Manufactured Landscapes (2006)

Maar er wordt toch ook over ziektes en vervuiling gepraat. Ook hier komen we weer (niet al te subtiel) in aanraking met al die dingen. Zal blij zijn als dat eco gezeur eens uit de filmwereld verdwijnt.

Alletwee op dvd in bezit.

Sanxia Haoren is een betere film, mee eens, maar de vergelijking met de brug raakt kant noch wal. Manufactured Landscapes betreft een documentaire om mee te beginnen en de 'plaatjes' die in beeld worden gebracht zijn direct gerelateerd aan de hoofdpersoon in deze documentaire; de fotograaf Edward Burtynsky die, naar eigen zeggen, geen politiek moralistische boodschap wenst te verkondigen. 'De kijker moet zelf maar bepalen wat hij of zij ervan denkt, aldus Burtynsky.

Het bevreemdt mij echter dat deze uitspraak niet door iedereen wordt opgepikt.

Jij spreekt over, ik citeer: "Ja ja we vervuilen de aarde, nu weten we het wel, de boodschap komt me intussen me keel uit" Die boodschap kan je de keel uithangen maar het is dus overduidelijk niet de boodschap afkomstig uit deze documentaire.

Deze documentaire toont dat extreme massaproductie resulteert tot extreme veranderingen in de natuur en brengt deze veranderingen voorts in beeld; de wijze waarop de 'mensheid' hiermee omgaat. Het is verleidelijk om te stellen dat er een moralistische boodschap in schuilt bij het zien van zoveel 'ellende', 'vervuiling', 'arbeiders aan het werk als een onderdeel van een grote machine', maar keer op keer geeft fotograaf Burtynsky aan dat dit niet (!) 'de' boodschap betreft.

En terecht, want het recyclen van oude computers is enerzijds schadelijk voor de arbeiders, die de losse onderdelen uit de computers moeten zien te halen, maar dient ook een doel met de insecten in hun natuurlijke omgeving als metafoor hoe ook zij 'rommel' afbreken.

Het is maar net hoe je ernaar kijken, maar het is dus kort door de bocht om deze documentaire af te doen als 'we vervuilen de aarde', terwijl de fotograaf zich nu juist distancieert van zulke moralistische boodschappen. En als saillant detail geeft de titel van deze documentaire al aan dat het hier gaat om "veranderende landschappen" en niet per definitie 'vervuilde' landschappen.

Sanxia Haoren daartintegen komt overduidelijk met een moraal, een verhaal over het verleden, de nostalgie, verlangens van twee individuen. Zij het in een omgeving die door toedoen van de mens extreem is veranderd is dat het enige vergelijk dat opgaat. Voorts is Sanxia Haoren een (prachtige) film die fundeert op een uistekend scenario.

Als Manufactured Landscapes zich mag laten vergelijken met een andere film c.q. documentaire zou ik eerder uitkomen op de documentaire Koyaanisqatsi (1982) waar eveneens schoonheid en afschuw van de destructieve kant in de mens op magnifieke wijze in beeld worden gebracht.

Mnufactured Landscapes: 3.5*

___________________

Waar ik al had verwacht dat de inhoud leeg en nietszeggend zou zijn, had ik van de befaamde fotografie in deze film flink wat veracht; achteraf bleek dit echt verijdelde hoop.

Het grootste deel van de film heeft slechts indirect te maken met Burtynsky's fotografie en is weerzinwekkend dor geschoten, met een afschuwelijk kleurgebruik, een doodeenvoudige tot lelijke kadrering en simplistische camerabewegingen. Uiteraard lag het binnen de lijn der verwachtingen dat een deel van de film bevangen zou worden door een fotografie die niet rechtstreeks afkomstig was van Burtynsky, maar dat het zoveel zou voorkomen en dat het zo saai zou zijn, dat had Belzelbub me in zijn meest gemene bui nog niet durven vertellen.

