantisch trauma. De stukken tussen Yuichi en Keiko hebben ergens iets speels en wil heel erg graag de goede kant op gaan... maar het wrokkige karakter van Yuichi maken in deze kwestie zoveel kapot. Als kijker wil je het bijna naar hem roepen: wees haar nou eens dankbaar!

Het grappige van dit alles is dat het neerwaartse spiraal van Yuichi nog amper opvalt, maar ondertussen wel lopende is. Zijn vader was een echte klootzak en sinds het hem eindelijk zover is gekomen om hem dood te slaan met een brok beton, lijkt hij alleen maar meer gerechtigheid te willen.
De naïviteit waar dit mee gepaard gaat, maakt het concept alleen maar sterker.

Ook leuk dat de Yakuza in dit verhaal betrokken raakt... Ook die zakkenroller of die ene psychoot hadden leuke bijrollen.

Verder vond ik de settings, ook al waren ze zo grijs en somber als wat, vrij sfeervol voor een verhaal als deze. En tussen de natte grauwe bedoening is er ook een zomers momentje, wanneer Keiko achter de balie staat van het botenhuisje. Al met al had het wel iets Kitano-achtigs. Ook de flashback/droom-scenes in het rampgebied waren toepasselijk... evenals de klassieke muziek, waarbij ik een beetje een Vengeance-trilogie gevoel bij kreeg.

Ja, de film was behoorlijk intens, maar ik ken de Japanners niet beter. Ik vind dat Sion Sono weer zeker door kan en ben ik blij dat ik de man nog niet vergeten was.

4,5*

Tweede Sono.

Audiovisueel erg mooi. Bombastisch, maar zo heb ik het graag. Mooi geschoten, en op de juiste momenten de muziek of het geluid samengevoegd. Dat zorgt ervoor dat je de film wordt ingezogen. Inhoudelijk een combinatie van vreemd maar vooral deprimerend en tegelijkertijd toch hoopgevend. De hele bedoeling van de film ontgaat me wel wat, en het helpt niet dat zowat iedereen onsympathiek overkomt, maar toch blijf je kijken. Hoe Sono dat doet, weet ik niet, en tegelijkertijd weet ik ook niet naar wat ik nu gekeken heb. Zeker voer om eens over na te denken. De plaatjes van de aardbeving waren voor mij wat overbodig, dus dat vond ik wel een minpunt. Ik had liever gehad dat Sono dit verhaal loskoppelde van de aardbeving. Maar voor de rest wel een vrij goede film, maar ik denk dat ik het toch op een 3,0* hou.

EDIT: Toch verhoogd naar 3;5*

Film blijft enorm hangen bij me, en daarom verhoog ik hem naar 4,0*. Ik vind dergelijke cinema erg integrerend en op audiovisueel vlak wist hij voldoende te boeien. Ik weet nog altijd niet 100% wat de regisseur bedoelt met deze film, alhoewel de beelden van de tsunami en het onsubtiele eind toch een hint geven. Het blijft nogal wat wennen aan deze stijl vind ik, maar het is wel een mooie film om het jaar mee te starten.

Same zou het een 3.5 geven maar deze film heeft me echt iets gegeven.

Shion Sono is niet bepaald de meest subtiele regisseur die ik ken, en ook binnen zijn oeuvre is Himizu best onsubtiel. Sumida is een jongen van een jaar of 14 die een beetje aan de zelfkant van de maatschappij leeft; hij gaat weliswaar naar school, maar zijn moeder is zelden te bekennen, vader is een afgrijselijke eikel wiens hobby het is om Sumida te vernederen. Na de tsunami woont hij samen met een aantal wel sympathieke daklozen in een klein boothuisje, maar de film is grotendeels behoorlijk lomp en nihilistisch. Sumida zit weliswaar in de hoek waar de klappen vallen, maar zijn eigen houding helpt niet: de film kent een hoop bot geweld, willekeurige vechtpartijen, moord en een hoop geschreeuw, waarbij de trots en vijandigheid van Sumida niet helpen en aan dat geweld ontkomt ook het meisje dat Sumida wil helpen niet (de naam ben ik kwijt).

Net als bij veel andere films van Sono weet ik ook hier niet echt wat ik er mee aan moet. Een hoop interessante stukken en een intense sfeer, maar ook veel onbegrijpelijke aspecten (plotontwikkelingen en karaktergedrag, maar dat kan aan mij liggen) en wederom een film die een stukje langer duurt dan wat mij betreft nodig was geweest. Interessant is het zeker, top is het niet.

Fijne coming of age tegen de achtergrond van de ramp van Fukushima. Voor mij is Sion Sono wat onbekend terrein, maar deze beviel me alvast redelijk. Niet dat het plotverloop en de bedoeling altijd even duidelijk is, maar een aantal scènes en ontwikkelingen waren wel de moeite.

Zo is het personage Yuichi best aardig uitgewerkt. Hij leeft letterlijk aan de rand van de maatschappij, zich bezig houdend met het verhuren van bootjes voor vissers en toeristen. Zijn thuis is eigenlijk geen thuis met een gewelddadige vader en een afwezige moeder. Op school loopt hij er wat verloren bij, maar trekt hij de aandacht van Keiko. Maar het komt vaak van één kant doordat Yuichi met een aantal interne onuitgesproken trauma's zit.

De film is sereen, maar bij momenten ook heftig, typisch Sono zo blijkt? Voor de rest prima soundtrack en acteerwerk. Mooi!

Sion Sono heeft wel al wat vette films op z'n palmares en deze hoort zeker in dat rijtje. Heerlijk, op z'n Japans gebrachte dramafilm, met best dystopish sfeertje en zwarte humor. Ook sterke rolbezetting en verhaal, heb me hier geen seconde mee verveeld. Dikke 8/10.

Een beetje vreemd. Soms iets te vreemd om er echt van te genieten. Raar ook hoe die jongen steeds met dat meisje omging en dat is wel een beetje een samenvatting voor mij qua gevoel. Boeiend en bijzonder maar niet altijd meeslepend. Visueel op het oog heel gewoontjes maar stiekem wel fijn, vooral de groene kleuren die op een bijzondere manier levensecht voelen. Stalker van Tarkovski had dat ook. 3,0*.