Ajami (2009)

Onderscheiden door de jongerenjury op het Filmfestival van Gent...

Ik heb 'm gezien op het festival. De regisseur was bij de voorstelling aanwezig en moest reageren op een vergelijking van zijn werk met Tarantino: "Voor Tarantino is geweld kunst, bij mij is het alledaagse kost voor de personages." Fundamenteel verschil dat er voor zorgt dat dit niks met Tarantino te maken heeft natuurlijk. En toch: complexe plot, tegenstrijdige belangen, onterechte doden en alles dat uiteindelijk op zijn plaats valt...

Niet de meest clevere film die je ooit zag, maar toch echt een sterke film, hoor.

Altijd fijn om een film te bekijken waarin de chronologische volgorde van feiten ondersteboven gehaald wordt, maar waar je als kijker nog steeds voldoende op de hoogte wordt gehouden om het allemaal vlot te kunnen volgen. Qua vertelstijl bevalt Ajami me dus wel, ook het harde en vaak pijnlijke verhaal dat vertelt wordt weet te beklijven.

3,5*

1 Oscarnominatie

Beste Buitenlandse Film

Naar deze film ben ik benieuwd. Als ik het allemaal goed hoor is het een hyper-realistische bedoening die zeker te vergelijken zou zijn met Gomorra qua techniek en Thematiek. (eten of gegeten worden). Verder is de film geheel chronologisch opgenomen om de acteurs niet in de war te brengen. ( Want men is niet gekozen vanwege hun acteertalenten maar omdat ze op een of andere manier wel iets te maken hebben met het personage dat ze spelen.)

Dat een Jood en een Palestijn uberhaupt dit filmpje samen hebben gemaakt is ook al een positief punt en de eerste stap richting verzoening. ( Ik ben natuurlijk niet naief, er zal wel degelijk de volgende jaren nog heel wat miserie zijn in het beloofde land zolang men de wettelijke grenzen niet respecteert en Europa zich afzijdig houdt.) Maar toch, dit soort projecten doet je enkel hopen dat het gezond verstand op een dag terug primeert in Israël.

een film die ik met pijn in mijn hard heb bekeken. hoe langer de film duurt hoe uitzichtlozer de situatie van de personages wordt dit beleef je intens mee als kijker. dit is zeker geen film die je met een goed gevoel achter laat. maar het is wel een film die de realiteit daar ter plekken weergeeft, hoe pijnlijk die ook is.

3.5

Beste buitenlandse film die ik ooit gezien heb. Zeer intense film. Acteurs zijn "echte mensen" die in de wijk wonen. De film heeft een ingenieus scenario waarbij je steeds een stukje van de puzzel krijgt aangereikt. Ontroerend eind.

Binnenkort bij mij in de buurt in het filmhuis. Ben zeer benieuwd!

Ajami deed me nog het meest denken aan films als Amores Perros en Cidade De Deus. Sowieso heb ik een zwak voor mozaïekfilms en ook deze prent wist me te bekoren.

Unieke setting overigens voor een misdaadverhaal, zo'n microkosmos waar moslims, christenen en joden naast elkaar (moeten) wonen en leven. Daardoor krijg je ook een inkijk op de diepgewortelde haat tussen de verschillende groepen. Echt een hoopvol beeld schetst Ajami niet, realistisch is het des te meer.

Op audiovisueel vlak is soberheid het ordewoord. Muziek is er niet, maar de prent ziet er wel goed uit, vind ik. Mooie, natuurlijke kleuren en een handgehouden camera. Geeft het geheel bijna iets documentairs. Ook al omdat er werd gewerkt met niet-professionele acteurs, die het één voor één overtuigend doen.

Compleet omvergeblazen werd ik niet, maar een prima film is het zeker. 3,5*

Ajami is een mozaïekfilm die zeer sterk begint om langzaam maar zeker toch kracht lijkt in te boeten.

Verder een redelijke film maar niet die topper wat ik in gedachten had.

