Wolfsbergen (2007)

Guernsey vond ik geweldig. Veel toegankelijker en meeslepender.

PERSBERICHT

A-Film Distribution – Circe Films

Amsterdam, woensdag 15 augustus 2007

WOLFSBERGEN GESELECTEERD VOOR TORONTO FILM FESTIVAL

Wolfsbergen, de nieuwste film van Nanouk Leopold (Guernsey) is geselecteerd voor het prestigieuze Film Festival van Toronto, dat heeft het festival zojuist bekend gemaakt. De film draait in het ´Contemporary World Cinema’ programma, waar eerder films te zien waren als Offside, Paradise Now en Transamerica. Het festival vindt plaats van 6 tot 15 september 2007.

Het is niet het eerste internationale succes dat Wolfsbergen heeft behaald. Al eerder werd de film geselecteerd voor de “International Forum of New Cinema” op het Berlin International Film Festival 2007 en aldaar onderscheiden met de Caligari Film Award - Special Mention.

WOLFSBERGEN draait vanaf 23 augustus in de bioscoop. Zie ook www.wolfsbergendefilm.nl

Vanaf vandaag in de bioscopen;

Waar deze afstandelijkheid in Guernsey perfect gedoseerd bleek, schiet het in Wolfsbergen nogal eens de verkeerde kant uit, waardoor je nu iets te vaak naar nietszeggende overpeinzing shots aan het kijken bent, zonder dat het je echt iets doet. De afstandelijkheid in de film zorgt enerzijds op sommige momenten voor een enorme fascinatie, maar anderzijds ook net te vaak voor een gebrek aan betrokkenheid. ... Het is jammer dat Leopold niet het niveau van het perfect uitgebalanceerde Guernsey weet te halen, maar dit neemt niet weg dat ze nog steeds één van de interessantste filmmakers blijft die we in Nederland rond hebben lopen. ... Dat dit haar dit keer iets minder goed afgaat, is haar dan ook geheel vergeven.

Lees hier de gehele bespreking.

Helaas niet bijster positief, wat ik net zo gelezen heb. De Volkskrant en Het Parool zijn redelijk negatief, het NRC gematigd positief. Was er ook al een beetje bang voor...

Geen goed eerste weekend, hoorde ik. Waarom is die film niet gewoon vlak na Berlijn uittgebracht?

Nanouk zegt er iets over:

http://www.volkskrant.nl/recensies/-ik-heb-eerst-maar-mijn-derde-film-gemaakt~a832375/

Super irritant, dat doelgroep denken. Afgezien van de vraag of het dezelfde doelgroep is, en of het uberhaupt elkaar bijt.

Augustus is nog steeds zomer overigens. Nog veel mensen op vakantie, niet echt bioscoopweer etc.

Veel anders zit er voor een distributeur niet op. Maar de doelgroep pak je makkelijker na de free publicity van een groot festival, lijkt me.

Ja, maar wat hier irritant is dat je niet kunt uitmaken of een Ozon-liefhebber een potentiele Wolfsbergen fan is. Dat is een verkeerde definitie van een doelgroep.

Ik snap die redenatie op zich wel, maar het gaat wel heel erg weinig uit van eigen kracht. Sommige dingen vind ik ook niet slim, zoals Dennis P. tegelijk met de nieuwe Eddy Murphy en een week na de nieuwe Hugh Grant, maar een kleine film als deze moet volgens mij gebruik maken van een momentum, als die er is. En dat leek me Berlijn.

Ook nooit zo gesnapt waarom (vaak) zolang gewacht wordt na een beetje airtime voor een titel. Kan me zowel vinden in de visie van kapp/FK over doelgroep denken als het momentum van Wouter.

Heel aparte film. Bijzonder.

Eigenlijk is Wolfsbergen een Nederlandse film met Aziatische verteltrant. Veel zwijgen en veel langs elkaar heen leven, geen rechtlijnig plot, maar scenes die elkaar willekeurig lijken op te volgen.

Voor westerse begrippen zou je kunnen spreken van een onaf script.

Er zijn natuurlijk ook Europese regisseurs die zo werken (Denis).

