Alice (1990)

Van de films van regisseur Woody Allen zonder de acteur Woody Allen kun je een hoop leren. Zo zijn de licht neurotische teksten die zo typerend zijn voor de filmfiguur Woody Allen ineens niet meer leuk uit de mond van Mia Farrow. Of het ook scheelt als je de lach aan je kont hebt hangen, zoals Van Duin dat ooit noemde.

Nu is dit ook niet in de eerste plaats een komedie. Zoals wel meer van de latere Allen- films is dit eerder Ingmar Bergman met wat comic relief. En dat valt niet altijd mee. Veel navelstaarderij. Veel psychiatrie van de koude grond. Daar was ik nog ingetrapt, maar dan had 'ie d'r weer niet zo'n oergemakkelijk einde aan moeten plakken.

Misschien moest Allen op z'n ouwe dag de knoop maar eens doorhakken: óf komiek óf filmhuisfilmer. Dan krijgen we in elk geval wat minder van die vlees noch vis films.

**½

Volgens mij heb ik deze heel lang geleden eens gezien. Is dit die film waarin er steeds een gezicht van een overledene aan de hemel verschijnt, om mevrouw de hoofdpersoon bij te staan met raad en daad?

Hoe dan ook- op dit moment ben ik bezig in een boekje van Woody Allen: De boze tijden waarin wij leven, met allerlei korte verhaaltjes geschreven tussen '71 en '80 geloof ik. Noem me naief hoor, maar ik wist niet dat die Allen zo'n grappige en leuke verhaaltjes schreef... Erg absurdistisch allemaal, een beetje de draak steken met en lage cultuur en met alles en iedereen.

Best grappig.

Nee, dus. Maar er staat me wel iets van bij dat dat in een andere Woody Allen film wél gebeurt. Misschien Stardust Memories?

ooit eens een keertje gezien merkte ik net op toen ik even de film een stukje zat te kijken. een beetje een middelmatige woody allen film. wel leuk om te zien dat katja schurmann een rolletje heeft

2.5 sterren

Woody Allen heeft zich nu toch stevig in mijn top drie van favoriete regisseurs genesteld. En toch heeft ie eigenlijk geen een echt meesterwerk gemaakt. Maar zijn films zijn voor mij gewoon ontzettend genietbaar. Zelfs de mindere (bijv. Celebrity, Bananas, Sweet and Lowdown) zijn voor vele herzieningen vatbaar. Verreweg de meest consistente filmmaker. Ook Alice is een voorbeeld van een film die eigenlijk niet zo goed is, maar waar ik toch met veel plezier naar kan kijken. 3,5*

Hoezo néé dus? Hell yeah! Alice zit misschien wel een kwartier tegen haar dode ex-vriendje te praten!

Erg goede Allen film.

Ik was weer eens op het verkeerde been gezet door de poster, en magere beoordelingen hier (hoewel maar weinig stemmen).

Alice heeft een leuk verhaal. Het script zit goed in elkaar. De film heeft een prettige licht sarcastische kritische blik op het high-society leven.

Ik begin Farrow beter te waarderen. Dit is in ieder geval een van haar betere rollen. Ook de bijrollen zijn goed, de film heeft een heel behoorlijke cast.

Ik heb erg van de film genoten.

Ik heb ook erg genoten van Alice en van de goede sfeer die Allen weet te creëren. Hoewel de film zeker geen meesterwerk is, behoort deze toch wel bij de kwaliteitsfilms of hoe je het ook wil noemen. Mia Farrow speelt zo mooi en overtuigend, terwijl de overigen ook zeer de moeite waard zijn.

Het einde van de film vond ik een beetje flauw, alsof Allen ons met een zekere moraal wilde opschepen, maar alla dit neem ik op de koop toe.

Kortom: ik heb best genoten van deze goede Allen film.

Een 4.0 *

Woody Allen is apart. Zijn films zijn óf ontzettend saai (September, A Midsummer Night Sex Comedy), of briljant (Sleeper, Annie Hall, Bananas). Dit is geen van beiden, maar desalniettemin een heerlijke wegdroomfilm, met een aantal scenes die je doen grinniken. Voorlopig 3,5*, gaat misschien nog een half puntje omhoog.