Te veel een film met een trucje, ik heb het niet zo voor films die dooreen geschud worden om de kijker pas op het einde te laten begrijpen waar het over gaat - dat werkt enkel in heel uitzonderlijke gevallen. Maar los daarvan echt wel goed: een film met het Israelisch conflict als achtergrond zonder dat het enkel een Israelisch-conflict-film is, dat is wel zeldzaam en erg verfrissend. Een film over haat, geweld en onschuld, met maffiafilm-allures, maar in plaats van spaghetti-etende Italianen zien we realistisch geportretteerde moslims en joden, krijgen we een inkijk in een (voor mij) vrijwel onbekende wereld zonder dat het belerend wordt en is het toch nog behoorlijk spannend. Ik vind het leuk om eens een 'gewone' film te zien uit en over het Midden-Oosten, zonder de typische arthouse dramatiek en eenvoud (waar ik overigens wel van hou), maar zonder dat het oppervlakkig wordt - de hoge score blijft echter uit omdat de film toch net iets te modieus wil zijn, iets te hip en modern, en juist daardoor een beetje uit de bocht gaat en gekunsteld wordt. Desondanks toch wel een aanrader.

Gister dan eindelijk gezien en vond het toch wel een zeer sterke en aangrijpende film die me aandacht wist te houden tot het eind. Ik denk dan ook dat Flore en Zandkuiken mijn menig over deze film bewoorden, dus daar sluit ik m dan ook graag aan.

Altijd als het een film uit Israel is die gaat over Palestijnen of andersom is het weer een en al ellende. Zo ook weer bij deze film. Eer, wraak, geweld, drugs, religie, traditie enz. enz.

Een hoge score zal het bij mij waarschijnlijk wel nooit worden met dit soort films.

Deftige film, alleen spijtig dat de structuur te wensen overlaat, allemaal goed en wel om het op zo een manier te vertellen maar de mokerslag die de makers uitlokken naar het einde verliest de helft van zijn kracht. Heel jammer want er zitten toch een paar hele goeie momenten in. De Palestijnse rechtbank bv. is behoorlijk mind-blowing. De users die de film gezien hebben zullen zeker begrijpen wat ik bedoel. Ook de banale buren-ruzie met de steekpartij als gevolg en de talloze scènes tussen de Palestijnen en de Israëlische politie met als hoogtepunt de arrestatie van een dealer en de daaropvolgende Intifada is er een om te onthouden, kan zo uit een CNN journaal komen. Een paar hele goeie stukken dus, maar over het algemeen steekt het toch wat te braaf in elkaar. De stijl zelf van de makers vond ik zeker niet gelikt, deed me zelfs op sommige momenten denken aan Gomorra maar inhoudelijk rommelt het wel en nog geen klein beetje.

Jammer van het gekunstelde scenario waarbij bewust puzzelstukjes worden weggehouden om aan het einde alles duidelijk te laten worden. Het doet de film geen goed en probeert er geforceerd een spanningsboog aan te geven, terwijl de film niet op spanning leunt. Daardoor kent de film ook een inzinking na een erg goed begin. Maar buiten dat is dit een behoorlijk sterke film. Ik moest denken aan films als Före Stormen, La Haine en vooral Gomorra, meer dan aan de door Zandkuiken genoemde films, omdat deze film naast een mozaïekfilm vooral een noodlotsdrama is. Logische keuzes leiden vooral tot een spiraal naar beneden waar uiteindelijk een zorgvuldig kaartenhuis waarmee een leven in de crimineelste en armste Israelische stad mogelijk is

Veel gezichtpunten, veel eerlijke scenes, veel onsentimentele emoties en veel van de drukkende lokale sfeer. Dat alles is sterker dan het geforceerde hoogtepunt waar de film naar toewerkt.

Boeiende film, maar net geen echte topper. Mist wat persoonlijkheid en leunt teveel op een slecht gestructureerd scenario.

3.5*

Het is teleurstellend om na een uur al te concluderen dat Ajami te maken heeft met twee stuurloze regisseurs waardoor de film uiteindelijk pointless wordt. Dat komt mede door het ambitieuze maar falende mozaïekstructuur. Er komen vijf hoofdstukken aan te pas. In elk hoofdstuk staat één karakter centraal. En in het laatste hoofdstuk belanden alles en iedereen bij elkaar voor een spetterende fatalistische shoot-out tussen Joden, Moslims en Christenen. Uiteindelijk is het niet meer dan een typische mozaïektruc waar noodlot en toeval opeens de schijn van diepgang moeten suggeren.

