Ali Zaoua, Prince de la Rue (2000)

realistische film, omdat de cast gewoon op de normale,dagelijkese mensen lijkt en ook zo spelen.3.5 sterren

morgen 21:30 gratis openlucht bioscoop op het schouwburgplein in rotterdam

Als je deze film gezien hebt besef je heel goed hoe verpest wij al zijn. Zij zijn al blij met de kleine dingen in het leven.

Op de dvd staat Grote Winnaar op Vele Festivals. Maar ik vond het een onderhoudende film, maar niet meer dan dat 3*

Erg mooie, kleine film. Mooi balancerend tussen rauw en mooi, ellende en hoop.

Een knap, realistisch aanvoelend documentaire-achtig beeld van straatkinderen in Casablanca. Maar ook een film over de betekenis van dromen om aan de rauwe realiteit te ontvluchten.

4.0*

Hoe komt het toch dat alle Ned3 films te vroeg beginnen? Hier net te laat ingeschakeld, al heb ik daar géén spijt van...

De schreiende situatie van de straatkinderen wordt goed in beeld gebracht, wel jammer dat alle scènes met kinderen (gewoon alle scènes dus ) verpest worden door hun onkunde wat acteren betreft. Jammer dat Nabil Ayouch er van uit gaat dat we werkelijk geïnteresseerd zijn in de onozele avonturen van snuivende zwerfkinderen... De dwaze aanstellerij van de jonge acteurtjes irriteert ook erg snel, en de agressieve taal komt bijna boertig over...

Kortom, deze film had alles in zich om heel slecht te zijn, maar slaagt er toch in om een verhaal te vertellen dat sociaal belangrijk is. (De regisseur, een Dardenne-fan??) Documentaires over dit thema raken me veel meer, deels omdat de sociale werkers hier volledig genegeerd worden, en de ingreep van intellectuele volwassen (die liefst wel acteerlessen gekregen hebben) in deze film niet zo misplaatst zouden zijn...

1,75*

Dat ontdek ik er nou net niet in... Ik herleid de educatieve waarde van deze film tot 0 in vergelijking met wat mijn leraar Godsdienst ons voorschotelt (onthutsende ECHTE documentaires over straatkinderen).

Ik heb amper het gevoel gehad dat deze film (documentaire-achtig???? heb ik iets gemist?) ging over het leven van straatkinderen in Casablanca.

Een ontroerende film over dromen van kinderen, die zich bevinden in een kansloze sociale positie. Dat is het thema (mijns inziens).

Ik vond deze film juist heel realistisch

die jongens waren zohaast zichzelf kreeg ik het gevoel

( deze hoofdrolspelers waren van de straat geplukt en de inspiratie voor de film)

Ik ben vaak in casablanca geweest en dat taalgebruik is gewoon hoe die kids van de lagere klasse praten.

Verbaal heel argressief en overdreven voor ons dan bij hun is dat gewoon.

De hoofdrolspelers praatte echt zoals straatkinderen dat ook in het echt doen veel gevloek er door heen en gebaren erbij

Vandaag op DVD aangeschaft als verjaardagscadeau, maar eerst even zelf bekeken. Prima film die een goed beeld geeft van de ellende waarin de straatkinderen zich bevinden, maar helaas mist de film de echte diepgang. Karakters blijven oppervlakkig, mede door het matige acteerwerk van de kinderen. Misschien was het minder storend geweest als er wat meer verhaalontwikkeling was geweest, maar daar die haast afwezig is, vallen de mindere punten extra op. De sfeer van armoede heeft de film gered, net als het sterke einde. En omdat het mijn eerste Marokkaanse film is een half puntje extra: 3.5*

Mooie emotionele film van het leven op op straten van marokko, en heel realistisch in beeld gebracht want tragisch genoeg kom je de lijm snuivende kinderen nog vaak tegen in casablanca.

