Wolfsbergen (2007)

Wat een klotefilm. Enorm sloom, vol lange saaie lange shots (ja, soms wel mooi). Het acteerwerk zal best goed zijn geweest maar ik heb zelden zo'n onboeiende film gezien.

Helemaal mee eens, Baldur! Ik heb 'em gisteravond bekeken op mijn DVD recorder, en zelfs op dubbele snelheid, waar ik hem op een gegeven moment ten einde raad op zette, was ie traag.

En waar ging het nu allemaal over? Verschillende mensen die worden uitgelicht, met als enige overeenkomst de aangekondigde dood van een familielid, Er wordt niets ondernomen om die dood te voorkomen of te stimuleren, en aan het eind zijn ze bij elkaar en gaat die man gewoon dood. Ik word gewoon verontwaardigd van zo'n film.

En wat is die Karina Smulders een slechte actrice zeg... in Brideflight vond ik haar ook al zo leeg.

Overigens verder wel goed gespeeld, behalve ook Jan Decleir die misschien wel lang meedraait maar waar ik niet kapot van ben.

In het begin van de film leek het even of Decleir niet de goede toon had. Dat blijkt later gelukkig mee te vallen. De centrale rol in deze film was in mijn ogen het personage vertolkt door Merel van Houts. Prachtig gespeeld. Het kind als sterkste karakter.

En het acteren van Catherine ten Bruggencate vind ik ook ijzersterk. Heerlijk. En natuurlijk geweldig camerawerk.

Waar bij de voorgaande film van Leopold voor mij niks leek te kloppen, valt alles hier duidelijk op zijn plek. Dit kan evenwel liggen aan een artistieke verbetering van de filmmaker als aan mijn eigen kijkervaring (sinds ik Guernsey zag in 2008). Ik ben blij dat ik door het zien van Brownian Movement teruggekeerd ben naar het werk van Nanouk Leopold, de meest interessante hedendaagse Nederlandse filmmaker wat mij betreft.

De film bestaat uit zorgvuldig geschoten stilstaande (een enkele reframing uitgezonderd) tableaux die samen met de mimiek van de off-screen starende personages en een heldere geluidsband op Antionioniaanse wijze (hoewel ook Ming-Liang Tsai bijvoorbeeld bij mij op kwam) een psychologie en gemoedstoestand evoceren.

Voor mij was het mooiste moment in de fim als Haas in een ultieme en symbolisch daad om aandacht vraagt. Ze eet van haar drinkglas, waardoor ze niet meer kan spreken. Dit lijkt een vroeg volwassen voorbeeld: ze roept haar ouders op nu eindelijk eens op te houden naar elkaar te schreeuwen. De ironie wil dat de ouders dat al ruziënd niet opmerken natuurlijk.

Het happy end is eigenlijk a-typisch voor een Europese arthouse dramafilm denk ik, maar anderzijds is het nog geen redundante verklarende closure a la Hollywood. De harmonie ervan is mooi gesymboliseerd door een plaat die opeens zonder horten en stoten afspeelt op de platenspeler (iemand die weet welke muziek dit is?).

De muziek uit de platenspeler is originele, titelloze muziek van componist Loek Dikker.

Portret van vier generaties binnen een familie. Het verhaal bouwt heel langzaam op. Maar is wel een mooie en boeiende karakterstudie van een aantal hoofdpersonen, die aanvankelijk nogal sociaal onhandig zijn met elkaar, maar wel een binding hebben. De film is vooral boeiend omdat er prima naturel en ingehouden geacteerd wordt.

Deze film heeft me maar 50 cent gekost, en gelukkig maar, want zelfs dat is hij in mijn ogen niet eens waard.

Saaie en slaapverwekkende film is dit, ik heb hem uitgekeken maar het heeft me veel moeite gekost.

Snel vergeten dit hoor...

Lijkt wel een film, zekerlijk in het eerste deel, waarbij vergeten is hem op een degelijke manier te monteren.

Deze (wellicht gewilde) techniek evenals de vele stille en ook nietsbetekenende scènes verhogen de onaangename sfeer die in de familie heerst.

Dit is een film die zekerlijk nooit populair gaat worden al dient gezegd, dat éénmaal men IN de film geraakt, er toch een paar, zeldzaam knappe momenten te beleven vallen.

Maar het vergt concentratie en moed...

Eerste Nanouk Leopold voor mij, toch een bekende naam in de Nederlandse cinema. Wolfsbergen vond ik een vrij typisch arthouse-drama waarin moeizame familiebanden worden ontleed vanuit een (bewuste) afstandelijkheid. Degelijk camerawerk, geslaagde muziek, acteerwerk is ook weinig mis mee, maar ik vond het maar een saaie bedoening. Het raakte me niet, in het hart noch in het hoofd. Iets te veel personages ook voor zo'n korte film, misschien had er een generatie uit gemoeten. Vond de verhaallijn van de jongste generatie (Haas) nog wel het meest overtuigend.

Ik zal Guernsey of Îles Flottantes nog wel eens aanzwengelen, maar ben eigenlijk vooral benieuwd naar haar Engelstalige project Whitetail (als daar nog leven in zit).