Een van de minste films die Woody tot nu toe gemaakt heeft. Het acteerwerk en het briljante einde maken heel veel goed.

Niet mijn eerste Woody film. Om precies te zijn: Achtendertig Woody´s - dat zijn ze bijna allemaal - heb ik bekeken én er mijn mening over geschreven (heb ze ook alle achtendertig op dvd natuurlijk). In alfabetische volgorde ga ik ze op MM zetten, zo objectief als maar mogelijk is, dit voor de Woody Allen fanaten, maar ook voor hen die Woody nog niet kennen.

Hier gaan we:

Deze Woody is voor de ‘die hards’ en daar hoor ik ook bij. Een komedie zoals alleen Woody er maakt. Neurotisch en op en top paranoia. Beledigend en sarcastisch en ... niet altijd met zijn hoofd bij de zaak waar hij mee bezig is! Film bedoel ik. Vis noch vlees maar ook niet een wegwerpfilm. Een 2 maar geen gouden sterren.

Belachelijk lage score, zeg. Want dit is gewoon weer een absolute topper. Een van de leukste Allens die ik zag. Lekker luchtig en met een prettige dosis magisch realisme. Een aantal briljante scènes (bijv. Alice die onder invloed van Dr. Yangs 'herbs' Joe als een ware nymfomane verleidt ), heel veel humor tussen neus en lippen door ("A Steuben glass hippo! I always wondered who bought those things!" ) en geweldige bijrollen (bijv. Alec Baldwin als het dooie vriendje of Bernadette Peters als Muze) Ik heb bijna de hele film met een dikke glimlach op m'n smoel gezeten. Wederom mijn petje af voor een groot entertainer.

Zwak.

Alice is een film met heel wat potentieel maar zowel Allen als acteurs vertikken dit eruit te halen.

Het potentieel zit hem vooral in het plot waar wel wat uit gehaald kan worden. Luchtig plot met goed standpunt en een surrealistisch streepje. Jammer genoeg is dit erbarmelijk uitgewerkt. De dialogen zijn ronduit saai en het surrealistisch gedeelte komt belachelijk over. Alles gepaard onder veel te drukke score.

Met andere mensen was dit zeker wat geworden maar nu gewoon dik onvoldoende.

1,5*

De ingrediënten van deze film: high society, wanstaltige mode uit het jaar 1990, een aardig fantasietruukje van een Aziaat, die Engels op zijn Aziatisch praat en verder mislukte relaties. Paar leuke momentjes, over het algemeen zwak. Vooruit, de muziek was een pluspunt, maar deze film voegt weinig toe aan Allens oeuvre.

Eigenlijk voegt geen enkele film iets toe aan het oevre van Allen. Het is allemaal degelijk, vermakelijk, goed maar nooit briljant. Toch is het altijd prima wegkijken, zijn films. Dat maakthet ook gemakkelijk zijn filmseen goede score te geven, want het is nooit slecht, nooit over de top en nooit ongeloofwaardig.Toegegeven, Bananas en Everything you always........ waren her en der behoorlijk flauw, maar toch was het aangenaam kijkplezier. Dat vind ikvan deze film ook. Er zijn niet veel regisseurs die wegkomen met een aziatische wonderdokter met belachelijke poedertes. Allen wel. Waarom? Geen idee.En wellicht maakt dat hem zo goed.

Een ietwat teleurstellende film van Woody Allen. De film kabbelt de gehele tijd in een rustig tempo voort en hoewel het allemaal nog wel redelijk onderhoudend is, heb ik nooit het idee gehad dat de film los ging komen.

Het enige wat wel leuk is is de uitwerking van de kruiden van Dr. Yang, die wel telkens verrassend voor de dag weet te komen. Farrow doet het redelijk, maar is inwisselbaar en verder is de film nergens zo leuk en scherp als in andere films van Allen.

2,5*

Leuke Woody Allen film voor tussendoor, zeker geen uitschieter.

