Jigoku de Naze Warui (2013)

Eerste production still hier.

hmm, hier.

Wederom een 403

Ga naar Nippon Cinema - Japanese movie news and previews - nipponcinema.com en zoek op Why don't you play in hell - teleurstellende still, for all that ado, btw.

Hier dan (tijdelijk):

http://img818.imageshack.us/img818/526/prrrrt.jpg

P.s.: die eerste link van kinjutsu werkt bij mij wél...

teaser!

hier!

Ziet er veelbelovend uit!

Teaser ziet er erg leuk uit!

Definitieve poster en verassende PG-12 rating

edit: kan geen 800mp poster vinden dus laat de huidige nog even staan.

deze spreekt me toch een stukje meer aan dan Land of Hope.

Ja, geldt ook voor mij.

Nu pas voor het eerst de trailer gezien! Het ziet er veelbelovend uit!

"- 'Jigoku De Naze Warui' aka 'Why Don't You Play In Hell'-." ... " !!!

Waanzinnig Japans werkje !!! "Why Don't You Play In Hell" is een uitstekende Aziatische

genre film ! Een stilistische achtbaan die veel actie en pure fun biedt.

Regisseur Sono steekt zijn liefde voor Taratino's 'Kill Bill' zeker niet weg ... vette knipogen in de vorm van het visuele aspect, muzikaal en het gooien van afgehakte lichaamsdelen waarbij het vloed rijkelijk op de muur spat. Sommige scènes zijn werkelijk over the top en geschift te noemen.

Dit is zo'n film waarbij je kan klappen en huilen te gelijk ... die gewoonweg puur entertainment brengt en daar gewoonweg regelrecht in slaagt. Heerlijke geschifte Yakuza film die veel in één biedt en die zeker een 'nieuwe' frisse touch aan het genre toevoegt.

Klinkt me als muziek in de oren.

Onbegrijpelijk dat 'komedie' ontbreekt bij genre. Dit was een totaal andere film dan ik gewend ben van Sono. In het begin viel de film me daarom eigenlijk nogal tegen, maar dat werd in de tweede helft ruimschoots goedgemaakt. Met een glimlach van oor tot oor werd er een prachtige film geschoten. "Let's go!"

Even voor de duidelijkheid:

Bron

Eerder dan een ode aan Kill Bill is dit eerder een lesje "hoe wel".

Erg tof.

Wel te merken dat Sono het script jaren geleden geschreven heeft, want het komt vaak nogal naief over. Tegelijkertijd is dat ook wel deels de charme van de film. Lekker onbevangen, zonder remmingen.

Buiten Sono's jeugddromen om regisseur te worden heeft deze film bitterweinig te vertellen. Het is vooral entertainment in z'n puurste vorm. Het eerst uur is leuk maar weet zich niet echt boven het typische Sono niveau uit te hijsen, het laatste half uur is er echter pal op.

De vergelijking met Kill Bill is inderdaad makkelijk gemaakt, maar wordt al even makkelijk weerlegd. Sono gaat in ieder geval een paar versnellingen hoger dan Tarantino en levert hier een meesterlijke finale af. Moest af en toe zelfs wat aan Miike denken, niet verkeerd nu die toch iets commerciëlere oorden opgezocht heeft.

Geweldig leuke film dus. Heerlijk vermaak, sterke acteurs en vooral veel fun.

4.5* en een uitgebreide review

Waanzinnig, wat Sono hier weer doet. Geen moment krijg je om naar adem te happen. Scene na wordt het entertainment gehalte extreem hoog gehouden. Behoort absoluut (samen met de eerste 2 uur van Love Exposure) tot Sono's beste werk.

Topvermaak.

éen van mijn favoriete japanse films van de afgelopen twee jaar. Zie hier de volledige lijst: The Filmtransition

Sono is terug! En hoe. Na wat serieuzere -teleurstellende- uitstapjes in de vorm van Himizu en Land of Hope doet hij hier weer waar hij echt goed in is. Met vol gas de ondergang tegemoet. 2 uur hoogst vermakelijke campy onzin met als hoogtepunt het einde vol waanzin. Erg leuk allemaal, vooral ook het geinige script, de personages die half-serieus door de film lopen. Laten we hopen dat hij het bij zulk soort films houdt, want dit heeft Sono als geen ander in de vingers.

4.0*

Weer een echte Sono, maar.....het voortdurende geschreeuw van die yakuza gangsters, daar begon ik op een gegeven moment toch wel enigszins genoeg van te krijgen. Van mij mocht het allemaal wat rustiger. Niettemin bevat deze film wel hele mooie shoot outs- en zwaardgevecht scènes. De mooiste scène, voor mij verreweg de mooiste zelfs is al vrij aan het begin;
De kleine Mitsuko in witte jurk komt de kamer binnen die helemaal vol is van het bloed, glijdt vervolgens uit en glibbert zo naar de yakuza gangster toe. Fenomenaal!
En ja, af en toe was het toch ook best wel lachen geblazen in deze over de top gangsterkomedie van Sono.

