All the Invisible Children (2005)

We krijgen dus in slomo rondvliegende koters met AK's te zien, omgeven door rondfladderende duiven?

wat gaat dit in vredesnaam worden (actie, drama, of een dodelijke combinatie), 3 steen goede regisseurs Spike Lee, Ridley Scott en mijn favoriet John Woo en een paar regisseurs die ik niet ken.

Phoenix schreef:

We krijgen dus in slomo rondvliegende koters met AK's te zien, omgeven door rondfladderende duiven?

idd zo'n beeld krijg ik nu ook, haha

Spike Lee is één van de acht regisseurs die hebben meegewerkt aan de film All the Invisible Children. De film bestaat uit zeven verhalen over kinderen in verschillende delen van de wereld.

De productie wordt buiten competitie vertoond tijdens het filmfestival van Venetië. Lee koos het verhaal van een tiener in Brooklyn, een dochter van twee drugsverslaafden en zelf HIV-positief.

Andere regisseurs die meewerken zijn Emir Kusturica en John Woo. Naar aanleiding van de film heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken in Italië Unicef extra steun toegezegd.

02-09-2005 - Bron: NOS

en nog meer reviews:

planet.nl

Filmfan.be

Aller berichtne zijn meer dan een jaar oud, maar nu (pas) komt de film bijna in de bioscoop. Heb er al een paar reclames van gezien i.d. bioscoop, lijkt me misschien wel interessant genoeg om er heen te gaan.

Zeven korte films, waaronder slechte en goede.
Om tot een goed oordeel over de hele film te komen moet ik elke film apart beoordelen.

De eerste film, Tanza, van Mehdi Charef begon aardig met weinig dialoog en mooie beelden. Het gaat over een aantal kindsoldaten In Burkina Faso die besluiten een dorp aan te vallen omdat zij de bewoners als indringers zien. De film werd al snel slechter en slechter. Het acteerwerk van de jongens was zo verschrikkelijk slecht. De film deed mij eigenlijk helemaal niets, en dat terwijl ik mij het lot van de kindsoldaten in Afrika behoorlijk aantrek. Ik was te erg afgeleid door het slechte acteerwerk en de vreselijk lelijke Hollywood-elementen in de film.Wanneer één van de jongens wordt neergeschoten en hij zijn laatste woorden uitsprak: “Today..........I was scared” waarop hij vervolgens zijn hoofd wegdraait om dood te gaan. Bweeeh! Bij de Oscars zouden ze hiervan smullen, maar ik vond het verschrikkelijk. Het laatste gedeelte van de film was tevens te idioot en te sentimenteel. De jongen in het schoolgebouw, die daar een tikkende bom moet plaatsen ging plotseling alle antwoorden onder de opgaven op het schoolbord schrijven, (vermoedelijk de enige kindsoldaat die kan lezen en schrijven, en bovendien goede antwoorden gaf op een aantal pittige vragen) gaat op een schoolbankje zitten en legt zijn hoofd op de bom, die daardoor stopt met tikken. Voor deze film geef ik 1,5*

De tweede film, Blue Gypsy gaat over een Bosnisch jongetje uit een zigeunerfamilie dat opgesloten zit in een jeugdgevangenis, en binnenkort vrij komt.
Deze film probeert humoristisch over te komen, maar ik vind dat dat slecht gelukt is. Slechte onderbroekenlol, een klein dirigentje die steeds van een podium afvalt... “lachen geblazen”...
Het acteren was wel iets beter als in de eerste film, maar niet veel meer dan dat. De keiharde Bosnische muziek overheerste gedurende de hele film. Hoe leuk die muziek ook klinkt, na een tijdje begint het toch te irriteren. Als het jongetje wordt opgehaald door zijn familie wordt hij er meteen van overtuigd dat hij geen kapper moet worden, maar dat hij gewoon weer moet gaan stelen.
Wanneer ze een geparkeerde auto tegenkomen zegt de vader: “In die auto ligt 100 euro, haal die er uit.” De jongen slaat de autoruit kapot, klimt door het raam naar binnen (de scherven zijn op wonderbaarlijke wijze verdwenen) en steelt 100 euro (de vader was blijkbaar telepathisch) en rent ervandoor. 2,0* voor deze

Volgens mij was de derde film Ciro, (kan ook de vierde zijn) over een jongen in Napoli die zijn brood verdient met het beroven van mensen. Hij jat de Rolexen van de armen van rijke mensen om deze vervolgens te verkopen aan een onguur type die op een verlaten kermis net buiten de stad woont. Deze film was al een stuk beter dan de twee andere. Wel vond ik de scéne met de hond erg vreemd. Ik begreep totaal de 'beweegredenen' van de hond niet. Tsja, de jongen had zojuist een automobilist beroofd, maar ik begreep niet wat de hond daar mee te maken had, het was ook geen politiehond volgens mij. Maar goed, aardige film. Het einde was wel goed, waar de jongen, die dagelijks mensen berooft, en de hele dag stoer loopt te doen onder zijn vriendjes, urenlang kan genieten van de zweefmolen. Daar kun je zien dat het nog maar een kind is. Goeie boodschap.
3,0* voor Italië.