Het verhaaltje is vrij simpel maar wel leuk uitgewerkt, toch miste ik Woody Allen zelf in deze film, het is een typische comedy achtige Woody Allen film waar hij perfect in had gepast.

Het einde vond ik aan de ene kant wel passen maar vond het ook een beetje te ver gezocht wat me achterliet met toch wel een dubbel gevoel.

Kortom: Leuke Woody Allen film die een vrij rustig maar niet te traag tempo heeft en waar het redelijke simpele verhaal toch nog leuk wordt uitgewerkt, toch blijf ik het einde jammer vinden.

3 sterren.

Tot nu toe (en hopelijk blijft dat zo) de slechtste die ik van 'm heb gezien. Verhaal is typisch Allen alleen is dit gewoon niet grappig. Het heeft de trekjes van een absurde Allen, terwijl het meer wordt verpakt als een romantisch drama. Er komen veel gebruikelijke thema's in voor, maar met deze snobs kon ik niet meevoelen of erom lachen. Personages gaan ook de richting van vervelend en stereotype op, en die tenekrommende Dr. Yang spant de kroon. Acteerwerk heb ik ook veel beter gezien, en - dit is erg jammer als Woody Allen fan - heb ik het ook niet zo op Mia Farrow. Af en toe verrast ze me met een mooie rol (Purple Rose of Cairo, Broadway Danny Rose) maar meestal doet het me allemaal maar weinig, wat hier ook zeker het geval is. Leukste rol is voor Alec Baldwin, aardig personage en geinig gespeeld. Aankleding is ook niet veel soeps, naast de verschrikkelijke kledij (waar ik de film gezien het jaartal niet op af mag rekenen) is muziek ook afwisseling van de gebruikelijke jazz en dit keer wel erg slappe filmmuziekorkestjes... Nee, eentje om te vergeten. Flinke teleurstelling. Nu hoop ik dat ik nog niet door alle goede Woody Allens heen ben!

1,5*

Wow, vanwaar die lage score? Dit is toch weer een prachtige woody allen die mooi het verhaal vertelt van een vrouw die ontdekt dat ze niet goed bezig is met haar leven en ik heb zeker wel wat gelachen, hoor. Oké, het was niet zijn beste en grappigste en er zaten wat te veel stereotypes in, maar buiten dat vond ik het woody-allen verhaaltje en sfeertje toch weer geweldig zoals in al zijn vorige films.

Ik heb hier van genoten.

Wederom luchtig niemendalletje van Allen die net boven blijft drijven door optredens van Hurt, Baldwin, Danner en Farrow. Het is gewoon de sfeer die gecreeerd waardoor je blijft kijken zonder dat de film echt verveeld.

Alice valt een beetje in dezelfde lijn als The Purple Rose of Cairo, maar is ietwat ambitieuzer. In plaats van een vrouw en haar liefde voor film gaat het hier over een vrouw die tot inzichten komt over haar hele leven, inclusief de relaties met al haar mensen om haar heen. Het is nogal wat, maar het wordt met veel humor gebracht, zoals Allen gewoon is. En met magisch-realisme, wat vooral goed uitpakt in de paar scènes met Alec Baldwin, die Alice eigenhandig wat boven het gemiddelde uittrekken.

Om eerlijk te zijn is de rest niet meer dan aardig. Grappig genoeg, maar soms ook wat traag en vergezocht, met een afgeraffeld happy end. Daar komt bij dat ik Farrow hier vlakker dan ooit vind (echt zo'n rol waarin Diane Keaton waarschijnlijk ideaal was geweest) en Joe Mantegna werkt goed als charmeur, maar niet als hij wat komischer uit de hoek moet komen. De bijrollen zijn wel erg goed gecast gelukkig, waarbij het soms jammer is dat sommige acteurs te weinig te zien zijn, zoals Bernadette Peters.

Al met al een leuke Allen, maar ik denk dat hier meer in gezeten had. Kleine 3,5*

Mia Farrow acteert zeer behoorlijk als het luxe vrouwtje dat met zich zelf overhoopt ligt, haar dagen vult met shopping, lichaamsverzorging en prietpraat, maar zich stierlijk verveelt en op zoek gaat naar een minnaar.

