Alphaville, une Étrange Aventure de Lemmy Caution (1965)

Kijkend naar het oeuvre van Jean-Luc Godard heeft Alphaville nog het meest van een genrefilm weg. Het is een mengelmoes van sciencefiction en thriller met hier en daar film-noir elementen. Tevens is dit de meest plotgestuurde film die ik van hem heb gezien. Godard zou Godard niet zijn als er geen uiterst bizarre taferelen zouden plaatsvinden. Zo vinden er executies plaats op een duikplank en vertolkt een gorgelstem de rol van een soort 'Big Brother'-achtig figuur. Anna Karina mag natuurlijk ook niet ontbreken en ditmaal speelt ze een gehersenspoelde dame. Alphaville heeft veel weg van 1984. Het is een dystopie over een totalitaire samenleving. Maar juist vanwege die bizarre taferelen en de locaties - Godard heeft geen futuristische sets laten bouwen, maar filmde op locaties in Parijs die er al zo uitzagen - komt het allemaal extra groezelig over.

Godard doet een dystopie, maar wel op de Godard manier. Hij neemt twee bestaande elementen (1984/brave new world achtige verhalen en Lemmy Caution, die hij laat spelen door Eddy Constantine) en gaat ermee spelen. Zorgt voor enerzijds makkelijke, maar tegelijk redelijk boeiende filosofische tegenstellingen. Maar saboteert dat ook weer waardoor het nooit zeker is wat Godard nou echt bedoeld. Soms bizar, soms fascinerend en altijd boeiend. En vooral een sterk laatste half uur.

3.5*

"Kafkaesk" is inderdaad het goede woord, maar vingerdik heeft Godard het allemaal willen uitsmeren. De referentie naar 'Capitale de la douleur' door Paul Éluard is interessant, maar het dient slechts als kapstok voor de visuele escapades, die voor mij een openbaring waren. ('Alphaville' was mijn eerste Godard.)

Verder wordt de film vrij saai, maar het visuele bleef wel boeien. Op naar meer bekende films van de man...

Stiekem wel een aardig niemendalletje,niet in het laatst dankzij Constantine van wie ik verder nooit een film heb gezien,maar die zeker de goede morsige uitstraling heeft voor noirs en parodieen daarop.Wel een kop als een aardappelveld trouwens,leek wel een inspiratiebron voor the singing detective.

Zoals reeds gememoreerd is de thematiek van een vernietigende afgezaagdheid:op hol geslagen rationalisme versus de o zo nobele menselijke emoties die zich uiteraard uiten in wenen,bij voorkeur.Rationalisme dat wordt weergegeven door een stem van een zo te horen terminale keelkankerpatient.

Meest geslaagde onderdeel van de film is het parodistische element,waarin zo'n beetje alle noir -clichés de revue passeren,zij het dan met een montagestijl en camerastandpunten zoals we die uit Hollywood niet kennen.Karina lijkt hier al over haar fysieke hoogtepunt heen te zijn.Beste scéne is uiteraard de reeds gememoreerde in het zwembad.Wat de SF elementen betreft:door het non-budget moest Godard maar iets verzinnen faute de mieux,het werden de banlieus van Parijs.Daardoor heb je eerder het gevoel in de USSR te zijn verzeild geraakt en versterkt het de pulpspionage sfeer van de film,wat ik als SF hater verder niet betreur.

Afgezet, iets wat ik normaal nooit doe, maar bij dit kon ik bijna niet anders. Snapte er de ballen niet van, echt helemaal niet. Hoop gepraat over filosofisch geneuzel waar geen drol van te snappen viel. Sowieso verdient deze film een hele kijkbeurt als ik een paar jaar ouder ben, maar hier kon ik nu echt helemaal niets mee. Uiteraard ook geen cijfer.

Everything weird is normal in this damn town

Heerlijk, alleen die eerste scène al, en nog mooier het vertrek van een stuk of tien/vijftien mensen uit de zaal! Mijn grijns werd er alleen maar breder om.

