J. Edgar (2011)

Een film waar ik lang naar uitgekeken heb maar toch wel een fikse tegenvaller. J. Edgar is, zoals op voorhand al te verwachten is, een performance driven film. Daar schiet de film niet in te kort want Dicaprio speelt de pannen van het dak en Watts is zwaar overtuigend als Helen Gandy. Jammer dat Hammer dit niveau nogal naar beneden haalt en Dench is eigenlijk altijd goed al is de ruimte daartoe zo beperkt.

Ijzersterke art-direction, bovengemiddelde cinematografie, een sterke soundtrack en een meer dan capabele regisseur heeft J. Edgar gewoon veel gebreken. Het script van Black is zeer onevenwichtig en is het doodvonnis van de film. Vooral rond de pre-director tijd van Hoover laat het script zich van zijn slechtste kant zien. J. Edgar voelt fragmentarisch en wil op momenten ook wel eens erg saai gaan worden. Ik had ook graag een wat gedetailleerdere uitwerking gezien wat betreft Purvis en inzake COINTELPRO.

J. Edgar had op papier enorm veel potentie, Eastwood, DiCaprio, Black, Watts, sterke cinematografie en art-direction, In Hoover een zeer interessant middelpunt maar Black helpt J. Edgar om zeep met zijn onevenwichtige script. En dat is echt heel erg jammer. Toch nog een kleine voldoende door het uitstekende acteerwerk van DiCaprio en vooral Watts.

Clint Eastwood is het voor mijn gevoel een beetje kwijt. Changeling was zijn laatste echte kraker(Gran Torino verdient wel een herziening), daarna volgde het makkelijke Invictus, het redelijk saaie Hereafter en nu J. Edgar. Alle ingredienten voor succes zijn aanwezig, maar het geheel werkt niet. De verschillende flashback-verhaallijnen werken beetje op de zenuwen en sommige scenes voelen gewoon te vreemd aan. Het vermeende homofilie-plotje(moet die Hammer er nu zo vrouwelijk uitzien?), de relatie met de moeder, Clint neemt teveel hooi op zijn vork. En ik ga ook niet meedoen aan de 'Leonardo is geweldig in een niet zo'n geweldige film'-uitspraken, ik vind dat tie de Oscar niet verdient. Blood Diamond, Shutter Island en The Aviator waren stuk-ken beter geacteerd. Maar de kans is groot dat hij een 'sympathie-Oscar' krijgt net als Jeff Bridges 2 jaar geleden.

Sterke film, dat er weinig gebeurd volgens sommigen kan ik begrijpen maar ik vond het wel allemaal erg interessant, mede doordat ik er vooraf ook niks van afwist. Terwijl de FBI mij wel altijd aanspreekt als onderwerp. En Eastwood als regisseur is bijna altijd wel een succes (tegenwoordig). Het is erg mooi gefilmd, en de make-up was ook vrij goed, alleen bij de oude Tolson was het een beetje too much. De muziek was ook goed.

Dat Leonardo goed speelde weet iedereen denk ik wel ondertussen, blijft een geniale acteur. Ook als oudje vond ik hem vrij goed. Maar ook Watts verdient een compliment en de opkomende ster Hammer was ook goed.

4*

Eigenaardige prent van Eastwood waarin DiCaprio en Naomi Watts de rimpels en het grijze haar tevoorschijn halen. Dat oude uiterlijk ziet er verassend realistisch uit net zoals Fincher dat bij Brad Pitt had gedaan. Het is bijzonder om de FBI uit te zien breiden in een wereld waarin het nog een grote rommel was. Voordat onze helden bij de communisten binnenvallen worden er nog even pistolen uitgedeeld vanuit een houten kist waarbij er toegelicht moet worden dat je er daadwerkelijk mee mag schieten. Het was een nieuwe aanpak en geleidelijk aan kwam er meer structuur in het onderzoeken naar verdachte personen.
Dit is mooi in beeld gebracht zonder slappe toestanden. Eigenlijk blijft het continu boeiend en een zwartkomische noot is hier en daar zeker terug te vinden. Geweldig hoe die twee oudjes aan tafel zitten met een gekookt ei en een lepeltje alsof ze niets anders te doen hebben. Daarnaast bracht de twijfelachtige geaardheid van Edgar wat spanning en afwisseling tussen de kantoren en dossiers. De muziek is met mate gebruikt en dat kan ik altijd wel waarderen.

Sterk.