Over Denis gesproken, ook in Wolfsbergen is een bijzondere interesse voor het naakte menselijk lichaam (mooi en minder mooi) waar te nemen. En personages die niet doen wat je verwacht dat ze gaan doen. In die zin zie ik zeker raakvlakken.

Ik vind het goed dat ook dit soort films in Nederland gemaakt worden. Ik houd van iets meer plot, maar ik merk dat zulke films onderhuids nog even nawerken. Ze bezinken anders.

De sfeer van de film blijft je nog lang bij.

De personages wonen over het algemeen vrij groot, maar de interieurs zijn grauw en grijs en Leopold post haar camera opzettelijk vaak in gangen en trappenportalen.

Het hoofdthema is vervreemding. Vervreemding van jezelf en je omgeving. Ook troost, in welke vorm dan ook (alcohol, overspel, aanraking) is een belangrijk thema.

Wolfsbergen is een heel vreemde kijkervaring. In de bioscoopzaal moesten sommigen uit ongemak lachen. Bepaalde scenes zijn ook zeker tragikomisch.

Zoals de tandarts (Decleir) die hard een patient toespreekt omdat die niet geflost heeft.

Het einde van de film is zo raar en in zekere zin taboedoorbrekend.

Ik moet het nog even laten bezinken. Het is niet helemaal mijn soort film, maar ik heb toch gefascineerd zitten kijken.

Vooralsnog ruime 3 sterren, kan nog een halve ster meer worden.

Hele vreemde kijkervaring, na de laatste scene was het verademing dat de film (na voor het gevoel lang zwart op het witte doek) een verademing dat ie was afgelopen.

Ik dacht dat ik iemand hoorde huilen, maar kon ook lachen zijn.

Maakte ook niet uit, want beide had gekund.

Allemaal omdat de film toch wel controversieel te noemen is.

Toch vond ik dit de minste uit de drie film tot nu toe van leopold.

Een hele stap vooruit na Guernsey als je het mij vraagt. Geen ver uitgewerkte ontwikkelingen (tenminste niet in een te veel voortstuwende verhaallijn), maar wat overblijft: een skelet van uitgebeende scenes. Met focus op mooie details, zoals kappeuter die al aanhaalt.

Een FANTASTISCHE, zeer statische fotografie van Richard van Oosterhout, heel mooi, helder geluid (en goed verstaanbaar!). En mooie rollen, vooral van Karina Smulders (als Eva) en Merel van Houts (als Haas). Fraai gevonden slotbeeld ook. En een mooi lettertype op de aan- en aftiteling. Waar je al niet blij van kan worden...

Wat ik minder geslaagd vond, waren dat er zoveel personages waren, zodat dat ook teveel verwikkelingen en (onlogische) verhaal- en plotlijnen opleverde. Dat maakte het soms rommelig, omdat bijvoorbeeld Eva (of later weer Sabine) een tijd niet in beeld waren en je je afvroeg waar die nu weer zouden uithangen.

En voor de échte freaks: En ook hier weer veel ornithologische discontinuïteiten (geef me eens een film waarin dat niet voorkomt). Gelijk bij het beginbeeld van het naaldbos, terwijl er overal zingende vogels waren (met name Spreeuwen, maar ook Fazanten en zo) die helemaal niet thuis horen in dat biotoop, duidelijk aan elkaar vastgeplakt dus, zonder op details te letten. Later op het landgoed weer wel goed omgevingsgeluid met veel zingende Boomkruipers en ook veel Vinken en Goudhaantjes!

prachtige film

fantasitisch verhaal

4 *

MIjn verwachtingen waren een beetje getemperd door de niet zo positieve recensies, maar ik vond het een mooie film. Prachtig geschoten, op zich goed te volgen, maar toch genoeg ruimte om zelf dingen in te vullen. Ik heb weinig nietszeggende shots gezien.

De film speelde vanmorgen meteen weer door mn hoofd toen ik wakker werd.

Wolfsbergen is een uitermate trage, ellendige film met alleen maar contactgestoorde personages.

In de eerste helft van de film is het nog totaal onduidelijk hoe de verhoudingen zijn binnen de familie, en dat wordt later duidelijk. Eigenlijk vond ik het niet eens zo belangrijk wie nou de vader van wie was, en wie de zus van wie.