4,0*

Sprakeloos. Nog niet heel veel van Sono gezien maar dit is in elk geval zijn beste werk na Cold Fish en (het iets te lange) Love Exposure. Sterker nog, dit is één van mijn favoriete Yakuza - of zelfs Japanse - films sinds jaren. De ruim twee uur durende film heeft zo ontzettend veel vaart en is met zoveel enthousiasme gemaakt dat mijn aandacht nergens verslapte.

Het tandpasta-spotje waarmee de film opent zegt eigenlijk genoeg; dit wordt er eentje met een komisch randje. We maken kennis met een vierkoppige amateur-filmcrew die niets liever willen dan doorbreken. Gelukkig voor hen staan er net twee Yakuza-families op punt om elkaar aan te vallen en ook zij zien het wel zitten om alles op film vast te leggen. Het idee alleen al is absurd. Een groot aantal bekende gezichten, en naar mijn mening is de grootste kracht dan ook de diversiteit aan personages. Het enorme enthousiasme van regisseur Hirata is aanstekelijk. Yakuzabaas Muto is de gewelddadige leider, terwijl bendebaas Ikegami voor de komische noot zorgt. Sommige van zijn gezichtsuitdrukkingen waren priceless! Michiko is cute, leuk, stoer... die glas-scene! En Koji is een grote onbenul die zich gewillig laat meeslepen in al het geweld.

Het camerawerk van de film is snel en de soundtrack afwisselend, maar altijd sterk. Sommige scenes waren schitterend zoals inderdaad de kleine Michiko die in een witte jurk door het bloed schuift. Andere momenten stonden weer bol van gekkigheid of wat licht drama. Toch is het meestal de actie en de komedie die de boventoon voeren. Ik vermaak me sowieso altijd wel met Yakuza vetes maar wat Sono op het einde op het scherm tovert had ik niet eens durven dromen.

Het laatste half uur is zonder meer het meest spectaculaire, knotsgekke, geniale en ontroerende actiemoment dat ik ooit heb gezien. Sono trekt alle registers open en overtreft hiermee elke andere film die ik ken. Er wordt even verwezen naar Kill Bill, die natuurlijk weer verwijst naar Game of Death van Bruce Lee. Maar Sono veegt daar simpel de vloer mee aan. Snoeiharde, goed-gechoreografeerde zwaardgevechten die de bloederigste actiefinale ooit veroorzaken. Weliswaar veel CGI maar totaal niet storend. En nog altijd is daar het oog voor een geintje tussendoor. Compleet over de top en gewoonweg geniaal.

Dan blijf je toch met een naar gevoel achter dat ook de goedzakken het loodje hebben gelegd (mooie scene tussen Koji en Michiko) maar zelfs daar is aangedacht door even dertig seconden te laten zien dat de voltallige filmcrew hun eigen film zit te bekijken. Mooi! Erg onder de indruk hiervan. Fuck Bombers never die!

Leukste Sono tot nu toe!

Ik had gezien de titel een film verwacht die meer grimmig is. Maar waar in andere films van Sono het drama de onzin nog wel eens in de weg wil zitten, is het hier twee uur lang alleen maar gekte. Een hoop maffe personages, met name de yakuzabaas die zo'n ontzettende fanboy van het personage Mitsuko is, en een aantal absurde situaties met als apotheose de finale. Maar ook daarvoor al, de scène waarin de kleine Mitsuko door het bloed glijdt is even absurd als prachtig gestileerd.

Sowieso is deze film visueel zeer goed verzorgd met een aantal scènes die groots zijn, met name de finale. Qua muziek valt het op dat er wat minder klassieke muziek te horen is, maar symfonieën 7 en 9 van Beethoven komen nog wel voorbij. Het allegretto uit de zevende symfonie heb ik eerder voorbij zien komen in Sono's andere film Love Exposure, maar zit ook in Irréversible. Hier wordt het gebruikt tijdens een monoloog van Kunimura over hoeveel geld nodig is, wat op luchtige wordt geïllustreerd met ontbijt, lunch, diner, hoeren, affaires en vrouwen. Toch apart om te zien dat die muziek ook in deze situatie goed werkt.

Verder mooie rollen, vooral voor de eerdere genoemde Kunimura, Tsutsumi als zijn rivaal en de beide Mitsuko's. Maar eigenlijk schiet niemand echt te kort en op het einde gaat iedereen vol mee in de gekte. Maar ook het script mag geprezen worden, want behalve alle humor, voelt deze film toch ook aan als een ode aan de (Japanse) cinema, op een wijze die toch echt beter gedaan is dan Tarantino's Kill Bill, maar ook beter werkt dan Kitano's Kantoku · Banzai!

Van het begin tot het einde bijzonder vermakelijk. 4,5*.

Nette berichten / mooie cijfers, mijn interesse is gewekt.

De film startte met een tandpasta reclame met een in de rondte dansend klein meisje; het banale liedje bleef als een rode draad door deze cryptische, bloedige, chaotisch doorgedraaide, volledig overdreven en krankzinnige komedie lopen. Een productie over het maken van een film die tevens een oproep leek om vooral zelf een film, op welke wijze dan ook, te gaan maken. Zoals van mij inmiddels te verwachten valt, was ik een stuk minder enthousiast dan mijn voorgangers.