Aangenaam verrast. Had een oerdegelijke, weinig spannende film verwacht, maar Eastwood maakt hier toch wel een intrigerend portret van. Ik lees veel commentaar op de vertelstijl, maar hoewel dat in het begin inderdaad wat vervelend volgt, vond ik dat op ten duur verfrissend. Wel verbaas ik mij over de keus voor dit script, dat veel shots vereist van de make-up, die vaak ook nog eens volop in beeld zit. Gedurfd, want hoe degelijk de verouderde huid ook is weergegeven, het blijft overduidelijk dat het Di Caprio onder een laag make-up is die staat te acteren.

Vooral het tijdsbeeld vond ik erg sterk weergegeven. Fijn is vooral het gebruik van veel bruine, grijze en donkerblauwe kleuren, die de tijd en het politieke karakter van de film perfect bijstaan. Ook verzandt Eastwood gelukkig niet te vaak in opzichtig emotioneel gedoe en geeft hij veel ruimte aan de powerhouse performance van Di Caprio als de getroubleerde J. Edgar Hoover. Die Caprio is een acteur die ik in de beginperiode met Scorsese nog betwijfelde, maar nu toch weer laat zien verreweg de beste acteur te zijn van al die neo-sex iconen.

Eastwood heeft mij verrast met deze klassiek ogende film, die verfrissend en qua onderwerp intrigerend genoeg is om je de volle speelduur bezig te houden. Er gebeurt niet veel, de film bestaat voornamelijk uit een hoop dialoog, maar met zeer degelijke cinematografie en meer dan sterke acteerprestaties (die zelfs de opzichtige make-up doen vergeten) weet eastwood met gemak je aandacht erbij te houden.

3,5*

Bijna niemand zal kunnen ontkennen dat J. Edgar Hoover een persoon is waarover een zeer goede film gemaakt kan worden. Sterker nog, zijn leven is zo interessant dat zelfs een slecht uitgewerkte poging als deze nieuwste van Clint Eastwood nooit echt vervelend kan worden. Dat is echter nauwelijks een compliment voor J. Edgar, want het is wellicht Eastwoods slechtste film als regisseur.

Een zooitje is het, vooral aan het begin. Het grootste probleem is het script dat echt veel fouten maakt. Zo wordt er gekozen om zoveel mogelijk uit het hele leven van Hoover erin op te nemen, wordt er lukraak door de tijd gesprongen zonder daarin een duidelijke lijn te trekken en speelt ook het idee een rol dat Hoover zich zijn verleden soms anders herinnerde dan het was. Dat hoeft allemaal geen probleem te zijn, maar er had wel wat meer werk aan besteed mogen worden. Nu is het een film zonder idee of focus, die telkens maar wat lijkt te doen. Vooral aan het begin is het gebruik van kennelijk willekeurige flashbacks naar eveneens willekeurig lijkende tijden storend. Niet omdat het daardoor zoveel slechter te volgen is, maar meer omdat er niets opgebouwd wordt en de film lijkt te verzanden in contextloze anekdotes die snel afgeraffeld worden. De film herpakt zich op dit gebied na een uur enigszins, maar dan is het al wat laat. Het zorgt er ook voor dat niet alle belangrijke elementen evenveel aandacht krijgen. Als wat in de eerste helft zit wordt vluchtig gebracht, terwijl voor alles in de tweede helft de tijd wordt genomen. Dit had nog logisch kunnen zijn als de gebeurtenissen in de tweede helft ook daadwerkelijk belangrijker waren dan die in de eerste, maar nee: over de vormende jaren van de FBI en alles rond de Civil Rights en Hoovers standpunt daarin komen we weinig meer te weten dan wat kleine dingetjes.

Nog slechter uitgewerkt is het oogpunt van Hoover dat in sommige scènes wel en in andere scènes niet wordt gebruikt. Wanneer wel en niet is weer volstrekt willekeurig. Zo zien we al meteen dat Hoover niet Dillinger arresteerden, maar dat hij wel die indruk wilde wekken. Op andere momenten zien we hem wel arrestaties verrichten en zaken oplossen. Op het einde wordt echter onthuld dat Hoover geen enkele crimineel zelf heeft opgepakt en dat wat we zagen creaties van Hoovers fantasie over zichzelf waren. Dat is geen origineel uitgangspunt op zich, maar ook weer niet uitgekauwd en zegt in ieder geval iets over de man Hoover, maar waarom wordt het niet op een consistente manier uitgewerkt, door bijvoorbeeld de hele film Hoovers zelfverering te laten zijn en pas aan het einde te verkondigen dat we naar zijn illusies hebben zitten kijken en de puzzel Hoover een puzzel laten, of zoiets. Of was gewoon voor een wat meer objectieve biopic gegaan. Nu is het dus af en toe een gebeurtenis zoals het gebeurde, dan weer een illusie van Hoover en dan weer een gebeurtenis zoals die plaatsvond met een voice-over van Hoover die iets anders beweerd. Een consistente aanpak had de film vermoedelijk meer focus gegeven. Ik denk dat Dustin Lance Black, de scenarist, wat artistieke ambities hier had die niet werkte. Eastwood de vakman leek zich van geen kwaad bewust en nam ze gewoon simpel over.