Wanneer je dan eindelijk de fotografie van Burtynsky toegereikt krijgt in een dia-presentatie-achtige vorm, begeleid door ontzettend duffe muziek, blijkt dat zijn fotografie ook niet bijster veel voorstelt. Jawel, hetgeen erop staat weergegeven is bij vlagen behoorlijk mooi, maar enige voeling voor compositie, de kadrering, kleurengebruik en symmetrie ontbreekt vaak volledig; het lijkt de bedoeling van Burtynsky te zijn om slechts maatschappelijke kritiek door middel van het maken van foto's met imposant beeldmateriaal erop, terwijl ik op prachtige fotografie had gehoopt.

Hoewel ik voor aanvang al enige vermoedens betreffende een inhoudsloze inhoud had, viel deze uiteindelijk, ondanks de reeds erg lage verwachten, flink tegen. Idealistisch milieu-geneuzel dat je al vele malen gehoord hebt, gecombineerd met doemdenkbeelden die me veelal deden denken aan Koyaanisquatsi door het feit dat ze gebruikt worden met het doel om mensen te laten zien hoe gevaarlijk we wel niet bezig zijn, zonder er enige argumentatie aan vast te plakken .. afschuwelijk. Denkt men nu werkelijk dat er nieuwe mensen overtuigd geraken door deze film, terwijl er geen enkele nieuwigheid in verwerkt is?

Na een half uur tijd begon de film erg lang te duren, en me tot de ergernis aan toe te vervelen; een film die, tezamen met vele andere natuurdocumentaires, op de lijst kan van erg duffe, droge films die helemaal niets nieuws brengen, zeggen of doen en een cinematografie hebben om gaap tegen te zeggen – en dat terwijl ik mijn verwachtingen op dat punt allerminst laag waren te noemen. 1*

Ja, want hoe hele landschappen door de industrialisering ten ondergaan is heel erg argumentsloos en nietszeggend.

Dat de mens veel invloed heeft op zijn leefomgeving is toch niets nieuws? Er wordt echter alleen ingezoomd op de roestige kant van de medaille, die we de laatste tijd nogal veel te zien krijgen. Het is daarnaast erg gemakkelijk om wat afval en rotzooi te laten zien, om vervolgens te concluderen dat we de wereld aan het verpesten zijn.

Je hebt in ieder geval gelijk dat er achter sommige gevallen argumentatie zat, doch is die argumentatie op geen enkel punt vernieuwend boven wat ik al wist.

Ja? Ik heb Burtynsky toch echt horen praten over hoe we de natuur niet respecteren, over giftige dampen en jonge mensen die van top tot teen onder de olie zitten etc. Misschien wil hij zich met zijn fotografie in neutrale sferen begeven, maar me dunkt dat deze film meer is dan sléchts zijn fotografie. Alleen al door exact díe dingen te tonen, oordeelt de film op zijn eigen manier.

Tamelijk verontrustende beelden in een documentaire die mij in ieder geval de ogen heeft geopend.

Ik wist dat er in China een forse economische groei was en dat tegenwoordig bijna alles uit dat land komt.

Nu weet ik van de hoed en de rand.

Ooit afgevraagd wat er gebeurd met je oude PC en je afgedankte apparatuur ? Het antwoord wordt hier gegeven.

Schokkend !

Whoooow !

Ik ben opgegroeid met een fascinatie voor Techniek en Wetenschap, maar als je ziet welke gevolgen dit allemaal heeft op Wereldvlak begin je jezelf toch vragen te stellen over waar dit allemaal naartoe moet.

Dit is een straffe film die bij mij zeldzame gevoelens oproept van eenzaamheid, onbehagen en troosteloosheid...

De bevreemdende, naargeestige soundtrack draagt in grote mate bij aan de sfeerschepping, ik denk dat ze dit genre muziek "Minimalistische Electronica" noemen.

8/10.

Deze heb ik intussen op DVD gekocht om hem alle zoveel jaar te herbekijken, om mezelf te dwingen de échte realiteit nooit uit het oog te verliezen.

Ik ben er zeker van dat de meeste mensen totaal geen besef hebben van wat er in deze Docufilm wordt getoond.

