Stand van de Maan (2004)

De winnaar van de IDFA 2004.

Regisseur Leonard Retel Helmrich kreeg de prijs, 12.500 euro en een kunstwerk, vrijdagavond uitgereikt in Amsterdam.

Het is, na Birthplace Unknown (Karin Junger, 1988), Solo, de wet van de favela (Jos de Putter, 1994), André Hazes, zij gelooft in mij (John Appel, 1999) en De zee die denkt (Gert de Graaff, 2000) de vijfde keer dat de Ivens Award naar een Nederlandse documentaire ging.

Bron: Cinema.nl

Geselecteerd voor het Sundance Festival 2005!

Prachtige film! Fantastisch camerwerk, een meeslepend epos die voortdurend je aandacht trekt van begin tot eind.

Er was zelfs genoeg ruimte voor een lach en een traan....dus kijken naar deze film/documentaire!!!!!!!!

Heeft op het Sundance Film Festival de Jury Prize for World Cinema Documentary gewonnen.

Het is zeer sterk materiaal en maakte indruk op me. Echter de vele foefjes met de camera (die overigens wel prachtig zijn) lijken afbreuk te doen aan het al sterke materiaal wat geen extra visuele flair nodig had gehad. Tenminste dat gevoel bekroop mij een beetje. Binnenkort maar eens De Stand van de Zon kijken en uitkijken naar wellicht een 3e in de reeks met dezelfde familie. De Stand van de Hemellichamen? 4 sterren

Tijdverspilling dat is het...

1*

Ben wel benieuwd waarom je het dan verspilling van je tijd vind..

Omdat het een totaal onsamenhangend geheel is. Nergens wordt ook maar iets gedaan of getoont wat mijn aandacht kan vasthouden. Gewoon een wanproductie in mijn ogen.

Wanproductie? Zal toch wel meevallen, deze film wint aan de lopende band prijzen op festivals in binnen- en buitenland.

Dit is echt een van de vreselijkste films die ik ooit heb gezien, in en in triest...

Wat is er dan zo slecht aan? Ben ik dan wel benieuwd naar.

Hou je niet van docu ?

Triest is de film zeker...

Ik houd zeer zeker wel van documentaires. Alleen deze documentaire slaat kant nog wal (het interesseert me niets dat deze docu veel prijzen heeft gewonnen) en wordt waarschijnlijk alleen opgeheerlijkt vanwege het "beladen" thema van moslimextremisme waar in het begin van deze docu gedoeld wordt. We volgen een bejaarde vrouw en haar zoon in Jakarta. Alleen waarom... dat is volstrekt onduidelijk, vervolgens trouwt haar zoon ineens met een moslim vrouw en laat zich hiervoor ook bekeren tot moslim. De vrouw verdwijnt weer uit het verhaal en hij woont nog steeds bij zijn moeder. Waar zijn vrouw gebleven is wordt ook niet verder gemeld. Wederom een kansloze passage in deze docu. De rol van de kleindochter Tari is ook verwaarloosbaar, ze doet wel mee maar voegt niets toe... of het moet het misplaatste sentiment zijn wat aan het eind opgewekt wordt als ze gescheiden wordt van haar oma die als kansloze rijstarbeider in haar geboortedorp achterblijft. Kortom een wirwar van scenes, onsamenhangende verhaallijnen en een compleet chaotische cameravoering maakt dit tot waarschijnlijk de meest beroerde documentaire die ik ooit gezien heb.

Ik verlaag mijn stem naar 0,5* want hoe langer ik erover nadenk hoe wanstaltiger het wordt.

Misschien dat dit voor sommige duidelijker is als het eerdere Stand van de Zon ook gezien is.

Dit was het nu allemaal niet. Vraag mij nu nog steeds af wat de boodschap van deze docu moet zijn geweest. Het is natuurlijk allemaal best triest als je ziet waarvan die mensen moeten leven en dat ze met iets heel kleins gelukkig zijn. Maar had het dan iets beter uitgewerkt en er een duidelijke verhaallijn in gebracht zodat ik er in ieder geval nog iets van zou snappen. 0,5*.

Zien we ook een keer eens hoe het er in andere delen van de wereld aan toe gaat.

Volstrekte onzin over moslimextremisme dat er dan opeens bijgehaald word.

5* fo yo bitchasses

Film die niet weet of hij nou het platteland en het stadsleven wilt contrasteren, of het Christendom en de Islam. Daardoor blijft de thematiek aan beide kanten oppervlakkig en is het meer een reeks visuele anekdotes dan dat er een duidelijke rode draad in zit.

Het camerawerk is wel goed (vooral wat inventieve shots), maar de lange tracking shots komen door het schokkerige handheldcamerawerk toch niet helemaal lekker tot hun recht. Zodra er dan een statief/kraan of iets dergelijks bij komt kijken (scène op de spoorbrug) lukt het wel.

Daarnaast vind ik het altijd een beetje wrang als een documentaire dingen gaat ensceneren. Droomsequenties, scènes waarin de hoofdpersoon wakker wordt en scènes waarin een hele menigte nooit ook maar 1 keer in de camera kijkt horen mijns inziens niet thuis in een film die de realiteit poogt weer te geven.