Constantine zet een geweldig stoïcijns karakter neer en ook de overige personages worden veelal goed neergezet in een gave setting. De dialogen lijken soms compleet willekeurig en ik kon vooral daarvan erg genieten. Zelfde geldt voor de briljante zwembad scène.

Niet onwaarschijnlijk (of beter: sowieso) dat Godard de stem van α-60 expres zo zwaar en overdreven heeft gekozen, kon er in het begin ook nog wel om lachen, maar vooral bij de lange monoloog begon het me toch wat te vervelen helaas.

Uiteindelijk vind ik dat er zelfs nog te veel nadruk op het verhaal komt te liggen (en iets te veel oninteressante dialogen tegen het eind). Verder wel aardig uitgewerkt, maar helaas geen meesterwerk.

Zweeft tussen de 3.5 en 4 sterren, maar voor al die gave scènes (die achtervolging! ) rond ik graag af naar boven. 4*

Leuk om eens een Godard te zien in een meer futuristische setting. Die 1984-achtige thematiek spreekt me altijd ontzettend aan. Ik denk dat dat ook typisch iets is waarmee een regisseur als deze goed uit de voeten kan. Dit thema is natuurlijk ook een erg goed excuus voor alle absurditeit die tentoongespreid wordt. Fantastische hoofdrol van Eddie Constantine. Samen met de visuele pracht geeft zijn personage Alphaville een lekker film-noir sfeertje. Ook van Anna Karina krijg ik geen genoeg. Ze past perfect bij haar personage dat af en toe compleet verdwaasd lijkt, net als de rest van de stad in deze film. De vage poëzie/filosofie/dialoog/verhaallijn vond ik prima werken in deze film. Vond het erg bijdragen aan de sfeer. En die voice-over van de supercomputer had wat mij betreft nog uren door mogen ratelen!

4.0* voor deze verfrissende Godard.

Bijzonder interessante (?) film, al kon ik er nog niet altijd evenveel mee. Zonder twijfel de minst toeganlijke prent van Godard (van zijn films die ik tot nu toe zag). Erg apart, deze Alphaville.

Met de futuristische setting creëert Godard in ieder geval een sterk fundament. Daarnaast vond ik de personages, hun handelingen en beweegredenen (in die wereld) best interessant - regelmatig wat vaag, net als de niet altijd even interessante dialogen, die vaak zo even uit de lucht leken te vallen.

De stem van Alpha 60 is misschien wel één van de vreemdste dingen uit de film; totaal niet te plaatsten, maar (eenmaal gewend) best intrigerend. Ik weet niet precies wat ik gezien heb hier.

Aangezien Godard één van de inspiratiebronnen van Oshii schijnt te zijn en bovendien de productiemaatschappij van Boe naar deze film is genoemd, had ik reden genoeg om Alphaville te gaan kijken.

Ik moet zeggen dat ik het een erg interessante film vind. Niet zozeer vanwege het thema, dat toch al vaker is verkend, maar desondanks z'n charme heeft. Het is vooral wat Godard op audiovisueel gebied laat zien wat de film boeiend maakt. Interessante shots, vaak behoorlijk lang geschoten, maar vooral de montage vond ik speciaal, want erg bepalend voor de sfeer. Ik heb het idee dat Godard hier veel meer vooruitstrevend is dan sommige hedendaagse filmmakers, al moet ik erbij zeggen dat het nog de uitwerking van zijn ideeën vaak nog wel erg ruw aanvoelt. Muziek was ook sterk, maar mist helaas variatie. Dan kan het deuntje nog zo fijn zijn, als het te vaak herhaald wordt, verliest het z'n kracht en kan het zelfs gaan irriteren. Dat deed het nog net niet, maar het zat er wel tegenaan.

