Please Stand By (2017)

Matige film over een autistisch meisje die een Star Trek script op tijd moet inleveren om een geldprijs te kunnen winnen. Deze roadmovie en tevens feelgood-movie heeft even nodig om op gang te komen. Het verloop kent verder weinig verrassingen en het hoofdpersonage is wat clichématig uitgewerkt (een verder prima acterende Dakota Fanning weet dit ook niet te verhelpen).

Het script van deze film is niet slecht te noemen en de film die erop gemaakt werd ook niet. We hebben met verwondering gekeken naar Wendy die het leven op een andere manier bekijkt dan wij en soms ergens ook nog met meer diepgang dan ons. Ze is door haar eerlijkheid en "recht door zee" karakter wel een gemakkelijk slachtoffer soms van onze "samenleving", die door bepaalde lui in bepaalde gevallen hard te noemen is. Wendy is dol op de sciencefiction serie "Startrek" en weet er dan ook alles van af. Door de makers van "Startrek" is er een prijs beloofd van $ 100.000,-- voor degene die het beste en dus winnende script schrijft voor een aflevering van "Startrek".

En zo zien we vanuit een onzekere en bange jongedame een doorzetter ontstaan, die tot het einde wil volhouden om deze prijs te winnen.

Wij vonden het een prachtige film waarbij we steeds meer respect voor deze meid kregen.

(Houden de Amerikanen erg van, iemand die zijn/haar droom waarmaakt)

Een 7.

Like Spock, for example.

He's half-human, half-alien.

He has trouble dealing with his emotions.

Where did it say that?

That's just how he is.

Alhoewel “Stand by me” een redelijk voorspelbare film is en pretentieloos de gevoelige snaar bij je tracht te raken, ben ik toch steeds te vinden voor zo’n type films. Het aantal films over individuen met een beperking die in onze maatschappij, waar perfectie tegenwoordig de maatstaf is, trachten te overleven en er meestal in slagen om grootse verwezenlijkingen te verrichten, is eindeloos. “I am Sam”, “Forrest Gump”, “Rain Man”, “The Theory of Everything”, “Still Alice”, “X+Y” en “Who's driving Doug”, om maar enkele op te noemen. Telkens films waarbij men enerzijds medelijden krijgt met het hoofdpersonage. En anderzijds ga je na een tijd beseffen dat deze personen alle verwachtingen overtreffen en zichzelf verbazen over hun eigen kunnen. Zo ook Wendy (Dakota Fanning) die aan een ernstige vorm van autisme lijdt, waardoor communiceren met haar omgeving een enorm obstakel is en haar dagelijks leven bepaald wordt door een strikt schema. Het inleveren van een zelfgeschreven script voor een “Star Trek” episode, zorgt er echter voor dat dit geordend en welomlijnd leventje duchtig dooreengeschud wordt.

Alle respect voor Dakota Fanning. De manier waarop ze dit complex personage speelde verdient alle lof. Ze distantieerde zich van alle mogelijkheden die er waren om Wendy te portretteren met alle mogelijke tics en bizarre rituelen. Ook het fenomeen autisme werd niet door haar onnodig uitvergroot. Buiten het dwangmatig noteren van allerlei feiten in haar notitieboek en het vast patroon van kleurrijke truien die ze op welbepaalde dagen aantrekt, lijkt ze toch redelijk normaal te functioneren. Niet zoals Freddie Higmore zijn personage speelt in “The Good Doctor” met zijn geforceerde intonatie waardoor hij lijkt op een spraakcomputer met foutief geïnstalleerde software van Lernout & Hauspie. En ja, ik weet dat het spectrum bij autistische personen redelijk breed is. Maar ik apprecieerde wel de ingetogenheid waarmee Dakota Fanning het persoontje Wendy vertolkt.