J. Edgar wordt dan ook een film die zelden vermaakt en weinig spanning opbouwt. Soms zit er wat leuke humor in en enkele scènes zijn aardig (vooral die met Robert Kennedy), maar andere scènes schieten dan weer totaal uit de bocht, zoals die waarin Tolson Hoover kust of waarin Hoover zich kleedt als vrouw. Die scènes zijn wat over-the-top, terwijl de subtielere hints naar homoseksualiteit voor mij wel werkte. De scènes met de oudere Tolson werkte voor mij ook minder omdat de make-up daar wel erg slecht gedaan was, alsof Armie Hammer een plastic hoofd had. De problemen die velen hier kennelijk hebben met de make-up voor de oude Hoover begrijp ik dan weer niet. Vond ik zeer overtuigend.

Het is intussen al wel bekend dat dit vooral DiCaprio's show is. Hij maakt de film ook wel wat beter draagbaar en veel van zijn gebruikelijke tiks zijn hier afwezig (alleen het fronzen zal hij nu wel voor eeuwig blijven doen). Armie Hammer is eveneens goed als Tolson als hij niet onder de make-up zit en ik kon ook wel van Judi Dench genieten. Jammer dat Naomi Watts een bijzonder slecht uitgewerkte rol kreeg. Het valt me op dat ze daar de laatste jaren helaas een carrière op gebouwd heeft: vrouwen die erbij staan, toekijken en niet mee met het verhaal mogen doen. Wat een verspilling van talent. Buiten de acteurs valt alleen de sfeerschepping positief op. Eastwood simpele, donkere, sombere tonen zijn weer terug na weggeweest te zijn na Gran Torino en Invictus (Hereafter moet ik nog zien) en ze passen hier goed bij. Maar verder heeft Eastwood toch echt wel beter gedaan dat dit.
2*

Wat is dit een heerlijke film. Wat een geweldige opbouw van Clint Eastwood.

De film neemt je mee op journey van het leven van J.Egar als Leonardo Dicaprio en Naomi watts als zijn secretaresse. Er wordt sterk geacteerd, ze halen alles uit de kast, ook de verleden scenes waren voldoende gespeeld, Armie Hammer deed het wel beter daar dan onze Inception.

Maar Leonardo laat zien dat hij geen broekje meer is en dat met een subtiele Noami Watts geeft mij een lekker gevoel bij het kijken naar deze film

De scenes van heden naar verleden lopen heel goed, ik vind het ook aangenaam hoe Clint Eastwood zijn scenes afsluit.(Vanaf de boven hoek van de camera, Het mocht van mij soms iets langer mediums shot bevatten, zodat je nog even in de emotie kon zinken, maar hij neemt je verder op avontuur en laat je niet bij de plakken zitten.

De scores zijn ook gemaakt door Clint Eastwood en dat is knap, want het leverde nog een aangenaam resultaat op. Niet te vergelijken met John Williams of Hans zimmer natuurlijk. Maar zeker ruim voldoende te noemen.

Geweldige Color/Filter onderhoud. Niet aangenaam druk donker, maar een goed balans tussen grauw en kracht van getinte bruine/grijze kleuren.

Dustin Lance Black Laat zijn schrijfwerk wel bloeien en samen met Clint Eastwood en de geweldige acteerprestaties is mijn avond volmaakt.

Het meegaan van personages was op sommige vlakken wat oppervlakkig, maar dat zorgde er wel voor dat de film in jouw handen was.

Verwachtend resultaat .

4.0

Vrij statische film die te lang duurt. Hoover wordt wel goed neergezet door Dicaprio.

Maar het soms echt even doorbijten om de concentratie erbij te houden, gewoon ietwat te langdradig.

2,5 Sterren.

Ik vond hem geweldig! Erg genoten van het sterk acteerwerk van Leonardo DiCaprio. De rol lag hem goed vond ik en je kon er echt in geloven. Verder zit de film goed in elkaar voor een toch wel complex onderwerp.