De film had ook wat saaiere momenten, met name de dialogen konden me niet echt boeien, waarbij de stem van de computer op een gegeven moment begon te irriteren. Ik moet zeggen dat ik de film niet in één ruk door heb gezien, maar dat ligt wellicht meer aan het feit dat ik een beetje moe was dan aan de film.

Voor nu 3*, een herziening zal vast nog wel eens komen en wellicht dat er dan een halfje bijkomt. Veel hoger zal het denk ik niet worden, daarvoor waren nog teveel zaken onafgewerkt. Maar ik kan me voorstellen dat als de film erg indrukwekkend was toen hij uitkwam.

Mijn eerste godard film is allesbehalve een tegenvaller.

leuk verhaaltje, het ziet er allemaal praqchtig uit verder en ik vind in vergelijking met 1984 en 2001 a space odyssey de rol van alpha 60 vele malen beter (geweldige stem waar ik nog wel een 1 uur langer na had willen luistern) dan soortgelijke rolllen in die andere 2 films.

Ook was het sfeertje in deze film heel prettig.

Ik vind het bij dit soort films storend als ik het gevoel krijg dat de film zichzelf te serieus neemt, maar het moet vooral ook niet te slap worden.

Tenslotte wou ik nog even kwijt dat het echt een genot was om naar Anna Karina te kijken zei is met afstand toch wel 1 van de mooiste vrouwen van die tijd!

4*

De meest aparte film van Godard die ik tot nu toe zag.

Slecht is het allerminst. Het thema is best interessant en ook de setting mag er zijn. Dat levert soms best wat mooie plaatjes op. Anna Karina blijft een fijn actrice om te zien en zo ook weer hier. Eddie Constantine doet het ook niet slecht.

Wat verder opvalt is die steeds terugkerende zware stem, die bedoeld of onbedoeld soms behoorlijk op de lachspieren werkt. De film bevat verder tal van dialogen, die niet allemaal even interessant zijn en er bij mij voor zorgden, dat de film ondanks dat het zeker niet verveeld, toch erg afstandelijk blijft.

Godard is en blijft een interessant regisseur en er valt nog genoeg te ontdekken gelukkig.

2,0*

Dinsdag 13 maart te zien in Filmtheater De Uitkijk.

Dit uitstapje naar SF van Godard start erg matig. Eerst moet je maar geloven dat alles wat hij filmt maar door moet gaan voor andere planeet. Nergens proef je iets van de sfeer van een SF-film, het zijn gewoon buitenwijken van Parijs ofzo die je ziet. Echter na een tijdje wordt dit allemaal te doen door de 1984-achtige setting, waarin een journalist afkomstig van de aarde zich bevindt en de verschillende kwesties die dat bij hem oproept. Voor de rest veel gebruikelijke filosofische Godard-bullshit maar ook weer Anna Karina. Het valt niet mee en uiteindelijk is deze film toch wel een lichte tegenvaller.

Eigenlijk een science fiction. Voor mij, alleen maar genieten van het flegme van Eddie Constantine, een lelijkere uitgave van Gène Bervoets en een weerzien na tientallen jaren.

Witzwart product dat besluit dat onze wereld van liefde stukken beter is dan die andere beschaving.

Naar Alphaville was ik nieuwsgierig omdat het een van de allereerste SF noir-films is en ik langzamerhand ook eens wat van Godard wilde zien.

Een amerikaanse detective komt aan in een futuristische stad met een strak Orwelliaans regime.

Eddie Constantine speelde al in talloze films de rol van Lemmy Caution. Godard heeft het personage hier alleen even geleend voor zijn bizarre Film noir die zich in de toekomst afspeelt. Constantine ziet er inderdaad bijzonder geschikt uit voor zo'n rol en ik ben nu ook nieuwsgierig geworden naar de gangbaardere Lemmy Caution-films.