Tweede punt van kritiek zijn de digitale beelden die vooral in het eerste uur zorgde voor een futloze sfeer bij de kijker. Door digitaal te filmen valt al heel snel op of we te maken hebben met een vakman (o.a. Michael Mann) of een amateur. Dat merk je vooral bij lichtbronnen. Denk bijvoorbeeld maar eens aan de lantaarnpalen langs de weg waar dan in een bepaalde hoek van de camera een zonnetje/regenboog tevoorschijn komt. Voor de geroutineerde filmkijker is dit pijnlijk om aan te zien want het is niet de bedoeling. Buiten dat, zorgen deze beelden voor een bepaalde gloed over de film. Deze gloed en de nauwelijks interessant uitgewerkte structuur van de film zorgen voor een lome interactie tussen kijker en regisseur. Met andere woorden: je valt heel langzaam in slaap terwijl je niet moe bent.

Het is eigenlijk de eerste keer dat ik een film bekijk die zich afspeelt in Israel. Wat mij best goed werd uitgelegd was de samenhang van families in deze cultuur. Hoe één iemand een vertegenwoordiging is van zijn gehele familie. En als één lid van die familie een fout begaat dat dan de gehele familie hiervoor verantwoordelijk voor gehouden word. Ik vond dit wel heel goed uitgebeeld in deze film.

Het spel en de interactie onder elkaar kwam heel natuurlijk op me over. Het lijkt wel of ze mensen zo van straat hebben geplukt om deze rollen te spelen want op de echt dramatische scène's vond ik ze niet zo sterk overkomen maar in de scène's van "alledag" kwam het allemaal wel heel naturel op me over. De scène bij de palestijnse rechter was echt heel sterk en ik geloof dat ook direct.

Het mozaiek effect vond ik goed in elkaar zitten. Bij sommige films kan ik het wel eens te onoverzichtelijk en zelfs slordig vinden maar ik bleef goed de draad van het verhaal volgen.

Een redelijke drama/misdaadfilm...

Het is wel lastige hoofdstuk apart verhaal volgen...

Israel speelt altijd oorlog, zomaar neerschieten...

Redelijk acteerwerk...

"Genomineerd voor een Oscar in de categorie Beste Buitenlandse Film"

Indrukwekkende film met mooi acteerwerk van de deels ongeschoolde cast. De locatie van de film is interessant en het verhaal dat niet-chronologisch verteld wordt is rauw en realistisch in beeld gebracht, haast documentaire-achtig. De mozaïek-structuur stoort me niet moet ik zeggen.

De harde film (die een beeld geeft van de smeltkroes van culturen in het hart van Israël) komt over als een authentieke tragedie en is intensief als een documentaire. Maar ook raakte ik regelmatig de draad kwijt en kon ik de personen en geloven moeilijk uit elkaar houden. Dat komt vooral omdat de film te volgestopt is en de met elkaar verbonden verhalen verteld worden in vijf hoofdstukken, elk in tijd gezien met zijn eigen begin en einde. De informatie verliep voor mij daardoor te broksgewijs. Buiten kijf is de film pakkend met harde (en bekende) beelden vol smart en leed. De regisseurs maken duidelijk dat de conflicten veelal ontstaan door misverstanden, miscommunicatie en jarenlange opgebouwde haat.

Misschien ben ik wel naief.

Maar het lijkt of iedere inwoner hier een misdadiger is en er gewoon geen normaal leven zich kan afspelen. De film op zich was best goed en de sprongen maakten het alleen maar intersanter.

Omdat je op die manier bijna 2 verschillende verhalen beleefd.

Zeer overtuigende en boeiende film, schitterend gecast en geacteerd, misschien niet feilloos maar wel slim en krachtig geënsceneerd en opgebouwd. Het intrigeert me dat heel wat scores hier aan de lage kant blijven ondanks de uitgesproken positieve commentaren die erbij horen.

En sommige negatieve commentaar begrijp ik gewoon niet:

En het volgende punt snap ik helemaal niet...

Heb totaal geen behoefte om hierover in discussie te gaan maar het helpt al om de film te zien op het witte doek en niet op je TV. Hier twee screenshots (1 & 2) die ik zojuist van het internet geplukt heb om te laten zien dat de algehele 'look' van de film niet al te best uitziet.

