Unser Täglich Brot (2005)

Mooi gefilmde documentaire, die wellicht toch baat had gehad bij wat gesproken tekst of ondertitels. Vond het een tamelijk lange zit, ondanks de mooie, strakke beelden. Geyrhalter had zich misschien ook beter iets meer beperkt, bijvoorbeeld het gedeelte ondergronds (zoutwinning ofzo?) en enkele sequenties met gewassen hadden achterwege kunnen blijven. Verder een tamelijk verontrustend document over onze geautomatiseerde wijze van voedselproductie.

Pardon SnakeDoc? Veel dieren zijn op deze aarde gebracht om ons te voorzien van voedsel? Dat is wel een hele arrogante houding, de mens als opperwezen of zoiets? Vrij smakeloos.

Verder erg indrukwekkende documentaire, alles prachtig in beeld gebracht.

Oooh, meneer plaatst ook een berichtje hoor! Heel, knap.

Dat er nog maar veel reacties van dit of misschien zelfs een hoger niveau mogen volgen.

De mens is toch ook gewoon opperwezen? Heb een koe nog nooit betrapt op het lezen van een boek.

Normaal gesproken zou ik mijn aandacht verliezen bij zo'n rustige film waarin grappig genoeg geen woord wordt gesproken. Toch vond ik de beelden van deze film fascineren, en ze bleven me met mijn aandacht bij het voedselproces houden. Ontzettend mooi en goed gefilmd.

Persoonlijke aanval verwijderd.

deze film onthoud zich van waardeoordelen zouden jullie een voorbeeld aan kunnen nemen

Holocaust: systematische massavernietiging nota bene. Niet ons trotste moment, maar het getuigt van meer denkvermogen (ik vermijd de term intelligentie bewust) dan dat van dieren... En je kan toch moeilijk ontkennen dat mens geen opperwezen is? Top of the food chain. Dat onze collectieve moraal dan af en toe te wensen over laat is een ander verhaal.

Daarmee is nog niet gezegd dat o.a. de koe slechts dient om de mens te voeden. Waarvoor dient de mens dan uiteindelijk, of wordt dat te filosofisch?

Niet het juiste topic hier.... Misschien hier verder gaan?

Dat zeiden ook velen na '40-'45.

Hm, een opperwezen is dus iemand die zijn woonplaats (de aarde) verpest, zijn medemens uitbuit en zelfs laat verhongeren plus de andere levensvormen, met wie we deze plek delen, voor zijn plezier kan misbruiken. Tja, zo had ik het nog niet bekeken.

hahaha, ja want voor de rest hebben ze waarschijnlijk geen nut, zei het opperwezen.

Je kent het wel dat je als kind gevraagd wordt waar voedsel vandaan komt: uit de supermarkt natuurlijk! en voor je het weet wordt je door je ouders meegenomen naar de kinderboerderij (koe, varkentje, kipje), wordt je door de grote grootgrutter nog voorzien van je eigen wortelmoestuintje in een kartonnen bakje, zie je in de STER-reclame nog de bejaarde Italianen vrolijk pastasaus maken en dan heb je een betere voorstelling van de stand van zaken.

Geyrhalter laat zien, zonder commentaar, zonder verdere uitleg dat het kinderboerderijtje, dat moestuintje en die Bertolli-reclame toch ook niet helemaal stroken met de werkelijkheid.

Wist ook wel hoor, toch goed weer even de echte voedselindustrie te zien.

Inmiddels gaan er veel beelden rond over de erbarmelijke omstandigheden in slachthuizen, waarin dieren op gruwelijk wijze worden behandeld. Met die beelden in je achterhoofd ogen de taferelen in Our Daily Bread gek genoeg minder heftig. Nu lijkt Nikolaus Geyrhalter ook niet te schreeuwen in zijn documentaire hoe slecht het allemaal is, hij kiest voor een volledig observerende film over ons voedsel in het algemeen. En ja, daar hoort ook het slachten van varkens, koeien en kippen bij. Ook al gaat het niet puur om die slachtingen, dat zijn natuurlijk wel de fragmenten in deze film waar je na het kijken over praat. Kan me niet voorstellen dat iemand na het zien van deze documentaire als eerste reactie heeft: ‘Man, wat fascinerend om eens te zien hoe komkommers worden geteeld’.

Maar met scènes rondom komkommers of aardappels schetst Geyrhalter wel een bijzondere vergelijking. We zien mensen op dezelfde stoïcijnse manier omgaan met paprika’s als met levende wezens. Sterker nog, het lijkt alsof men appels zorgvuldiger behandelt dan schattige kuikentjes. Overigens is het niet ondenkbaar dat je voor de mensen ook medelijden kunt krijgen; zo worden - waarschijnlijk zwaar onderbetaalde - mensen in een aftands busje in een aspergeveld gedropt, waarbij je bij het zien van hun werkwijze al last van je rug kan krijgen. Maar goed, het zijn vooral de beelden waarbij met dieren wordt omgegaan als een levenloos product dat wel even binnenkomt. Wat dat betreft heeft Geyrhalter een fascinerend verslag gemaakt, eentje die je prima op alle middelbare scholen zou kunnen vertonen als lesmateriaal.

Als film heeft Our Daily Bread wel wat minpuntjes. De stijl wordt veelal geprezen en ik vind de strakke totaalshots ook interessant gekozen. Echt mooi of uitzonderlijk vond ik de meeste shots niet (eerder effectief), maar stilistisch gezien was dit een prima keuze. Het is alleen onbegrijpelijk - en enorm jammer - dat Geyrhalter niet altijd consequent is en deze stijl niet overal doorzet. Soms krijgen we ineens beelden die totaal niet matchen met de rest, alsof hij het soms zat was en de camera maar even in de hand nam. Het klinkt misschien als een kleinigheid, maar juist bij een film met zo’n typerende stijl valt het meteen op als men daarvan afwijkt. Verder is Our Daily Bread logischerwijs geen hele makkelijke zit. En dan niet vanwege de expliciete beelden, maar eerder de rest. Zo fantastisch vond ik het nu ook weer niet om minutenlang naar een paprikaplukker te kijken. De film had van mij de helft korter gemogen, dan was het effect wat mij betreft hetzelfde gebleven.

3 sterren.

Film zonder commentaar met eerlijke beelden over de voedselindustrie/voedselproductie. Pff, ik ben echt blij dat ik al jaren vegetariër ben na het zien van al die beelden van slachtingen en dergelijke. Voor mij voelt het als dierenleed en dierenmishandeling. De koude, gevoelloze manier waarop de werknemers met de dieren omgaan, vind ik pijnlijk om te zien, maar het is de (harde) waarheid. Die mensen zijn naar mijn mening geen haar meer waard dan die dieren. Dat er geen commentaar is vind ik fijn. Het heeft soms iets rustgevends en het geeft je meer ruimte om de situaties ook als kijker te observeren en er een eigen mening over te vormen. Ik had hiervoor de film “Food, Inc.” gekeken. Die viel mij nogal tegen. Deze boeide mij veel meer. Een goede, confronterende film. 4*

Deze docu deed mij erg denken aan Baraka

, Samsara en Koyaanisqatsi. Maar dan over de europese voedselindustrie.

Een klein beetje uitleg/verduidelijking hier en daar was wat mij betreft wel handig geweest.