Godard wilde een sciencefiction film maken zonder special effects en dat is mijns inziens toch best aardig gelukt. Door in bepaalde moderne stukjes van Parijs te filmen en veel gebruik te maken van de nachtverlichting ziet het er nog best futuristisch uit. Verder voelt de film toch grotendeels als een parodie op het genre aan. Namen als Flash Gordon, Dick Tracy en Nosferatu komen voorbij en Von Braun lijkt mij een verwijzing naar de omstreden Duitse geleerde... De computer die emoties verbied en het verdwijnen van woorden kende we natuurlijk allang uit Orwell's 1984.

Mijn eerste film uit de Nouvelle vague en ik weet niet of het wat voor mij is. Al die bewust gemaakte 'fouten' (want dat zijn het voor gangbare filmmakers) werken toch een beetje op je zenuwen. Overdreven aanwezige geluidseffecten, muziek die midden in een scène begint en plotseling stilvalt, bewuste fouten in continuïteit (in een shot is heeft de acteur een totaal andere emotie als in de andere) en acteurs praten in de camera ect. Het doel was om de kijker ervan bewust te maken dat het een film is, en daarin slaagt Alphaville bijzonder goed. Maar mijn vraag is, waarom zou je dat willen? Ik wil juist de film voor de totale speelduur als de realiteit ervaren en dus juist vergeten dat het een film is. Uiteindelijk verliest de film alle structuur en plot en werd het een beetje uitzitten. Toch was de cinematografie zeker niet verkeerd en met name de close-ups waren bijzonder mooi geschoten.

De naam van de film inspireerde de Duitse Synth-pop band Alphaville - die ik stiekem toch best goed vind - voor hun naam en zou ook invloed hebben op latere SF noir-films zoals Blade Runner en Dark City. Dus de film is in ieder geval ergens goed voor geweest.

Het is zeker geen slechte film en ik zou het een erg bijzondere en enigszins vooruitstrevende film willen noemen, maar vermakelijk was het totaal niet en slechts bij vlagen wist de film mijn aandacht vast te houden. Metropolis - een veel oudere SF noir - lukte dat allemaal wel.

Voor mij een van de mindere Godards helaas, ik kon er weinig mee. Doe mij maar Vivre Sa Vie, Le Mépris of Bande à Part.

Op zich een interessante film met een intrigerend concept, maar het kon me eigenlijk maar matig boeien omdat ik niet mee kon in de fantasie van de troosteloze uitziende SF, want erg veel SF zag ik niet. Wat gewauwel, dat wel, maar visueel bleef ik toch ook op mijn honger zitten. Zeker geen slechte film die eerder film noir aandoet dan SF.

Weinig toegankelijke film, maar wel intrigerend en sfeervol. Dilm met twee gezichten. Eentje die ik nog eens zal moeten herzien om hem echt naar waarde te schatten.

Alphaville, geregisseerd en gescript door Godard, werd gemaakt middenin de golden sixties, een tijd van relatief optimisme met hoge tewerkstellingsgraad, géén milieu issues, een plezierige seksuele revolutie en ongebreideld vooruitgangsdenken (o.a. race naar de maan tussen de USSR en de USA). Godard bleek dus gevoelig voor de keerzijde van deze ongebreidelde vooruitgang, wat resulteert in deze interessante dystopische nachtmerrie.