Aardige film. Had er wel wat meer van verwacht, maar uiteindelijk kan ik ook tevreden zijn met wat de film uiteindelijk is geworden.

Er wordt goed geacteerd en de productie is verder top voor elkaar, wel moet de persoon waarover deze film je aanspreken, want als dat niet zo is kun je deze film beter niet gaan zien.

3.5*

Opzicht best een aardige biografie over het leven van J. Edgar Hoover die best boeiend was maar ook geregeld saai. Het einde vond ik best goed maar doet het voorgaande gedeelte van de film eigenlijk teniet. Ik moet zeggen dat Leonardo DiCaprio de rol van J. Edgar Hoover best aardig speelde. Zowel de jongere als de oude. De laatste versie zag er wel een beetje overdreven nep (net zoals Jackass als men zich verkleedde als oude mensen) uit. Dat geld zeker voor zijn vriend Clyde Tolson (gespeeld door Armie Hammer die het best goed deed) die er op latere leeftijd echt nep uitzag. Naomi Watts speelde een degelijk rol maar haar rol stelde eigenlijk niet zo veel voor. Al met al best een aardige biografie maar zeker geen hoogvlieger, daarvoor was het leven J. Edgar Hoover misschien ook wel te saai of misschien heeft Clint Eastwood het niet aangedurfd om een wat rauwere versie te maken.

Langdradige, nogal saaie biopic die het uitsluitend moet hebben van de sterke rol van DiCaprio. Helaas is dat niet genoeg om de volle lengte te boeien. De vele tijdsprongen zorgen voor een nogal fragmentarisch geheel, terwijl het script sowieso al niet erg interessant is. Belangrijke historische gebeurtenissen komen slechts oppervlakkig aan bod en bij vlagen is de film niet meer dan een nogal vermoeiende parade van latex hoofden. Nee, enerverend is anders. De vierde tegenvallende film van Eastwood op rij.

Toch wel een meevaller, aangezien ik een langdradige, saaie film verwachtte. Maar dat is het zeker niet. Eastwood weet toch wel weer vakwerk af te leveren, zoals in bijna al zijn films. Ik kende J. Edgar Hoover vaag, maar wist er te weinig van dus ik ging redelijk neutraal de film kijken. Leonardo DiCaprio maakt er toch wel een dubbele glansrol van, als de jonge en oude Hoover. DiCaprio vind ik toch wel 1 van de betere acteurs van deze generatie, wat hij hier ook weer bewijst. Altijd veelzijdige, interessante en best moeilijke rollen. Ook van Judi Dench heb ik weer genoten. Zij is weer 1 van de beste actrices van deze tijd. De moeder-zoon relatie werd ook vrij boeiend weergegeven (sterke scene waarbij Hoover voor de spiegel moet spreken van haar), net als de relatie tussen Hoover en zijn assistent waarbij later homoseksuele gevoelens mee gingen spelen. Soms zakt de film wat in, maar nooit te lang want meestal volgt er al snel weer een nieuwe gebeurtenis. Meeslepend wordt de film nooit, maar onderhoudend is het zeker tot het einde. Wel hadden sommige zaken beter uitgediept kunnen worden. Ruime voldoende.

3,5*

Mja, wel aardig en vooral qua productie zit het allemaal wel goed qua topcast, lokaties etc.

Maar verder toch iets te oudbollig, zeg maar Eastwood-achtig, om echt aan te spreken.

Een controversieel figuur als Hoover had beter een Oliver Stone verdiend om zoiets te verfilmen.

Van Eastwood verwacht ik altijd wel een bepaalde kwaliteit, tenminste dat hebben zijn films in het verleden bijna allemaal aangetoond. J. Edgar zakt echter door Eastwoods ondergrens en vind ik zelfs zijn slechtste film tot nu toe.

De film is vooral erg rommelig. Het gaat van de hak op de tak en we gaan van het heden van Hoover terug naar het verleden en omgekeerd, zonder dat er een duidelijke lijn in te ontdekken is. Daardoor is het soms wat lastig te volgen en neemt de interesse soms ook wat af.

De tweede helft van de film is wel wat beter, maar echt heel goed wordt het daar ook nooit. De film is vooral spannings- en humorloos en soms ook wat futloos. Gelukkig speelt Di Caprio wel sterk en maakt het daardoor allemaal nog wat draaglijker. Watts is ook niet slecht, al lijkt haar rol er som wat bij te hangen.