Het is geen film om echt lief te hebben, niet bepaald boeiend, soms wel grappig - af en toe spreekt Mia als Woody Allen - maar die vooral de meester himself mist.

Laten we het een kleine Woody-Allen-film noemen.

Yeah, 'very deep' is exactly where he wants to put it

ik was er tot sinds kort maar mondjesmaat in geslaagd om het oeuvre van Woody Allen te veroveren. De man maakt dan ook elk jaar een nieuwe film en om een mij onbekende reden blijven zijn films toch nog steeds redelijk prijzig in de winkel. Ik was dus aangewezen op een aantal cinema voorstellingen (onder andere Zelig en Hannah and Her Sisters op die manier gezien), maar gisteren een boxset met 20 van zijn films aangeschaft voor nog geen 40 euro. Aangezien de films alfabetisch zitten was Alice de eerste in rij.

Het was in ieder geval een mij onbekende Woody Allen film en ik weet nog steeds niet goed wat ik er van moet denken. Hoewel het plot rond een uitgeblust koppel waarvan de ene gevoelens voor een derde partij krijgt Allen niet vreemd is, besluit hij om er opeens wat fantasy elementen in te gooien en dat had ik eigenlijk niet meteen verwacht. Dat Alice begint te hallucineren en haar voormalig vriendje te zien krijgt vond ik nog wel een leuke zet, alsook de scène met de muze, maar dat onzichtbaar gedoe was me net een brug te ver. Vreemd aangezien ik Midnight In Paris, wat toch ook niet echt een realistische film is, wel kon waarderen. Soit, voor de rest weer lekker veel neurotisch gedoe en een aantal erg leuke scènes. Zo is het einde met de love potion erg leuk en dan is het ook zonde dat Allen uiteindelijk nog zo'n mierzoet einde aan de film hangt. Alice die perfect op eigen benen kan staan en moeder Theresa gaat helpen... Nah, had voor mij niet perse gehoeven.

Geen Woody Allen zelf in de film aangezien zijn typische personage deze keer een stel borsten heeft gekregen. Enter Mia Farrow dus en die doet het behoorlijk. Ik ben nog niet helemaal overtuigd over haar kunnen, heb haar tot nu toe enkel in een soort van dezelfde rol gezien, maar kan ze wel waarderen. Zeker de scène met Alec Baldwin is wel leuk. Ik verwachtte Baldwin hier trouwens compleet niet in, dacht altijd dat hij in de recentere films (To Rome with Love en Blue Jasmine) een rolletje had. Tof ook om Joe Mantegna nog eens in iets tegen te komen. Heb het altijd een wat ondergewaardeerde acteur gevonden en hij kan hier perfect zijn mannetje staan. William Hurt doet wat hij moet doen en meer ook niet.

Aangename film in ieder geval die vooral de moeite is vanwege een goede cast. Op narratief vlak is Alice hier en daar not my cup of thea, maar Allen weet het algemeen gezien nog vrij mooi op te lossen. Alice is één van de wat onbekendere films uit zijn oeuvre, geen idee waarom, maar mag in mijn ogen toch wel gezien worden. Verbaas me dan ook een beetje over het lage gemiddelde hier.

3.5*

Ik hoor de hele tijd Allen praten wanneer Alice wat zegt, dat gestotter, spelen met woorden echter komt Allen er (als hij een rol speelt in zijn eigen films) beter mee weg. Film kijkt wel lekker weg, slecht is het niet maar bijzonder word het ook niet.

Soms wat flauw, maar overwegend is dit komische romantische drama best grappig. De prima cast helpt flink mee, met Mia Farrow als een soort vrouwelijke Woody Allen die verzeild raakt in een buitenechtelijke affaire met een saxofoonspeler (Joe Mantegna). De film moet het vooral hebben van een aantal leuke bijrollen (Alec Baldwin, Bernadette Peters) en een aantal hilarische momenten, die het prettig voortkabbelende geheel net wat meer pit geven. Geen hoogvlieger, maar binnen het oeuvre van Woody Allen een aardige middenmoter.