Kuroi Taiyô (1964)

Jammer dat Kurahara's soms weer stunning visuals - chaos, dynamiek, prachtige pans in een prachtige vervallen setting - nauwelijks gepaard gaan met enige inhoudelijke substantie. Zoals de plot omschrijft komt de naïeve, optimistische Akira "Mei" opgescheept te zitten met een horkerige GI en dat is het dan ook wel. Nauwelijks ontwikkelingen die je je niet kunt voorstellen bij dit ene regeltje. Het duurt bijna een uur, voordat er écht iets leuks komt: GI Gil als de blanke clown Charles Mingus en Akira "Mei" als Al Jolson. En dan toeren met het ootootje door Tokio. Maar dat is het dan wel zo'n beetje.

De nogal zorgeloze Akira laat zich wel erg makkelijk meeslepen door de aldoor agressieve botterik

Gil, sowieso een wonderlijke wisselwerking tussen de twee. De film heeft veel fraaie visualiteiten, in het begin reeds o.a. ook met vogelperspectief. Maf tussengedeelte van de twee in de auto, Akira's gelaat in

het zwart geverfd en die van de door de Amerikaanse politie gezochte Gil in het wit (blazend op zijn trompet), bepaald opzichtig maar waarmee Gil onopgemerkt voor de politie blijft. Het laatste kwartier ongeveer gaat de film in een versnelling, afsluitend met een bizarre 'ballon' scene. Een wonderlijk

filmpje dat mij wel wist te bekoren.

Mij ook. Erg stijlvol en erg prettig vreemd. De naieve Akira met op zijn zachtst wat maffe ideetjes over ras, de blackface en whiteface, de zonderlinege verhouding van de twee en het toch ook wel meevoelend einde, waarin Kurahara de politie zo kort mogelijk bij Akira laat zien alsof hij het eigenlijk niet wilde. De verder nauwelijks uitgewerkte aanzetjes om iets met ras te doen of met het decennialang verblijf van Amerkanen in Japan, Heb van deze rare film vol twists en turns behoorlijk genoten.