De personages boeiden me, het zijn fascinerende mensen. Hele mooie beelden, ik herkende geen boomkruipers en goudhaantjes, maar ik ben daar ongetwijfeld minder in thuis dan Mochizuki Rokuro.

Naast me in de bioscoop zat iemand te slapen, te snurken, en soms schrok hij weer even wakker om een minuut later weer in slaap te vallen. Ik vond dat wel grappig, wel een leuke aanvullig op de film. Eigenlijk hoort er bij deze film iemand naast je te zitten die in slaap valt.

Ik ben gelukkig wel wakker gebleven, want ik vond het een hele sterke film, en het beetje plot/verhaal wat er in zat, pakte me, greep me aan. Waarom weet ik niet precies, maar het gebeurde gewoon.

Ik vond Jan Decleir trouwens weer erg goed! Wat een imponerende man is dat.

Ik ben niet bang voor de tandarts, maar als hij mijn tandarts zou zijn dan zou ik wél met angstzweet in de wachtkamer zitten.

De kracht van deze film is vooral dat het allemaal zo levensecht is en je er daarom zo enorm in opgaat. Had het nog meer bij Guernsey. Na wat maanden terug Wolfsbergen voor het laatste op het grote scherm te hebben gezien, vorige week toch nog een keer gekeken. Zou zo nog een keer gaan mocht de gelegenheid zich voordoen.

Ik moest vooral aan het huis van m'n oma denken bij veel van de indoor shots in deze film. Muf, oud en niet bepaald veel kleur.

Daardoor ademde de film een beetje een saaiige sfeer uit. Wel jammer, want op zich vond ik de shots erg leuk gekozen. De personages waren ook niet allemaal even interessant. Ik begreep wel dat Konraad een beetje de catalysator was, maar verder deed het me niet zo veel.

De verhoudingen onderling werden ook pas duidelijk nadat er echt onenigheid over kwam, wat eigenlijk ook wel weer een grappig effect had.

2,5*

mooie plaatjes, maar ook erg vermoeiende film in z'n geheel.

Langdradige, trage en zwijgzame film waarvan ik veel moeite moest doen om het uit te kijken. Niet het type film dat mij kan boeien.

Wat vooral sterk is aan de film is de regisseur. Ze maakt er vooral visueel een mooi pareltje van. Knappe beelden die je even doen stilstaan bij bepaalde dingen. Het acteerwerk is ook wel goed, al geldt dat niet voor alle personages.

Je moet bij deze film in elk geval tussen de regels lezen. De regisseur probeert de onderlinge verhoudingen ook niet perse met dialogen te verklaren, maar wel met sfeerbeelden, scenes tussen de personages, reacties, gelaatsuitdrukkingen, ... Daardoor duurt het wel even voor alles op z'n plaats komt. Iets wat wel z'n voor- en nadelen heeft. Zo is het in het begin nog onduidelijk wat de juiste relaties zijn tussen de personages.

Om even terug te komen op het weglaten van sommige dialogen moet ik wel zeggen dat het soms echt wel een meerwaarde geeft. Zo lezen de personages wel de brief, maar zie je enkel hun reacties tijdens het lezen. De brief wordt niet, zoals in veel andere films zou gedaan worden, hardop of met luide gedachten voorgelezen. De informatie komt op een natuurlijk manier weer in het verhaal.

Wel krijg je een vrij zwartgallige en donkere film over de hele lijn, wat soms wel eens wat veel wordt. Ook al is dat uiteraard de bedoeling in deze film (dat donkere, niet dat het teveel wordt natuurlijk).

Zeker een film die meer gezien moet worden. En volgens mij bij herziening nog beter dan voordien.

Leopold bevestigt hier haar talent toch wel, maar neemt in vergelijking met Guernsey toch wel wat verkeerde beslissingen. Zo zijn er in deze film te veel personages, terwijl haar stijl juist zoveel beter past bij het volgen een of twee personen. Verder mist de film ook iemand als Maria Kraakman die je werkelijk het scherm intrekt. Ik sluit me dan ook aan bij de mensen die het allemaal te afstandelijk vonden. Jammer, maar ik blijf Leopold toch volgen.