Ik ben het hier mee eens, maar ik vond dat het matige acteerwerk van de kinderen toch wel weer gecompenseerd wordt door alleen al hun uiterlijk (de afgrijselijke littekens en misvormingen!), die geen grimeur volgens mij zo levensecht kan maken. Door schoffies van de straat te plukken komt alles wel echter over, net als movieloverx ook opmerkt.

Triest dat kinderen nog steeds in zulke omstandigheden moeten opgroeien....

Tijdens het zappen kwam ik in deze film terecht. In de krant en op teletekst las ik later dat dit een jeugdfilm is???? Wel wat zwaar op de maag liggende film voor de jeugd lijkt me (?)

Zeer mooie/goede film van Ayouch, mooie beelden, goed verhaal, hartstikke goed geacteerd door de kinderen (vooral die ogen en grijnzen) toch nog humor hebben ondanks alles (en dat klopt echt, kijk maar naar de Irakezen tijdens de oorlog, ondanks alle shit en ellende zwarte moppen maken over van alles en nogwat)

Aanrader!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Het links staande personage (op poster) samen met de baas van de 'tegenpartij' zijn diegenen die enige sensatie zouden moeten creëren.

Het rechts staande personage en de jongen op de achtergrond van de poster zijn diegenen die de sensatie moeten opvangen en niet anders moeten doen dan zich laten beïnvloeden door het links staande personage en de baas van de 'tegenpartij', al komen zij wel veel aan bod. Maar het is doordat het links staande personage en de baas van de 'tegenpartij' zo cliché, eendimensionaal en irritant zijn dat de film niet slaagt in zijn opzet. Jammer.

indrukwekkende film over armoede en verderf in Marokko. De straatkinderen maakten je ondanks vele dramatische gebeurtenissen als kijker gek genoeg vrolijk omdat ze snel tevreden zijn met iets(vooral het meest kinderlijke straatkind vond ik echt top geacteerd). Al met al is dit voor mij samen met Casanegra 1 van de beste Marokkaanse films ever.

Straatkinderen met gouden hart.

Ondanks de vloten vol drugs en andere ellende, hebben deze verschoppelingen goede bedoelingen. Een mooi gegeven in een realistisch vormgegeven hel waarin de kindzwervers van Noord-Afrika bijna echt lijken. Het maakt dit licht ontroerende drama iets luchtiger en zelfs een beetje avontuurlijk. Met een bijzondere rol voor Saïd Taghmaoui die na 'La Haine' ook overtuigt in dit drama.

Goed.

Leuk dat echte straatkinderen mee mochten spelen, maar echt goed acteren vond ik ze niet altijd doen. Gek genoeg maakten sommige op andere momenten dan juist wel weer indruk. Toch wel een erg droevige en troosteloze film, over een stel straatkinderen die om aan de harde werkelijkheid te ontsnappen zich maar door hun fantasie laten meeslepen. Het einde en de scènes met dat erg mooie meisje uit een beter milieu vond ik het beste. Die shots van dat billboardmeisje waren niet eens nodig. Taghmaoui ziet er vrij eng uit als leider van een straatbende.

een zeer overtuigende en aangrijpende film.

Niet in het minst door zijn simpliciteit. met een top rol van de kleine Boubker.

Wat me vooral ontroerde waren de dromen van deze kinderen. En omdat ze onbewust weten dat dit niet zal lukken in dit leven. dan dromen ze maar van een beter leven, na dit leven. Daarom dat het voor hen langzaamaan heel belangrijk wordt om dit leven na het drama te verzekeren.

Ook als de kleine Boubker de plattegrond van het huis steeds weer opnieuw tekend en weigert om op een onreine plaats eten, dit was voor hen een invulling van een gemis en een wens.

Ook de minimalistische tekenfilms, "soms bij voorbaat onhaalbare dromen", gaven een extra intensiteit.

In tegenstelling tot vele meningen hierboven, vond ik de kinderen, wel goed acterend.