Ook Toni “Miss you already” Collette speelde een niet zo onaardige rol als de leidinggevende Scottie die het opvangcentrum leidt waar Wendy is opgenomen. Een geduldig en gepassioneerd persoon die elk individu in dit centrum begeleidt en tracht deze individuen de juiste weg te wijzen naar een dragelijk persoonlijk leven. Het werd me niet direct duidelijk of Scottie haar echte naam was of een soort geestigheid vanwege Wendy’s passie voor de televisiereeks “Star Trek”. Eerlijk gezegd vond ik dat alle nevenpersonages hun taak op een ordentelijk vervulden. Dat ze echter overkwamen als opvulsel is volledig te wijten aan het prachtig acteerwerk van Dakota Fanning natuurlijk. De gehele film laat zien hoe Wendy’s vertrouwen groeit en ze haar eigen grenzen verlegt (ook al is dit enkel en alleen maar het oversteken van een welbepaalde straat).

“Please stand by” gaat niet hoofdzakelijk over hoe autisten zich behelpen en hoe verwarrend hun zicht op het leven wel is. Het onderwerp wordt op dit vlak niet echt grondig uitgediept of toegelicht. Het woord autisme wordt ook niet echt uitgesproken. Alleen een vluchtige verwijzing door een vroom, oud vrouwtje die de opmerking maakt dat haar kleinzoon identiek gedrag vertoont. Het is eigenlijk een soort avontuurlijke queste met als einddoel het binnenbrengen van de script. En hierbij moet Wendy een ,voor ons normaal functionerende mensen doodgewone, route volgen waarbij ze enorm veel mensen met slechte bedoeling tegenkomt. En telkens wordt ze door een vroom mens gered. Het is vergelijkbaar met Frodo en die verrekte ring die hij in Mount Doom moet smijten. Ook zo’n riskante onderneming vol obstakels en moordzuchtige creaturen. Maar dan zonder het fenomeen autisme.

Tenslotte nog een eervolle vermelding voor hondje Pete die Wendy de hele weg vergezelt. Het leek wel Dorothy en Toto op weg naar de Wizard of Oz. Gelukkig was het duo niet zo irritant als Reese Witherspoon en haar keffertje in een roze outfit in “Legally Blonde”. En het meest verrassende moment was het moment waarop een politieagent op Wendy inpraat op een toch wel hoogst opmerkelijke manier. Maar dat moet je zelf ontdekken bij het bekijken van deze innemende en charmante film.

P.S. Als het script “The many and the few” echt bestaat, hoop ik dat men het ooit verfilmd. De flarden tekst die er werden voorgelezen, klinken intrigerend !

3.5*

Tegenvaller toch. Sympathieke poging om iets zinvols te vertellen over autisme maar het blijft te veel steken in goede bedoelingen. Begint goed, met voor mij als prettig extraatje dat er veel gehint wordt aan de good old Star Trek, maar verder komt het niet echt los, matig script. Twee goede actrices die ik graag aan het werk zie, doch Collette heeft hier niet zo gek veel te doen en Fanning in de hoofdrol valt tegen, acteert wat stijfjes. Als kleine meid heeft ze ooit mijn hart veroverd in Man on Fire en I am Sam, maar als volwassen actrice mist ze tot dusverre overtuiging. Niet geheel geslaagde filmhuisproductie al met al.

Ondanks het interessante gegeven en het goede acteerwerk van Fanning wist de film mij totaal niet te boeien. Totaal ongeloofwaardige uitwerking en op geen enkel moment weet het verhaal ergens interessant te worden. De rest van de cast loopt er trouwens ongeïnteresseerd bij, misschien ook wel door hun zeer matige invulling van hun rollen. 4/10

Na Rain Man ook eens een vrouwelijke variant op een hoofdpersoon met autisme. In beide

films overigens on the road richting Los Angeles. Er passeren enkele 'onwaarschijnlijke'

toevalligheden (Het ongeval met de bus, de politieagent op de hoogte van de Klingon-taal)

en is het vooral een liefelijke film geworden die niet echt diepgang zoekt. Maar best wel

een prettige kijkbeurt en vond ik Fanning redelijk overtuigend acteren. Personen waarmee

zij in aanraking komt en die niet op de hoogte zijn van haar handicap/gebrek reageren

tamelijk onverschillig of bars en toont de film ermee aan hoe moeilijk het voor zo iemand is om

zich te bewegen in de ingewikkelde mensenwereld. Het schattige hondje zorgt voor nog wat

extra's en waarmee volgens mij ook al gauw de intentie van de regisseur naar voren komt:

Geen zwaar maar vooral aandoenlijk en sympathiek drama met af en toe een komische

knipoog. Fijn filmpje wel.