De film is leuk, maar had wel een kwartier korter mogen duren wat mij betreft.

Typische Sono!

Lekker vlot begin, met fatalistische vrouwen en een hoop andere personages die geïntroduceerd worden om daarna met zijn allen te vertrekken richting afgrond. Middengedeelte uiterst campy, duurde alleen wel wat lang. Ik zat op een gegeven moment echt te wachten totdat de filmstudenten en de yakuza elkaars wegen zouden kruisen.

Zeer vermakelijk, laatste half uur GENIAAL! 4*

Had vooraf veel van dit meesterwerkje verwacht, maar helaas toch een tegenvaller.

Sommige Japanse en andere Aziatische films kan ik goed waarderen hoor, ook hier ziet het er prachtig en sfeervol uit met zeker naar het einde toe maffe en bloederige scènes.

Maar helaas is het zwakke verhaaltje erg chaotisch, springt van hak op de tak en komt het allemaal zo overdreven, flauw en kinderlijk over.

Het kan me gewoon weinig boeien en dan duurt het al gauw te lang.

Ook matig acteerwerk trouwens, de hoofdpersonen in een scène proberen nog te acteren en de rest staan er vaak maar bij als doelloos vooruitstarende figuranten of beeldvulling.

Leuk dat het wat lijkt op Kill Bill, maar de regie-, camerawerk, scenario, editing, stylistisch, dialogen, humor, muziekkeuze en aan acteurs, enz. enz.., ter vergelijking is een Tarantino voor mij dan toch héél wat meer interessanter en genietbaarder.

Sorry, ben niet bevoordeeld en heb echt m'n best gedaan om hier iets geniaals oid uit te halen, het is me niet gelukt.

Knotsgek weer.

Althans, de laatste 30 minuten. De rest is leuk, maar niet geweldig. Dat vond ik bij Strange Circus dan toch net wat sterker, ook visueel gezien. Deze film blijft dan wel wat achterop. Maar het laatste stuk is wel weer genieten zeg. IJzersterk in beeld gebracht ook, en enorm overtuigend acteerwerk. Pas mijn tweede Sono, maar ook dit was weer een bijzonder uitdagend filmpje.

4*

Ik had hier best wel hoge verwachtingen van, Shion Sono ken ik vooral van Suicide Club en is me wel vaker aangeraden als iets wat me wel zou moeten liggen. Maar deze viel me toch best wel tegen. Het is een soort van klucht over een groepje gepassioneerde amateurfilmers die per ongeluk en via een voormalig kindsterretje in een yakuza-oorlog belanden, en daar een film van maken. Het is visueel geweldig, met een aantal prachtige scenes en een finale waarin compleet over the top een bloederige slachting wordt aangericht. En dat was best wel vermakelijk.

Maar ja, mooi is het wellicht wel, maar de vermakelijke delen waren helaas de uitzondering. Ik heb eerder hier wel de vergelijking met Kill Bill gezien, en ik zie dat ook wel, maar bij mij kwam ook Terror Firmer van Troma naar boven, maar dan nog een tandje minder grappig. Want dat is het voornaamste probleem: dit is een over-the-top komedie, en ik vind 'm voornamelijk helemaal niet grappig en vaak zelfs erg flauw (en vooral die filmcrew-typetjes). Visueel maakt Sono een hoop goed, en ik ben zeker benieuwd naar Antiporno of ander werk van Sono, maar deze deed het 'm helaas niet.

Niet slecht, maar toch de minste van Sono die ik tot op heden heb gezien. Ondertussen al de derde Sono van mij, en ik blijf hunkeren naar meer Sono. Ai no Mukidashi is een film waar ik me zeer binnenkort eens ga op wagen, nu ik het Sonomomentum heb. Het probleem met deze film is dat hij iets te lang duurt, vooral voor we geintroduceerd worden tot de finale. Bij het middenstuk valt de film wat tegen, na een goed begin en vervolgd door een goed einde. Niet dat het zodanig slecht was, maar het toonde wel aan dat het misschien wel zoals anderen opperen een kwartiertje korter kon duren. Anderzijds zou de film een pak complexer in elkaar gezeten hebben, mocht het de tijd niet gehad hebben om zich te ontplooien. Maar Himizu en Tsumetai Nettaigyo die ik eerder gezien heb van Sono vind ik gewoon een stuk beter. Wel een film die Tarantino liefhebbers meestal wel zullen kunnen waarderen, lijkt zoals - ook al door anderen gezegd - erg op Kill Bill. En laat me zelfs hunkeren naar het tweede deel uit de Kill Bill films die ik nog niet gezien heb. Geen meesterwerk dus, maar ik heb het gevoel dat Ai no mukidashi dat wel eens zou kunnen zijn, dus daar heb ik best hoge verwachtingen van. Suicide Circle, Strange Circus en die nieuwe netflix film van Sono wil ik verder ook nog zien.

Toch verhoogd naar een 4,0*. Blijft wel lekker hangen, en die finale is te memorabel.

Briljant.