Misschien omdat ze net niet acteerden

4*

Dit emotionele en realistisch aandoende verhaal is in Duitsland onder de kernachtige titel "droom van ellende" verschenen. Je wordt als het ware ondergedompeld in de gebroken onschuld en het hartvochtige bestaan van deze kinderen; de film is bedoeld als een portret van menselijke (kinderlijke) kracht, maar is minder sociaalkritisch dan ik dacht: als kijker wordt je gemanipuleerd door een overdodis aan sentiment. Dat de kindacteurs overtuigen als echte groezelige kinderen van de straat is een klasse prestatie van de regisseur.

Heel aangrijpend: het kind dat sterft, de gedachten en gevoelens eromheen en de rituelen die uitgevoerd worden voor de begrafenis, het wassen van het dode lichaam bijvoorbeeld.
Als je ooit (een) sterfgeval(len) van dichtbij hebt meegemaakt zijn dingen als deze herkenbaar.

De kinderen acteren naturel en de sfeer is erg goed tot stand gebracht. Het keiharde zwervers- en bendeleven van de straatkinderen ziet er erg realistisch uit.
De beelden zijn goed, soms een animatie tussendoor en de score is passend, niet opvallend.
Een rauw portret van de onderlaag van de maatschappij en een uitlichting in het bijzonder van dood en rouw, naast fantasie en dromen van de kinderen om de werkelijkheid draaglijker te maken.

Goed en aangrijpend, ook al het ik er persoonlijk IETS meer van verwacht (ik had een topper verwacht, maar t bleef bij een iets betere dan ''gemiddelde'' film)

Film gaat over het harde leven van straatkinderen, en de dromer die ze hebben. En geeft ook een beeld van hoe het in zon maatschappij gaat en ook de verschillende tussen super arm en ''rijker''

De kinderen spelen erg sterk en het ziet er bijna ''echt'' uit.

Ik heb wel 2 bezwaren aan de film, en dat vond ik echt niet leuk en 2 grote minpunten.

In de film word er 2 x een dier mishandeld, en dat vind ik walgelijk. Het kan dan wel reeel zijn, maar dat hoefte er van mij niet in (1 x werd een kip op een pijnlijke manier ''gemarteld'' door messneden en 1 x werd een hondje mee gegooid)

Dus 3*, aanrader maar met ruwe kantjes

Deze film is gespeelt door echte straatkinderen uit Casablanca. Die jongen met dat groene shirt is nu erg beroemd in Marokko omdat hij van straatkind naar filmacteur. Het leuke is ze spelen precies hun zelf.

Begin van de film waren ze nog echte straatkids.

Deze film heeft veel meer dingen waar je niet achter komt als je geen arabisch spreekt.

Meer info: [email protected]

Merkwaardig is het alleszins dat de kinderen gespeeld worden door echte straatkinderen en die zijn werkelijk schitterend.

Wat treft is de kindsheid van deze jongeren naast hun verstandelijke alertheid om te overleven zonder begeleiding of steun.

Ondanks de triestheid van hun bestaan blijven ze dromen, fantaseren en hopen.

Goede film. Deed even denken aan "Slumdog Millionaire" daar waar sprake om ogen te verkopen. "Blinde bedelaars zijn suksesvoller" is de redenering van mensenhandelaars en pooiers in wier handen deze kinderen dreigen terecht te komen.

Na het zien van La Vendedora de Rosas (1998) kwam deze volgende film over lijmsnuivende straatkinderen die dromen achterna jagen op mijn pad. Een vergelijking kan dus niet uitblijven. Van de twee is dit duidelijk de vriendelijkere film. De kinderen zijn speelser, hun dromen kinderachtiger en hun omgeving is veel minder vijandig. Een enkele volwassene is zelfs behulpzaam, en voor het grootste deel bewegen ze door veilig gebied waar alleen andere straatkinderen voor problemen zorgen. Minder rauw dus, alhoewel er wel veel narigheid wordt gesuggereerd, en op momenten ook wel echt minder realistisch. Maar toch is de film wel te genieten als een mooi universeel verhaal over vriendschap e.d. met animatie-sequenties en andere hartverwarmende zaken die niet té sentimenteel aanvoelen (het einde dan toch wel... zal geen film zijn die in gedachte gaat groeien ). Ik geef em nog een kleine 7 ...maar eigenlijk is de film veel te mainstream om het onderwerp enig recht te doen.