Waarom is haar stijl alleen geschikt voor het volgen van een minimum aan personages? Leopold weet hier met enkele scenes veel meer te zeggen over haar personages dan dat ze in haar vorige film kon. Meer tijd besteden aan staat niet gelijk aan meer diepgang en meer betrokkenheid.

Ik weet natuurlijk niet zeker of haar stijl niet hiervoor geschikt, maar ik vond het in deze film minder werken. Dan moet ik op zoek naar de redenen waarom het voor mij minder werkt en dan kom ik er toch bij uit dat ik Guernsey veel intiemer vond. Dat komt natuurlijk niet per se door het aantal personages, maar gewoon omdat het personage van Kraakman daar fantastisch uitgediept wordt (volledig ondersteund door de vorm). Ik ben het er dan ook niet mee eens dat Leopold hier veel meer zou zeggen over haar personages. Nee, te afstandelijk.

Je bent hier getuige van de meest intieme gebeurtenissen, dus aan de inhoud van de film kan het moeilijk gelegen hebben. De vorm is hier in wezen ook niet anders behalve dan dat er iets minder sprake is van een subjectief perspectief. Dan blijven alleen de acteurs over en daar kan Leopold niet zo heel veel aan doen.

Die worden toch gecast? Het is niet dat Leopold op het laatst bij het project betrokken raakt. Voor mij is een verschil toch dat je bij Guernsey heel veel van het gezicht van Maria Kraakman af kan/moet lezen; dingen die hier veel vaker gewoon uitgesproken worden. Verder is het altijd lastig om onder woorden te brengen waarom bij de ene film de gebeurtenissen je wel raken en bij de andere niet (of minder).

Natuurlijk worden ze gecast. Maar ze worden niet speciaal voor Knisper uitgekozen. Ik en velen hier met mij vonden de acteurs wel goed spelen. De casting uitleggen als een foute beslissing is dus hoogst overdreven.

Hoeveel gebruik er hier wordt gemaakt van gesproken taal in vergelijking met Guernsey weet ik niet meer precies, maar er zijn meer middelen om emotie mee te communiceren, middelen die absoluut niet minder subtiel zijn. Gesproken taal bevat ook meer dan enkel de referentiële boodschap.

Ik spreek ook liever niet of goed en fout. Meer over wat voor mij werkt of niet. Dan zullen er ongetwijfeld ook mensen zijn waar het wel voor werkt en zijn er ook mensen die weer hetzelfde gevoel als ik hebben. Ik vond de acteurs overigens niet slecht of matig, maar ze misten voor mij de overtuigingskracht om mij emotioneel bij het verhaal te laten betrekken (behalve misschien de momenten tussen van Huêt en Smulders, die waren soms zeer sterk).

Jesus wat ontzettend zwaarmoedig allemaal zeg! Moest er echt even van bekomen hoor, had van te voren ook geen idee waar de film nou precies over ging. Lang geleden in ieder geval dat ik zoveel depressieve, eenzame en verloren zielen in een film bij elkaar gezien heb. Begrijp me niet verkeerd trouwens, doorgaans houd ik ontzettend van dit soort familiedrama's, maar met de grote afstandelijkheid waarop het verhaal hier werd getoont had ik af en toe wel wat moeite. Ook het feit dat er vaak totaal geen samenhang leek te zijn maakte het behoorlijk ontoegankelijk. Maar goed, laat ik vooral niet de impressie wekken dat ik de film slecht vond, want dat was absoluut niet het geval. Vrijwel alle acteurs speelde hun rollen geweldig, het geheel heeft een aantal zeer pijnlijke/aangrijpende momenten en ik vond het camerawerk heel bijzonder aandoen, vaak vrij simpel maar toch behoorlijk effectief. Ben trouwens benieuwd naar die andere van Leopold ''Guernsey'' die ook al een geruime tijd op het lijstje staat.

Snel maar eens gaan zien of die echt zoveel beter is als deze.

3,5 sterren

Hier te bekijken:

Uitzendinggemist.nl