Misschien maar goed ook, of we hangen binnenkort met zen allen aan de Prozac...

Deze docu net gezien en ik heb ervan genoten.

Allereerst moet gezegd worden dat Burtynsky echt fascinerende fotografiekunst maakt. Prachtig hoe hij de industriële landschappen in beeld kan brengen, zo groots en massaal als ze zijn, maar tegelijkertijd ook de details niet ongemoeid laat. Magistraal zoals het ook al in het plot wordt genoemd. De opzet van de docu is ook gewoon erg leuk, de camera volgt Burtynsky overal en geeft min of meer tekst en uitleg bij zijn werk. Jammer alleen dat deze uitleg miste bij deze foto - eigenlijk de foto die mij tot deze film wist te lokken. Alles is, zoals Animosh at al noemt, zeer simpel in beeld gebracht met eenvoudig en strak camerawerk, wat heel goed overeenkomt met de fotokunst van Burtynsky. Beiden werken ze juist wél met veel gevoel voor:

Dan nu over de inhoud van de (veelal visuele) film.

Erg jammer en irritant dat sommige mensen (Goto, Animosh) hier meteen tegengas geven. Bijna alsof ze de conclusie die ze er blijkbaar zelf uit trekken (!), voor zichzelf niet willen of niet kunnen accepteren, en dan de film maar als eco-gezeur oid afdoen. De film is heel objectief jongens!

Wat Mochizuko al zei en wat ik je nog een keer ga vertellen: dat zei Burtynsky niet!

Kijk nog eens de eerste vijf minuten van de film en je hebt je antwoord Daarin zegt Burtynsky dat we de natuur altijd moeten blijven respecteren omdat we zelf een onderdeel zijn van de natuur. Anders zullen we immers onszelf vernietigen. Dan vervolgt hij met het feit dat de landschappen die we vanouds kennen veranderen in andere aangepaste landschappen, wat de tegenwoordige natuur is. En nu ga ik letterlijk citeren:

Natuurlijk wordt er gesproken over de slechte aspecten van oa. giftige dampen, schadelijke olie die ervoor zorgen dat werknemers niet ouder dan 30 worden. Maar tegelijktertijd ook over de enorme vooruitgang die olie in de laatste eeuw voor de mens heeft betekend en de enorme (economische) groei van de Chinese industrie.

Omdat de film de massale Chinese industrie toont, oordeelt de film? Blijkbaar ben jij er zo één die alleen het eindproduct wil zien zonder te weten waar het vandaan komt. Want dan denk jij meteen dat die industrie wil laten zien hoe slecht ze is

Foute instelling vriend.

...dus hij oordeelt: we móeten de natuur respecteren, wat onvermijdelijk een inperking van de huidige industrie met zich meebrengt. Dat zie je toch zelf ook wel? De beste man heeft het gelijk uiteraard volkomen aan zijn kant staan, maar om een dergelijk besef te verkrijgen hoefde ik deze film geenszins te aanschouwen: inhoudelijk betreft de film niets meer dan een herhalingsoefening van hetgeen ik al duizendmaal heb vernomen, wat ik toentertijd vrij ergerlijk schijn te hebben gevonden.

'De negatieve effecten van...', en ja: door slechts bepaalde feiten te tonen impliceert de film inderdaad bepaalde oordelen. Maar hé, ik herinner me omzeggens niets meer van de film, dus ik zou er naast kunnen zitten.

Ik ben er overigens niet 'zo één'.

Niet per sé een inperking, maar wel een andere omgang/aanpak. Maar dit werd in de film niet één keer explicitiet genoemd. Vandaar ook:

Dat zei ik eerder ook al; dat valt reuze mee. Burtysnky relativeert heel erg en benadrukt niet alleen de feiten aan de ene kant van de medaille.

Oké man

Omdat de bijbehorende implicatie zo vanzelfsprekend is geworden (althans voor mij) maakt dat vrij weinig verschil uit: het vóelt expliciet.

Heeey herkenning.. heb de film nog niet gezien maar ben een keer met school naar een expositie van zijn foto's geweest.