De regie is degelijk, de aankleding goed, maar al met al is de uitwerking matig, want Hoover was toch best een interessant persoon, waarover hier gewoon te weinig uitgehaald is door Eastwood.

2,0*

Proppen of rekken.

Leonardo di Caprio levert een geloofwaardige prestatie, maar toch is deze Malpaso-productie van mindere kwaliteit dan de anderen. Dat zit hem in het verhaal dat, zonder enige voorkennis, weinig interessant aan de kijker voorbij trekt. Zonder al te veel duidelijkheid te willen verschaffen. Een en ander voelt ondanks de royale speelduur volgepropt aan, waardoor vele verhaallijntjes onaf aandoen. Zelfs de opmerkelijke relatie die Hoover onderhoudt met zijn personal assistent blijft, ondanks iets meer screentime, ook behoorlijk onderbelicht. Eastwood had beter iets meer gericht te werk kunnen gaan, of de speelduur echt kunnen oprekken.

Redelijk.

Ondanks de nodige kritieken vond ik het een knappe film. De structuur werkt niet heel fantastisch; net als je in een verhaallijn zit wordt er geswitched naar een andere verhaallijn, toch boeit het allemaal wel en ik zat al snel in het verhaal. Het is erg lastig voor DiCaprio een evenwichtige rol neer te zetten maar het lukt het heel aardig. Verder gaan er zoveel verhalen de rondte over Hoover dat je het wat dat betreft nooit goed doet als regisseur denk ik. Wat wel jammer is, is de mager uitgewerkte bijrollen, zeker van de moeder en secretaresse.

Gaap wat een saaie bloedeloze exercitie was dit. Goed, de filmische kwaliteit is uitstekend, zoals je van de Clint mag verwachten. Ik heb wel mijn kleur en lichtinstellingen flink naar boven bij moeten stellen, zo duister was het beeld. Het leek wel 3 D duisternis.... zonder 3D dan.

Leo is overtuiogend, maar voor de rest is de film nauwelijks het bekijken waard. Ik ben er bijna niks wijzer geworden over de persoon van Hoover. Het blijft allemaal erg oppervlakkig.

Misschien wordt het tijd dat de Clint met pensioen gaat.

Na Invictus en Hereafter 3 matige films op rij, en dit is dan de minste.

Taai.

J. Edgar had een mooie film kunnen opleveren, maar uiteindelijk is het een taaie brok geworden.

Er wordt nogal van de hak op de tak gesprongen tussen "heden" en verleden. In het verleden wordt dan af en toe een bekende passage aangehaald. Helaas worden die passages amper uitgewerkt zodat het een overhaast overzicht is.

Wat dan wel weer geslaagd is, is de innerlijke strijd van Hoover inzake zijn geaardheid. Dat had op mij als enige een beetje effect en zodoende meer aandacht verdiend.

Leonardo DiCaprio is een geval apart. Er zijn genoeg momenten waarop te zien is dat hij talent heeft, maar hij maakt het zichzelf meer dan eens moeilijker dan nodig door bv belachelijke accenten te gebruiken of zoals hier op een uiterst merkwaardige manier te praten (die intonatiesprongen??).

Armie Hammer valt net te licht uit, maar Naomi Watts maakt dat dan weer ruimschoots goed (ondanks een beperkt rolletje). De casting van Judi Dench begrijp ik niet zo goed. Uiteraard is zij een goeie actrice, maar waarom een über-Britse casten als Amerikaanse in een rolletje dat eender wie had kunnen spelen?

Ik heb bijlange nog niet alle films van Clint Eastwood (de regisseur) gezien, maar hier laat hij wat steken vallen. Niet alleen de montage is rommelig, ook de belichting is wat te donker (het filtergebruik kan me daarentegen wél bekoren).

Voorts zit de kostumering en aankleding van sets en decors wel snor. De make-up is dan weer een lachertje. Enkel de oudere versie van Watts' personage Helen Gandy is geloofwaardig. De oudere versie van Hoover en vooral Tolson zien er niet uit.

3

Aardig, maar ook niet meer dan dat. Qua sfeer en tijdsbeeld zit het wel goed met deze 'J. Edgar', maar het is verder allemaal zeer degelijk en niet altijd even interessant. Eastwood heeft z'n beste tijd gehad.