Als Ciro de derde film was, dan moet de vierde de film van Spike Lee zijn: Jesus Children of America. Absoluut een beklemmende film. Het gaat over een Amerikaans meisje waarvan de ouders junkies zijn zonder dat ze het weet. Het lijkt wel of ze de enige is die het niet weet, want op school wordt het meisje gepest met het feit dat haar ouders junkies zijn, en dat ze een AIDS kind zijn. Mooi gefilmd, zeer goed geacteerd. 3,5* voor de USA.

De vijfde: Brazilië. De film Bilu en Joao is de beste van de zeven films. Twee kinderen die hun brood bij elkaar verdienen door met een kar door de straten van Rio te zwerven en blikjes, karton en alles van waarde mee te nemen om het vervolgens te verkopen aan een handelaar. De kinderen spelen zo fantastisch overtuigend, ik genoot werkelijk van deze film, waarvan de voorgaande films mij tot nu toe best waren tegengevallen. De constante glimlach op het gezicht van het meisje deden mij tevens glimlachen, ondanks haar ellendige leven. Dikke 4* voor Brazilië.

Na Brazilië een domper: Jonathan van Ridley Scott. Het gaat over een Schotse fotograaf die net terug is uit een oorlogsgebied, en daar de meest vreselijke beelden heeft vastgelegd.
Hij heeft erg last van de beelden die heeft gezien, en lijdt aan waanbeelden en is volgens mij ook nog een beetje schizofreen. Hij beleeft de oorlog die hij heeft gezien nogmaals, maar dan als kind, samen met twee vriendjes. Ik vond het erg vaag allemaal, en de film had meer weg van een mystery van Shyamalan dan een oorlogsverhaal die toch een eye-opener zou moeten zijn en ons bewust zou moeten maken van ellende die kinderen op dit moment meemaken. Dit was meer een film over de gevolgen van iemand die een oorlog van dichtbij heeft meegemaakt, maar dan wel op een hele vreemde manier uitgelegd. Ik vond dit de slechtste van de zeven films en straf deze dan ook af met 1,0*

De laatste film, Song Song & Little Cat van John Woo. Deze regisseur trekt mij totaal niet, omdat ik John Woo associeer met belachelijk overdreven actiefilms, maar blijkbaar kan hij ook mooi drama maken. Een Chinees meisje wordt te vondeling gelegd en gevonden door een oudere man die besluit voor het kind te gaan zorgen. De man is oud, arm, maar toont onvoorwaardelijke liefde voor het meisje. Aan de andere kant zien we een meisje waarvan de ouders schatrijk, maar ongelukkig zijn. Het geluk van het arme meisje, en de ellende van het rijke meisje wordt op een mooie manier verteld. Het mooiste van de film vond ik dat aan het einde het arme meisje wat van haar geluk heeft moeten inleveren en dat het rijke meisje er wat van dat geluk heeft bijgekregen. Alsof ze het geluk onderling hebben verdeeld. Erg mooi.
3,5* voor deze John Woo film.

En dan nu mijn eindoordeel:

Tanza = 1,5*
Blue Gypsy = 2,0*
Ciro = 3,0*
Jesus Children of America = 3,5*
Bilu en Joao = 4,0*
Jonathan = 1,0*
Song Song & Little Cat = 3,5*

Gemiddeld kom ik op 2,64 dus geef ik voor het geheel 2,5*

Je kunt wel zeggen dat vooral Ridley Scott de film verpest heeft.

Aangezien ik veel te lui ben voor uitgebreide commentaar met dit warme weer, even mijn becijfering uittellen. Ik moet wel zeggen dat het verhaal met Brooklyn mij erg heeft aangegrepen. Klein meesterwerkje van Lee.

Tanza: *1

Blue Gypsy: *4

Jesus Children of America: *5

Bilu en Joao: *2

Jonathan: *1

Ciro: *4

Song Song & Little Cat: *3

Dit was trouwens dan ook de goede volgorde van de films.

Gemiddeld: Ongeveer *3

Ik maak er *3,5 van omdat het AIDS-verhaal zo ontzettend mooi was.

Toch zou ik graag jouw commentaar over Bilu en Joao willen lezen, waar je slechts twee sterren voor geeft.