Ik had er geen weet van dat er een film van was.

Zeker keertje kijken:)

Jennifer Baichwal maakt met deze documentaire een collage van het werk van een bewonderenswaardige kunstfotograaf nl. Edward Burtynsky. De documentaire vat de jarenlange kijk, door de lens van zijn fototoestel, naar landschappen die door de globalisering en industriële vooruitgang gevormd worden samen met het tot stand komen van deze foto's. Met deze foto's geeft de fotograaf geen eigen mening maar zet de kijker aan tot nadenken.

In het eerste deel wordt de industriële vooruitgang getoond in landen als China, Bangladesh en andere die gebukt gaan onder het tempo die hen voortstuwt. Vooral als je ziet dat de eigen geproduceerde grondstoffen in deze landen bijlange niet meer genoeg zijn om hun industrie te voeden. Het bouwen van het grote aantal kerncentrales om te kunnen voldoen aan de vraag van elektriciteit die de industrie nodig heeft. Aan de andere kant toont deze docu ook de gedrevenheid van deze landen om zichzelf steeds te verbeteren en zichzelf een betere toekomst te geven. Vooral de foto's en omvang van de Drieklovendam en de al of niet gedwongen volksverhuizing die dit teweegbrengen deden me ook terugdenken aan Sanxia Haoren.

De manier waarop de foto's in beeld worden gebracht vond ik prachtig. De foto's van de draaischijfjes van telefoontoestellen die daar bij hopen liggen, hoe lang is dit hier al uit het dagelijks leven verdwenen. Ongelooflijk dat ze zelfs de beentjes die aan computerchips hangen met veel geduld afkloppen en deze recycleren. Gewoon niet te vatten!

Een docu die mij nog lang zal bijblijven en een goed beeld geeft over de vraag: Wat gebeurt er met mijn oude toestellen? Mooi, vreemd aandoend, vooral ook door de aanwezige muziek die nooit op de voorgrond treed. De foto's en beelden spreken voor zich.

Wat zou Baichwal gedacht hebben? 'Zouden ze Koyaanisqatsi al vergeten zijn?' Nee dus!

Ik ben erg onder de indruk van het werk van Edward Burtynsky, al vond ik zijn foto's in een meer stedelijke setting (op het einde van de docu) duidelijk van mindere kwaliteit. In feite grijpt hij terug op de jaren zestig door 'rommel' tot kunst te verheffen, met het kleine verschil dat hij er een duidelijke boodschap mee heeft (zoals Koyaanisqatsi). Ook is er de link met land-art, al heeft de kunstenaar geen (drastische) ingrepen in de natuur gedaan, maar was de industrialisatie hem al voor.

Dit is niet zozeer een documentaire, tenzij je het woord documenteren letterlijk neemt. Aan de ene kant probeert Manufactured Landscapes zelf voor kunst door te gaan. Dat lukt ook heel aardig, maar het concept vind ik toch te weinig overdacht. Of je legt dingen uit, toont diverse invalshoeken e.d., of je registreert. Nu wordt er af en toe een zinnetje gesproken of een lokale Chinees duikt plotseling op met een verhaal. Dat komt op mij rommelig en enigszins vreemd over. Koyaanisqatsi bewijst dat er meer zeggenskracht is in een meer film-achtige vorm. Desondanks interessant en de kunst is van hoog niveau.

Interessante, somber stemmende documentaire over fotograaf Edward Burtynsky, die de hele wereld afreist om landschappen te fotograferen die veranderingen hebben ondergaan door industrialisatie. Hier neemt hij China onder de loep, één van de grootste vervuilers ter wereld. Geen moraliserend gezever maar gewoonweg schitterend in beeld gebrachte vervuiling, iets waar we allemaal aan bijdragen. De foto's van Burtynsky die sporadisch langskomen zijn af en toe onwerkelijk mooi. De documentaire springt soms nogal van de hak op de tak en had dus wel wat meer gestructureerd mogen zijn, maar is zeker de moeite waard.