Nu je de smaak te pakken hebt, is het hoog tijd voor de moeder der lijmsnuif-films!

Eentje die ik ook al lang gezien zou moeten hebben inderdaad... Momenteel wellicht wat te veel van het goede, maar gaat zeker op de lijst.

Een schrijnend relaas van enkele straatkinderen die een dagdagelijkse strijd leveren om te overleven en daarenboven ook te maken hebben met andere jeugdbendes. Een erg toekomstloos leven, zonder te kunnen terugvallen op ouders of andere volwassenen. Het maakt deze kinderen hard en vaak meedogenloos. Zo mocht we ondervinden ... Het verhaal speelt zich af in het Marokkaanse Casablanca, maar het verschil met de Braziliaanse kinderen in een favela of een sloppenwijk in Nigeria of India, is in se gelijklopend.

Erg sterk acteerwerk van de kinderen. Zeer authentieke prestaties van eenieder. Het harde bestaan wordt goed naar voren gebracht. Rauw en schrijnend, maar al bij al ook op kindermaat (met een luchtige insteek). Wordt deze film ook niet aangeboden als jeugdfilm of werd deze destijds niet op JEF gepromoot?

Ali Azoua is een Marokkaanse film die het verhaal vertelt van een paar straatkinderen in Casablanca. Onder regie van Nabil Ayouch werd de film met overwegend amateurs gedraaid. Met echte kinderen die hun leven op straat doorbrengen. De film begint welhaast als een documentaire als hij inzoomt op de sloppenwijken van Casablanca waar drie kinderen een bijzondere vriendschap onderhouden. Drie kinderen die gedwongen zijn om in een wereld te leven zonder ouders of andere volwassenen die voor hen zorgen. Kinderen die in een gekmakende mix leven tussen kind zijn en kind willen zijn, maar daartoe amper in staat zijn omdat het harde leven op straat hun dwingt om voor zichzelf te zorgen en volwassen beslissingen te nemen.

Om aan het harde bestaan te ontsnappen vluchten ze in hun fantasieën. De kleine Boubker droomt over zijn oom die hem een plek in zijn huis geeft. Kwitta kijkt naar de sterren en ziet mooie dingen die in de film als animaties worden vertoond. Omar zoekt vergetelheid in het snuiven van lijm. Alles helpt eventjes, maar bovenal is het steeds weer hun hechte vriendschap die tegenstand biedt aan de armoe en aan dreigingen van de politie en rivaliserende groepen kinderen.

Het documentaire-achtige begin maakt vrij snel plaats voor puur drama dat een intens beeld schetst avn de diepe vriendschap tussen drie kinderen. Drie kinderen met maar één doel. En dat is hun overleden vriend begraven, zodat hij in de hemel zijn droom kan najagen en het geluk vindt dat in het aardse bestaan niet voor hem was weggelegd. . Tegelijk kunnen ze met deze gezamenlijke inspanning hun eigen verlangen naar een beter bestaan minder hopeloos laten voelen. Met het regelen van het eerbare afscheid van hun vriend, lijken fantasieën bewaarheid te kunnen worden en is hoop meer dan een astract begrip.

Ali Zaoua is geen sentimenteel product dat gemakzuchtig meelijden oproept. Geen sentimentele aanklacht tegen het oneerlijke systeem dat wantoestanden toestaat. In de film worden de personages gespeeld door kinderen die zelf op straat leven. Dat maakt van de film een realistische weergave van de wereld van straatkinderen en geen huilerige.

Ali Zaoua is een indrukwekkende film. Een ontroerende film over kinderen zonder veel hoop op een betere toekomst. Toch zijn er glimpjes hoop. De onderlinge verbondenheid is groot en laat zien dat daaruit een onvoorstelbare kracht kan groeien die wellicht in staat is om fantasieën werkelijkheid te laten worden.

Ali Zaoua is een mooie, harde en ontroerende film.