Erg sterke Israëlische mozaïkfilm dat inderdaad wel wat weg heeft van Amores Perros. Het schetst eigenlijk gewoon grofweg de feiten over de Israëlische samenleving, waarbij elk geloof mekaar maar flink in de haren zit. Ajami weet daarmee vier verschillende verhalen neer te pennen met ieder een ander geloof en een hachelijke situatie en de meest lullige manier om in een valkuil te lopen. Een Palestijnse familie die allemaal ten dode zijn opgeschreven omdat de oom in de onderwereld zit en een fout heeft gemaakt. Een corrupte Joodse politieagent die graag 2 Palestijnse dealertjes als inzet gebruikt en een illegale werknemer, wel moet beunen om zijn zieke moeder te verzorgen. Ieder zijn eigen verhaal, die op den duur fataal worden en gaan botsen.

Alles gaat ook gewoon op de slow burn en op zijn daily life, dus echte heftige climaxen hoef je niet te verwachten, al zal de film je wel meezuigen in het uitzichtloze wereld van randfiguren in Tel Aviv/Jaffa, wat ook van het begin tot het eind weet te boeien en waarbij bepaalde situaties nogal benauwend kunnen aanvoelen. De realisme is wel sterk aanwezig.

Knap filmpje.

4,0*

Film pakt meer dan één probleem aan. Naast de gekende godsdienstconflicten uit het Midden-Oosten is er ook sprake van uitbuiting, misdaad en drugsverhandeling.

Niet niets, te meer dat er verschillende verhaallijnen worden gevolgd en er ook tijdssprongen zijn die uiteindelijk alles op het einde moeten verklaren, en dat lukt m.i. niet zo best.

Iets eenvoudiger hadden het mogelijks duidelijker en toegankelijker gemaakt.

Maar al bij al toch een behoorlijk goede film.

Een film met meerdere verhaallijnen is niet per definitie geschikt voor een mozaïekstructuur. Volgens mij heeft deze film meer last dan profijt van zijn onnodig gecompliceerde structuur. Met de verhalen is weinig mis en met het acteerwerk al evenmin. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat een rechttoe rechtaan aanpak tot een hogere waardering zou hebben geleid. Toch een beetje een gemiste kans dus.

Het was weer eens tijd voor een brok wereldcinema. Het kwam nog goed uit dat ze op Sundance TV de gelauwerde film Ajami hadden geprogrammeerd. Een relatief zwaar drama met een niet-chronologisch verloop, wat het zeker geen makkelijk kijkvoer maakt. Pas laat in de film kun je alle losse verhalen aan elkaar knopen en alles chronologisch in elkaar puzzelen. Niet alle hoofdstukken waren even briljant trouwens : zo hoefde het derde hoofdstuk rond de joodse politieagent Dando totaal niet. Over de schadevergoeding die Omar en zijn familie moeten betalen aan de berberclan hoor je trouwens ook niks meer waardoor de film een onafgewerkte indruk nalaat. De film brengt spanningen tussen de verschillende religieuze bevolkingsgroepen in Israël naar boven door middel van een misdaadverhaal, maar een film als "L'Insulte" deed zoiets veel beter met sterker bedachte dialoog en een minder gecompliceerde structuur. Ajami is op zich zeker geen slechte film met rauw realistisch acteerwerk, maar het ging me niet recht naar het hart.

De enigszins geforceerd aanvoelende mozaïek-structuur is niet het sterkste onderdeel van dit israëlische misdaaddrama, maar gelukkig bieden sfeer en personages genoeg houvast. Ajami is een probleemwijk met een smeltkroes van culturen, waar joden, moslims en christenen geregeld met elkaar botsen. Het script vergt soms iets te veel van de akteurs en weet niet op alle fronten te overtuigen, maar overwegend is dit een spannende, aangrijpende en indrukwekkend geschoten film. Co-regisseur Scandar Copti heeft overigens ook een belangrijke rol als het personage Binj en doet dat helemaal niet onverdienstelijk.

Het gevaar van een mozaïekfilm is dat de samenhang en de puzzelstukjes in elkaar moeten vallen. Ik miste van cohesie, maar afzonderlijk boden de fragmenten voldoende stof om onder de indruk te zijn.

Een erg positief wordt er niet geschetst van het stukje Palestina/Israël daar. Het leek wel het Wilde Westen waarbij survival of the fittest in de grondwet gebeiteld stond.

Een zwaar drama met heel wat geweld, niet altijd logisch om te volgen, vond ik. De afzonderlijke verhalen waren sterker dan het geforceerde geheel.