Een Juweel van een schitterende mooie film.

Dakota Fanning in een glansrol, zoals zei die kan neerzetten, van klasse niveau.

De scene met de Politie agent, is verassend en bijzonder, en het hondje geeft een mooie toevoeging.

Soms gebeurt het dat je een film gaat kijken waar je niet zo heel veel van verwacht en wat in eens een verborgen juweeltje blijkt te zijn. Dit is zo'n film. Niet perfect meer wel heel goed.

De film wordt zonder meer gedragen door de geweldig acterende Fanning. De bijrollen zijn okay, maar niet opzienbarend en doen zeker geen afbreuk aan het verhaal. Autisme wordt realistisch en genuanceerd neergezet. Het is geen snelle film, maar het bleef me continu boeien. Ik vond het mooi om te zien hoe in deze film getoont wordt dat 'avontuur' geen absolute term is. Wendy is een meer dan moedige vrouw die haar hart volgt en haar passie beantwoord door het script koste wat kost op tijd naar Paramount Pictures te willen brengen. Avontuur is gerelateerd aan de persoon. Gedurende de film groeit je bewondering voor het lef, het doorzettingsvermogen en de creativiteit van Wendy: het onwaarschijnlijk spannende avontuur dat ze met zichzelf is aangegaan. Ik denk dat dit een belangrijk uitgangspunt is dat je moet omarmen om de film echt te kunnen waarderen en de spanning te kunnen voelen. Ik leefde erg met Wendy mee gedurende de 1,5 uur die deze film duurde. Het einde was ook prachtig: het doet je beseffen waar het verhaal eigenlijk om ging en misschien ook wel waar het leven eigenlijk om gaat. Het ging niet om het script of om de prijs. Het schrijven van het script was het startpunt voor het herstel van de band met haar zus en haar nichtje. Heel mooi in beeld gebracht, ik kan niet anders zeggen.

Zoals gezegd, de film is niet perfect. De soundtrack is niet meer dan aardig en er had meer in gezeten als de road trip wat gevarieerder was uitgewerkt. De film had misschien beter iets meer tijd kunnen nemen om de road trip wat verder uit te werken met wat meer gevarieerde situaties. Jammer is dat de mensen die ze tegenkomt bijna zonder uitzondering bot / onvriendelijk doen en totaal niet door lijken te hebben dat ze tegenover iemand staan met een gedragsstoornis. Ik vraag me af hoe realistisch dit is (maar aangezien ik niet autistisch ben is dat moeilijk voor me in te schatten).

Al met al een dik verdiende 4 sterren!

Hm, ik weet het niet helemaal met deze film, het voelde een beetje alsof als je Star Trek-fan, niet anders kan zijn dan dat je ook last van autisme moet hebben...? Maar ondanks dat is het een plezierige film over Wendy (Dakota Fanning), een jonge vrouw met autistische problemen die buiten haar eigen comfortzone gaat. Nadat ze realiseert dat de post haar zelfgeschreven Star Trek- fan-fictie-script (wat als Spock een wetenschappelijke vergelijking zou bedenken om humor te begrijpen?) voor een scenarioschrijfwedstrijd niet binnen de deadline bij Paramount Pictures zal krijgen. Niets in het coming-of-age-plot is onbekend, maar je kunt niet anders dan willen dat Wendy haar overwinning behaalt. Zoals verwacht in een roadtrip-film ontmoet Wendy onderweg een aantal memorabele personages: Waarvan Patton Oswalt de opvallendste was, als een agent die Klingon spreekt en daardoor met Wendy kan communiceren. Ander dingetje was dat ik maar weinig merkte van echte Trekkie-liefde.

Oké, het gesproken Klingon was er, je ziet Vasquez Rocks, een populaire locatie in de films en series, en een Triviant-gokspelletje. Tja en... Alice Eve als zuslief kom uit, het voor mij als Trekkie, verafschuwde moderne Star Trek: Into Darkness. Maar ach het voegt net genoeg Star Trek toe en is hartverwarmend genoeg om het tot het einde interessant te houden!