Misschien heeft het ermee te maken dat we steeds sprongen maken in de tijd; heen, terug, heen terug, etc. De film kent best wat aardige scénes, maar nooit een hoogtepunt. Je blijft wel kijken, maar nergens wordt het bijzonder.. op geen enkel vlak. Leonardo DiCaprio speelt zeer goed, maar dat ben ik wel van hem gewend. Ook Hammer doet het prima, al ziet die make-up er niet uit van z'n oude hasses, verder vond ik de rol van Watts er maar wat met de haren bijgesleept. Geen probleem verder.

Het is 't allemaal nét niet en wat braaf.. volgens mij heeft een verhaal over J. Edgar Hoover veel meer te bieden dan wat Eastwood ons ''schenkt''. Gran Torino had de perfecte afsluiter geweest voor zijn carrière, maar goede oude Clint kan maar geen afscheid nemen van het vak. Wat wel begrijpelijk is.

Vooraf dacht ik dat het verhaal weinig interessant zou zijn. Bovendien wist ik echt niets over de persoon.

De film lijkt wel een klassieke terugblik-film te worden: Een oude man vertelt over z’n leven, en aan de hand van flash-back’s krijgen we de hele film voor de kiezen. Maar plots is het alsof Eastwood zich temidden de film bedacht, en daarom de man die de biograaf moest spelen de laan uit stuurde.

We blijven dan nog wel flashbacks krijgen, afgewisseld met ‘nieuwe’ beelden, maar zonder dat het over komt alsof J. Edgar het hele verhaal zit te vertellen.

Daardoor wordt het allemaal nog iets ingewikkelder (Rommeliger?).

Soms zijn die tijdsovergangen leuk gedaan (Hij staat als jonge man op het balkon, en stapt als oude naar binnen), maar soms heb je zoiets als: ‘Waar zijn we nu weer?’. Dat de film ook in het verhaal van de hak op de tak springt helpt er niet veel aan.

En dat heeft er misschien met te maken dat er (te) veel zaken aan bod komen. Door de film heen krijg je soms de indruk dat Eastwood echt alles in deze film wou krijgen. Maar wanneer de film teneinde is krijg je de indruk dat je eigenlijk maar weinig weet over wat J. Edgar nu echt deed. Alles tussen pakweg 1935 en 1960 ontbreekt. Alsof WO2, de Korea-oorlog en de koude oorlog niet interessant genoeg zijn. En wat met zijn vermeende maffia-connecties?

Bovendien vind ik hetgeen dat aan bod komt in het ‘heden’ (jaren 60) zeer weinig uitgewerkt is. (Het gedoe rond de Kennedy’s, Marthin Luther King, ... …)

Daarentegen is de Lindbergh-zaak lang uitgespannen. Alsof Eastwood ooit een film wou maken over deze zaak, maar beseft dat hij daar nooit zal toekomen, en daarom het maar aan bod laat komen in deze film.

Maar is dat een nadeel? Helemaal niet. Want dit verhaal is ook echt een film apart waard. Ik vond het zeer interessant om te zien hoe de FBI zichzelf ombouwde van een veredeld politiekorps, naar een geheime dienst die semi-wetenschappelijke analyse gebruikt om tot de dader te komen.

Doordat dit verhaal samen met het persoonlijke karakter van J. Edgar de bovenhand krijgen in de film, is de film van begin tot einde de moeite om te volgen. Wanneer men meerdere zaken zou belichten waarin J. Edgar zou betrokken zijn verhoog je ook het risico dat de film te veel als een opsomming zou overkomen, en grandioos saai zou worden.

Laten we het er op houden dat de film te kort is om alles over J. Edgar te vertellen.

Doordat men zodanig met het tijdsverloop knoeit, kan men eigenlijk mooi naar een climax gaan in het homo-verhaaltje. Ik ben vaak zeer kritisch tegenover films die nog snel even een homo-verhaal in de film draaien als excuus-truck, maar ik vind het verhaal in deze film zeer aangrijpend en realistisch neergezet. Vond het bij vlagen veel beter gedaan dan de films die zich als homofilm profileren (Brokeback Mountain en toestanden).

Eergisteren zat ik nog Di Caprio af te breken als ‘bleitmuil’. Toegegeven, hij trekt ook hier met momenten het typische Leonardo-smoeltje, al erger ik me er hier helemaal niet aan. (Of is zijn kop gewoon geschikt voor deze film?). Bovendien vind ik het wel knap gedaan hoe hij er ook als bejaarde man realistisch blijft uitzien.

Ook de andere acteurs doen het uitstekend. Al moet je toegeven dat het verhaal vooral rond J. Edgar, en in mindere mate rond Tolson draait. Men kon misschien nog net iets meer de rol van Helen uitwerken, want na een kwartiertje werd ze al snel naar de achtergrond verwezen, en krijgen we nog weinig over haar te weten.