We bevinden ons in een toekomst waarin de mensheid onderdrukt wordt in Alphaville door de logica van de technologie, met professor von Braun als grote roerganger. De beeltenis van genoemde von Braun is overal in het straatbeeld van Alphaville te vinden, naar analogie met de verering van grote communistische leiders. Bovendien, en uiteraard, is von Braun een verwijzing naar de historische Werner von Braun die als Duits wetenschapper na de ondergang van de nazi’s geruisloos overstapte naar het Amerikaanse overheidsapparaat om er in de Nasa het Amerikaanse ruimteprogramma te gaan leiden. Die overstap naar de ex-vijand deed hij overigens samen met duizenden andere Duitse geleerden, in wat bekend staat als Operatie Paperclip. Een onderwerp waar men ook wel eens een film aan mag wijden, al zie ik dat nog niet zo snel gebeuren, maar dit terzijde. Onze professor van Braun is in Alphaville de grote man als initiator van Alpha 60, een intelligente computer die alles en iedereen controleert, en als strategisch doel wil uitbannen wat menselijk is, met het oog op het handhaving van absolute macht en controle. Ook liefde, als essentiële menselijke emotie, is verboden, zoals dat eveneens in Orwell’s 1984 en andere recente dystopieën het geval is. Dat blijkt van meet af aan door de manier waarop vrouwen in de samenleving van Alphaville worden gepresenteerd: anoniem, geseksualiseerd en geïnstrumentaliseerd, alsof ze niet meer waard zijn dan een vervangbare sekspop. Het gaat dus om een mannelijk gerichte - de rede/logica wordt binnen de cultuurgeschiedenis toch gezien als een archetypische mannelijke eigenschap - samenleving, waarvan de naam niet slecht gekozen is (wanneer je denkt aan alphamannetjes). Eddie Constantine, in de rol van ‘reporter’ Lemmy Caution en afkomstig uit een andere galaxie met een wat vrijer regime, gedraagt zich hier behoorlijk onhebbelijk tegenover de dames, maar als kijker begrijp je na een tijd dat hij zich daarmee afzet tegen de status quo in Alphaville. Met zijn kritische aanwezigheid in Alphaville brengt hij in feite zijn eigen leven in gevaar. Tekenend is het moment waarop Constantine een ambtenaar bevraagt op ‘vrijheid’ waarop die iets repliceert waaruit blijkt dat hij zich totaal niet bewust is van zijn onvrijheid. Met andere woorden is men er in Alphaville in geslaagd om via indoctrinatie het gepeupel te onderwerpen. Aansluitend voorbeeld is het gesprek tussen Constantine en de beeldige Anna Karina over verboden woorden, wat verwijst naar de politieke correctheid geïnstalleerd door het regime. Verder zien we in de film verwijzingen naar recente historische en actuele gebeurtenissen (een plakkaat met de letters SS komt een keer in beeld - het gebruik van het communistisch aandoende ‘camerade’ ) die eveneens wijzen op de totalitaire vormgeving van de samenleving.
Frappant zijn de plannen van Alpha 60 om via georkestreerde sociale agitatie bij bepaalde bevolkingsgroepen in de buitenste galaxieën, met inzet van geheimagenten, de samenleving ginds naar haar hand te willen zetten en te onderwerpen. Jean-Luc Godard als samenzweringstheorist avant la lettre.

Esthetisch leuk dat Eddie Constantine rondloopt in lange regenjas en met deukhoed, als een echte noirheld in een vervreemde wereld. De finale waarin hij wegrijdt met Anna Karina aan z’n zij, had ook zo geknipt kunnen zijn uit één of andere klassieke Amerikaanse noir. De regie van Godard is wat ik van hem zou verwachten na wat ik al van hem gezien heb. De typische nouvelle vague cameravoering draagt bij aan een documentaire uitstraling van de film. Mooie belichting ook waarvoor men zijn innovatieve best heeft gedaan.
Ten laatste ben ik zeer te spreken over de orchestrale score van Paul Misraki die zorgt voor een dreigende ondertoon bij de gebeurtenissen in Alphaville en die me krek doet denken aan de score die Bernard Herrmann tien jaar later onder het New York van Taxi Driver zou zetten. Vraag me af of Herrmann ooit deze Alphaville bekeken heeft.

Conclusie. Voor wie wil is het niet moeilijk om bepaalde parallellen te zien tussen wat zich afspeelt in onze hoogtechnologische samenleving en wat Godard ons hier voorschotelt. Alphaville is een film die me helemaal aanspreekt, met een fijne vormgeving, waarbij (uiteraard) gespeeld wordt met inhoud en conventies van genres.