Ik vond dit de beste film, en verbaas me een beetje over jouw lage cijfer. Het wordt de komende dagen toch veel minder warm, dus leef je uit zou ik zeggen.

Klinkt best interessant. Is dit ook te huur bij de commerciëlere videotheek?

Je kent Emir Kusturica niet, schaam je!

Dan wordt het hoog tijd dat je je filmkennis een beetje op gaat frissen met o.a. Black Cat White Cat, Arizona Dream en Underground!

Medhi Charef - 2,5*

Locatie was de boeiendste, alleen de personages deden niet veel meer dan slapjes cliché's opdreunen. Filmpje begon aardig, maar het einde was vrij nutteloos. Werkt alleen als kortfilm.

Emir Kusturica - 3,5*

Zowaar op alle fronten Kusturica's beste (behalve humor dan). Jongen speelde aardig, en het onderwerp was voor helemaal nieuw voor mij, itt tot de rest van de filmpjes.

Spike Lee - 4,0*

De beste, alleen Scott kwam nog in de buurt. De problemen worden geweldig in beeld gebracht. Vergelijking met Do the Right Thing, Menace II Society en Boyz n the Hood mag gemaakt worden. Alleen de laatste minuut was doodzonde, duidelijk dat de opdrachtgever (unicef?) hier invloed in heeft gehad. Anders was het 4,5* geweest.

Katia Lund - 3,0*

Aardig filmpje, erg druk en chaotisch allemaal daar in Sao Paulo. Goed in beeld gebracht. Lund heeft met het geweldige Cidade de Deus al eens eerder de getto's laten zien.

Ridley Scott - 3,5*

Jammer dat in bovenstaande berichten niets dan gezeur te lezen is over de bijdrage van Scott. Dit is namelijk net de kers op de taart. 7/7 filmpjes puur over kinderleed zou wel erg kortzichtig geweest zijn. Scott gaat als enige net wat dieper op het onderwerp in en geeft er een eigen draai aan. Hier gaat het over een volwassen man die terug verlangd naar zijn jeugd, en over hoe belangrijk de jeugdjaren zijn voor mensen. Neem de oorlogsbeelden maar met korrel zout. Wat mij betreft is dit bijzaak, en net als de cliché's uit de monden van de kinderen met de kleine bijrolletjes, de invloed van de opdrachtgever. Sneu. Ook leuk om David Thewlis en een vrijwel onherkenbare Kelly MacDonald te zien. (ik herkende haar nog net aan haar stem).

Stefano Veneruso - 2,5*

Vermakelijk tussendoortje, voegt verder eigenlijk helemaal niets meer toe aan zijn voorgang(st)ers.

John Woo - 3,0*

Pas mijn eerste Woo (*schaam schaam*). Op zich een aardig filmpje, al lopen er daar in Japan betere regisseurs rond voor dit onderwerp.

Eindoordeel: Ruim 3,0*. Boodschap is overgekomen, al was dit ook gelukt zonder de cliché-invloeden van de opdrachtgever(s), wat sommige filmpjes toch echt een stuk minder maakte, het is uiteindelijk toch een film en regisseurs horen niet beïnvloed te worden bij hun werk. Af en toe viel het me gewoon mee dat er geen gironummer doorheen werd gemonteerd.

In Japan zeker... Maar Woo is Chinees.

Een ene stukje is indrukwekkender dan de andere, aardig om een keer gezien te hebben.

Meh.

Toen het logo van Unicef in helemaal in het begin verscheen kreeg ik al een wat vies gevoel. Misschien niet fair tov sommige filmpjes, maar je kan moeilijk aan het gevoel ontsnappen dat het meer propaganda is dan wat anders.

De filmpjes zelf stellen over de gehele lijn ook teleur. Weinig verheffende cinema die qua drama sterk tekort schiet. Het eerste redelijke filmpje was dat van Spike Lee, ook Veneruso en Woo (hoewel die eigenlijk gewoon een Yimou Zhang gemaakt heeft, die hadden ze beter kunnen kiezen voor zo'n verhaal) hebben aardige toevoegingen. De rest is vaak saai en pover uitgewerkt. Het Braziliaanse filmpje van Lund hangt daar wat tussenin, maar vond ik ook niet denderend.

Mnee, voelde nogal leeg en geforceerd aan. Zever keer kinderleed, hoe hard wil je dan een tranentrekker maken. Voor een omnibus ook véél te saai en rechtlijnig.

1.5*

Niet alle verhalen zijn even goed (John Woo's gedeelte bevat te veel slow motions en het eindbeeld is er wel echt over; Ridley Scott's gedeelte is cinematografisch het mooiste in beeld gebracht maar valt een beetje uit de toon tov de rest van de verhalen), maar in zijn geheel toch een film die me bij gebleven is.