Tenslotte nog 1 minpuntje. Ik zie dat ik er bij Hereafter ook al over gevallen ben: De film is te donker. Is Eastwood bang om kunstlicht te gebruiken, of hoe zit het? Het heeft niets kunstzinnigs, en is vaak zelfs zeer ergerlijk en storend. Gelieve de volgende keer bepaalde scéne's ook duidelijk in beeld te brengen, Clint

Intense en interessante film, maar met wat tekortkomingen.

3,5*

Een redelijk bio/drama/misdaad/historie film...

Redelijk verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteur Leonardo DiCaprio...

Super mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Perfect geluid/muziek (Dolby Digital)...

Deze ook eens meegenomen, maar het was toch niet helemaal m'n ding. 'k vond het toch wat langdradig en niet altijd even boeiend.

Ook een bekende cast, maar eigenlijk was het enkel Leonardo die er echt uitsprong. 'k vond ook de make-up nogal overdreven bij de oudere versies en het trok eigenlijk meer de aandacht af, dan dat het ten goede kwam.

Tja, goed voor een keertje, maar 'k hoef hem niet meer terug te zien.

Had deze al een hele tijd op de plank liggen maar nu ik hem afgelopen middag eindelijk gezien heb viel het me best mee.De goede rollen van DiCaprio en vooral Watts maken J. Edgar toch wel de moeite waard en ook uit de regie van Clint Eastwood sprak een zeker vakmanschap.Alleen Hammer vond ik wat tegenvallen maar dat kon ook door de twijfelachtige make up-toen z'n personage ouder was-komen.Het verhaal was ook boeiend genoeg al werd er voor mijn smaak iets te veel met de tijd gegoocheld.Ruime voldoende.

Ietwat taaie film, waar het eerste deel meer boeit van het tweede. Wellicht komt dat omdat de nadruk dan meer komt te liggen op de verhouding met Clyde en dat werd langzaamaan wat vervelend/log om naar te kijken.
Ervan uitgaande dat de genoemde feiten op waarheid berusten, heb ik interessante dingen geleerd over het ontstaan van de FBI en wat voor effect Hoover geeft gehad.
Prima acteerwerk en beeldvorming verder. Maar al met al net niet genoeg om goed te blijven hangen, laat staan de sterke prent te worden wat er ergens toch zeker wel in had gezeten.

Redelijke film over J. Edgar Hoover, die ruim 40 jaar de directeur van de FBI is geweest. De montage komt wat rommelig over, voornamelijk omdat het materiaal gebaat is bij een nog langere speelduur. Desalniettemin een boeiend portret over één van de belangrijkste personen binnen de Amerikaanse geschiedenis. Leonarde DiCaprio is overtuigend in de titelrol.

Eenzijdige biopic over een van de meest spraakmakende en gehate figuren uit de recente Amerikaanse geschiedenis. De rechtlijnige, konkelende machtswellusteling Hoover heeft tijdens zijn lange carrière als hoofd van de FBI duizenden en duizenden vijanden gemaakt en daarom is het zonde dat er geen aandacht besteed wordt aan de keerzijde van zijn verhaal. Leonardo Di Caprio doet het best goed, maar hij wordt in de gevorderde leeftijdscènes nogal gehinderd door belachelijke make-up. Naomi Watts' rol bestaat voornamelijk uit het open- en dichtdoen van de bureaudeur en tussentijds wat papieren aanpakken en schikken.

Achteraf bezien is het best jammer dat van zo’n kleurrijk figuur als Hoover niet meer werk is gemaakt.

Edgar & Eastwood.

Moet toegeven dat ik voor de film niet echt bewust wist wie J. Edgar Hoover was. Van naam uiteraard wel bekend, maar het wie of wat is me nooit echt bijgebleven. Op basis van deze film lijkt het me in ieder geval een kleurrijk figuur, een film zeker waardig.

DiCaprio doet het vooral goed in de jonge jaren, als oude Hoover komt het nogal fake over. Z'n stemcapriolen klinken eerder belachelijk en het make-up masker dat de oudere versies opmoeten is niet bepaald overtuigend. Vond het eerder afleiden dan dat het echt wat toevoegde.

De film zelf is eerder fragmentarisch, maar dat vond ik wel positief. We springen doorheen het leven van Hoover en pikken de interessante momenten mee. Het wordt nergens verwarrend of moeilijk om volgen, het tempo blijft in de film en het wordt geen slome, overmelige bedoeling omdat Eastwood gewoon niet de tijd heeft om al te lang bij bepaalde zaken stil te staan. Enkel naar het einde toe gaat het mis.