2,5*

Vind deze docu van een geheel nieuwe stroming. Dat een documentaire trouwens dingen in scene zit is ook niet nieuw, en vast ook vaak zonder dat je het weet. Maar wat is er mis met iemand nooit in de camera laten kijken? Voel je je anders niet betrokken met de bevolking en die paar waar de ogen echt op gefocust zijn? Zie het zelf absoluut niet als een noodzaak.

Op zich zou het juist goed zijn dat er niet in de camera wordt gekeken, maar dat zou dan moeten gebeuren doordat de gefilmde personen niet weten dat ze worden gefilmd (zoals bij een natuurdocumentaire oid).

Dat was hier niet het geval, en als een hele menigte niet eenmaal in de camera kijkt zijn ze dus blijkbaar toch ingelicht en wordt de oprechtheid waarmee ze handelen voor mij nogal ondermijnd.

Maar dat was maar een triviaal punt hoor, die droomsequentie stoorde me meer. Bij een film die een waarheidsgetrouw beeld wilt geven vind ik het storend als het duidelijk geënceneerd is.

In scene zetten kan ik mij wel in vinden, alleen hangt dat per geval er maar vanaf of ik het zelf zal accepteren ja of nee.

Iedereen gedraagt zich anders als er een camera is zodra ze dat weten. Zo zullen ze inderdaad zich bewust zin geweest van de camera, verder ingelicht en niet in de camera gekeken. Daarnaast hebben heeft Helmrich vast ook spontage dingen geschoten, en die later nog eens over gedaan met het bewustzijn voor de mensen. Als hij dat zo wil dan mag dat zo, zonder blikken in de camera. Dat gaat dan misschien ten kosten van oprechtheid, maar ik denk ook niet dat een dier zich nooit bewust zal zijn van een object wat hem observeert en zich dan anders gedraagt. Dit zal waarschijnlijk ook wel dichtbij de mensen liggen die het eerst een camera zien. Hoe lang zal het duren voordat dat door hebben? Ik denk dat dit bewust zijn enkel seconden maar hoeft zou kunnen kosten.

Ken jij misschien een docu waar je wel geloofd in de volledige oprechtheid ervan?

Tuurlijk mag hij dat, maar voor mij gaat dan de integriteit van de docu achteruit, toch hetgene waar documentaires als deze kracht uit zouden moeten putten.

Ik pleit dan ook voor documentaires waarbij het dier de aanwezigheid van de mens niet doorheeft.

Maar die seconden bepalen wel voor een groot gedeelte de acties in de daaropvolgende rest van de tijd.[/quote]

Nee. Ik hou niet zo van documentaires, vooral door de hierboven aangedragen punten, dus ik kijk ze bijna nooit. Het is dat ik door school wordt gedwongen .

Een documentaire zal ook nooit volledig oprecht zijn, ik kan daar dus geen voorbeeld van noemen. Er is altijd nog de montage die het geregistreerde in een andere context plaatst. Een documentaire moet er mijns inziens wel naar streven om een zo natuurgetrouw mogelijk beeld te geven van dat wat het wilt laten zien. In deze film wordt getracht een gezin te volgen in hun natuurlijke omgeving, maar ik vind dat er door de regisseur te veel wordt ingegrepen zodat het geënsceneerd overkomt. Dat in de camera kijken was maar een klein (en matig) voorbeeld hiervan..

Bij documentaires als Bowling for Columbine of Loose Change van gister is het een heel andere zaak. Los van het feit dat ik dat een stuk interessanter vindt dan twee uur uit het leven van een Indonesische familie, wordt daar niet zozeer geregistreert maar meer gepresenteert. En daarbij kan wat mij betreft wél door de maker worden ingegrepen.

Bedenk mij dat dat niet in de camera kijken nog een andere reden kan hebben. Sommige culturen kijken zo ook niemand zomaar meteen recht in de ogen aan; hun manier om beleefd te zijn. Ik denk dat dat ook kan hebben meegespeeld bij de keuze voor het niet in de camera laten kijken van mensen.

Heb net een hele week cursus van Leonard gevolgd over zijn filmmethode die hij in deze film gebruikt nl. de single shot camera. Hierbij hanteert hij de camera vooral uit de losse hand met behulp van een zelfontworpen beugel en soms gebruikt hij een zelfontworpen crane (uit bamboe bijvoorbeeld).

Dat er zo weinig mensen in de lens kijken is omdat hij de camera nooit voor zijn gezicht houdt maar deze constant naast hem in beweging houd met tai-chi achtige bewegingen.

De film vond ik goed maar niet uitzonderlijk dus een 3.5 maar de filmstijl vind ik zeker interresant en ga ik zeker zelf ook eens gebruiken.

Een 5... en niet alleen omdat Leonard mijn oom is.. maar omdat het gewoon een mooie film is.

De cinematografische zelfbevlekking van Helmrich in Stand van de Maan is best wel 'fout'. Hij heeft nauwelijks nog oog voor het gezin. Goed voorbeeld daarvan is de spoorbrugscène. Wat doen we daar? Wie volgen we daar? Veruit het minste deel uit de trilogie.