Gebruik gemaakt van de beschikbaarheid van deze film op Netflix om deze te bekijken.
Onderhoudende film in een dystopische sci-fi wereld (de link met Orwell's 1984 is snel gemaakt), waarin de hoofdpersoon inderdaad zo uit een noir kon zijn geplukt, zoals Bobbejaantje terecht aangeeft. Dit genre had ik niet meteen geassocieerd met Godard. Na een wat moeizame introductie, weet de film na verloop van tijd toch meer te boeien en vragen los te weken over de opbouw van maatschappijen en over het belang van de wetenschappen hierin.
Het einde van de film en de vernietiging van het regime op Alphaville verloopt wel belachelijk eenvoudig. Je zou denken dat een totalitair regime wel beter bewaakt zou worden dan dat het door 1 geheim agent kan worden lamgelegd.
4*

L'amour c'est quoi?

Pfoeh.

Le Mépris deed me goesting krijgen in meer van Jean-Luc Godard, maar al het goede dat die film te bieden heeft, is al niet meer terug te vinden in deze. Met Alphaville maakt Godard weer een project: een verzameling van een hele hoop (goede) ideeën die op een hoop gegooid zijn, maar samen totaal geen goede film opleveren.

Mijns inziens werkt Alphaville het best als parodie op de film noir. Eddie Constantine doet het in z'n hoofdrol wel goed en ook tegenspeelster Anna Karina kan wel bekoren. Godard weet ook wel goed hoe hij schoonheden als Karina in beeld moet brengen.

Maar verder kan ik hier ontzettend weinig mee. Het is wederom veel geleuter om niks. Het dystopisch sausje levert in geen geval een interessante film op, ook al had ik met meer filmervaring wellicht een hoop verwijzingen wél herkend. Nu rest vooral een wat fletse parodie, vol oninteressant gebabbel. Visueel brengt Godard af en toe z'n leuke Nouvelle Vague-trucjes, maar een echt volwassen look zit er niet in.

1

Dystopische verhalen zijn doorgaans niet echt mijn ding, maar Godard weet er uiteraard wel iets speciaals van te maken. Met Alphaville trakteert hij op een mix van film noir, science fiction en James Bond-achtige pulp.

De film ademt nouvelle vague: alles kan, alles mag. Als Godard zegt dat een goedkope ventilator (of wat het ook moge zijn) een supercomputer is, dan is dat zo. En als Godard zegt dat Alphaville een futuristische stad op een buitenlandse planeet is - terwijl het duidelijk gewoon Parijs betreft - dan is dat zo.

Dat je-m’en-foutisme, in combinatie met de droge humor, maakt van Alphaville een uniek geval binnen het genre.

Voor de rest springen vooral de rauwe zwart-wit-fotografie en de talrijke close-ups van Anna Karina in het oog. Zij is dan ook de echte ster van de film. Wat een charisma heeft die vrouw! (Al doet Constantine het ook wel aardig hoor.)

Helaas is het wat lastig om echt betrokken te raken bij het verhaal, zoals wel vaker bij films van Godard. Soms lijkt het alsof hij experimenteert om te experimenteren, waardoor het vrij rommelig oogt. Maar een interessant stukje filmgeschiedenis is het zeker. 3*