Verder is het wel een redelijk saaie biopic, met de typische cinematografie en bijbehorende soundtrack. Biopics, da's altijd Hollywood op z'n saaist, al helemaal als je Eastwood achter de camera zet. Veel klassieker kan je een film niet opzetten denk ik zo.

Waar ik gek genoeg (bijna) niemand over hoor is de manier waarom Eastwood Hoover nerzet. Het komt misschien omdat ik Eastwood wel eens beziggehoord heb over politiek (een complete halve gare als je het mijvraagt), maar ik kon me niet van de indruk ontdoen dat Eastwood tomeloos respect had voor Hoover en hem vooral als held poogde neer te zetten. Niet dat alles positief is, maar de negatieve kantjes worden ofwel van tafel geveegd, of goed beargumenteerd, terwijl de positieve zaken dik in de verf worden gezet. Op basis van wat er te zien was zou ik echter zeggen dat zo'n figuur aan het hoofd van een politiek apparaat als de FBI alleen maar problemen kan opleveren.

Deze liefdesbrief aan Hoover's erfenis laat dus een redelijk bittere nasmaak achter, al is de figuur zelf wel interessant. Maar Eastwood is absoluut niet de man om deze film te regisseren. 't Is dat het verder een redelijk vlotte biopic is, maar wel eentje met een geurtje aan.

2.0*

Vervelende film. An sich is Hoover een erg interessant figuur, die enerzijds de FBI groot en effectief heeft gemaakt met aandacht voor wetenschappelijke methoden en anderzijds flink zijn macht misbruikte en het bureau als een soort gestapo gebruikte (zoals president Truman het verwoordde), maar ik heb het idee dat ik liever over hem lees dan deze film bekijk. De man is bijzonder weinig sympathiek. Onderhond hierboven noemt het in andere woorden een halve hagiografie; op mij komt hij in deze film vooral verknipt, paranoïde en fascistoïde over. Het kan echter zijn dat mijn voorkennis over de man het beeld dat hier geschetst wordt bijkleurt. Enige mooie momenten zijn de momenten van tederheid tussen hem en Tolson, maar aan de andere kant denk ik op die momenten dan: wat zag die man toch in hemelsnaam in Hoover?

Het staat dus allemaal erg ver van me af, en als het verhaal me dan niet op één of andere manier kan raken (want daarvoor kijk ik uiteindelijk toch film, het is immers geen documentaire), dan is het noodzakelijk dat dit op andere vlakken gecompenseerd wordt. Echter, visueel is deze film ook zo dor als een grafkelder. Het ziet eruit alsof het in de jaren 70 is opgenomen. Correspondeert wellicht mooi met het tijdsbeeld, maar de jaren 70 zijn qua film niet bepaald mijn favoriete jaren, dus ik word hier niet warm van. Verder ziet DiCaprio er niet uit als ouwe Hoover, en dat geldt eigenlijk ook voor de andere ouder gemaakte personages. Het ziet er ontzettend nep uit, en zeker bij DiCaprio wordt dat nog eens versterkt door zijn stem die niet bij een oude man past. Had dan liever een andere oudere acteur gebruikt.

Enige positieve is dat de muziek redelijk op de achtergrond blijft, maar dat kan je nauwelijks een verdienste noemen. Ik kan hier echt niet veel mee. 1*.

Eerst en vooral wederom een topprestatie van Leonardo DiCaprio die in een glansrol een beeld brengt van de mythische Hoover. De film werkt regelmatig met flashbacks waarbij de jonge en oudere Hoover elkaar afwisselen. DiCaprio slaagt erin voor beiden geloofwaardig over te komen.

Ik kende de naam Hoover en ook zijn functie als FBI-baas, maar daar stopte het dan ook. J. Edgar vat je best aan met wat meer achtergrond en dat speelde me parten om écht gefocust te blijven. De film modderde maar wat aan. Gelukkig kon ik me bij de Dillinger/Purvis-affaire nog behelpen met Public enemies van Johnny Depp. En ook van Charles Lindbergh en de ontvoering van zijn zoontje had ik al gehoord waardoor het niet helemaal wereldvreemd overkwam. Maar echt boeien deed het me niet. Oerdegelijk, dat wel. Je verwacht ook niets anders met Eastwood achter de schermen. In zijn geheel dus iets te matig.