Als Godard een science fiction-film maakt dan weet je al dat het geen conventionele science fiction-film zal zijn. In feite ziet de film er niet eens uit als een science fiction-film omdat het gewoon in Parijs in 1965 is gefilmd en bv. een interstellaire reis door middel van een autoritje wordt gemaakt. Dat houdt de film niet alleen low budget, maar heeft ook een functie nu de boodschap van de film lijkt te zijn dat alleen het heden bestaat alsmede dat de tijd cirkelvormig is met verleden en toekomst elkaars spiegelbeeld; de werkelijkheid is geen rechte lijn maar zelfs een doolhof. Evengoed houdt de film ons een dystopie voor die nog altijd actueel is: in weerwil van voorgaand inzicht wil de mens alles plannen waardoor hij een technocatie bouwt waar alles wordt bepaald door logica en een supercomputer. Het is een totalitaire staat waarin op onlogisch handelen – zoals het tonen van emotie – de doodstraf staat en zelfs woorden die naar gevoelens e.d. verwijzen worden er – in de geest van Orwell’s 1984 – verboden. Alphaville is de hoofdstad van de melkweg waar mutanten leven die zich als volstrekt rationeel superieur achten aan de mensen (‘buitenlanders’) die het daarom wil vernietigen. De film volgt een geheimagent die vastbesloten is de mensheid c.q. de poëzie tegen de mutanten c.q. de logica te redden en hij heeft een romance met een mooie mutante: binnen de dystopie en maatschappijkritiek is er aldus weer de typische film noir met elkaar overhoop schietende gangsters en beeldschone maar gevaarlijke vrouwen.

De film is niet een van Godards sterkste maar is toch bijzonder in de combinatie van thema’s, de scherpe maatschappijkritiek en de hoeveelheid science fiction-films die de film anticipeert.

Visueel verrukkelijk, met prachtig zwart-wit (soms heel veel zwart, zeker het eerste uur dat constant in het donker speelt) en sterke belichting. Ook enkele aardige ideeën en uitstekende locaties met al die jaren 60-bouw en tl-verlichting. Dat geeft een bepaalde sfeer. Dat dit in de ruimte zou spelen was geen moment geloofwaardig. Ik lees dat het met budget te maken heeft, maar waarom zou je dan doen alsof dit daar ver weg speelt in plaats van in een land met wetten die emoties tegen gaan (duidelijk geïnspireerd op Huxley). Niet dat het stoort, maar het is wel opvallend.

Als verhaal verder minder boeiend. Zoals vaker met Godard wat afstandelijk waar visuele ideetjes en inhoudelijke ideeën (lekker lomp gewoon haast voorgelezen, maar ook niet heel boeiend helaas) belangrijker zijn dan een meeslepend verhaal. Of in ieder geval een verhaal dat niet volledig gemaakt aanvoelt. Dat is duidelijk een artistieke keuze die in de luchtige filmpjes nog wel werkt maar in wat meer serieuzere films voor mij een pak minder. Uiteindelijk kijk ik naar een mooie film maar ook een koude film die richting het einde langzaamaan ook mijn interesse verloor. Op punten wel een voldoende. 3,0*.

Een SF noir van de hand van Godard. En qua sfeer zit dat wel goed. De Franse stijl (meubels, architectuur, ...) van de jaren 60 heeft wel iets futuristisch. Toen was dat allemaal nieuw en dus iets van de toekomst. Nu zijn we zo'n 60 jaar verder en lijkt het evengoed uit een andere tijd. In het zwart-wit met geweldige belichting, krijgt het geheel iets tijdloos. Je ziet elementen van 1984 met een computerstem als een soort Big Brother. Ook weer leuk om te lezen dat die zware stem ingesproken is door iemand met een elektronisch stemtoestel dat kankerpatiënten gebruiken om terug te kunnen spreken. Maar de man wou anoniem blijven, zodat het nu niet geweten is (of toch niet algemeen) wie die computerstem heeft ingesproken.

Alphaville is als een utopische wereld waarin de computer alles bepaalt. Met logica, dus alles wat er buiten valt (spontaniteit, lachen, verdriet) is uit ten boze. Een gekend thema van een futuristische wereld onder een dictator (of computer zoals hier) waarin alles wat menselijk is (gedachten, cultuur, plezier, creativiteit) niet toegestaan is. Godard giet er nog een film noir over met het hoofdpersonage Lemmy Caution als tegenspeler. En sowieso ook weer genieten met Anna Karina.

Geen gemakkelijke film, maar dat heb je wel meer met Godard. Maar wel zeer sfeervol en interessant. Wat je ook wel meer kan zeggen van de films van Godard.